Орлов Владимир (2)
Разьвiтаньне зь Ленiным (на белорусском языке)
Уладзiмiр Арлоў
Разьвiтаньне зь Ленiным
Мы прыйшлi ў дзiцячы сад,
Бачым Ленiна пагляд.
Добры дзень, дзядуля Ленiн!
Прывiтацца кожны рад.
Прызнаюся, як на духу: грэшны, нiколi ня быў камунiстам i верным ленiнцам. Ня мог. А вось у КПСС - быў.
Уступаючы туды ў незабыўныя гады застою, я прыйшоў на пасяджэньне бюро гаркаму, дзе адбывалася таемства далучэньня да авангарду грамадзтва, у тэнiсцы зь пiкамi, звонкамi й iншаю картачнаю масьцю. "Как вы посмели явиться в таком наряде?! - задыхнуўся ад абурэньня нейкi стары бальшавiк. - Вы можете себе представить Владимира Ильича с картами в руках?"
Я прасьцей простага мог уявiць правадыра абяздоленых ня толькi з картамi, але й з кiлiшкам добрага каньяку цi вiна - дзе-небудзь у кавярнi на беразе Жэнэўскага возера цi пасьля паляваньня ў Шушанскiм.
Значна цяжэй мне было ўявiць, што, напрыклад, 19 сакавiка 1922 году Ўладзiмiр Iльлiч у сакрэтным лiсьце да Палiтбюро ЦК РКП(б), патрабуючы ўзмацнiць рэпрэсii супраць духавенства й вернiкаў, пiсаў: "чем большее число... удастся нам расстрелять, тем лучше".
Калi я з пачуцьцём вялiкае палёгкi здаў свой партбiлет i быў выключаны зь ленiнскае партыi "за отход от позиций марксизма-ленинизма", адна iдэёвая намэнклятурная дама ўгаворвала мяне "не оставлять партию в трудный момент". Пры гэтым яна спасылалася на майго бацьку-нябожчыка, што, як ёй чамусьцi здавалася, быў адданым ленiнцам. Мяркую, што я лепей ведаю свайго бацьку й мацi, якая таксама бязь сьлёз разьвiталася з "умом, честью и совестью эпохи". Падазраю, што ня толькi мае бацькi нiколi не вучылi ва ўсiм браць прыклад з Валодзi Ўльлянава. Ну й, вядома, не ў мяне аднаго анiколi, нават у хвiлiны замарачэньня не ставала натхненьня на тое, каб стварыць апавяданьне, як Ленiн любiў дзяцей, або скласьцi вершык цi паэмку пра тое, як Iльлiч чытае "Правду" цi "думае пра Беларусь". I ўсё-такi кожны з нас воляй-няволяй дыхаў атрутнымi парамi акцябрацка-пiянэрска-камсамольска-парцейнай машыны. А таму яшчэ нядаўна дзядуля Ленiн уяўляўся нам, безумоўна, ня генiем усiх часоў i народаў (пра iнтэлектуальны ўзровень правадыра хораша сказаў адзiн з высланых iм за мяжу "контррэвалюцыянэраў" - М. Бярдзяеў), але, прынамсi, дзеячом, якога варта было чытаць i на якога ў дадзенай сытуацыi можна было спасылацца. Кажуць, яшчэ нейкiх пару гадоў таму кiраўнiк Саюзу пiсьменьнiкаў Латвii Янiс Пэтэрс сарваў аплядысмэнт, калi замест уласнае прамовы прачытаў на нейкай лiтаратурнай зборнi ленiнскi артыкул "Да пытаньня пра нацыянальнасьцi або пра "аўтанамiзацыю".
Мне здаецца, цяпер, калi бронзавы Iльлiч дзень пры днi набывае ўсё больш сваiх сапраўдных, чалавечых якасьцяў, Пэтэрс згадвае той выпадак не без пачуцьця нiякаватасьцi. Згадзiцеся, далiкатна кажучы, няёмка падмацоўваць сваю думку цытаткамi чалавека, якi (у адрозьненьне ад ягонага таленавiтага пасьлядоўнiка - крамлёўскага горца), ня тоячыся, пакiдаў шматлiкiя пiсьмовыя сьведчаньнi сваёй жорсткасьцi, заклiкаючы расстрэльваць заложнiкаў, прастытутак, сьвятароў, "кулакоў", "буржуяў", спэкулянтаў i iншых ворагаў.
Паводле маiх назiраньняў, людзi з розумам i жывым сумленьнем у нас, у Беларусi, Уладзiмiра Iльлiча ўжо год як не цытуюць. Дакладней, цытуюць, але ўжо як бы наадварот - разьвiтваючыся са сваёй аблудаю й засьцерагаючы ад яе iншых. Адну з такiх малавядомых пакуль што цытатак з напiсанай тав. Троцкiм ленiнскай бiяграфii хачу прапанаваць увазе верных ленiнцаў: "Это диктатура? Это манная кашка! - любiў паўтараць Iльлiч. - Русский человек - слишком добр. - Он не в состоянии принять решительные меры революционного террора. Тем не менее, необходимо попробовать..."
"Напробовались" усмак.
Ленiну пашанцавала памерцi адносна рана. Калi хочаце - своечасова. У тым сэнсе, што праз колькi гадоў яго маглi выкiнуць з краiны, як ягонага бiёграфа тав. Троцкага, або зрабiць - разам з Бухарыным, Каменевым, Зiноўевым i iншымi правадырамi рэвалюцыi - удзельнiкам гучных "адкрытых" працэсаў. Гадоў праз 50 яго б рэабiлiтавалi, а праз колькi месяцаў, як i ў выпадку зь iншымi бальшавiцкiмi верхаводамi, мы б задумалiся: навошта й дзеля чаго, калi за зьдзейсьненае iмi iх нiколi не рэабiлiтуе сама Гiсторыя?
Але Ленiн памёр у час, i таму, замест таго, каб выдзiраць з кнiг ягоныя партрэты, па ўсёй краiне яму панастаўлялi помнiкаў.
Зрэшты, больш верагодным мне ўяўляецца iншае разьвiцьцё падзеяў. Iосiф Вiсарыёнавiч мог адправiць настаўнiка на той сьвет цiха, бяз шуму й пылу, бяз гучных працэсаў, выдзiраньня партрэтаў, паленьня кнiг i iншых бальшавiцкiх штучак. Сталiн цудоўна разумеў, што быць заснавальнiкам небясьпечна. Значна выгадней, схаваўшыся за помнiк правадыру, абсалютна шчыра абвясьцiць сябе спадкаемцам i прадаўжальнiкам.
Дарэчы, пра помнiкi.
З год таму я прысьнiў фантасмагарычны сон. Па маiм родным Наваполацку езьдзiў, зносячы помнiкi Ўладзiмiру Iльлiчу, звычайны савецкi бульдозэр. Дзецi падбягалi да бульдазэрыста, казалi яму адрас чарговага помнiка, дзядзька спаважна запiсваў яго ў свой нататнiк i ехаў рабiць сваю справу далей.
Сёньня, калi шчыльныя шэрагi помнiкаў правадыру працоўных пад гучныя воплескi гэтых самых працоўных ужо iстотна парадзелi, фантасмагарычным у маiм сьне засталося адно тое, што дзея адбывалася ў Наваполацку, дзе - рэч амаль неверагодная! - нiякiх помнiкаў Iльлiчу нiколi не было. Не было нават вулiцы Ленiна. Праўда, дзядуля дзейнiчаў, так бы мовiць, i "пры наяўнасьцi адсутнасьцi". Калi тутэйшыя "нацыяналiсты" спрабавалi пераназваць наваполацкiя вулiцы з дэбiльнымi назвамi тыпу Юбiлейная, Алiмпiйская або Камсамольская, бацькi горада ня проста адмахвалiся, як ад дакучлiвых мух (ня лезьце, маўляў, зь нейкiмi там Скарынамi й Калiноўскiмi), але са значэньнем падымалi ўгару палец i, палохаючы самiх сябе, прыхлопвалi гнiлых iнтэлiгентаў апошнiм аргумантам: "В городе еще нет улицы имени Ленина!" Цяпер ужо можна з усёй пэўнасьцю дадаць: i нiколi ня будзе. Нi вулiцы, нi помнiка.
Вялiкi пралетарскi пiсьменьнiк М. Горкi, ня верыць якому няма анiякiх падставаў, у лiстападзе 1917 году пiсаў пра Iльлiча: "он обладает отсутствием морали и чисто барским, безжалостным отношением к жизни народных масс" (М. Горький. Несвоевременные мысли. - Париж, 1917. С. 113). Не, зусiм не памыляўся мудры Анры Барбюс, сказаўшы ў разгар сталiнскага генацыду, што СТАЛIН - ГЭТА ЛЕНIН СЁНЬНЯ.
19 траўня 1922 году Iльлiч загадаў рыцару рэвалюцыi Дзяржынскаму падрыхтаваць высылку за мяжу красы расейскае iнтэлiгенцыi. Дзеля гэтага правадыр раiў рыцару "собрать систематические сведения о политическом стаже, работе и литературной деятельности профессоров и писателей". А вось i гатовыя ворагi: "питерский журнал "Экономист"... по-моему, явный центр белогвардейцев. В No 3 напечатан на обложке список сотрудников. Все это явные контрреволюционеры, пособники Антанты, организация ее слуг и шпионов и растлителей учащейся молодежи" (у зб.: Ленин и ВЧК. Масква, 1975. С.566-567). Як вам ленiнскiя парады? А тэрмiналёгiя? Цi не нагадвае нешта вельмi знаёмае з 30-х гадоў?
Чую голас апанэнта: ну вось, пакланялiся Ленiну, вырываючы зь ягонай бясцэннай спадчыны адныя цытаты, а цяпер той самай мэтодаю выкрываем яго. На гэта я адкажу: генiяльныя iдэi Iльлiча, якiя доўгiя гады паўтаралiся як малiтвы-заклёны, так i не ўвасобiлiся ў "светлое будущее". А вось ленiнскiя ўказаньнi й запаветы, ад якiх робiцца вусьцiшна, вельмi хутка рабiлiся страшнай рэальнасьцю: расстрэламi, высылкамi, тэрорам.
Мiж iншым, цытаваны вышэй лiст напiсаны "самым чалавечным чалавекам" за колькi дзён да першага кровазьлiцьця ў мозак. Можна толькi здагадвацца, якiя б яшчэ запаветы выйшлi з-пад пяра Iльлiча, калi б не хвароба.
Дык хто ж усё-ткi быў стваральнiкам савецкай таемнай палiцыi? Хто быў пачынальнiкам тэрору, якi закрэсьлiў дзясяткi мiльёнаў чалавечых жыцьцяў? Ленiн цi Сталiн?
Нялiшне паразважаць над гэтым пытаньнем, калi вы бачыце, як афiцыйныя асобы ўскладаюць кветкi да велiчных помнiкаў. Нялiшне падумаць пра гэта, праходзячы па Ленiнскiм праспэкце й незьлiчоных вулiцах iмя Ленiна. Нам, беларусам, дарэчы будзе ўзгадаць на гэтых вулiцах i ля гэтых помнiкаў, як Ленiн i кiраўнiцтва ягонае партыi спачатку аддалi Беларусь немцам у Берасьцi ў 1918-м, а потым, не спытаўшыся ў нашага народу, не пусьцiўшы ягоных прадстаўнiкоў на перамовы, па жывым распалавiнiлi ейнае спакутаванае цела Рыскай дамоваю ў 1921-м.
Цi думалi вы пра гэта ў самай ганебнай савецкай чарзе? Не, я не пра чаргу па мiску нiшчымнае лягернае баланды. I не пра чаргу на кватэру. I не пра чаргу на выезд за мяжу. I не пра чаргу па вiно, мыла, цыгарэты... Я - пра чаргу да генiя, што разам з паплечнiкамi штурхануў краiну на шлях, якi давёў да бясконцага стаяньня ў гэтых чэргах. Пра чаргу ў Маўзалей.
Ну, а як наконт вашых дзяцей - "юных ленiнцаў" i "акцябрат" (слова настолькi чужое беларускай мове, што ягонае зьнiкненьне пройдзе зусiм незаўважна). Як наконт дэвiзу, якi яны мусяць ледзь не штодня паўтараць на лiнейках i зборах? Да якой "борьбы" яны павiнны быць гатовыя? За якое "дело"? Якой партыi? Ды той самай, дзякуючы якой мы зрабiлiся абязмоўленымi жабракамi са зьнявечанымi мазгамi. (Кажуць, недзе ў Францыi прызналi Ўладзiмiра Iльлiча найвыдатнейшым мысьляром XX стагодзьдзя. Пажылi б тыя французы хоць з тыдзень у краiне, што ледзьве не пабудавала ў 1980 годзе камунiзм).
А як ставiцеся вы да таго, што вашыя дзецi носяць значкi з выяваю чалавека, з блаславеньня якога (пасьля згаданага напачатку сакрэтнага лiста да Палiтбюро) толькi ў 1922 годзе расстралялi, паводле няпоўных зьвестак, 8100 "представителей реакционного духовенства и буржуазии", у тым лiку 3447 манашак i паслушнiц (Протопресв. М. Польский. Новые мученики российские. Джорданвиль, 1949-1957. Т. 1. С. 214). Цi ня больш лягiчна было б, каб "юныя ленiнцы" наладзiлi збор гэтых значкоў для сваiх старэйшых таварышаў з КПСС? Няхай бы насiлi, дэманстравалi вернасьць iдэалам. Вiдаць было б, хто ёсьць хто. Спрыяла б "конструктивному диалогу". Не баяцца ж насiць свае значкi сябры й прыхiльнiкi БНФ.
А цi добра пачуваюцца ў сьвятле новых штрыхоў да партрэту Iльлiча студэны й выкладчыкi Беларускага дзяржаўнага ўнiвэрсытэту IМЯ У.I.ЛЕНIНА?
Крый Божа, каб нехта падумаў, што я заклiкаю нiшчыць помнiкi й выкрэсьлiваць iмя Iльлiча з нашае памяцi. Я зусiм не прыхiльнiк барбарскiх бальшавiцкiх мэтадаў. Далiбог, можна вынайсьцi нешта больш цывiлiзаванае й дасьцiпнае. Чаму б, скажам, ня зьвезьцi помнiкi Iльлiчу да абкамаў i ЦК КПБ? Больш утульна пачувалiся б i гаспадары гэтых будынкаў (пад вокнамi ўвесь час дзейнiчаў бы своеасаблiвы бронзавы мiтынг у падтрымку iхняе лiнii) i самi ленiны - бачачы чорныя "волгi" ды iншыя сьведчаньнi таго, што хтосьцi ўсё-такi пабудаваў сабе сьветлую будучыню.
Што датычыць iмя правадыра, дык, замест вулiц, яго можна было б даваць цэкоўскiм калiдорам або лецiшчам верных ленiнцаў. Хiба кепска гучыць: "Дача товарища Соколова имени товарища Ленина"?
Iснуе думка, што Ленiна чакае свой XX зьезд.
Але хто яго будзе праводзiць?
Сталiн хаваўся за помнiкi Ленiну. Помнiкi Сталiну былi ўжо ненадзейнаю абаронаю й хутка пайшлi на пераплаўку. За каго ж схаваюцца верныя ленiнцы, калi не застанецца бронзавага Iльлiча? За "валюнтарыста" Хрушчова? За абчаплянага ардэнамi з галавы да пятаў Iльлiча No 2? За гэбiста тав. Андропава? За тав. Чарненку, за якога ня здолелi схавацца (памятаеце ТАССаўскае фота?) нават тыя, хто перастаўляў генсеку ногi, калi той прыйшоў на выбарчы ўчастак галасаваць за самога сябе?
Каб захаваць заснаваную Ленiным таталiтарную антыгуманную сыстэму, "ум, честь и совесть эпохи" можа схавацца сёньня толькi за яго самога. З-за помнiкаў генiяльнаму правадыру працоўных цiкуюць тыя, хто не зьбiраецца разьвiтвацца з вучэньнем, якое прывяло iх да свайго асабiстага камунiзму. Прывяло за кошт беднасьцi, абяздоленасьцi й зьнiшчэньня iншых.
А таму: ЛЕНIН - ГЭТА СТАЛIН СЁНЬНЯ.
Кастрычнiк, 1990 г.
Разьвiтаньне зь Ленiным
Мы прыйшлi ў дзiцячы сад,
Бачым Ленiна пагляд.
Добры дзень, дзядуля Ленiн!
Прывiтацца кожны рад.
Прызнаюся, як на духу: грэшны, нiколi ня быў камунiстам i верным ленiнцам. Ня мог. А вось у КПСС - быў.
Уступаючы туды ў незабыўныя гады застою, я прыйшоў на пасяджэньне бюро гаркаму, дзе адбывалася таемства далучэньня да авангарду грамадзтва, у тэнiсцы зь пiкамi, звонкамi й iншаю картачнаю масьцю. "Как вы посмели явиться в таком наряде?! - задыхнуўся ад абурэньня нейкi стары бальшавiк. - Вы можете себе представить Владимира Ильича с картами в руках?"
Я прасьцей простага мог уявiць правадыра абяздоленых ня толькi з картамi, але й з кiлiшкам добрага каньяку цi вiна - дзе-небудзь у кавярнi на беразе Жэнэўскага возера цi пасьля паляваньня ў Шушанскiм.
Значна цяжэй мне было ўявiць, што, напрыклад, 19 сакавiка 1922 году Ўладзiмiр Iльлiч у сакрэтным лiсьце да Палiтбюро ЦК РКП(б), патрабуючы ўзмацнiць рэпрэсii супраць духавенства й вернiкаў, пiсаў: "чем большее число... удастся нам расстрелять, тем лучше".
Калi я з пачуцьцём вялiкае палёгкi здаў свой партбiлет i быў выключаны зь ленiнскае партыi "за отход от позиций марксизма-ленинизма", адна iдэёвая намэнклятурная дама ўгаворвала мяне "не оставлять партию в трудный момент". Пры гэтым яна спасылалася на майго бацьку-нябожчыка, што, як ёй чамусьцi здавалася, быў адданым ленiнцам. Мяркую, што я лепей ведаю свайго бацьку й мацi, якая таксама бязь сьлёз разьвiталася з "умом, честью и совестью эпохи". Падазраю, што ня толькi мае бацькi нiколi не вучылi ва ўсiм браць прыклад з Валодзi Ўльлянава. Ну й, вядома, не ў мяне аднаго анiколi, нават у хвiлiны замарачэньня не ставала натхненьня на тое, каб стварыць апавяданьне, як Ленiн любiў дзяцей, або скласьцi вершык цi паэмку пра тое, як Iльлiч чытае "Правду" цi "думае пра Беларусь". I ўсё-такi кожны з нас воляй-няволяй дыхаў атрутнымi парамi акцябрацка-пiянэрска-камсамольска-парцейнай машыны. А таму яшчэ нядаўна дзядуля Ленiн уяўляўся нам, безумоўна, ня генiем усiх часоў i народаў (пра iнтэлектуальны ўзровень правадыра хораша сказаў адзiн з высланых iм за мяжу "контррэвалюцыянэраў" - М. Бярдзяеў), але, прынамсi, дзеячом, якога варта было чытаць i на якога ў дадзенай сытуацыi можна было спасылацца. Кажуць, яшчэ нейкiх пару гадоў таму кiраўнiк Саюзу пiсьменьнiкаў Латвii Янiс Пэтэрс сарваў аплядысмэнт, калi замест уласнае прамовы прачытаў на нейкай лiтаратурнай зборнi ленiнскi артыкул "Да пытаньня пра нацыянальнасьцi або пра "аўтанамiзацыю".
Мне здаецца, цяпер, калi бронзавы Iльлiч дзень пры днi набывае ўсё больш сваiх сапраўдных, чалавечых якасьцяў, Пэтэрс згадвае той выпадак не без пачуцьця нiякаватасьцi. Згадзiцеся, далiкатна кажучы, няёмка падмацоўваць сваю думку цытаткамi чалавека, якi (у адрозьненьне ад ягонага таленавiтага пасьлядоўнiка - крамлёўскага горца), ня тоячыся, пакiдаў шматлiкiя пiсьмовыя сьведчаньнi сваёй жорсткасьцi, заклiкаючы расстрэльваць заложнiкаў, прастытутак, сьвятароў, "кулакоў", "буржуяў", спэкулянтаў i iншых ворагаў.
Паводле маiх назiраньняў, людзi з розумам i жывым сумленьнем у нас, у Беларусi, Уладзiмiра Iльлiча ўжо год як не цытуюць. Дакладней, цытуюць, але ўжо як бы наадварот - разьвiтваючыся са сваёй аблудаю й засьцерагаючы ад яе iншых. Адну з такiх малавядомых пакуль што цытатак з напiсанай тав. Троцкiм ленiнскай бiяграфii хачу прапанаваць увазе верных ленiнцаў: "Это диктатура? Это манная кашка! - любiў паўтараць Iльлiч. - Русский человек - слишком добр. - Он не в состоянии принять решительные меры революционного террора. Тем не менее, необходимо попробовать..."
"Напробовались" усмак.
Ленiну пашанцавала памерцi адносна рана. Калi хочаце - своечасова. У тым сэнсе, што праз колькi гадоў яго маглi выкiнуць з краiны, як ягонага бiёграфа тав. Троцкага, або зрабiць - разам з Бухарыным, Каменевым, Зiноўевым i iншымi правадырамi рэвалюцыi - удзельнiкам гучных "адкрытых" працэсаў. Гадоў праз 50 яго б рэабiлiтавалi, а праз колькi месяцаў, як i ў выпадку зь iншымi бальшавiцкiмi верхаводамi, мы б задумалiся: навошта й дзеля чаго, калi за зьдзейсьненае iмi iх нiколi не рэабiлiтуе сама Гiсторыя?
Але Ленiн памёр у час, i таму, замест таго, каб выдзiраць з кнiг ягоныя партрэты, па ўсёй краiне яму панастаўлялi помнiкаў.
Зрэшты, больш верагодным мне ўяўляецца iншае разьвiцьцё падзеяў. Iосiф Вiсарыёнавiч мог адправiць настаўнiка на той сьвет цiха, бяз шуму й пылу, бяз гучных працэсаў, выдзiраньня партрэтаў, паленьня кнiг i iншых бальшавiцкiх штучак. Сталiн цудоўна разумеў, што быць заснавальнiкам небясьпечна. Значна выгадней, схаваўшыся за помнiк правадыру, абсалютна шчыра абвясьцiць сябе спадкаемцам i прадаўжальнiкам.
Дарэчы, пра помнiкi.
З год таму я прысьнiў фантасмагарычны сон. Па маiм родным Наваполацку езьдзiў, зносячы помнiкi Ўладзiмiру Iльлiчу, звычайны савецкi бульдозэр. Дзецi падбягалi да бульдазэрыста, казалi яму адрас чарговага помнiка, дзядзька спаважна запiсваў яго ў свой нататнiк i ехаў рабiць сваю справу далей.
Сёньня, калi шчыльныя шэрагi помнiкаў правадыру працоўных пад гучныя воплескi гэтых самых працоўных ужо iстотна парадзелi, фантасмагарычным у маiм сьне засталося адно тое, што дзея адбывалася ў Наваполацку, дзе - рэч амаль неверагодная! - нiякiх помнiкаў Iльлiчу нiколi не было. Не было нават вулiцы Ленiна. Праўда, дзядуля дзейнiчаў, так бы мовiць, i "пры наяўнасьцi адсутнасьцi". Калi тутэйшыя "нацыяналiсты" спрабавалi пераназваць наваполацкiя вулiцы з дэбiльнымi назвамi тыпу Юбiлейная, Алiмпiйская або Камсамольская, бацькi горада ня проста адмахвалiся, як ад дакучлiвых мух (ня лезьце, маўляў, зь нейкiмi там Скарынамi й Калiноўскiмi), але са значэньнем падымалi ўгару палец i, палохаючы самiх сябе, прыхлопвалi гнiлых iнтэлiгентаў апошнiм аргумантам: "В городе еще нет улицы имени Ленина!" Цяпер ужо можна з усёй пэўнасьцю дадаць: i нiколi ня будзе. Нi вулiцы, нi помнiка.
Вялiкi пралетарскi пiсьменьнiк М. Горкi, ня верыць якому няма анiякiх падставаў, у лiстападзе 1917 году пiсаў пра Iльлiча: "он обладает отсутствием морали и чисто барским, безжалостным отношением к жизни народных масс" (М. Горький. Несвоевременные мысли. - Париж, 1917. С. 113). Не, зусiм не памыляўся мудры Анры Барбюс, сказаўшы ў разгар сталiнскага генацыду, што СТАЛIН - ГЭТА ЛЕНIН СЁНЬНЯ.
19 траўня 1922 году Iльлiч загадаў рыцару рэвалюцыi Дзяржынскаму падрыхтаваць высылку за мяжу красы расейскае iнтэлiгенцыi. Дзеля гэтага правадыр раiў рыцару "собрать систематические сведения о политическом стаже, работе и литературной деятельности профессоров и писателей". А вось i гатовыя ворагi: "питерский журнал "Экономист"... по-моему, явный центр белогвардейцев. В No 3 напечатан на обложке список сотрудников. Все это явные контрреволюционеры, пособники Антанты, организация ее слуг и шпионов и растлителей учащейся молодежи" (у зб.: Ленин и ВЧК. Масква, 1975. С.566-567). Як вам ленiнскiя парады? А тэрмiналёгiя? Цi не нагадвае нешта вельмi знаёмае з 30-х гадоў?
Чую голас апанэнта: ну вось, пакланялiся Ленiну, вырываючы зь ягонай бясцэннай спадчыны адныя цытаты, а цяпер той самай мэтодаю выкрываем яго. На гэта я адкажу: генiяльныя iдэi Iльлiча, якiя доўгiя гады паўтаралiся як малiтвы-заклёны, так i не ўвасобiлiся ў "светлое будущее". А вось ленiнскiя ўказаньнi й запаветы, ад якiх робiцца вусьцiшна, вельмi хутка рабiлiся страшнай рэальнасьцю: расстрэламi, высылкамi, тэрорам.
Мiж iншым, цытаваны вышэй лiст напiсаны "самым чалавечным чалавекам" за колькi дзён да першага кровазьлiцьця ў мозак. Можна толькi здагадвацца, якiя б яшчэ запаветы выйшлi з-пад пяра Iльлiча, калi б не хвароба.
Дык хто ж усё-ткi быў стваральнiкам савецкай таемнай палiцыi? Хто быў пачынальнiкам тэрору, якi закрэсьлiў дзясяткi мiльёнаў чалавечых жыцьцяў? Ленiн цi Сталiн?
Нялiшне паразважаць над гэтым пытаньнем, калi вы бачыце, як афiцыйныя асобы ўскладаюць кветкi да велiчных помнiкаў. Нялiшне падумаць пра гэта, праходзячы па Ленiнскiм праспэкце й незьлiчоных вулiцах iмя Ленiна. Нам, беларусам, дарэчы будзе ўзгадаць на гэтых вулiцах i ля гэтых помнiкаў, як Ленiн i кiраўнiцтва ягонае партыi спачатку аддалi Беларусь немцам у Берасьцi ў 1918-м, а потым, не спытаўшыся ў нашага народу, не пусьцiўшы ягоных прадстаўнiкоў на перамовы, па жывым распалавiнiлi ейнае спакутаванае цела Рыскай дамоваю ў 1921-м.
Цi думалi вы пра гэта ў самай ганебнай савецкай чарзе? Не, я не пра чаргу па мiску нiшчымнае лягернае баланды. I не пра чаргу на кватэру. I не пра чаргу на выезд за мяжу. I не пра чаргу па вiно, мыла, цыгарэты... Я - пра чаргу да генiя, што разам з паплечнiкамi штурхануў краiну на шлях, якi давёў да бясконцага стаяньня ў гэтых чэргах. Пра чаргу ў Маўзалей.
Ну, а як наконт вашых дзяцей - "юных ленiнцаў" i "акцябрат" (слова настолькi чужое беларускай мове, што ягонае зьнiкненьне пройдзе зусiм незаўважна). Як наконт дэвiзу, якi яны мусяць ледзь не штодня паўтараць на лiнейках i зборах? Да якой "борьбы" яны павiнны быць гатовыя? За якое "дело"? Якой партыi? Ды той самай, дзякуючы якой мы зрабiлiся абязмоўленымi жабракамi са зьнявечанымi мазгамi. (Кажуць, недзе ў Францыi прызналi Ўладзiмiра Iльлiча найвыдатнейшым мысьляром XX стагодзьдзя. Пажылi б тыя французы хоць з тыдзень у краiне, што ледзьве не пабудавала ў 1980 годзе камунiзм).
А як ставiцеся вы да таго, што вашыя дзецi носяць значкi з выяваю чалавека, з блаславеньня якога (пасьля згаданага напачатку сакрэтнага лiста да Палiтбюро) толькi ў 1922 годзе расстралялi, паводле няпоўных зьвестак, 8100 "представителей реакционного духовенства и буржуазии", у тым лiку 3447 манашак i паслушнiц (Протопресв. М. Польский. Новые мученики российские. Джорданвиль, 1949-1957. Т. 1. С. 214). Цi ня больш лягiчна было б, каб "юныя ленiнцы" наладзiлi збор гэтых значкоў для сваiх старэйшых таварышаў з КПСС? Няхай бы насiлi, дэманстравалi вернасьць iдэалам. Вiдаць было б, хто ёсьць хто. Спрыяла б "конструктивному диалогу". Не баяцца ж насiць свае значкi сябры й прыхiльнiкi БНФ.
А цi добра пачуваюцца ў сьвятле новых штрыхоў да партрэту Iльлiча студэны й выкладчыкi Беларускага дзяржаўнага ўнiвэрсытэту IМЯ У.I.ЛЕНIНА?
Крый Божа, каб нехта падумаў, што я заклiкаю нiшчыць помнiкi й выкрэсьлiваць iмя Iльлiча з нашае памяцi. Я зусiм не прыхiльнiк барбарскiх бальшавiцкiх мэтадаў. Далiбог, можна вынайсьцi нешта больш цывiлiзаванае й дасьцiпнае. Чаму б, скажам, ня зьвезьцi помнiкi Iльлiчу да абкамаў i ЦК КПБ? Больш утульна пачувалiся б i гаспадары гэтых будынкаў (пад вокнамi ўвесь час дзейнiчаў бы своеасаблiвы бронзавы мiтынг у падтрымку iхняе лiнii) i самi ленiны - бачачы чорныя "волгi" ды iншыя сьведчаньнi таго, што хтосьцi ўсё-такi пабудаваў сабе сьветлую будучыню.
Што датычыць iмя правадыра, дык, замест вулiц, яго можна было б даваць цэкоўскiм калiдорам або лецiшчам верных ленiнцаў. Хiба кепска гучыць: "Дача товарища Соколова имени товарища Ленина"?
Iснуе думка, што Ленiна чакае свой XX зьезд.
Але хто яго будзе праводзiць?
Сталiн хаваўся за помнiкi Ленiну. Помнiкi Сталiну былi ўжо ненадзейнаю абаронаю й хутка пайшлi на пераплаўку. За каго ж схаваюцца верныя ленiнцы, калi не застанецца бронзавага Iльлiча? За "валюнтарыста" Хрушчова? За абчаплянага ардэнамi з галавы да пятаў Iльлiча No 2? За гэбiста тав. Андропава? За тав. Чарненку, за якога ня здолелi схавацца (памятаеце ТАССаўскае фота?) нават тыя, хто перастаўляў генсеку ногi, калi той прыйшоў на выбарчы ўчастак галасаваць за самога сябе?
Каб захаваць заснаваную Ленiным таталiтарную антыгуманную сыстэму, "ум, честь и совесть эпохи" можа схавацца сёньня толькi за яго самога. З-за помнiкаў генiяльнаму правадыру працоўных цiкуюць тыя, хто не зьбiраецца разьвiтвацца з вучэньнем, якое прывяло iх да свайго асабiстага камунiзму. Прывяло за кошт беднасьцi, абяздоленасьцi й зьнiшчэньня iншых.
А таму: ЛЕНIН - ГЭТА СТАЛIН СЁНЬНЯ.
Кастрычнiк, 1990 г.