Де Мопассан Ги
Споведзь Тэадзюля Сабо (на белорусском языке)
Гi дэ Мапасан
Споведзь Тэадзюля Сабо
Пераклад: Сяргей Мурашка
Калi Сабо заходзiў у Мартэнвiльскую карчму, усе загадзя пачыналi смяяцца. Няўжо ж гэты памаўза Сабо быў такi блазан? Не, проста ён не любiў святароў! От не любiў дык не любiў! Цярпець iх не мог, весялун.
Сабо (Тэадзюль), сталяр, прадстаўнiк у Мартэнвiлi перадавой партыi, быў высокi хударлявы чалавек з шэрымi ўсмешлiвымi вачыма, прылiзанымi скронямi i тонкiмi вуснамi. Калi ён казаў "Наш найсвяты айцец Попа" i рабiў адпаведны рух, усе падалi ад смеху. Па нядзелях падчас набажэнства ён браўся за работу. У панядзелак вербнага тыдня ён заўсёды калоў свiнню i еў крывянку да велiкоднай. А кожнага разу, як мiма яго ў карчме праходзiў плябан, ён жартам казаў: "Яшчэ адзiн глынуў свайго бога за стойкай".
Мажны i высокi плябан баяўся Тэадзюлевых досцiпаў, бо яны надавалi таму папулярнасцi. Святар Марыцiм быў чалавек дабiтны i закiдваў свае сеткi. Дзесяць гадоў памiж iмi цягнулася патаемная, бязлiтасная i няспынная вайна. Сабо быў местачковы раднiк. Усе лiчылi, што ён стане мэрам, а гэта, напэўна, азначала канчатковы заняпад царквы.
Наблiжалiся выбары. Мартэнвiльскiя багамольцы трэслiся. I вось адной ранiцы плябан паехаў у Руан, сказаўшы пакаёўцы, што хоча сустрэцца з арцыбiскупам.
Ён вярнуўся праз два днi радасны i задаволены. А назаўтра ўсе ведалi, што царкоўныя хоры будуць аднаўляцца. Арцыбiскуп ахвяраваў шэсцьсот франкаў з свае скарбонкi.
Усе старыя сасновыя лавы ламалi i замянялi новымi з дубовых астрыжонкаў. Гэта быў буйны сталярны заказ, i цэлы вечар у кожнай хаце пра яго толькi i гаварылi.
Тэадзюль Сабо не смяяўся.
Калi на другi дзень ён выйшаў на вулiцу, суседзi - i сябры, i ворагi жартам пыталiся ў яго:
- Цi не ты будзеш аднаўляць царкоўныя хоры?
Той нiчога не мог адказаць i шалеў, цiха шалеў ад злосцi.
Хiтруны казалi:
- Але ж i добрая праца, можна зарабiць не менш за дзвесце-трыста манет.
Яшчэ праз два днi ўсе ведалi, што работу даручылi Сэлестэну Шамбрэляну, разьбяру з Першвiля. Пасля пайшла пагалоска, што ўсе царкоўныя лавы таксама будуць адноўлены. А гэта каштавала дзве тысячы франкаў, якiх папрасiлi ў мiнiстэрства. Народ хваляваўся.
Ад усяго Тэадзюль Сабо не спаў па начах. Нiколi на памяцi людзей нiводзiн мясцовы сталяр не рабiў гэтакай работы. Неўзабаве сталi шаптацца, што плябану не хочацца аддаваць работу майстру з iншай камуны, але ён усё ж не можа даручыць лавы Сабо за яго погляды.
Сабо даведаўся пра гэта. Шарай гадзiнай ён пашыбаваў у плябанiю. Пакаёўка адказала, што святар у царкве. Ён пайшоў туды.
Дзве манашкi - зброснелыя векавухi - пад кiраўнiцтвам плябана аздаблялi алтар, рыхтавалi яго да траўня, месяца Мацi Божай. Святар, выставiўшы вялiзны жывот, высiўся на хорах i кiраваў жанчынамi, якiя, стоячы на крэслах, раскладалi кветкi вакол дарахавальнiцы.
Сабо чуўся тут нiякавата, быццам трапiў да заклятага ворага, але прага спажывы цвялiла яго сэрца. З капялюшыкам у руцэ, не звяртаючы ўвагi на манашак, якiя ад здзiўлення разгублена аслупянелi на крэслах, ён падышоў i прамармытаў:
- Дзень добры, пан плябан.
Святар адказаў, не зiрнуўшы на яго, заняты алтаром:
- Дзень добры, пан сталяр.
Збянтэжаны Сабо не ведаў, што рабiць далей. Ён памаўчаў i ўсё ж сказаў:
- Рыхтуецеся?
Плябан Марыцiм азваўся:
- Ага, неўзабаве месяц Марыi.
Сабо кiўнуў: "Ага, ага" - i змоўк.
Яму ўжо захацелася павярнуцца i моўчкi пайсцi, але, зiрнуўшы на хоры, ён затрымаўся. Ён убачыў шаснаццаць нiш з разьблёнымi лавамi на замену - шэсць справа i восем злева, бо дзверы ў рызнiцу займалi два месцы. Шаснаццаць дубовых лаваў каштавалi за трыста франкаў, а калi б ён вельмi пастараўся, яму б пэўна заплацiлi яшчэ дзвесце за спраўную работу.
Ён загугнявiў:
- Я прыйшоў па работу.
Святар быццам здзiвiўся. Ён спытаўся:
- Па якую работу?
Сабо разгублена вымавiў:
- Якую трэба зрабiць.
Тут святар павярнуўся i глянуў яму ў вочы:
- Вы хочаце ладзiць хоры ў маёй царкве?
Ад строгасцi плябана Марыцiма Тэадзюля Сабо пранялi дрыжыкi, i яму вельмi захацелася ўцячы. Але ён рахмана адказаў:
- Але, пане дабрадзею.
Святар склаў рукi на ёмiстым бруху i быццам здранцвеў ад здзiўлення:
- I гэта вы... вы... вы, Сабо... просiце мяне. Вы... адзiны бязбожнiк у маёй парафii... Але ж гэта будзе скандал, такi выбухне скандал! Ягамосць арцыбiскуп дасць мне вымову i, можа, нават перавядзе мяне адсюль.
Некалькi хвiлiн ён растрывожана пыхкаў, а пасля цiха сказаў:
- Я разумею, вам цяжка глядзець, як такую адказную працу будзе выконваць сталяр з суседняй парафii. Але я не магу зрабiць iнакш, прынамсi... ну не... гэта нельга... Вы не дасцё згоды, а без яе - нiколi.
Сабо разглядаў рады лаваў, якiя iшлi аж да самых дзвярэй. Чорт, а калi заменяць усё гэта?
I ён спытаўся:
- Што ж вам трэба? Скажыце.
Святар рашуча адказаў:
- Мне трэба ясны доказ вашай дабрамыснасцi.
Сабо прашаптаў:
- Я не супраць. Я не супраць, можа, i дамовiмся.
Плябан прапанаваў:
- Вы мусiце прылюдна прыняць прычасце на вялiкiм набажэнстве ў гэтую нядзелю.
Сталяр адчуў, што бялее, i, не адказаўшы, спытаўся:
- А лавы, iх таксама трэба аднаўляць?
Плябан цвёрда адказаў:
- Трэба, але пасля.
Сабо сказаў:
- Я не супраць, не супраць. Я ж не зацяты, я згодны з рэлiгiяй, чаму ж, што мне не даспадобы, дык гэта абрад, але ў гэтым выпадку я не буду сваволiць.
Манашкi злезлi з крэслаў i схавалiся за алтаром, яны слухалi, бледныя ад хвалявання.
Бачачы, што сiла на яго баку, святар зрабiўся раптам лагодны i прыязны:
- Добра, вельмi добра. Вось разумныя, неблагiя словы, паверце мне. Вы яшчэ самi ўбачыце.
Сабо сцiпла ўсмiхнуўся i спытаўся:
- Цi нельга трохi адкласцi гэтае прычасце?
Але святар зноў спахмурнеў:
- Перад тым, як даверыць вам работу, я хачу пераканацца ў вашым далучэннi.
I мякка дадаў:
- Прыходзьце да споведзi заўтра, бо трэба, каб вы спавядалiся, прынамсi, двойчы.
Сабо перапытаў:
- Двойчы?
- Але.
Святар усмiхаўся:
- Вы ж разумееце, што вам патрэбна грунтоўная чыстка, поўнае ачышчэнне. Значыць, буду чакаць вас заўтра.
Вельмi ўсхваляваны сталяр спытаўся:
- А дзе вы робiце гэта?
- У... у спавядальнi.
- У... той шафе, там у куце? Ведаеце... усё ў тым, што... ваша шафа не па мне.
- Чаму гэта?
- Таму... таму, што мне гэта нязвычна, i таму, што я глухаваты.
Плябан аказаўся згодлiвы:
- Добра! Тады прыходзьце да мяне, у мой пакой. Мы зробiм гэта ўдвух, сам-насам. Згода?
- Вось цяпер згода, а ў вашу шафу - нiзашто.
- Дык да заўтра, па рабоце, а шостай.
- Па руках, лады на тры гады, пане дабрадзею, да заўтрага. Хто перадумае слiняк!
I ён падаў сваю вялiкую шурпатую руку, па якой плябан гучна пляснуў сваёй.
Пляск падляцеў пад скляпенне i сцiхнуў дзесьцi высока за арганнымi трубамi.
Увесь наступны дзень Тэадзюль Сабо непакоiўся. Ён адчуваў сябе гэтак жа пагана, як чалавек, якому будуць рваць зуб. У галаве ўвесь час круцiлася думка: "Сёння ўвечары мне спавядацца". I яго хiсткая душа, душа нясталага атэiста, трэслася перад Божым таiнствам.
Скончыўшы працу, ён пайшоў у плябанiю. Святар гуляў у прысадах, чакаючы яго з малiтоўнiкам у руках. Ён быццам свяцiўся i сустрэў яго з прыхiльнаю ўсмешкаю:
- А, вось i вы. Заходзьце, пан Сабо, вас тут не з'ядуць.
Сабо ўвайшоў першы. Ён прамармытаў:
- Калi вам не цяжка, мне б хацелася як мага хутчэй скончыць нашу справу.
Плябан адказаў:
- Калi ласка. Толькi апрану стыхар. Хвiлiнку, i я вас слухаю.
Сталяр, якому адняло мову ад хвалявання, глядзеў, як святар апранаў белы, у складках, убор. Ён зрабiў сталяру знак рукой:
- Укленчыце на гэту падушачку.
Сабо стаяў, саромеючыся апусцiцца на каленi. Ён прававулiў:
- Гэта абавязкова?
Але святар стаў урачысты:
- Толькi на каленях можна з'явiцца перад судом пакаяння.
I Сабо ўкленчыў.
Святар сказаў:
- Чытайце "Верую".
Сабо спытаўся:
- Што?
- "Верую". Калi не ведаеце, паўтарайце ўслед за мной кожнае слова.
I ён павольна, нараспеў прачытаў святую малiтву, а сталяр слова ў слова паўтарыў яе. Пасля сказаў:
- А цяпер - спавядайцеся.
Але Сабо маўчаў, не ведаючы, з чаго пачаць.
Тады плябан Марыцiм вырашыў памагчы яму:
- Сын мой, я буду звяртацца да вас з пытаннямi, бо вы, здаецца, мала што разумееце. Адзiн за адным мы разбяром Божыя запаветы. Слухайце i не хвалюйцеся. Адказвайце шчыра i не бойцеся гаварыць шмат.
Толькi Госпада любi
I ўсяёй душой шануй.
Цi любiлi вы каго цi што болей за Бога? Цi ўсёй душой, усiм сэрцам, усёй iснасцю любiлi вы яго?
Сабо ажно ўспацеў ад напругi. Ён адказаў:
- Не. О, не, пан плябан. Я люблю Божаньку, як магу. Што праўда, то праўда, я вельмi яго люблю. Сказаць, што я не люблю сваiх дзетак - не, не скажу. Сцвярджаць, што, калi б мне прыйшлося выбiраць памiж iмi i Богам - не, не так. Уявiць, што я мушу страцiць сто франкаў за любоў да Бога - нельга. Але ж я пэўна люблю яго, я ўсё-такi люблю яго.
Святар сур'ёзна казаў:
- Любiце яго больш за ўсё.
I Сабо, поўны добрых намераў, абяцаў:
- Буду старацца, айцец.
Марыцiм зноў пачаў:
Пана Бога не судзi,
На людзей не злуйся.
Цi лаялiся вы калi-небудзь?
- Не! О, вось гэта - не. Я нiколi, нiколi не лаюся. Часам, калi злуюся, я, канечне, кажу: "Бадай цябе!" А ўвогуле я зусiм не лаюся.
Святар крыкнуў:
- Дык гэта ж i ёсць лаянка! - i важка: - Не кажыце так больш. Далей:
Усе нядзелi ты, глядзi,
Сэрцам Госпаду слугуй.
Чым вы займаецеся па нядзелях?
На гэты раз Сабо пачухаў патылiцу:
- Дык, я слугую Госпаду як магу, вашэцi. Я слугую яму... дома. Я раблю па нядзелях.
Святар велiкадушна спынiў яго:
- Веру, што надалей вы будзеце паслухмяны. Прамiнаю iншыя запаветы, верачы, што вы не саграшылi супраць iх. Разгледзiм шосты i дзевяты. Слухайце:
Дабра чужога не вазьмi,
Хцiва яго не вартуй.
Цi прысвойвалi вы якiм-небудзь чынам чужое дабро?
Але Тэадзюль Сабо пакрыўдзiўся:
- Ой не! Ай не! Я - сумленны чалавек, айцец. Магу прысягнуць у гэтым. Сказаць, што я нiводнага разу не ўзяў больш за работу з заможных парафiян не, не скажу. Я не скажу, што, калi рахую, не прыпiсваю некалькi сантымаў, усяго пару сантымаў, не, не скажу. Але каб украсцi - баранi Бог!
Святар строга сказаў:
- Абрабаваць на адзiн сантым - ужо крадзеж. Не рабiце так больш.
Паклёп на людзей не ўзвядзi,
Брахуном у жыццi не будзь.
Вы хлусiлi?
- Што не, дык не. Я зусiм не хлус. Такi ўжо я чалавек. Канешне, сказаць, што я нiколi не блазнаваў - не скажу. Сказаць, што я нiкога нiколi не абуў у лапцi, калi тое мне было на карысць, - таксама не скажу. Але каб хлусiць - не, я не хлус.
Святар проста сказаў:
- Сцеражыцеся гэтага надалей.
Ён прачытаў:
Жаночай плоцi не жадай,
Толькi ў шлюбе яе май.
Цi вы жадалi цi валодалi iншай жанчынай, апроч жонкi?
Сабо шчыра запярэчыў:
- Вось тут - не. Што не - дык не, пан плябан. Здраджваць жонцы? Не! Не! Нi на хвiлiну, нi душой, нi целам. Праўда.
Ён крыху памаўчаў, пасля цiшэй, быццам у паняверцы, сказаў:
- Калi я бываю ў горадзе, сказаць, што я нiколi не завiтаю ў дом, самi ведаеце, у дом распусты, каб пасмяяцца, ну, трохi пагуляць i паласавацца нечым iншым - не, не скажу. Але я плачу, пан плябан, заўсёды плачу, а як толькi грошы даў - ад мяне i след прапаў. I свет не чуў, i людзi не бачылi.
Святар больш не распытваў i адпусцiў грахi.
Тэадзюль Сабо ладзiць хоры i прычашчаецца штомесяц.
Споведзь Тэадзюля Сабо
Пераклад: Сяргей Мурашка
Калi Сабо заходзiў у Мартэнвiльскую карчму, усе загадзя пачыналi смяяцца. Няўжо ж гэты памаўза Сабо быў такi блазан? Не, проста ён не любiў святароў! От не любiў дык не любiў! Цярпець iх не мог, весялун.
Сабо (Тэадзюль), сталяр, прадстаўнiк у Мартэнвiлi перадавой партыi, быў высокi хударлявы чалавек з шэрымi ўсмешлiвымi вачыма, прылiзанымi скронямi i тонкiмi вуснамi. Калi ён казаў "Наш найсвяты айцец Попа" i рабiў адпаведны рух, усе падалi ад смеху. Па нядзелях падчас набажэнства ён браўся за работу. У панядзелак вербнага тыдня ён заўсёды калоў свiнню i еў крывянку да велiкоднай. А кожнага разу, як мiма яго ў карчме праходзiў плябан, ён жартам казаў: "Яшчэ адзiн глынуў свайго бога за стойкай".
Мажны i высокi плябан баяўся Тэадзюлевых досцiпаў, бо яны надавалi таму папулярнасцi. Святар Марыцiм быў чалавек дабiтны i закiдваў свае сеткi. Дзесяць гадоў памiж iмi цягнулася патаемная, бязлiтасная i няспынная вайна. Сабо быў местачковы раднiк. Усе лiчылi, што ён стане мэрам, а гэта, напэўна, азначала канчатковы заняпад царквы.
Наблiжалiся выбары. Мартэнвiльскiя багамольцы трэслiся. I вось адной ранiцы плябан паехаў у Руан, сказаўшы пакаёўцы, што хоча сустрэцца з арцыбiскупам.
Ён вярнуўся праз два днi радасны i задаволены. А назаўтра ўсе ведалi, што царкоўныя хоры будуць аднаўляцца. Арцыбiскуп ахвяраваў шэсцьсот франкаў з свае скарбонкi.
Усе старыя сасновыя лавы ламалi i замянялi новымi з дубовых астрыжонкаў. Гэта быў буйны сталярны заказ, i цэлы вечар у кожнай хаце пра яго толькi i гаварылi.
Тэадзюль Сабо не смяяўся.
Калi на другi дзень ён выйшаў на вулiцу, суседзi - i сябры, i ворагi жартам пыталiся ў яго:
- Цi не ты будзеш аднаўляць царкоўныя хоры?
Той нiчога не мог адказаць i шалеў, цiха шалеў ад злосцi.
Хiтруны казалi:
- Але ж i добрая праца, можна зарабiць не менш за дзвесце-трыста манет.
Яшчэ праз два днi ўсе ведалi, што работу даручылi Сэлестэну Шамбрэляну, разьбяру з Першвiля. Пасля пайшла пагалоска, што ўсе царкоўныя лавы таксама будуць адноўлены. А гэта каштавала дзве тысячы франкаў, якiх папрасiлi ў мiнiстэрства. Народ хваляваўся.
Ад усяго Тэадзюль Сабо не спаў па начах. Нiколi на памяцi людзей нiводзiн мясцовы сталяр не рабiў гэтакай работы. Неўзабаве сталi шаптацца, што плябану не хочацца аддаваць работу майстру з iншай камуны, але ён усё ж не можа даручыць лавы Сабо за яго погляды.
Сабо даведаўся пра гэта. Шарай гадзiнай ён пашыбаваў у плябанiю. Пакаёўка адказала, што святар у царкве. Ён пайшоў туды.
Дзве манашкi - зброснелыя векавухi - пад кiраўнiцтвам плябана аздаблялi алтар, рыхтавалi яго да траўня, месяца Мацi Божай. Святар, выставiўшы вялiзны жывот, высiўся на хорах i кiраваў жанчынамi, якiя, стоячы на крэслах, раскладалi кветкi вакол дарахавальнiцы.
Сабо чуўся тут нiякавата, быццам трапiў да заклятага ворага, але прага спажывы цвялiла яго сэрца. З капялюшыкам у руцэ, не звяртаючы ўвагi на манашак, якiя ад здзiўлення разгублена аслупянелi на крэслах, ён падышоў i прамармытаў:
- Дзень добры, пан плябан.
Святар адказаў, не зiрнуўшы на яго, заняты алтаром:
- Дзень добры, пан сталяр.
Збянтэжаны Сабо не ведаў, што рабiць далей. Ён памаўчаў i ўсё ж сказаў:
- Рыхтуецеся?
Плябан Марыцiм азваўся:
- Ага, неўзабаве месяц Марыi.
Сабо кiўнуў: "Ага, ага" - i змоўк.
Яму ўжо захацелася павярнуцца i моўчкi пайсцi, але, зiрнуўшы на хоры, ён затрымаўся. Ён убачыў шаснаццаць нiш з разьблёнымi лавамi на замену - шэсць справа i восем злева, бо дзверы ў рызнiцу займалi два месцы. Шаснаццаць дубовых лаваў каштавалi за трыста франкаў, а калi б ён вельмi пастараўся, яму б пэўна заплацiлi яшчэ дзвесце за спраўную работу.
Ён загугнявiў:
- Я прыйшоў па работу.
Святар быццам здзiвiўся. Ён спытаўся:
- Па якую работу?
Сабо разгублена вымавiў:
- Якую трэба зрабiць.
Тут святар павярнуўся i глянуў яму ў вочы:
- Вы хочаце ладзiць хоры ў маёй царкве?
Ад строгасцi плябана Марыцiма Тэадзюля Сабо пранялi дрыжыкi, i яму вельмi захацелася ўцячы. Але ён рахмана адказаў:
- Але, пане дабрадзею.
Святар склаў рукi на ёмiстым бруху i быццам здранцвеў ад здзiўлення:
- I гэта вы... вы... вы, Сабо... просiце мяне. Вы... адзiны бязбожнiк у маёй парафii... Але ж гэта будзе скандал, такi выбухне скандал! Ягамосць арцыбiскуп дасць мне вымову i, можа, нават перавядзе мяне адсюль.
Некалькi хвiлiн ён растрывожана пыхкаў, а пасля цiха сказаў:
- Я разумею, вам цяжка глядзець, як такую адказную працу будзе выконваць сталяр з суседняй парафii. Але я не магу зрабiць iнакш, прынамсi... ну не... гэта нельга... Вы не дасцё згоды, а без яе - нiколi.
Сабо разглядаў рады лаваў, якiя iшлi аж да самых дзвярэй. Чорт, а калi заменяць усё гэта?
I ён спытаўся:
- Што ж вам трэба? Скажыце.
Святар рашуча адказаў:
- Мне трэба ясны доказ вашай дабрамыснасцi.
Сабо прашаптаў:
- Я не супраць. Я не супраць, можа, i дамовiмся.
Плябан прапанаваў:
- Вы мусiце прылюдна прыняць прычасце на вялiкiм набажэнстве ў гэтую нядзелю.
Сталяр адчуў, што бялее, i, не адказаўшы, спытаўся:
- А лавы, iх таксама трэба аднаўляць?
Плябан цвёрда адказаў:
- Трэба, але пасля.
Сабо сказаў:
- Я не супраць, не супраць. Я ж не зацяты, я згодны з рэлiгiяй, чаму ж, што мне не даспадобы, дык гэта абрад, але ў гэтым выпадку я не буду сваволiць.
Манашкi злезлi з крэслаў i схавалiся за алтаром, яны слухалi, бледныя ад хвалявання.
Бачачы, што сiла на яго баку, святар зрабiўся раптам лагодны i прыязны:
- Добра, вельмi добра. Вось разумныя, неблагiя словы, паверце мне. Вы яшчэ самi ўбачыце.
Сабо сцiпла ўсмiхнуўся i спытаўся:
- Цi нельга трохi адкласцi гэтае прычасце?
Але святар зноў спахмурнеў:
- Перад тым, як даверыць вам работу, я хачу пераканацца ў вашым далучэннi.
I мякка дадаў:
- Прыходзьце да споведзi заўтра, бо трэба, каб вы спавядалiся, прынамсi, двойчы.
Сабо перапытаў:
- Двойчы?
- Але.
Святар усмiхаўся:
- Вы ж разумееце, што вам патрэбна грунтоўная чыстка, поўнае ачышчэнне. Значыць, буду чакаць вас заўтра.
Вельмi ўсхваляваны сталяр спытаўся:
- А дзе вы робiце гэта?
- У... у спавядальнi.
- У... той шафе, там у куце? Ведаеце... усё ў тым, што... ваша шафа не па мне.
- Чаму гэта?
- Таму... таму, што мне гэта нязвычна, i таму, што я глухаваты.
Плябан аказаўся згодлiвы:
- Добра! Тады прыходзьце да мяне, у мой пакой. Мы зробiм гэта ўдвух, сам-насам. Згода?
- Вось цяпер згода, а ў вашу шафу - нiзашто.
- Дык да заўтра, па рабоце, а шостай.
- Па руках, лады на тры гады, пане дабрадзею, да заўтрага. Хто перадумае слiняк!
I ён падаў сваю вялiкую шурпатую руку, па якой плябан гучна пляснуў сваёй.
Пляск падляцеў пад скляпенне i сцiхнуў дзесьцi высока за арганнымi трубамi.
Увесь наступны дзень Тэадзюль Сабо непакоiўся. Ён адчуваў сябе гэтак жа пагана, як чалавек, якому будуць рваць зуб. У галаве ўвесь час круцiлася думка: "Сёння ўвечары мне спавядацца". I яго хiсткая душа, душа нясталага атэiста, трэслася перад Божым таiнствам.
Скончыўшы працу, ён пайшоў у плябанiю. Святар гуляў у прысадах, чакаючы яго з малiтоўнiкам у руках. Ён быццам свяцiўся i сустрэў яго з прыхiльнаю ўсмешкаю:
- А, вось i вы. Заходзьце, пан Сабо, вас тут не з'ядуць.
Сабо ўвайшоў першы. Ён прамармытаў:
- Калi вам не цяжка, мне б хацелася як мага хутчэй скончыць нашу справу.
Плябан адказаў:
- Калi ласка. Толькi апрану стыхар. Хвiлiнку, i я вас слухаю.
Сталяр, якому адняло мову ад хвалявання, глядзеў, як святар апранаў белы, у складках, убор. Ён зрабiў сталяру знак рукой:
- Укленчыце на гэту падушачку.
Сабо стаяў, саромеючыся апусцiцца на каленi. Ён прававулiў:
- Гэта абавязкова?
Але святар стаў урачысты:
- Толькi на каленях можна з'явiцца перад судом пакаяння.
I Сабо ўкленчыў.
Святар сказаў:
- Чытайце "Верую".
Сабо спытаўся:
- Што?
- "Верую". Калi не ведаеце, паўтарайце ўслед за мной кожнае слова.
I ён павольна, нараспеў прачытаў святую малiтву, а сталяр слова ў слова паўтарыў яе. Пасля сказаў:
- А цяпер - спавядайцеся.
Але Сабо маўчаў, не ведаючы, з чаго пачаць.
Тады плябан Марыцiм вырашыў памагчы яму:
- Сын мой, я буду звяртацца да вас з пытаннямi, бо вы, здаецца, мала што разумееце. Адзiн за адным мы разбяром Божыя запаветы. Слухайце i не хвалюйцеся. Адказвайце шчыра i не бойцеся гаварыць шмат.
Толькi Госпада любi
I ўсяёй душой шануй.
Цi любiлi вы каго цi што болей за Бога? Цi ўсёй душой, усiм сэрцам, усёй iснасцю любiлi вы яго?
Сабо ажно ўспацеў ад напругi. Ён адказаў:
- Не. О, не, пан плябан. Я люблю Божаньку, як магу. Што праўда, то праўда, я вельмi яго люблю. Сказаць, што я не люблю сваiх дзетак - не, не скажу. Сцвярджаць, што, калi б мне прыйшлося выбiраць памiж iмi i Богам - не, не так. Уявiць, што я мушу страцiць сто франкаў за любоў да Бога - нельга. Але ж я пэўна люблю яго, я ўсё-такi люблю яго.
Святар сур'ёзна казаў:
- Любiце яго больш за ўсё.
I Сабо, поўны добрых намераў, абяцаў:
- Буду старацца, айцец.
Марыцiм зноў пачаў:
Пана Бога не судзi,
На людзей не злуйся.
Цi лаялiся вы калi-небудзь?
- Не! О, вось гэта - не. Я нiколi, нiколi не лаюся. Часам, калi злуюся, я, канечне, кажу: "Бадай цябе!" А ўвогуле я зусiм не лаюся.
Святар крыкнуў:
- Дык гэта ж i ёсць лаянка! - i важка: - Не кажыце так больш. Далей:
Усе нядзелi ты, глядзi,
Сэрцам Госпаду слугуй.
Чым вы займаецеся па нядзелях?
На гэты раз Сабо пачухаў патылiцу:
- Дык, я слугую Госпаду як магу, вашэцi. Я слугую яму... дома. Я раблю па нядзелях.
Святар велiкадушна спынiў яго:
- Веру, што надалей вы будзеце паслухмяны. Прамiнаю iншыя запаветы, верачы, што вы не саграшылi супраць iх. Разгледзiм шосты i дзевяты. Слухайце:
Дабра чужога не вазьмi,
Хцiва яго не вартуй.
Цi прысвойвалi вы якiм-небудзь чынам чужое дабро?
Але Тэадзюль Сабо пакрыўдзiўся:
- Ой не! Ай не! Я - сумленны чалавек, айцец. Магу прысягнуць у гэтым. Сказаць, што я нiводнага разу не ўзяў больш за работу з заможных парафiян не, не скажу. Я не скажу, што, калi рахую, не прыпiсваю некалькi сантымаў, усяго пару сантымаў, не, не скажу. Але каб украсцi - баранi Бог!
Святар строга сказаў:
- Абрабаваць на адзiн сантым - ужо крадзеж. Не рабiце так больш.
Паклёп на людзей не ўзвядзi,
Брахуном у жыццi не будзь.
Вы хлусiлi?
- Што не, дык не. Я зусiм не хлус. Такi ўжо я чалавек. Канешне, сказаць, што я нiколi не блазнаваў - не скажу. Сказаць, што я нiкога нiколi не абуў у лапцi, калi тое мне было на карысць, - таксама не скажу. Але каб хлусiць - не, я не хлус.
Святар проста сказаў:
- Сцеражыцеся гэтага надалей.
Ён прачытаў:
Жаночай плоцi не жадай,
Толькi ў шлюбе яе май.
Цi вы жадалi цi валодалi iншай жанчынай, апроч жонкi?
Сабо шчыра запярэчыў:
- Вось тут - не. Што не - дык не, пан плябан. Здраджваць жонцы? Не! Не! Нi на хвiлiну, нi душой, нi целам. Праўда.
Ён крыху памаўчаў, пасля цiшэй, быццам у паняверцы, сказаў:
- Калi я бываю ў горадзе, сказаць, што я нiколi не завiтаю ў дом, самi ведаеце, у дом распусты, каб пасмяяцца, ну, трохi пагуляць i паласавацца нечым iншым - не, не скажу. Але я плачу, пан плябан, заўсёды плачу, а як толькi грошы даў - ад мяне i след прапаў. I свет не чуў, i людзi не бачылi.
Святар больш не распытваў i адпусцiў грахi.
Тэадзюль Сабо ладзiць хоры i прычашчаецца штомесяц.