Эллин Стенли
Плата (на белорусском языке)
Стэнлi Элiн
ПЛАТА
Чацвёра на борце "Бялiнды II" сачылi за верталётам берагавой аховы, якi са стракатаннем ляцеў у паўднёвым кiрунку, патрулюючы ўзбярэжжа Маямi-Бiч.
- Зручная штучка, - сказаў Бродэрык, а Ейц, як заўсёды, падтакнуў шэфу.
- Вельмi зручная.
- Гледзячы для чаго, - кiсла заўважыў Дэл i зiрнуў на Чэпi, якi адмоўчваўся.
Бродэрыку i Ейцу было гадоў па сорак пяць, абодва - мажныя, з жыватамi, якiя выпучвалiся пад марскiмi кiцелямi. Чэпi i Дэлу крыху за дваццаць. На стройных фiгурах - толькi плаўкi. Бродэрык скоса зiрнуў падобнымi на шкляныя колеру кукурузнага вiскi вачыма на гадзiннiк.
- Трыццаць пяць хвiлiн. Мiнулы раз было трыццаць тры. Для большай пэўнасцi хай будзе нават паўгадзiны. - Ён абвёў позiркам зверху ўнiз постаць Чэпi. - Ты ўпэўнены, што паспееш за такi час?
- Паспею, - адказаў Чэпi i зноў пачаў тачыць лязо складанага нажа аб камень, якi Бродэрык адшукаў недзе на вельбоце. Лязо, даўжынёй дзесяць сантыметраў, было падобна на лязо паляўнiчага нажа.
Бродэрык, круцячы штурвал адной рукой, прывёў вельбот у раўнавагу, скiраваўшы нос наперарэз хвалям у бок берага, i перайшоў амаль на халасты ход.
- Ты абсалютна ўпэўнены?
- Ну, ты ж чуў, што ён сказаў. Якога чорта ты назаляеш?
- Таму што мы зводзiм да мiнiмуму элемент адгаворкi, - адказаў Ейц. Ён быў такi ж жалезабетонны, як i Бродэрык, а твар яшчэ больш счырванелы ад ветру i вiскi "Джым Бiм". - Таму што мы б не хацелi чуць пасля, калi табе гэта не ўдасца, што праз гэтую стракаталку не хапiла часу. Альбо яшчэ нейкiя адгаворкi.
- Ну, што ж, адгаворак вы не пачуеце, - сказаў Дэл, а Чэпi шчоўкнуў нажом, складаючы лязо, i дадаў:
- Супакойся. Дарулюй толькi гэты свой човен да месца.
Пакуль Дэл з дапамогай каната буксiраваў за "Бялiндай II" шлюпку, Чэпi засунуў нож у цэлафанавы пакет з-пад бутэрброда, туга закруцiў яго i засунуў за пояс плавак. Падвесны рухавiк ужо быў прымацаваны да кармы шлюпкi. Чэпi скокнуў на нос шлюпкi, адвязаў канат i адпiхнуў яе ад "Бялiнды II". Бродэрык падышоў да Ейца, якi стаяў каля парэнчы, i яны абодва праводзiлi шлюпку з аднолькавымi крывымi ўхмылкамi. Бродэрык склаў рукi рупарам i крыкнуў скрозь шум рухавiка шлюпкi:
- Засталося дваццаць восем хвiлiн.
Да мноства гатэляў i шматпавярховых гмахаў, што ўзвышалiся над узбярэжжам, заставалася каля дзвюх мiль. Сонца пякло на ўсю моц, але дзякуючы павевам марскога ветру можна было неяк трываць гэтую нясцерпную спёку. Дэл накiраваў нос шлюпкi ў бок вялiкага гатэля "Роял-Ашэанiк", якi ўзвышаўся проста перад iмi, каб трымацца дакладнага курсу i не адхiляцца занадта ўбок па дарозе да берага. Ён пазiраў на Чэпi, якi сядзеў на кукiшках у насавой частцы, гойдаючыся разам з лодкай з абыякавым выразам на твары.
- Ну, а калi планiроўка перамянiлася i ўжо не такая, як яе апiсаў Бродэрык? - спытаў Дэл, кiўнуўшы ў бок гатэля.
- Як перамянiлася?
- Ну, я маю на ўвазе пакоi, калiдоры. Прайшло ж гады два з таго часу, як ён там жыў. Маглi тое-сёе пабурыць, а нешта перабудаваць, тут усё мяняецца.
- Ты занадта хвалюешся, - сказаў Чэпi.
- Мне проста не падабаюцца такiя справы. Мы б i ў гэтую справу не ўлезлi б, калi б гэты хвалько Бродэрык , не дзейнiчаў так на нервы. Ну, цi не праўда?
- Што праўда - то праўда.
- Ведаеш, - Дэл сур'ёзна пакiваў галавой, - сёння ўсё пайшло неяк не так. Я маю на ўвазе тое, што там, у Пам-Бiч, яны сказалi, што паедзем разам, i падкiнулi нас да самага Фрыпорта. Там, фактычна, у мяне i склалася першае ўражанне.
- Адзiны спосаб даведацца больш пра чалавека - гэта сумесна пажыць з iм, адгукнуўся Чэпi.
Яны наблiжалiся да берага. На хвалях, па якiх iмчала лодка, з'яўлялася ўсё больш грабянёў, якiя разбiвалiся аб паласу бруднага на выгляд пяску перад гатэлем. Сярод набягаючых хваляў стаяла некалькi чалавек. Адзiн з iх, прыклаўшы да вачэй далонь, паглядзеў у бок шлюпкi. Дэл павярнуў нос лодкi ў адваротны бок - у напрамку мора - i заглушыў матор. Потым ён устаў, каб паглядзець, колькi засталося да берага.
- Можа, метраў трыццаць, - сказаў ён. - Запомнi месца - там, дзе нiзкi адхон.
- Ты таксама не забудзь, - сказаў Чэпi. Ён пералез цераз борт, нырнуў у ваду, потым выплыў, адкiдаючы з вачэй валасы. - Паводзь сябе так, каб не падумалi, што ты некага чакаеш. Быццам проста катаешся. Калi вернешся, зрабi выгляд, што заглух рухавiк.
Ён нырнуў глыбока пад лодку, энергiчна паплыў наперад, i калi, апынуўшыся на грэбнi хвалi, азiрнуўся, то ўбачыў, што шлюпка адплывае ў паўночным кiрунку. Чэпi лёг на набегшую хвалю, i тая пранесла яго амаль палову адлегласцi, што заставалася да пляжа. Калi ён стаў на ногi, аказалася, што вада дастае толькi да жывата. Але адразу ж страцiў раўнавагу, збiты з ног новай хваляй. Падаючы, Чэпi адчуў, што цэлафанавы пакет з нажом слiзгае па назе. Ён паспрабаваў затрымаць яго, але не змог, схапiўшы замест нажа жмут тонкiх, забруджаных нафтай водарасцяў. Ён адхiнуў iх убок. Потым убачыў, што пакет ужо паспеў раскруцiцца, нож выпаў адтуль i ляжыць на беразе якраз там, куды даляталi хвалi. Вiдаць, тыя, хто плаваў побач, не звярнулi асаблiвай увагi на Чэпi, якi кiнуўся да пакета, вылiў адтуль ваду, як мага тужэй закруцiў у iм нож i засунуў скрутак, як i раней, за пояс плавак.
Ён спынiўся на некалькi секунд, стоячы тварам да мора. "Бялiнда II", якая была падобна адсюль на белую плямку, трапiўшы ў Гальфстрым, хутка памяншалася ў памеры.
Верталётаў не было вiдаць. Нiхто навокал не звярнуў увагi на тое, што адбываецца, i не зацiкавiўся нi кацерам, нi шлюпкай, нi пасажырам, якi прыплыў на ёй.
Чэпi павярнуўся i пакрочыў цераз пляж да агароджанай тэрасы гатэля. Да тэрасы, прызначанай для сонечных ваннаў, вялi бетонныя прыступкi. Уверсе шырокай лесвiцы, перакрыжаваўшы рукi на грудзях i не зводзячы вачэй з пляжа, стаяў выратавальнiк у белых майтках i майцы з назвай гатэля. Ён перавёў вочы на Чэпi, калi той праходзiў побач, але, слiзгануўшы па iм позiркам, зноў утаропiўся на пляж.
Большая частка тэрасы была застаўлена роўнымi шэрагамi шэзлонгаў. Астатнюю прастору займаў вялiкi плавальны басейн, яго глыбейшая частка выходзiла да мора, а больш плыткая - да ўвахода з тыльнага боку гатэля. Многiя шэзлонгi былi заняты, а ў басейне не было амаль нiкога.
Чэпi нетаропкiм крокам накiраваўся да басейна i ўжо ступiў на край.
- Гэй, ты.
Чэпi застыў на месцы. Ён зiрнуў цераз плячо i ўбачыў, што той, хто быў на яго думку выратавальнiкам, наблiжаецца да басейна, паказваючы пальцам у яго бок.
- Ты што робiш? - сказаў выратавальнiк i паказаў пальцам на ногi Чэпi. Цягаеш пясок з пляжа. Хiба сэр не ведае, што перад басейнам трэба схадзiць пад душ, - ён кiўнуў у бок збудавання, падобнага на тэлефонную будку з брызентавымi сценкамi. - Душавая вунь там.
Чэпi паволi перавёў дых. Трымаючы вялiкi палец за поясам i прыкрываючы рукой тое месца, дзе пад плаўкамi вылучаўся нож, ён пакрочыў да душавой, зайшоў унутр i, набраўшыся смеласцi, стаў пад струмень халоднай вады.
Калi Чэпi выходзiў з душавой, выратавальнiк кiўнуў яму i ўсмiхнуўся, i ён у адказ таксама кiўнуў i ўсмiхнуўся. Потым спачатку апусцiў у басейн ногi, прыцiскаючы руку да пояса, i толькi тады перайшоў на звыклы стыль плавання. Праплыўшы амаль увесь басейн пад вадой, ён вынырнуў у тым канцы, дзе было плытка. Да ўвахода ў гатэль заставалася ўсяго некалькi крокаў. Ён прайшоў праз дзверы i апынуўся ў галерэi - з аднаго боку была кавярня, а з другога сувенiрная крама. Пасля сляпучага сонца галерэя здалася халодным, сырым i цёмным склепам, але, мiнуўшы кавярню, ён паспеў прызвычаiцца да штучнага асвятлення. На наступных дзвярах, адразу пасля кавярнi, быў надпiс: "Саўна для мужчын", i праз iх туды ўвесь час заходзiлi i выходзiлi людзi.
Чэпi прайшоў праз дзверы i апынуўся ў шырокiм доўгiм калiдоры, ад якога па баках пачыналiся больш вузкiя праходы. Тут было горача i цяжка дыхалася, i чым далей ён iшоў, лiчачы колькасць паваротаў, тым паветра рабiлася ўсё больш гарачым i вiльготным, а калi звярнуў убок, апынуўся ў чацвёртым калiдоры злева, дзе адчуў непрыемны пах поту. Сцены ў гэтым адсеку былi абкладзены белай кафельнай плiткай, а на дзвярах прымацаваны шыльды: "Парыльня", "Сухая пара", "Душавая", "Абслугоўваючы персанал", "Паслугi". Дзверы ў пакой для паслуг заставалiся шырока адчыненымi дзякуючы гумаваму фiксатару. Праходзячы каля яго, Чэпi заўважыў там палiцы з ручнiкамi i прасцiнамi. У куце нехта, амаль нябачны з дзвярэй, браў з палiцы ручнiкi.
Дайшоўшы да канца калiдора, Чэпi абапёрся аб сцяну i нахiлiўся, нiбыта разглядаючы костачку, а на самай справе скiраваў позiрк у бок адчыненых дзвярэй пакоя для паслуг. Адтуль выйшаў юнак у сандалях i плаўках, несучы пад пахай стос ручнiкоў. Як толькi ён знiк з вачэй, павярнуўшы за рог, Чэпi зайшоў у пакой i ўзяў там бярэма ручнiкоў. Ён панёс iх назад у канец калiдора, якi ўпiраўся ў кароткi праход i быў падобны на верхнюю частку лiтары "Т".
Дзверы ў гэтым праходзе былi пранумараваны. Чэпi асцярожна, усяго на некалькi сантыметраў, прачынiў дзверы пад нумарам адзiн i зазiрнуў усярэдзiну. За дзвярамi быў маленькi пакойчык без акон, з абстаноўкi - толькi стол для масажу ды на сцяне палiца з бутэлькамi i флаконамi. На стале ляжаў мажны мужчына з фiгурай рэгбiста, якому масажыст рабiў масаж.
Чэпi пакiнуў дзверы прачыненымi i зазiрнуў у наступны пакой. Там было пуста. А ў трэцiм пакоi нехта быў. На масажным стале пад яркiм святлом кварцавай лямпы ляжаў на спiне голы мужчына ў цёмных акулярах з цыгарай у зубах. Мужчына быў сiвы, хударлявы, увесь у маршчынах i настолькi загарэлы, што скура здавалася дубленай. У святле, якое падала ад лямпы, выразна была вiдаць непрыемнага колеру татуiроўка на высахлай руцэ. Скручаная грымучая змяя, а вакол яе словы тоўстымi друкаванымi лiтарамi: "Не наступай на мяне".
Чэпi азiрнуўся цераз плячо. Нiкога з персаналу паблiзу не было, непадалёк хадзiлi толькi клiенты ў шлёпанцах з накiнутымi на голае цела прасцiнамi. Ён зручней абхапiў стос ручнiкоў i зайшоў у пакой. Там было поўна дыму ад сiгары i даволi горача, таму ён паспеў спацець, пакуль цiхенька зачыняў за сабой дзверы. Ён адчуў, як кроплi поту пакацiлiся па лбе i грудзях.
Мужчына пачуў, як шчоўкнуў замок.
- Бенi? - спытаў ён, застаючыся ляжаць нерухома.
- Не, сэр, - адказаў Чэпi. Ён накiраваўся да стала. - Але ён паслаў мяне праверыць.
- Праверыць? - перапытаў мужчына. - Якога чорта ён сабе думае, абслугоўвае каго папала ды яшчэ з выглядам нiбыта ласку робiць?
- Не, сэр. Але ён сказаў, што вам трэба менш цяпла спераду i больш спiне.
Калi ён iшоў па пакоi, ад удара нагi адляцела ўбок нешта такое, што ляжала побач са сталом. Гэта была пластмасавая попельнiца з попелам ад сiгары. Вакол на падлозе таксама было панасыпана попелу. Чэпi склаў ручнiкi стосам у нiжняй частцы стала i падабраў попельнiцу. Калi ён гэта рабiў, нож балюча ўпiраўся ў пахвiну. Са словамi "калi вы не супраць, сэр" ён выцягнуў сiгару з зубоў мужчыны i паклаў яе на попельнiцу. Потым паставiў попельнiцу назад на падлогу i засунуў далёка пад стол.
Шкло акуляраў было настолькi цёмнае, што, калi Чэпi нахiлiўся над мужчынам, ён не мог разгледзець яго вочы. Галава чалавека ляжала на скручаным ручнiку. Чэпi прыўзняў галаву роўна настолькi, каб выцягнуць ручнiк, намоклы ад поту. Ён кiнуў яго на падлогу i асцярожна апусцiў галаву на месца.
- Вам дапамагчы перавярнуцца, сэр?
- Ты, хлопча, вiдаць, тут навiчок.
- Так, сэр.
- Я так i думаў. Ну, што ж, калi ведаеш, як трэба зрабiць паслугу, то дапамажы перавярнуцца як мага лаўчэй i асцеражней, каб я не адчуў болю. Пракляты бурсiт мяне даканае. Так што лаўчэй i асцеражней.
- Так, сэр, - адказаў Чэпi.
Калi Чэпi варочаў мужчыну, той крактаў i стагнаў.
- Якому чорту ты беражэш гэтыя ручнiкi? Гэта не стол - а нейкая пральная дошка.
- Так, сэр, - сказаў Чэпi.
Ён узяў са стоса ручнiк, склаў яго i палажыў на стол. Мужчына паклаў на яго галаву.
- Ну, добра, - сказаў ён, - а зараз можаш iсцi.
Чэпi зiрнуў на зачыненыя дзверы. Потым ён падышоў на дыбачках, нiбы тарэадор, якi цэлiцца ў быка сваёй пiкай, узняўшы рукi i адставiўшы левы локаць, як бы папярэджваючы нападзенне. Правая рука мiльганула ў паветры, i ён спрактыкавана, з усяе моцы, нiбы сякерай ударыў краем далонi па патылiцы старога. Здубянелае тулава канвульсiўна тузанулася, ногi ад каленяў тарганулiся ўгору, потым звалiлiся на стол, i адна з iх закалацiлася. Чэпi зноў стаў на дыбачкi i ўдарыў яшчэ раз. Нага перастала калацiцца. Цела абмякла, здавалася, на стале ляжыць куча цеста. Жылаватая рука са скурчанымi пальцамi саслiзнула з паверхнi стала i заматлялася ўнiзе.
Чэпi выцягнуў з-за пояса цэлафанавы пакет, дастаў адтуль нож, адкрыў лязо. Ён сцягнуў цёмныя акуляры высока на лоб чалавека, каб яны яму не перашкаджалi, i потым адным ударам нажа адсек вуха. Кроў не палiлася цурком, толькi пацякла кволым струменьчыкам па самой ране. Чэпi таропка абцёр лязо нажа чыстым ручнiком i паклаў вуха ў пакет.
Выходзячы з галерэi на яркае святло, ён аслеп ад сонца i, накiроўваючыся да басейна, ледзь не збiў з ног пару. Ён хутка паплыў да глыбейшага канца, стараючыся трымацца далей ад трамплiнаў для скачкоў у ваду, але ўжо каля лесвiцы ў канцы басейна пачуўся моцны ўсплёск вады, вада шуганула яму ў твар, па галаве нешта ўдарыла, i проста перад iм з'явiлася нейкая перашкода.
Гэта збоку скокнула ў басейн дзяўчына i цяпер перабiрала рукамi ў вадзе, сутыкнуўшыся нос у нос з Чэпi. Ёй было гадоў шаснаццаць-сямнаццаць, твар амаль схаваны за пасмамi доўгiх прамых валасоў. Адкiнуўшы iх убок, дзяўчына загаварыла занепакоена:
- Праўда, я не хацела. Усё ў парадку?
- Зразумела, так, - адказаў Чэпi. Ён паклаў далонi на плечы дзяўчыны, i тая не ўспрацiвiлася. Вiдаць, ёй гэта падабалася.
Чэпi заўважыў, што некалькi чалавек, якiя стаялi каля басейна, глядзяць у iх бок. Ён адпусцiў дзяўчыну i палез уверх па лесвiцы.
- Гэй, - крыкнула яму ўслед дзяўчына, - вы жывяце ў гэтым гатэлi?
Але ён не адгукнуўся i нават не азiрнуўся.
Той самы тып, падобны на выратавальнiка, па-ранейшаму стаяў на верхняй пляцоўцы лесвiцы, што вяла да пляжа. Чэпi сцiшыў крок, прайшоўшы мiма яго i ўнiз па лесвiцы прагулачнай хадой. Ён, не спяшаючыся, прайшоў цераз пляж i зiрнуў у бок светла-зялёнай вады. Сярод набягаючых на бераг пенiстых хваляў пагойдвалася шлюпка; рухавiк быў павернуты гарызантальна, i Дэл рабiў выгляд, што яго наладжвае. Недзе на самым гарызонце ледзь бачна бялела "Бялiнда II". Яна здавалася нерухомай, але з такой адлегласцi было цяжка сказаць дакладна. Чэпi зiрнуў угору. Верталётаў не было вiдаць.
Ён зайшоў у ваду i, пераадольваючы набягаючыя хвалi, паплыў да шлюпкi. Пакуль ён узлазiў на нос лодкi, Дэл апусцiў рухавiк назад пад ваду, тузануў за вяроўку, i той, зарыкаўшы, зноў ажыў. Калi шлюпка, цяжка гойдаючыся на хвалях, узяла курс на "Бялiнду II", Чэпi сказаў:
- Пастарайся зрабiць так, каб не падумалi, што мы ўцякаем. Прыцiш хаду.
Дэл збавiў хуткасць.
- Ты гэта зрабiў? - спытаў ён, зiрнуўшы на Чэпi.
- Так, я гэта зрабiў.
- Давялося папацець?
- Не. Ён усё роўна ледзь рыпеў. Акрамя таго, можна было даплыць проста да дзвярэй. Нават не трэба было праходзiць каля людзей. - Чэпi плюнуў за борт, каб пазбавiцца салёнага смаку марской вады ў роце. - Там маэстра па масажу, якога завуць Бенi, хутка напаткае сюрпрыз. Можа, нават ужо. - Ён не мог стрымаць усмешкi, думаючы пра гэта.
- I ўсё ж, стары, - сказаў Дэл, - такiмi дамовамi нават на хлеб не заробiш. А ў Бродэрыка грошы ёсць. Я не жартую, ён на самай справе мяшок з грашыма.
- Мне трэба толькi тое, што мне належыць. Каб трэба было больш, я б яму так i сказаў.
- Ну, зразумела. Але ведаеш, колькi, як мне сказаў Ейц, каштуе гэты кацер "Бялiнда"? Сорак тысяч. А той iхнi "кадылак" у Пам-Бiч? Колькi ў iм усяго панапхана, не хапае, бадай, толькi аўтамата па продажы "кока-колы".
- Ну i што з таго? Што яны сабой уяўляюць - два тлустыя старыя з кучай грошай? Калi хочаш мець з iмi справы, трэба не забываць, што тлушч i старасць неад'емныя ад грошай рэчы.
- Тады гэта не той выпадак. Што будзе далей, пасля Фрыпорта? Ты ж не мяркуеш вяртацца разам з iмi?
- Нi ў якiм разе. Я думаю, што мы махнём на якiя-небудзь астравы ў тым баку. Потым, можа, у Мексiку. У Акапулька. Як ты наконт гэтага?
- Мне любое месца будзе ў самы раз, калi гэта не Дананг або што-небудзь накшталт таго, - азiрнуўся цераз плячо Дэл. I калi ўжо гаворка зайшла пра гэта, у небе зноў з'явiўся верталёт берагавой аховы. З моцным строкатам ён ляцеў уздоўж берага ў паўночным кiрунку. - Слухай, мне робiцца моташна нават ад гуку вось такiх штук, - сказаў Дэл. - Здаецца, - што спiна ломiцца ад амунiцыi.
- Ад рэчавага мяшка з поўнай паходнай выкладкай, - сказаў Чэпi, - даверху напханага ласункамi тыпу сухiх пайкоў.
Калi яны спынiлiся каля "Бялiнды II", Бродэрык стаяў за штурвалам кацера, а Ейц - каля борта, назiраючы за iмi. Ён узяўся за канец каната, якi кiнуў Чэпi, i прышвартаваў шлюпку да "Бялiнды II".
- Ну! - вымавiў ён. - Гляньце, хто вярнуўся ў наш дом! Каб расказаць, пэўна, нам гiсторыю пра тое, што не атрымалася i чаму.
Чэпi не звярнуў на яго нiякай увагi. Ён пералез цераз борт кацера. Да яго далучыўся Дэл пасля таго, як выцягнуў з вады рухавiк. Бродэрык абвёў iх позiркам.
- Нават не задыхалiся, - сказаў ён. - Сапраўды крутыя хлопцы.
Чэпi падышоў да стала, за якiм Бродэрык i Ейц звычайна гулялi ў карты, калi хто-небудзь iншы стаяў за штурвалам. Ён выцягнуў з-за пояса цэлафанавы пакет i вытрас з яго на стол нож i вуха. Вуха набыло колер аконнай замазкi, а той бок, дзе яго рэзалi, быў чырвоны i лiпкi, з карычневымi згусткамi крывi.
Ухмылка спаўзла з твару Бродэрыка. Ён адпусцiў штурвал i пайшоў да стала, не зводзячы з яго вачэй. Дэл кiнуўся да штурвала i ўтрымаў кацер у раўнавазе.
- Ну, i чаго ты так здзiвiўся? - звярнуўся ён да Бродэрыка. - Няўжо ён не гаварыў, што зробiць гэта? I што прывязе доказы?
Бродэрык стаяў нерухома, не адводзячы вачэй ад стала. Потым гэтак жа ўважлiва паглядзеў на Чэпi, правёўшы далонню па вуснах.
- Ты што, на самай справе забiў чалавека? - нарэшце хрыпла спытаў ён. - Я сур'ёзна пытаю - ты забiў яго?
Чэпi кiўнуў галавой у бок стала.
- А ты што думаеш, ён ляжаў там i прасiў мяне адрэзаць яму вуха?
- Але хто ён? Божа, ты, вiдаць, не мог нават даведацца, хто быў той чалавек!
- Я не спяшаюся, - адказаў Чэпi. - Я магу пачакаць i даведацца, прачытаўшы заўтра газеты ў Фрыпорце. Але плату я хачу атрымаць, не чакаючы гэтага. - Ён выставiў руку i на далонi зрабiў патрабавальны рух. - Цяпер самы раз.
- Плату? - перапытаў Бродэрык.
- Слухай, ты пайшоў у заклад, выставiў сваiх дзесяць даляраў супраць маiх дзесяцi цэнтаў, сцвярджаючы, што я не змагу гэтага зрабiць. Я гэта зрабiў. Так што надышоў час плацiць.
- Але клянуся Богам, я зусiм не ставiўся да гэтага сур'ёзна, - вымавiў у роспачы Бродэрык. - Я нават не думаў, што ты гэта зробiш. Так, прыйшлося да слова. Ты ведаў, што гэта былi не больш чым разважаннi. Ты павiнен быў гэта ведаць.
- Ты паведамiў яму план гатэля, - уступiў у гутарку Дэл. - Ты сказаў яму, дзе можна знайсцi чалавека для гэтай мэты. Менавiта ты асцерагаўся, што на зваротным шляху нас могуць заўважыць з верталёта. Дык цi не думаеш ты даваць заднi ход?
- Слухай, ты, - пачаў Бродэрык, але адразу ж асекся, матляючы галавой згодна са сваiмi думкамi.
Да Бродэрыка хуткiм крокам падышоў Ейц i ўзяў яго за руку.
- Слухай, Брэд, што я табе скажу як твой юрыст. Аддай яму любыя грошы, бо ты ўлез у гэтую справу па самыя вушы. I не надумай везцi iх на Багамы цi куды-небудзь яшчэ за межы краiны. Мы можам дабрацца, пакуль не сцямнела, да Кi-Ларга i выкiнуць iх там.
- Фрыпорт, Кi-Ларга - куды толькi вам падабаецца, - пацiснуў плячамi Чэпi. Ён узяў са стала нож, выцягнуў лязо, пакруцiў яго, любуючыся, як яно паблiсквае на сонцы. Потым скiраваў нож у бок жывата Бродэрыка. - Але спачатку я атрымаю ўсё, што мне належыць.
Бродэрык глянуў унiз на нож, потым уверх - на твар Чэпi. З-за яго спiны, ад штурвала пачуўся голас Дэла:
- Нас тут двое.
Бродэрык вызвалiў руку, якую моцна трымаў Ейц, i сунуў яе ў заднюю кiшэню. Выцягнуўшы адтуль пачак купюр у вялiкай залатой сашчэпцы, ён выцягнуў з яго дзесяцiдаляравую банкноту i сунуў яе Чэпi.
- За дзесяць вашывых даляраў, - сказаў ён, як бы ўсё яшчэ не верачы таму, што адбылося.
Чэпi ўзяў банкноту, агледзеў яе з двух бакоў, як бы правяраючы, цi не фальшывая яна. Потым разарваў яе на дзве паловы, высока ўзняў iх i пусцiў па ветру. Паперкi затрапяталi, падхопленыя ветрам, над гюйс-штокам ля кармы "Бялiнды II" i апусцiлiся на хвалю, што пенiлася за кацерам.
- Гэта была нiчога не вартая частка закладу, - сказаў Чэпi. - Як цяпер наконт сапраўднай платы?
- Сапраўднай платы? - перапытаў Бродэрык.
- Сэр, вы мне гаварылi, што, калi ўсё ж такi я гэта здзейсню, вы станеце перада мной i скажаце, што вы нiчога не ведалi наконт гэтага. Вы гаварылi, што, гледзячы мне проста ў вочы, скажаце, што цяпер у В'етнаме хлопцы не горшыя за тых мокрых курыц, з якiмi вы былi ў Карэi. Не горшыя i, можа, нават намнога лепшыя. Ну, дык гаварыце!
- Калi гэта тваё ўяўленне аб сапраўдным мужчыну, - вымавiў праз зубы Бродэрык.
Чэпi выцягнуў руку i злёгку ткнуў нож у жывот Бродэрыка.
Бродэрык сказаў. Потым нечакана крутануўся i, хiстаючыся, пайшоў у каюту. Ейц пакрочыў следам за iм. Праз адчыненыя дзверы Чэпi ўбачыў, як яны налiлi поўныя шклянкi вiскi.
- Кiруй да Кi-Ларга, - крыкнуў ён Дэлу, якi па-ранейшаму стаяў за штурвалам, i "Бялiнда II", набiраючы хуткасць, павярнула на поўдзень. Чэпi пагардлiва ўсмiхаўся, пазiраючы, як тыя двое ў каюце глытаюць свой "Джым Бiм", пакуль Ейц не заўважыў яго i з усяе сiлы з трэскам не зачынiў дзвярэй каюты.
Пераклад: Уладзiмiр Шчасны
ПЛАТА
Чацвёра на борце "Бялiнды II" сачылi за верталётам берагавой аховы, якi са стракатаннем ляцеў у паўднёвым кiрунку, патрулюючы ўзбярэжжа Маямi-Бiч.
- Зручная штучка, - сказаў Бродэрык, а Ейц, як заўсёды, падтакнуў шэфу.
- Вельмi зручная.
- Гледзячы для чаго, - кiсла заўважыў Дэл i зiрнуў на Чэпi, якi адмоўчваўся.
Бродэрыку i Ейцу было гадоў па сорак пяць, абодва - мажныя, з жыватамi, якiя выпучвалiся пад марскiмi кiцелямi. Чэпi i Дэлу крыху за дваццаць. На стройных фiгурах - толькi плаўкi. Бродэрык скоса зiрнуў падобнымi на шкляныя колеру кукурузнага вiскi вачыма на гадзiннiк.
- Трыццаць пяць хвiлiн. Мiнулы раз было трыццаць тры. Для большай пэўнасцi хай будзе нават паўгадзiны. - Ён абвёў позiркам зверху ўнiз постаць Чэпi. - Ты ўпэўнены, што паспееш за такi час?
- Паспею, - адказаў Чэпi i зноў пачаў тачыць лязо складанага нажа аб камень, якi Бродэрык адшукаў недзе на вельбоце. Лязо, даўжынёй дзесяць сантыметраў, было падобна на лязо паляўнiчага нажа.
Бродэрык, круцячы штурвал адной рукой, прывёў вельбот у раўнавагу, скiраваўшы нос наперарэз хвалям у бок берага, i перайшоў амаль на халасты ход.
- Ты абсалютна ўпэўнены?
- Ну, ты ж чуў, што ён сказаў. Якога чорта ты назаляеш?
- Таму што мы зводзiм да мiнiмуму элемент адгаворкi, - адказаў Ейц. Ён быў такi ж жалезабетонны, як i Бродэрык, а твар яшчэ больш счырванелы ад ветру i вiскi "Джым Бiм". - Таму што мы б не хацелi чуць пасля, калi табе гэта не ўдасца, што праз гэтую стракаталку не хапiла часу. Альбо яшчэ нейкiя адгаворкi.
- Ну, што ж, адгаворак вы не пачуеце, - сказаў Дэл, а Чэпi шчоўкнуў нажом, складаючы лязо, i дадаў:
- Супакойся. Дарулюй толькi гэты свой човен да месца.
Пакуль Дэл з дапамогай каната буксiраваў за "Бялiндай II" шлюпку, Чэпi засунуў нож у цэлафанавы пакет з-пад бутэрброда, туга закруцiў яго i засунуў за пояс плавак. Падвесны рухавiк ужо быў прымацаваны да кармы шлюпкi. Чэпi скокнуў на нос шлюпкi, адвязаў канат i адпiхнуў яе ад "Бялiнды II". Бродэрык падышоў да Ейца, якi стаяў каля парэнчы, i яны абодва праводзiлi шлюпку з аднолькавымi крывымi ўхмылкамi. Бродэрык склаў рукi рупарам i крыкнуў скрозь шум рухавiка шлюпкi:
- Засталося дваццаць восем хвiлiн.
Да мноства гатэляў i шматпавярховых гмахаў, што ўзвышалiся над узбярэжжам, заставалася каля дзвюх мiль. Сонца пякло на ўсю моц, але дзякуючы павевам марскога ветру можна было неяк трываць гэтую нясцерпную спёку. Дэл накiраваў нос шлюпкi ў бок вялiкага гатэля "Роял-Ашэанiк", якi ўзвышаўся проста перад iмi, каб трымацца дакладнага курсу i не адхiляцца занадта ўбок па дарозе да берага. Ён пазiраў на Чэпi, якi сядзеў на кукiшках у насавой частцы, гойдаючыся разам з лодкай з абыякавым выразам на твары.
- Ну, а калi планiроўка перамянiлася i ўжо не такая, як яе апiсаў Бродэрык? - спытаў Дэл, кiўнуўшы ў бок гатэля.
- Як перамянiлася?
- Ну, я маю на ўвазе пакоi, калiдоры. Прайшло ж гады два з таго часу, як ён там жыў. Маглi тое-сёе пабурыць, а нешта перабудаваць, тут усё мяняецца.
- Ты занадта хвалюешся, - сказаў Чэпi.
- Мне проста не падабаюцца такiя справы. Мы б i ў гэтую справу не ўлезлi б, калi б гэты хвалько Бродэрык , не дзейнiчаў так на нервы. Ну, цi не праўда?
- Што праўда - то праўда.
- Ведаеш, - Дэл сур'ёзна пакiваў галавой, - сёння ўсё пайшло неяк не так. Я маю на ўвазе тое, што там, у Пам-Бiч, яны сказалi, што паедзем разам, i падкiнулi нас да самага Фрыпорта. Там, фактычна, у мяне i склалася першае ўражанне.
- Адзiны спосаб даведацца больш пра чалавека - гэта сумесна пажыць з iм, адгукнуўся Чэпi.
Яны наблiжалiся да берага. На хвалях, па якiх iмчала лодка, з'яўлялася ўсё больш грабянёў, якiя разбiвалiся аб паласу бруднага на выгляд пяску перад гатэлем. Сярод набягаючых хваляў стаяла некалькi чалавек. Адзiн з iх, прыклаўшы да вачэй далонь, паглядзеў у бок шлюпкi. Дэл павярнуў нос лодкi ў адваротны бок - у напрамку мора - i заглушыў матор. Потым ён устаў, каб паглядзець, колькi засталося да берага.
- Можа, метраў трыццаць, - сказаў ён. - Запомнi месца - там, дзе нiзкi адхон.
- Ты таксама не забудзь, - сказаў Чэпi. Ён пералез цераз борт, нырнуў у ваду, потым выплыў, адкiдаючы з вачэй валасы. - Паводзь сябе так, каб не падумалi, што ты некага чакаеш. Быццам проста катаешся. Калi вернешся, зрабi выгляд, што заглух рухавiк.
Ён нырнуў глыбока пад лодку, энергiчна паплыў наперад, i калi, апынуўшыся на грэбнi хвалi, азiрнуўся, то ўбачыў, што шлюпка адплывае ў паўночным кiрунку. Чэпi лёг на набегшую хвалю, i тая пранесла яго амаль палову адлегласцi, што заставалася да пляжа. Калi ён стаў на ногi, аказалася, што вада дастае толькi да жывата. Але адразу ж страцiў раўнавагу, збiты з ног новай хваляй. Падаючы, Чэпi адчуў, што цэлафанавы пакет з нажом слiзгае па назе. Ён паспрабаваў затрымаць яго, але не змог, схапiўшы замест нажа жмут тонкiх, забруджаных нафтай водарасцяў. Ён адхiнуў iх убок. Потым убачыў, што пакет ужо паспеў раскруцiцца, нож выпаў адтуль i ляжыць на беразе якраз там, куды даляталi хвалi. Вiдаць, тыя, хто плаваў побач, не звярнулi асаблiвай увагi на Чэпi, якi кiнуўся да пакета, вылiў адтуль ваду, як мага тужэй закруцiў у iм нож i засунуў скрутак, як i раней, за пояс плавак.
Ён спынiўся на некалькi секунд, стоячы тварам да мора. "Бялiнда II", якая была падобна адсюль на белую плямку, трапiўшы ў Гальфстрым, хутка памяншалася ў памеры.
Верталётаў не было вiдаць. Нiхто навокал не звярнуў увагi на тое, што адбываецца, i не зацiкавiўся нi кацерам, нi шлюпкай, нi пасажырам, якi прыплыў на ёй.
Чэпi павярнуўся i пакрочыў цераз пляж да агароджанай тэрасы гатэля. Да тэрасы, прызначанай для сонечных ваннаў, вялi бетонныя прыступкi. Уверсе шырокай лесвiцы, перакрыжаваўшы рукi на грудзях i не зводзячы вачэй з пляжа, стаяў выратавальнiк у белых майтках i майцы з назвай гатэля. Ён перавёў вочы на Чэпi, калi той праходзiў побач, але, слiзгануўшы па iм позiркам, зноў утаропiўся на пляж.
Большая частка тэрасы была застаўлена роўнымi шэрагамi шэзлонгаў. Астатнюю прастору займаў вялiкi плавальны басейн, яго глыбейшая частка выходзiла да мора, а больш плыткая - да ўвахода з тыльнага боку гатэля. Многiя шэзлонгi былi заняты, а ў басейне не было амаль нiкога.
Чэпi нетаропкiм крокам накiраваўся да басейна i ўжо ступiў на край.
- Гэй, ты.
Чэпi застыў на месцы. Ён зiрнуў цераз плячо i ўбачыў, што той, хто быў на яго думку выратавальнiкам, наблiжаецца да басейна, паказваючы пальцам у яго бок.
- Ты што робiш? - сказаў выратавальнiк i паказаў пальцам на ногi Чэпi. Цягаеш пясок з пляжа. Хiба сэр не ведае, што перад басейнам трэба схадзiць пад душ, - ён кiўнуў у бок збудавання, падобнага на тэлефонную будку з брызентавымi сценкамi. - Душавая вунь там.
Чэпi паволi перавёў дых. Трымаючы вялiкi палец за поясам i прыкрываючы рукой тое месца, дзе пад плаўкамi вылучаўся нож, ён пакрочыў да душавой, зайшоў унутр i, набраўшыся смеласцi, стаў пад струмень халоднай вады.
Калi Чэпi выходзiў з душавой, выратавальнiк кiўнуў яму i ўсмiхнуўся, i ён у адказ таксама кiўнуў i ўсмiхнуўся. Потым спачатку апусцiў у басейн ногi, прыцiскаючы руку да пояса, i толькi тады перайшоў на звыклы стыль плавання. Праплыўшы амаль увесь басейн пад вадой, ён вынырнуў у тым канцы, дзе было плытка. Да ўвахода ў гатэль заставалася ўсяго некалькi крокаў. Ён прайшоў праз дзверы i апынуўся ў галерэi - з аднаго боку была кавярня, а з другога сувенiрная крама. Пасля сляпучага сонца галерэя здалася халодным, сырым i цёмным склепам, але, мiнуўшы кавярню, ён паспеў прызвычаiцца да штучнага асвятлення. На наступных дзвярах, адразу пасля кавярнi, быў надпiс: "Саўна для мужчын", i праз iх туды ўвесь час заходзiлi i выходзiлi людзi.
Чэпi прайшоў праз дзверы i апынуўся ў шырокiм доўгiм калiдоры, ад якога па баках пачыналiся больш вузкiя праходы. Тут было горача i цяжка дыхалася, i чым далей ён iшоў, лiчачы колькасць паваротаў, тым паветра рабiлася ўсё больш гарачым i вiльготным, а калi звярнуў убок, апынуўся ў чацвёртым калiдоры злева, дзе адчуў непрыемны пах поту. Сцены ў гэтым адсеку былi абкладзены белай кафельнай плiткай, а на дзвярах прымацаваны шыльды: "Парыльня", "Сухая пара", "Душавая", "Абслугоўваючы персанал", "Паслугi". Дзверы ў пакой для паслуг заставалiся шырока адчыненымi дзякуючы гумаваму фiксатару. Праходзячы каля яго, Чэпi заўважыў там палiцы з ручнiкамi i прасцiнамi. У куце нехта, амаль нябачны з дзвярэй, браў з палiцы ручнiкi.
Дайшоўшы да канца калiдора, Чэпi абапёрся аб сцяну i нахiлiўся, нiбыта разглядаючы костачку, а на самай справе скiраваў позiрк у бок адчыненых дзвярэй пакоя для паслуг. Адтуль выйшаў юнак у сандалях i плаўках, несучы пад пахай стос ручнiкоў. Як толькi ён знiк з вачэй, павярнуўшы за рог, Чэпi зайшоў у пакой i ўзяў там бярэма ручнiкоў. Ён панёс iх назад у канец калiдора, якi ўпiраўся ў кароткi праход i быў падобны на верхнюю частку лiтары "Т".
Дзверы ў гэтым праходзе былi пранумараваны. Чэпi асцярожна, усяго на некалькi сантыметраў, прачынiў дзверы пад нумарам адзiн i зазiрнуў усярэдзiну. За дзвярамi быў маленькi пакойчык без акон, з абстаноўкi - толькi стол для масажу ды на сцяне палiца з бутэлькамi i флаконамi. На стале ляжаў мажны мужчына з фiгурай рэгбiста, якому масажыст рабiў масаж.
Чэпi пакiнуў дзверы прачыненымi i зазiрнуў у наступны пакой. Там было пуста. А ў трэцiм пакоi нехта быў. На масажным стале пад яркiм святлом кварцавай лямпы ляжаў на спiне голы мужчына ў цёмных акулярах з цыгарай у зубах. Мужчына быў сiвы, хударлявы, увесь у маршчынах i настолькi загарэлы, што скура здавалася дубленай. У святле, якое падала ад лямпы, выразна была вiдаць непрыемнага колеру татуiроўка на высахлай руцэ. Скручаная грымучая змяя, а вакол яе словы тоўстымi друкаванымi лiтарамi: "Не наступай на мяне".
Чэпi азiрнуўся цераз плячо. Нiкога з персаналу паблiзу не было, непадалёк хадзiлi толькi клiенты ў шлёпанцах з накiнутымi на голае цела прасцiнамi. Ён зручней абхапiў стос ручнiкоў i зайшоў у пакой. Там было поўна дыму ад сiгары i даволi горача, таму ён паспеў спацець, пакуль цiхенька зачыняў за сабой дзверы. Ён адчуў, як кроплi поту пакацiлiся па лбе i грудзях.
Мужчына пачуў, як шчоўкнуў замок.
- Бенi? - спытаў ён, застаючыся ляжаць нерухома.
- Не, сэр, - адказаў Чэпi. Ён накiраваўся да стала. - Але ён паслаў мяне праверыць.
- Праверыць? - перапытаў мужчына. - Якога чорта ён сабе думае, абслугоўвае каго папала ды яшчэ з выглядам нiбыта ласку робiць?
- Не, сэр. Але ён сказаў, што вам трэба менш цяпла спераду i больш спiне.
Калi ён iшоў па пакоi, ад удара нагi адляцела ўбок нешта такое, што ляжала побач са сталом. Гэта была пластмасавая попельнiца з попелам ад сiгары. Вакол на падлозе таксама было панасыпана попелу. Чэпi склаў ручнiкi стосам у нiжняй частцы стала i падабраў попельнiцу. Калi ён гэта рабiў, нож балюча ўпiраўся ў пахвiну. Са словамi "калi вы не супраць, сэр" ён выцягнуў сiгару з зубоў мужчыны i паклаў яе на попельнiцу. Потым паставiў попельнiцу назад на падлогу i засунуў далёка пад стол.
Шкло акуляраў было настолькi цёмнае, што, калi Чэпi нахiлiўся над мужчынам, ён не мог разгледзець яго вочы. Галава чалавека ляжала на скручаным ручнiку. Чэпi прыўзняў галаву роўна настолькi, каб выцягнуць ручнiк, намоклы ад поту. Ён кiнуў яго на падлогу i асцярожна апусцiў галаву на месца.
- Вам дапамагчы перавярнуцца, сэр?
- Ты, хлопча, вiдаць, тут навiчок.
- Так, сэр.
- Я так i думаў. Ну, што ж, калi ведаеш, як трэба зрабiць паслугу, то дапамажы перавярнуцца як мага лаўчэй i асцеражней, каб я не адчуў болю. Пракляты бурсiт мяне даканае. Так што лаўчэй i асцеражней.
- Так, сэр, - адказаў Чэпi.
Калi Чэпi варочаў мужчыну, той крактаў i стагнаў.
- Якому чорту ты беражэш гэтыя ручнiкi? Гэта не стол - а нейкая пральная дошка.
- Так, сэр, - сказаў Чэпi.
Ён узяў са стоса ручнiк, склаў яго i палажыў на стол. Мужчына паклаў на яго галаву.
- Ну, добра, - сказаў ён, - а зараз можаш iсцi.
Чэпi зiрнуў на зачыненыя дзверы. Потым ён падышоў на дыбачках, нiбы тарэадор, якi цэлiцца ў быка сваёй пiкай, узняўшы рукi i адставiўшы левы локаць, як бы папярэджваючы нападзенне. Правая рука мiльганула ў паветры, i ён спрактыкавана, з усяе моцы, нiбы сякерай ударыў краем далонi па патылiцы старога. Здубянелае тулава канвульсiўна тузанулася, ногi ад каленяў тарганулiся ўгору, потым звалiлiся на стол, i адна з iх закалацiлася. Чэпi зноў стаў на дыбачкi i ўдарыў яшчэ раз. Нага перастала калацiцца. Цела абмякла, здавалася, на стале ляжыць куча цеста. Жылаватая рука са скурчанымi пальцамi саслiзнула з паверхнi стала i заматлялася ўнiзе.
Чэпi выцягнуў з-за пояса цэлафанавы пакет, дастаў адтуль нож, адкрыў лязо. Ён сцягнуў цёмныя акуляры высока на лоб чалавека, каб яны яму не перашкаджалi, i потым адным ударам нажа адсек вуха. Кроў не палiлася цурком, толькi пацякла кволым струменьчыкам па самой ране. Чэпi таропка абцёр лязо нажа чыстым ручнiком i паклаў вуха ў пакет.
Выходзячы з галерэi на яркае святло, ён аслеп ад сонца i, накiроўваючыся да басейна, ледзь не збiў з ног пару. Ён хутка паплыў да глыбейшага канца, стараючыся трымацца далей ад трамплiнаў для скачкоў у ваду, але ўжо каля лесвiцы ў канцы басейна пачуўся моцны ўсплёск вады, вада шуганула яму ў твар, па галаве нешта ўдарыла, i проста перад iм з'явiлася нейкая перашкода.
Гэта збоку скокнула ў басейн дзяўчына i цяпер перабiрала рукамi ў вадзе, сутыкнуўшыся нос у нос з Чэпi. Ёй было гадоў шаснаццаць-сямнаццаць, твар амаль схаваны за пасмамi доўгiх прамых валасоў. Адкiнуўшы iх убок, дзяўчына загаварыла занепакоена:
- Праўда, я не хацела. Усё ў парадку?
- Зразумела, так, - адказаў Чэпi. Ён паклаў далонi на плечы дзяўчыны, i тая не ўспрацiвiлася. Вiдаць, ёй гэта падабалася.
Чэпi заўважыў, што некалькi чалавек, якiя стаялi каля басейна, глядзяць у iх бок. Ён адпусцiў дзяўчыну i палез уверх па лесвiцы.
- Гэй, - крыкнула яму ўслед дзяўчына, - вы жывяце ў гэтым гатэлi?
Але ён не адгукнуўся i нават не азiрнуўся.
Той самы тып, падобны на выратавальнiка, па-ранейшаму стаяў на верхняй пляцоўцы лесвiцы, што вяла да пляжа. Чэпi сцiшыў крок, прайшоўшы мiма яго i ўнiз па лесвiцы прагулачнай хадой. Ён, не спяшаючыся, прайшоў цераз пляж i зiрнуў у бок светла-зялёнай вады. Сярод набягаючых на бераг пенiстых хваляў пагойдвалася шлюпка; рухавiк быў павернуты гарызантальна, i Дэл рабiў выгляд, што яго наладжвае. Недзе на самым гарызонце ледзь бачна бялела "Бялiнда II". Яна здавалася нерухомай, але з такой адлегласцi было цяжка сказаць дакладна. Чэпi зiрнуў угору. Верталётаў не было вiдаць.
Ён зайшоў у ваду i, пераадольваючы набягаючыя хвалi, паплыў да шлюпкi. Пакуль ён узлазiў на нос лодкi, Дэл апусцiў рухавiк назад пад ваду, тузануў за вяроўку, i той, зарыкаўшы, зноў ажыў. Калi шлюпка, цяжка гойдаючыся на хвалях, узяла курс на "Бялiнду II", Чэпi сказаў:
- Пастарайся зрабiць так, каб не падумалi, што мы ўцякаем. Прыцiш хаду.
Дэл збавiў хуткасць.
- Ты гэта зрабiў? - спытаў ён, зiрнуўшы на Чэпi.
- Так, я гэта зрабiў.
- Давялося папацець?
- Не. Ён усё роўна ледзь рыпеў. Акрамя таго, можна было даплыць проста да дзвярэй. Нават не трэба было праходзiць каля людзей. - Чэпi плюнуў за борт, каб пазбавiцца салёнага смаку марской вады ў роце. - Там маэстра па масажу, якога завуць Бенi, хутка напаткае сюрпрыз. Можа, нават ужо. - Ён не мог стрымаць усмешкi, думаючы пра гэта.
- I ўсё ж, стары, - сказаў Дэл, - такiмi дамовамi нават на хлеб не заробiш. А ў Бродэрыка грошы ёсць. Я не жартую, ён на самай справе мяшок з грашыма.
- Мне трэба толькi тое, што мне належыць. Каб трэба было больш, я б яму так i сказаў.
- Ну, зразумела. Але ведаеш, колькi, як мне сказаў Ейц, каштуе гэты кацер "Бялiнда"? Сорак тысяч. А той iхнi "кадылак" у Пам-Бiч? Колькi ў iм усяго панапхана, не хапае, бадай, толькi аўтамата па продажы "кока-колы".
- Ну i што з таго? Што яны сабой уяўляюць - два тлустыя старыя з кучай грошай? Калi хочаш мець з iмi справы, трэба не забываць, што тлушч i старасць неад'емныя ад грошай рэчы.
- Тады гэта не той выпадак. Што будзе далей, пасля Фрыпорта? Ты ж не мяркуеш вяртацца разам з iмi?
- Нi ў якiм разе. Я думаю, што мы махнём на якiя-небудзь астравы ў тым баку. Потым, можа, у Мексiку. У Акапулька. Як ты наконт гэтага?
- Мне любое месца будзе ў самы раз, калi гэта не Дананг або што-небудзь накшталт таго, - азiрнуўся цераз плячо Дэл. I калi ўжо гаворка зайшла пра гэта, у небе зноў з'явiўся верталёт берагавой аховы. З моцным строкатам ён ляцеў уздоўж берага ў паўночным кiрунку. - Слухай, мне робiцца моташна нават ад гуку вось такiх штук, - сказаў Дэл. - Здаецца, - што спiна ломiцца ад амунiцыi.
- Ад рэчавага мяшка з поўнай паходнай выкладкай, - сказаў Чэпi, - даверху напханага ласункамi тыпу сухiх пайкоў.
Калi яны спынiлiся каля "Бялiнды II", Бродэрык стаяў за штурвалам кацера, а Ейц - каля борта, назiраючы за iмi. Ён узяўся за канец каната, якi кiнуў Чэпi, i прышвартаваў шлюпку да "Бялiнды II".
- Ну! - вымавiў ён. - Гляньце, хто вярнуўся ў наш дом! Каб расказаць, пэўна, нам гiсторыю пра тое, што не атрымалася i чаму.
Чэпi не звярнуў на яго нiякай увагi. Ён пералез цераз борт кацера. Да яго далучыўся Дэл пасля таго, як выцягнуў з вады рухавiк. Бродэрык абвёў iх позiркам.
- Нават не задыхалiся, - сказаў ён. - Сапраўды крутыя хлопцы.
Чэпi падышоў да стала, за якiм Бродэрык i Ейц звычайна гулялi ў карты, калi хто-небудзь iншы стаяў за штурвалам. Ён выцягнуў з-за пояса цэлафанавы пакет i вытрас з яго на стол нож i вуха. Вуха набыло колер аконнай замазкi, а той бок, дзе яго рэзалi, быў чырвоны i лiпкi, з карычневымi згусткамi крывi.
Ухмылка спаўзла з твару Бродэрыка. Ён адпусцiў штурвал i пайшоў да стала, не зводзячы з яго вачэй. Дэл кiнуўся да штурвала i ўтрымаў кацер у раўнавазе.
- Ну, i чаго ты так здзiвiўся? - звярнуўся ён да Бродэрыка. - Няўжо ён не гаварыў, што зробiць гэта? I што прывязе доказы?
Бродэрык стаяў нерухома, не адводзячы вачэй ад стала. Потым гэтак жа ўважлiва паглядзеў на Чэпi, правёўшы далонню па вуснах.
- Ты што, на самай справе забiў чалавека? - нарэшце хрыпла спытаў ён. - Я сур'ёзна пытаю - ты забiў яго?
Чэпi кiўнуў галавой у бок стала.
- А ты што думаеш, ён ляжаў там i прасiў мяне адрэзаць яму вуха?
- Але хто ён? Божа, ты, вiдаць, не мог нават даведацца, хто быў той чалавек!
- Я не спяшаюся, - адказаў Чэпi. - Я магу пачакаць i даведацца, прачытаўшы заўтра газеты ў Фрыпорце. Але плату я хачу атрымаць, не чакаючы гэтага. - Ён выставiў руку i на далонi зрабiў патрабавальны рух. - Цяпер самы раз.
- Плату? - перапытаў Бродэрык.
- Слухай, ты пайшоў у заклад, выставiў сваiх дзесяць даляраў супраць маiх дзесяцi цэнтаў, сцвярджаючы, што я не змагу гэтага зрабiць. Я гэта зрабiў. Так што надышоў час плацiць.
- Але клянуся Богам, я зусiм не ставiўся да гэтага сур'ёзна, - вымавiў у роспачы Бродэрык. - Я нават не думаў, што ты гэта зробiш. Так, прыйшлося да слова. Ты ведаў, што гэта былi не больш чым разважаннi. Ты павiнен быў гэта ведаць.
- Ты паведамiў яму план гатэля, - уступiў у гутарку Дэл. - Ты сказаў яму, дзе можна знайсцi чалавека для гэтай мэты. Менавiта ты асцерагаўся, што на зваротным шляху нас могуць заўважыць з верталёта. Дык цi не думаеш ты даваць заднi ход?
- Слухай, ты, - пачаў Бродэрык, але адразу ж асекся, матляючы галавой згодна са сваiмi думкамi.
Да Бродэрыка хуткiм крокам падышоў Ейц i ўзяў яго за руку.
- Слухай, Брэд, што я табе скажу як твой юрыст. Аддай яму любыя грошы, бо ты ўлез у гэтую справу па самыя вушы. I не надумай везцi iх на Багамы цi куды-небудзь яшчэ за межы краiны. Мы можам дабрацца, пакуль не сцямнела, да Кi-Ларга i выкiнуць iх там.
- Фрыпорт, Кi-Ларга - куды толькi вам падабаецца, - пацiснуў плячамi Чэпi. Ён узяў са стала нож, выцягнуў лязо, пакруцiў яго, любуючыся, як яно паблiсквае на сонцы. Потым скiраваў нож у бок жывата Бродэрыка. - Але спачатку я атрымаю ўсё, што мне належыць.
Бродэрык глянуў унiз на нож, потым уверх - на твар Чэпi. З-за яго спiны, ад штурвала пачуўся голас Дэла:
- Нас тут двое.
Бродэрык вызвалiў руку, якую моцна трымаў Ейц, i сунуў яе ў заднюю кiшэню. Выцягнуўшы адтуль пачак купюр у вялiкай залатой сашчэпцы, ён выцягнуў з яго дзесяцiдаляравую банкноту i сунуў яе Чэпi.
- За дзесяць вашывых даляраў, - сказаў ён, як бы ўсё яшчэ не верачы таму, што адбылося.
Чэпi ўзяў банкноту, агледзеў яе з двух бакоў, як бы правяраючы, цi не фальшывая яна. Потым разарваў яе на дзве паловы, высока ўзняў iх i пусцiў па ветру. Паперкi затрапяталi, падхопленыя ветрам, над гюйс-штокам ля кармы "Бялiнды II" i апусцiлiся на хвалю, што пенiлася за кацерам.
- Гэта была нiчога не вартая частка закладу, - сказаў Чэпi. - Як цяпер наконт сапраўднай платы?
- Сапраўднай платы? - перапытаў Бродэрык.
- Сэр, вы мне гаварылi, што, калi ўсё ж такi я гэта здзейсню, вы станеце перада мной i скажаце, што вы нiчога не ведалi наконт гэтага. Вы гаварылi, што, гледзячы мне проста ў вочы, скажаце, што цяпер у В'етнаме хлопцы не горшыя за тых мокрых курыц, з якiмi вы былi ў Карэi. Не горшыя i, можа, нават намнога лепшыя. Ну, дык гаварыце!
- Калi гэта тваё ўяўленне аб сапраўдным мужчыну, - вымавiў праз зубы Бродэрык.
Чэпi выцягнуў руку i злёгку ткнуў нож у жывот Бродэрыка.
Бродэрык сказаў. Потым нечакана крутануўся i, хiстаючыся, пайшоў у каюту. Ейц пакрочыў следам за iм. Праз адчыненыя дзверы Чэпi ўбачыў, як яны налiлi поўныя шклянкi вiскi.
- Кiруй да Кi-Ларга, - крыкнуў ён Дэлу, якi па-ранейшаму стаяў за штурвалам, i "Бялiнда II", набiраючы хуткасць, павярнула на поўдзень. Чэпi пагардлiва ўсмiхаўся, пазiраючы, як тыя двое ў каюце глытаюць свой "Джым Бiм", пакуль Ейц не заўважыў яго i з усяе сiлы з трэскам не зачынiў дзвярэй каюты.
Пераклад: Уладзiмiр Шчасны