Страница:
Пачаўся аўкцыён. Паколькi пра яго было абвешчана з царкоўных амбонаў ва ўсiх блiжнiх царквах, народу сабралася немаведама колькi. Бралi, куплялi нават такiя прадметы папоўскага ўжытку, якiя нiколi не былi i не будуць патрэбны селянiну. Дайшла справа i да кнiг. Царкоўныя кнiгi, псалтыры ўсялякiя, "жыцiя святых" былi ўсе цаною не менш, чым паўрубля. Да iх я не патыкаўся. Але вось абвясцiлi:
- Каталог кнiг Вiленскай публiчнай бiблiятэкi. Цана-сорак капеек. Пераплёт - скураны...
Зiрнуў я. Кнiга тоўстая, вялiзная. А нiхто не дае нiякай цаны. Аўкцыянiст пытаецца зноў:
- Цана - сорак капеек. Хто больш?
Я, набраўшыся духу, выйшаў наперад i заявiў:
- Пяць капеек!
Пабачыўшы такога купца i пачуўшы такую цану, усе дружна засмяялiся.
Аўкцыянiст спачатку крыху збянтэжыўся, але, маючы багатую практыку, адразу знайшоўся i падтрымаў камерцыю:
- ...Каталог кнiг... Цана - пяць капеек... Хто больш? Няма нiкога? Хлопчык! Давай грошы, забiрай гэтую каштоўную кнiгу. Калi ты прачытаеш палову тых кнiг, пра якiя ў ёй напiсана, будзеш паважаны чалавек. Калi ты прачытаеш усе - ты загiнеш. Адзiн розум добра, з двума - трапiш туды, адкуль назад не вяртаюцца...
Я тады не разумеў усiх ягоных прыказак, забраў кнiгу i заплацiў пяць капеек. Але аўкцыянiст пабачыў, што ў мяне ёсць яшчэ тры капейкi. Гэта памагло яму ў далейшым насмяшыць увесь народ.
Падымаючы так па адной розныя рэчы, да вечару распрадаў ён бадай усё. Двое рабочых i былая ахмiстрыня нябожчыка - Марыля - ледзьве паспявалi падцягваць, падносiць рэчы або падводзiць жывёлу да прылаўка. Але вось раптам на стол-прылавак паставiлi нейкую зялёную скрынку, больш падобную на шпакоўнiцу. Толькi што пры боку не было дзiркi для птушак ды вечка пад'ёмнае, на навесках. Прысутныя са здзiўленнем пазiралi на гэтую прыладу. Аўкцыянiст таксама, вiдаць, крыху збянтэжыўся i нагнуўся да ахмiстрынi, пэўна што, пытаўся:
- Навошта такая скрынка была айцу Мiхаiлу?
Калi тая адказала, ён адразу павесялеў i пачаў гульню.
- А вось зусiм незаменны ў кожнай гаспадарцы прадмет, якi павiнен займаць самае пачэснае месца...
Усе здзiўлена натаропiлiся.
- Зроблены з самага найлепшага дрэва найлепшымi майстрамi, адпалiтураваны, пафарбаваны на самым найлепшым пакосце пад натуральнае сасновае дрэва...
Усе зарагаталi.
- Скрынка для таго, каб насiць на рыбалку земляных чарвей, а ў выпадку патрэбы - маёвых хрушчоў...
Рогат узнiмаўся вышэй.
- Цана! - Ён адшукаў вачыма мяне i крыкнуў:- Цана - тры капейкi. Хто больш?
Праз агульны смех даносiлiся галасы:
- Аддай гэтаму хлопчыку дарма!
- Не маю права! Хлопчык! Давай тры капейкi...
Я, не кажучы нi слова, аддаў свае апошнiя тры капейкi, забраў гэтую скрынку i кнiгу i падаўся дахаты. Больш у мяне капiталаў не было, купляць не было на што.
Кнiга стаяла ў нас да самай вайны. Я яе чытаў некалькi разоў. У памяцi засталося багата назваў старадаўнiх кнiг i рукапiсаў. Калi я паступiў у Нова-Вiлейскую настаўнiцкую семiнарыю, мы ўсiм класам былi на экскурсii ў Вiльнi. Наведалiся i ў Публiчную бiблiятэку. Нам паказвалi некаторыя старыя выданнi. Кiраўнiк музея страшэнна здзiвiўся, калi я пачаў пытацца:
- Цi можна паглядзець такiя i такiя рукапiсы? А цi ёсць яшчэ ў вас такiя i такiя кнiгi?
- Як ты, хлопча, дачуўся пра iх?
- Дужа проста: я чытаў каталог вашай бiблiятэкi...
У далейшым жыццi я цiкавiўся заўсёды старадаўнiмi кнiгамi i рукапiсамi. Так мой выпадковы набытак прынёс мне пэўную карысць...
Як старадаўнiя рымскiя пiсьменнiкi гасцявалi ў нашых Агароднiках
Старадаўнiя рымскiя пiсьменнiкi Гарацый, Вергiлiй, Авiдзiй i Апулей прыехалi аднойчы ў нашы Агароднiкi, асялiлiся ў хаце майго прадзеда i жылi там аж да першай iмперыялiстычнай вайны. У часе вайны яны пакiнулi нашу сядзiбу i больш у ёй не бывалi. А як гэта ўсё адбылося, мы зараз даведаемся дакладна.
Пачалося ўсё даўно, у першай палове дзевятнаццатага стагоддзя. Гэта значыць, больш чым за сто гадоў да нашага часу.
Аднойчы жнiвеньскiм адвячоркам мой прадзед Якуб, тады яшчэ зусiм не стары чалавек, сядзеў на лавачцы перад сваёй хатаю. Была субота. Усе тэрмiновыя работы зроблены. Прадзед чакаў, калi ягоны сын Тодар прапалiць лазню. Жанчыны падрыхтавалi бялiзну i ўсё, што патрабуецца для гэтага абраду. Раптам на вулiцы з'явiўся незнаёмы чалавек. Не падобны ён быў да селянiна, не падобны i да якога местачкоўца - нi з постацi, нi з вопраткi. Прыгледзеўшыся добра, падарожны падышоў блiжэй, - Якуб прызнаў яго: гэта быў вяльможны пан Юстын Палiвода, адзiн з самых багатых абшарнiкаў нашае акругi. Ён нiколi, хiба ў дзяцiнстве, не ездзiў на парцы коней. Самае меншае - чацвярык стаеннiкаў запрагалi ў ягоную карэту. Фарэйтары, гайдукi... Адным словам, урачыстая працэсiя, вясельны поезд нейкi, а не тое, каб выезд якi. Зусiм зразумела, што нiколi такi поезд не наведваўся на вясковыя дарогi. Толькi трактам або бойным гасцiнцам праносiўся гэты пан са сваiмi паязджанамi.
А цяпер - абшморганы, збянтэжаны, iдзе ён пехатой праз такую несамавiтую вёсачку, як Агароднiкi. Якуб здзiвiўся. Ды як жа загаварыць з iм? Панам назваць - можа, ён цяпер i не пан, суседам - каб не прыняў за кпiну якую. Урэшце дадумаўся Якуб.
- Чалавеча добры! Адпачнi крыху, пасядзi.
- Дзякую. Трэба iсцi.
- Вечарэе. Куды так далёка iсцi трэба?
Пан Палiвода падышоў з нiякаватым выглядам, сеў побач Якуба.
Пасядзелi. Пагаварылi пра надвор'е, дажджы, пра збожжа. А тут i сын Тодар прыйшоў клiкаць бацьку ў лазню. Павiтаўся з падарожным. Здзiвiўся, бо таксама нiбыта пазнаў яго. Запрасiлi ў лазню i падарожнага.
- Як я пайду! У мяне i пераменкi няма.
- От вялiкi клопат! Зараз нашы кабеты падрыхтуюць. Iдзi, Тодар, скажы iм! - звярнуўся да сына Якуб.
Сабралiся. Пайшлi. Памылiся. Было ўсё - i пара i бярозавыя венiкi. Сам Якуб вязаў для сябе ядлаўцовыя венiкi. "Лепш пара да цела прыстае, нi адзiн драбочак не прападае". А распараныя ў кiпетнi, - яны зусiм не колкiя...
Па ўсiм мыццi - свежая бялiзна, iльняная, адмытая лугам, выбiтая пранiкам у пральнi, выкачаная бярозавай качалкай ды перасушаная з сухiм чаборам. Ад яго, як ад найлепшых духоў, водар прыемны ледзь не тыдзень трымаецца.
Прыйшоўшы ў хату, павячэралi, як мае быць. Падарожнаму паслалi на лаве, на покуце.
На другi дзень госць, устаўшы i памыўшыся, пачаў адразу збiрацца iсцi.
Гаспадар яму кажа:
- Хiба так можна? Сёння нядзеля. Жанкi блiны ўчынялi. Паснедаем, а там пабачым.
Паснедалi.
- Цяпер трэба крыху адпачыць. Ды i абед неўзабаве будзе. А там - вячэра, а там трэба спаць класцiся...
Так жыў пан Юстын у сялянскай хаце дзень, два, тры.
На чацвёртым днi ён зусiм занепакоiўся.
- Я буду ваш хлеб дарма есцi? Каб я хоць што-небудзь умеў рабiць па гаспадарцы... Нiчога не ўмею! Вось жа ў гэтым увесь мой смутак.
Якуб кажа:
- А божухна мiлы! Хату папiльнуеш, пакуль мы ў полi будзем - вось i работа твая. А калi адвячоркам пагаворым пра тое-сёе, дык i зусiм добра, нам весялей...
Нiбыта супакоiўся пан Юстын. Прайшлi аж тры тыднi. На чацвёртым зноў узняўся:
- Пайду ды пайду!
А за гэты час Якуб бадай дакладна даведаўся пра лёс пана Юстына. У кожным разе, гаспадар добра ведаў, што iсцi таму няма куды. Вось жа ён i ўгаворваў госця пажыць яшчэ колькi часу.
I тут госць не вытрымаў. Ён успёрся на край стала ды... заплакаў. Заплакаў самым сапраўдным чынам. Слёзы, як той казаў, што тыя журавiны, кацiлiся па ягоным аблiччы.
Якуб занепакоiўся.
- Можа, хто цябе ў нас абразiў? Можа, хто чым скрыўдзiў?
- Ды не, - кажа пан Юстын. - У мяне iншыя абразы, iншыя крыўды... Вы ж, пэўна, ведаеце, быў я вялiкi магнат, меў я незлiчонае багацце. Не адзiн маёнтак меў я, не адзiн палац. I былi ў мяне накрыты сталы для гасцей, што ўдзень, што ўночы. Хто толькi з паноў меў жаданне - мог прыехаць да мяне, дняваць i начаваць, пiць ды есцi, што ягоная душа прымае... А яшчэ - у карты гуляць. Калi я прайграваў - сыпаў адразу золата. Калi мне прайгравалi - я не спаганяў доўгу. I так мае госцi дарагiя дапамаглi мне прапiць, праесцi ды ў карты прагуляць палову ўсяго майго багацця. Тады мая жонка падала скаргу ў шляхецкi суд. Гэты суд прысудзiў - тую палову багацця, якая засталася, аддаць жонцы i на дзяцей, а мяне пазбавiць жаднага права на маёмасць. Я пакрыўдзiўся i сышоў ад сваёй сям'i, бо якое б жыццё мне было цяпер пры ёй - нiбы нейкаму кутнiку! Але - дарма! - падумаў я. - У мяне ж было столькi надзейных сяброў, я ж iх паiў, кармiў, я iм з поўнай жменi золата сыпаў. Яны цяпер мяне да самай смерцi пратрымаюць, як свайго найлепшага дабрадзея. Цяпер ужо не чацверыком, а пехатою прыйшоў я да першага дружбака. Толькi ўзышоў на ганак, а ён лёкаю загадвае:
- Адвядзi гэтага чалавека на кухню i скажы, каб там яго пакармiлi...
Угневаўся я, пайшоў да другога дружбака. А той загадаў псоў з ланцугоў адвязаць ды выцкаваць мяне з панадворка...
Заходзiў я яшчэ да двух - i там не лепш. I пайшоў я, куды мае вочы глядзяць, на зламанне шыi... I тут сустрэўся з табой, селянiнам... Вы мяне прынялi як роднага, а я вас, сялян, за ўсё сваё жыццё за людзей нiколi не лiчыў, я ж для вас на сiнi пазногаць нiчога добрага не зрабiў. Я нават слова добрага вам, сялянам, нiколi не сказаў... Дык колькi слёз трэба мне вылiць, каб змыць тую ўсю ганьбу маю...
Паслухаўшы ўважна гэтую споведзь пана Юстына, Якуб сказаў яму:
- Дык чаго ж табе, чалавеча, так непакоiцца i гараваць? Калi цябе зраклася сям'я i твае дружбакi, жывi ў нас. У нас, як сам бачыш, багацця вялiкага няма, абыходзiмся i без прысмакаў, але, тым часам, здаравейшы будзеш.
- Я гарую па тым, што не магу аддзякаваць вам. Хiба што адным: я дужа добра ведаю лацiнскую мову. Я навучу твайго сына Тодара гэтай мове.
- Вучы! Што чалавек нi навучыцца - за плячыма не трэба насiць, а карысць нейкая будзе...
I вось папрасiў пан Юстын са свайго колiшняга маёнтка кнiгi. Аддалi. Пачаў Якубаў сын Тодар, у далейшым - мой дзед, вывучаць у вольныя хвiлiны латынь. Вывучыў яе так, што ў арыгiнале зусiм свабодна чытаў творы Авiдзiя, Гарацыя, Вергiлiя, Апулея. Вось тады i пасялiлiся гэтыя выдатныя рымскiя пiсьменнiкi ў нашых Агароднiках.
Сваiм аднавяскоўцам час ад часу мой дзед Тодар ператлумачваў цэлыя раздзелы з прачытаных твораў. Асаблiва падабалiся нашым землякам Вергiлiевы "Георгiкi". Пакуль быў жывы пан Юстын, ён удзельнiчаў у тых чытаннях, а калi памёр - пахавалi яго на каталiцкiх могiлках. На крыж, апрача Езуса, прыбiлi дзве дошчачкi, маляваныя пад выгляд кнiг. На адной напiсалi "Vergilius", а на другой "Ovidius". Так са сваiмi самымi надзейнымi дружбакамi пайшоў стары Палiвода ў апошняе падарожжа...
Смерць майго прадзеда Якуба
Пражыўшы сто тры гады на свеце, прадзед мой Якуб раптоўна аслеп. Дактароў у нас тады не было, даць добрага зелля або зрабiць аперацыю - не было каму. Паклiкалi з суседняй вёскi нейкую бабульку-знахарку. Яна паглядзела, памацала ягоныя вейкi сваiмi заскарузлымi ад працы старымi пальцамi i запыталася:
- Дык ты нiчога не бачыш, Якубе?
- Нiчога.
- I мяне не бачыш?
- I цябе не бачу.
- I сонейка яснага не бачыш?
- Адчуваю, як яно свецiць, як грэе, а бачыць- нiчагутанькi не бачу...
- Ты ж не стукнуў нiчым у вочы, яны ў цябе не выбалелi, нiякай хваробы звонку на iх няма. Значыцца, у iх набралася цёмная вада. Квiта. Нiякай зёлкай, нiякай замовай памагчы нельга.
- Дзякую i на тым, на тваёй спагадзе i добрым слове.
Пасля таго прадзед папрасiў свайго сына Тодара, каб ён прапалiў лазню. Хоць яе палiлi два днi таму назад, але сын, нi слова не сказаўшы бацьку, зрабiў усё паводле ягонага загаду. Папрасiў прадзед сына:
- Звадзi ты мяне, сыночак мой адзiны, у лазню i памый ты мяне ў апошнi раз...
Сын ледзь не самлеў.
- Татачка родны, што ты такое кажаш? Аж слухаць страшна...
- А ты не страшся, сынок. Я памру праз малы час. Жыць дармажэрцам я не буду, а працаваць больш - не магу...
Сын зноў яму:
- Тата, мiлы! Зямлi ў нас валока. Я ў цябе адзiн. Усё, што ў нас ёсць запрацавана тваiмi рукамi, усё - тваё. Нават каб ты яшчэ такое жыццё пражыў не працуючы, табе ўсяго хопiць. Апрача таго, ты ж можаш, - калi табе схочацца, выйсцi памаленьку з хаты i кiйком па плоце пастукаць, курэй папужаць, дык i то будзе работа не малая. Ды цi мала чаго ты здолееш рабiць. А самае галоўнае што ты будзеш мне добрыя парады даваць, а гэта - даражэй усякай работы...
Заладзiў прадзед адно:
- Гэта ўсё не тое, гэта ўсё не для мяне, не хачу дармажэрцам на свеце жыць...
Памыўся ў лазнi, апрануў чыстую кужэльную кашулю, нагавiцы, лёг на свой ложак i не стаў нi пiць, нi есцi. Як яго прасiлi, як яго малiлi - кленчылi перад iм, не ўзяў нi кроплi вады, нi крошачкi хлеба. На шостыя суткi стары Якуб аддаў богу сваю душу. Але, як растлумачыў манькаўскi поп: "Бог душу старога Якуба не прыняў нi ў рай, нi ў пекла не накiраваў, бо, паводле царкоўнага закону, ён - самагубца". А з гэтае прычыны поп не дазволiў хаваць нашага прадзеда на манькаўскiх могiлках, пры царкве. Быў ён пахаваны ў канцы вёскi Агароднiкi, пры выездзе з вёскi завулкам на так званае Пралле, куды бабы насiлi i вазiлi праць бялiзну. Над ягонай магiлкай стаяў высокi дубовы крыж. На тым месцы былi калiсьцi Агароднiцкiя старыя могiлкi. Людзi казалi, што стары Якуб не мае сабе прытулку на тым свеце i ходзiць па зямлi, але, зразумела, нiкому нiякай крыўды не робiць па смерцi, як не рабiў яе нiкому i пры жыццi. Казалi яшчэ мне, што быў ён дужа мудры, ведаў назву кожнай зоркi на небе i мог вызначаць час, у якi трэба сеяць тое цi iншае збожжа...
Як маленькi сабачка вялiкую справу зрабiў
Мая мацi нарадзiлася ў маленькай вёсачцы Язы, памiж Варанцом i Шабанамi. У вёсачцы было ўсяго пяць-шэсць хатак, стаялi яны, як засценачкi, - наводдаль адна ад адной. Зямлi ва ўсiх гаспадароў было таксама мала. Але затое ўсе малазямельныя сяляне мелi па надзелу возера Доўжа. Гэта значыцца, толькi яны мелi права лавiць на той дзялянцы возера рыбу сеткамi. У дзеда, Янкi Гайдуковiча, пры доме быў яшчэ сад, былi пчолы. Адно да аднаго, а тут яшчэ лес панскi блiзка зусiм - вось i жылi не кепска. А сям'я не малая - пяць дачок ды сын. Толькi сын, вывучаны на ўсе апошнiя сродкi сям'i, памёр у Пецярбурзе, захварэўшы на сухоты. Старэйшая дачка была замужам. Астатнiя дзяўчаты - на выданнi. Усе яны былi дужа працавiтыя: i ткаць, i сеткi вязаць, i ў полi, i ў агародзе... I вось, як гэта вялося з пракон веку, напралi-наткалi дзяўчаты кожная сабе, у свой кубел, рознай iльняной тканiны на пасаг. Кублы стаялi ў невялiчкiм свiрне, у садочку, зусiм блiзенька ад хаты, але як бы праз вулачку, якой пад'язджалi да гумна, да хлява. Самае каштоўнае сямейнае дабро таксама трымалi ў свiрне.
У той жа час быў у iх маленькi сабачка. Узялi яго шчанючком у нейкiм панскiм двары. Пакаёвага тыпу сабачка. Нi брэху з яго гучнага не было, нi ўкусiць, каб i трэба, нiкога не здолеў бы, але дужа разумны. Навучыўся ён, цi сам, цi дзяўчаты прывучылi, у выпадку якой небяспекi не гаўкаць, а станавiцца на прызбу i лапкамi ў абалонку барабанiць. Падыходзiць хто чужы - сабачка адразу i пачынае барабанiць лапкамi. У хаце ўжо ведаюць, што нехта чужы да брамы падышоў. Праўда, i есцi захацеўшы, таксама барабанiў. Аднойчы, увосень, калi ночы зiмныя, цёмныя, неяк перад ранiцай пачаў сабачка ў акно барабанiць. Бабуля прачнулася ды i кажа дзеду:
- Янка, устань, нешта сабачка ў акно барабанiць.
А той, угрэўшыся, не хоча ўставаць.
- Ат, кажа, глупства. Замёрз, у хату просiцца.
Праз пару хвiлiн будзiць зноў дзеда бабуля:
- Янка, устань! Нiколi так не было. Ну проста безупынна барабанiць па абалонцы.
З неахвотай, але дзед устаў, падышоў да акна i ледзьве не самлеў: "Людцы добрыя!" Стаяць у яго на панадворку дзве фурманкi, свiран адчынены, а нейкiя два чалавекi кублы са свiрна выносяць ды на фурманкi грузяць.
А дзед з маладосцi - ляснiк. У яго была добрая стрэльба. Вiсела гэтая стрэльба над ложкам i набоi пры ёй гатовыя. Хапiў дзед стрэльбу ды праз фортку, не прыкладваючыся, i стрэлiў. А на гары, пад ранiцу, дык нiбыта з гарматы выбух атрымаўся. Тыя зладзеi добра такi напалохалiся i - наўцёкi, пакiнуўшы свае фурманкi. Ад такога грукату i ўся сям'я прачнулася ды ўголас, ды на панадворак. Конi тыя адразу адпрэглi, завялi ў хлеў, кублы пазаносiлi ў сенi, i нiхто заснуць не можа. Як развiднела, пайшлi конi глядзець. Аднаго каня дакладна пазналi, чый, з якой вёскi. Другi, - вiдаць, дальнi нейкi. I вось, калi добра дзень раскрыўся, з'яўляецца ў хату гаспадар пазнанага каня.
- Даруй, кажа, Янка! Я невiнаваты, нячыстая сiла мяне змусiла...
Падумаў, падумаў дзед - заявi, падай у суд, дык яшчэ больш звыдаткуеш, чым яны мелiся ўкрасцi. А калi iх засудзяць - дык хто з iхнiх сяброў прыйдзе ды падпалiць... Зацiснуўшы сваю крыўду, пасварыўся, пасварыўся ды аддаў i конi, i фурманкi.
Вось вам i маленькi сабачка...
Здарэнне з язоўскiм дзядулем
Iдучы з сякерай лесам, дзядуля заўважыў, што нешта каляровае каля дупла мiльганула. Падышоўшы блiжэй, ён, не перакладаючы сякеры з правай рукi ў левую, засунуў у дупло менавiта левую руку.
Чуе, што нехта або нешта нiбыта абцугамi сцiснула яму сярэднi палец i пачало грызцi. Напалохаўшыся, ён борзда пацягнуў руку к сабе, з дупла. За рукой пацягнулася i вялiкая птушка, у якой, толькi крыху пачакаўшы, ён распазнаў жаўну. А спярша яна здалася яму нейкiм пачварным, пякельным стварэннем. Дзядуля пачаў трэсцi рукой, каб птушка выпусцiла ягоны палец. А яна - нiяк. Мабыць, са страху i сама не можа разявiць дзюбу. Не падумаўшы, што ён робiць, дзед падбег да пня ды сякерай i даў па птушынай дзюбе. Адсек палову дзюбiка, а разам з iм i канец свайго сярэдняга пальца.
Пра гэта ён нам нiколi не расказваў. Але аднойчы iшлi мы разам з iм лесам i адзiн з нас палез рукой у дупло, каб праверыць, што там ёсць. Тады дзядуля i паказаў нам левую руку:
- Бачыце? Быў такi цiкаўны, як вы цяпер. Вось i палец пакалечыў. Не раiў бы i вам без дай прычыны лезцi са сваёй рукой туды, куды вас не просяць...
Зразумела, розныя бываюць дуплы, i не ў кожным абавязкова сядзiць жаўна. Здараецца, што i на змяю натрапiш...
З бацькам
Бацька мой, калi б я ў яго пра што нi пытаўся, нiколi не адмаўляўся даць адказ. Магчыма, таму, што пытаннi мае былi простыя, нескладаныя.
Асаблiва багата пытанняў я даваў яму, калi мы з iм бывалi ў лесе цi на балоце. Пытаўся я тут пра ўсё: пра жыццё звяркоў i птушак, пра паасобныя раслiны, пра тое, якую яны людзям прыносяць карысць. Сам ён, не чакаючы маiх пытанняў, паказваў шкодныя раслiны, папярэджваў не чапаць iх рукамi, не есцi нiколi. Нягледзячы на тое, што я параўнаўча быў малы, бацькавы тлумачэннi засталiся ў маёй памяцi да сённяшняга дня. Чытаючы ў пазнейшыя гады навуковыя, спецыяльныя творы, я знаходзiў, зразумела, непараўнана больш грунтоўныя тлумачэннi, але самы асноўны сэнс мне быў вядомы. Вось некалькi прыкладаў.
Iдзём мы i бачым штабель сасновых бярвенняў. Па бярвеннi ходзяць местачковыя козы i абдзiраюць падкоркавы слой, кашульку белага колеру, ды са смакам ядуць яе. Я пытаюся, няўжо яны галодныя, што ядуць дрэва. Бацька мне тлумачыць, што ў галодныя гады людзi адмыслова нарыхтоўвалi гэты падкоркавы слой сасны, сушылi, таўклi або малолi i выпякалi з яго хлеб. I хлеб не такi ўжо кепскi i водар дужа прыемны. Пазней я прачытаў, што з гэтага матэрыялу ў заводскiм маштабе пачалi здабываць... ванiлiн. Вось адкуль той водар!
Iдзём мы праз балота. Бачым - стрэлкалiст. Не паленаваўся бацька, дастаў пару раслiн, паказаў мне корань, а на iм - як невялiчкiя бульбiнкi, велiчынёй з лясны арэх.
- Пакаштуй, - кажа бацька. - Гэтыя бульбiнкi можна есцi нават сырыя...
Чытаю шмат пасля, што па-за межамi нашай краiны некаторыя народы да сённяшняга дня выкарыстоўваюць гэты караняплод у сваiм меню, сушаць яго, нарыхтоўваюць рознымi спосабамi для зiмы... I багата, багата каштоўных раслiн, дзiкарослых, паказваў мне мой бацька... Яго тлумачэннi не былi вынiкам якой-небудзь ягонай асабiстай мудрасцi. Яны былi вынiкам вопыту папярэднiх пакаленняў нашага народа, шматгадовых назiранняў, вынiкам дасягненняў, да якiх наш народ прыходзiў вобмацкам у цяжкiя перыяды свайго жыцця.
Ай, чорт!
Бацька са сваiм суседам хадзiў час ад часу ў рыбу. Лавiлi брэднем, так званым трайнiком. Трэцiм яны бралi мяне. Хоць гадоў мне не так многа, але ростам я быў роўны з суседам. Апрача таго, умеў добра плаваць. Калi брэдзень заводзiлi на глыбiню, я, стоячы за дзяда, мог лёгка праплысцi за сваiм колiкам i не ўпусцiць рыбу. У рыбу мы хадзiлi выключна звечара i да дванаццатай гадзiны ночы. Сусед быў перакананы, што а дванаццатай гадзiне ночы выходзiць з розных сховiшчаў уся нячыстая сiла: вадзянiкi, русалкi, ведзьмы, - i лепш з iмi не сустракацца.
Пайшлi мы аднойчы ў князеўскую раку, што цячэ ад нашых Стажкоў цераз лугi, якiя называюцца Сутокi.
Заходзiлi мы са сваёй прыладай цiха, лiшне не боўталiся, каб не палохаць рыбу. Лавiлася добра. Пудовыя торбы, якiя вiселi цераз плячо ў кожнага, былi напалову запоўненыя лiнямi, язямi, акунямi. А час наблiжаўся да поўначы. Сусед ужо разы са два нагадваў пра гэта. Бацька, жартуючы, адказваў, што сёння нячыстая сiла выйдзе на гадзiну пазней, бо так у iх гадзiннiк паставiў п'яны загармiстар, местачковы гадзiннiкавы майстар. Бацька прапанаваў абавязкова зайсцi ў затончык, увесь бераг над якiм быў закрыты алешнiкам.
Цiхенька-цiхенька абышлi мы затончык, развёўшы крылы брэдня, i пачалi iх сцiскаць, падводзiць адно да аднаго. У гэты момант памiж крыламi ўзняўся такi лопат, такi гармiдар, затрубiлi нейкiя трубы, можна было напалохацца i вельмi смеламу чалавеку, якi нi ў якую нячыстую сiлу не верыць. Сусед жа напалохаўся страшэнна, што я i адчуў па крылу, якое пачало вiхляцца ва ўсе бакi. У гэты момант мне ў карму нешта стукнула. Я, не пускаючы свайго дзяда, мацнуў рукою i трапiў на нейкiя кiпцюры. Не думаючы доўга, выгукнуў:
- Ай, чорт!
Сусед адразу кiнуў сваё крыло, якое ледзь паспеў перахапiць тата, выскачыў з вады на бераг i адтуль падаў голас:
- Няхай яна затоне такая рыба! Даўно трэба было канчаць!
Тым часам я абмацваў рукою пад вадой сваю здабычу. Урэшце спавясцiў:
- Не, гэта не чорт, а качка.
Сусед тады бултых з берага ў ваду ды пытаецца:
- Адна? А як жа мы будзем дзялiць?
Я засмяяўся:
- Нiяк! Вы ж адмовiлiся ад яе.
Так i выйшла: рыбу мы падзялiлi на тры часткi, а качку я аднёс дадому.
Была гэта не старая качка, а качанятка. Мама падрэзала яму крыльцы. Пасядзела качанятка колькi дзён у хаце. Пачало адразу свойшчыцца, звыкаць да людзей. Мацi стала выпускаць яго на панадворак да курэй, да гусей. Так яно i жыло ў нас да самай восенi. Сусед, праўда, некалькi разоў пытаўся, калi будзем дзялiць качку, але я адмаўляўся. А тут пачалi ляцець птушкi ў вырай: журавы, гусi, качкi... Калi паляцелi качкi, закрычалi з неба, наша Шэрачка, - так мы яе звалi, - спачатку пачала бегаць па дварышчы, тыкаючыся ў плот, у сцены, а пасля ўзнялася на крылле, бо яно адрасло за якi месяц, i падалася да чарады. Мы ўсе стаялi i глядзелi, як Шэрачка знайшла сваiх сябровак у бясконцым небе. Мама наша сказала:
- Свеце мiлы! Як свой да свайго горнецца, як воля вабiць усiх... Здаецца, чаго ёй у нас не хапала, не крыўдзiў нiхто, але ж не - там лепей...
Вясною, калi з выраю птушкi ляцелi, адна качка разы са два над нашай хатай пракружылася. Можа, хворая якая, а можа, i наша Шэрачка прызасталася прывiтаць нас. Хто ж цяпер скажа...
Што расце на жабiнай скуры?
У лiку дзвюх найлепшых школ дарэвалюцыйнай Вiленшчыны была Мядзельская. Дзякуючы шчаслiваму збегу сямейных акалiчнасцей, давялося i мне два гады вучыцца ў гэтай школе. Усе прадметы ў чацвёртым i пятым класах вывучалiся паводле гiмназiчных падручнiкаў. Асаблiва матэматыка i прыродазнаўчыя навукi. Усе вучнi iмкнулiся вучыцца як мага лепш, не заставацца ззаду ад сваiх сяброў. Кожны марыў аб тым, каб пасля гэтае школы пайсцi вучыцца далей. Ва ўсякiм разе ўсiм было добра вядома, што век непiсьменных скончыўся. Усюды, куды не паткнешся, перавагу аддавалi пiсьменным людзям. Адзiн iраз на год, звычайна вясной, прыязджаў у школу з Вiлейкi, з нашага павятовага горада, iнспектар. Такiмi iнспектарамi былi збольшага настаўнiкi гарадскога чатырохкласнага вучылiшча. Былi яны людзi добра адукаваныя, паканчалi настаўнiцкiя iнстытуты або ўнiверсiтэты. Насiлi настаўнiцкую форму: сiнiя сурдуты з пятлiцамi i залатымi гузiкамi. Для нас, вясковых дзяцей, якiя не бывалi далей свайго мястэчка, не бачылi нi чыгункi, нi, тым больш, аўтамашын, а начальства бачылi толькi на пошце - прыезды iнспектара былi вялiкай падзеяй. Усе хвалявалiся: у такiя прыезды строга правяралiся i нашы веды.
Вясной 1914 года стала вядома ў нашай школе, што да нас едзе iнспектар i будзе дакладна праз два днi. Перад гэтым была праведзена вялiкая падрыхтоўка, а больш правiльна сказаць - праверка. Наш настаўнiк бегла сам экзаменаваў усiх вучняў i па ўсiх прадметах. Здавалася, што ведаем мы ўсю праграму на "выдатна". Настаўнiк нас папярэдзiў, каб мы не палохалiся, бо ў выпадку чаго сорамна будзе яму, настаўнiку. Школу прыбралi, аздобiлi зелянiнай. Урэшце iнспектар прыехаў. Быў гэта вельмi вясёлы, жвавы, малады яшчэ чалавек. Правяраў ён нас нават з меншай прыдзiрлiвасцю, чымсьцi наш настаўнiк. Спачатку мы крыху хвалявалiся, а пасля другога ўрока асвойталiся i адказвалi дужа добра i спакойна. Iнспектар не ўтрымаўся, каб не сказаць пра ўсё добрае ў нашай прысутнасцi. Такое бывае рэдка.
- Дам я вам яшчэ адно-аднюсенькае пытанне, - звярнуўся iнспектар да нашага выпускнога класа. - Што расце на жабiнай скуры - воўна або пух?!
Калi на кожнае папярэдняе пытанне ўзнiмалася дваццаць - трыццаць рук, дык на гэтае не ўзнялося нi аднае. Мы ўсе задумалiся: нiбыта на жабе, апрача слiзкае скуры, нiчога няма, нi воўны, нi пуху, але ж такi паважны чалавек пытаецца...
- Дык што ж вы, гэткiя выдатнiкi, не ведаеце такой простай рэчы? запытаўся ён зноў.
I тады падняў руку адзiн наш хлопец, Амброжы, заiкасты.
- Скажы!
- Каталог кнiг Вiленскай публiчнай бiблiятэкi. Цана-сорак капеек. Пераплёт - скураны...
Зiрнуў я. Кнiга тоўстая, вялiзная. А нiхто не дае нiякай цаны. Аўкцыянiст пытаецца зноў:
- Цана - сорак капеек. Хто больш?
Я, набраўшыся духу, выйшаў наперад i заявiў:
- Пяць капеек!
Пабачыўшы такога купца i пачуўшы такую цану, усе дружна засмяялiся.
Аўкцыянiст спачатку крыху збянтэжыўся, але, маючы багатую практыку, адразу знайшоўся i падтрымаў камерцыю:
- ...Каталог кнiг... Цана - пяць капеек... Хто больш? Няма нiкога? Хлопчык! Давай грошы, забiрай гэтую каштоўную кнiгу. Калi ты прачытаеш палову тых кнiг, пра якiя ў ёй напiсана, будзеш паважаны чалавек. Калi ты прачытаеш усе - ты загiнеш. Адзiн розум добра, з двума - трапiш туды, адкуль назад не вяртаюцца...
Я тады не разумеў усiх ягоных прыказак, забраў кнiгу i заплацiў пяць капеек. Але аўкцыянiст пабачыў, што ў мяне ёсць яшчэ тры капейкi. Гэта памагло яму ў далейшым насмяшыць увесь народ.
Падымаючы так па адной розныя рэчы, да вечару распрадаў ён бадай усё. Двое рабочых i былая ахмiстрыня нябожчыка - Марыля - ледзьве паспявалi падцягваць, падносiць рэчы або падводзiць жывёлу да прылаўка. Але вось раптам на стол-прылавак паставiлi нейкую зялёную скрынку, больш падобную на шпакоўнiцу. Толькi што пры боку не было дзiркi для птушак ды вечка пад'ёмнае, на навесках. Прысутныя са здзiўленнем пазiралi на гэтую прыладу. Аўкцыянiст таксама, вiдаць, крыху збянтэжыўся i нагнуўся да ахмiстрынi, пэўна што, пытаўся:
- Навошта такая скрынка была айцу Мiхаiлу?
Калi тая адказала, ён адразу павесялеў i пачаў гульню.
- А вось зусiм незаменны ў кожнай гаспадарцы прадмет, якi павiнен займаць самае пачэснае месца...
Усе здзiўлена натаропiлiся.
- Зроблены з самага найлепшага дрэва найлепшымi майстрамi, адпалiтураваны, пафарбаваны на самым найлепшым пакосце пад натуральнае сасновае дрэва...
Усе зарагаталi.
- Скрынка для таго, каб насiць на рыбалку земляных чарвей, а ў выпадку патрэбы - маёвых хрушчоў...
Рогат узнiмаўся вышэй.
- Цана! - Ён адшукаў вачыма мяне i крыкнуў:- Цана - тры капейкi. Хто больш?
Праз агульны смех даносiлiся галасы:
- Аддай гэтаму хлопчыку дарма!
- Не маю права! Хлопчык! Давай тры капейкi...
Я, не кажучы нi слова, аддаў свае апошнiя тры капейкi, забраў гэтую скрынку i кнiгу i падаўся дахаты. Больш у мяне капiталаў не было, купляць не было на што.
Кнiга стаяла ў нас да самай вайны. Я яе чытаў некалькi разоў. У памяцi засталося багата назваў старадаўнiх кнiг i рукапiсаў. Калi я паступiў у Нова-Вiлейскую настаўнiцкую семiнарыю, мы ўсiм класам былi на экскурсii ў Вiльнi. Наведалiся i ў Публiчную бiблiятэку. Нам паказвалi некаторыя старыя выданнi. Кiраўнiк музея страшэнна здзiвiўся, калi я пачаў пытацца:
- Цi можна паглядзець такiя i такiя рукапiсы? А цi ёсць яшчэ ў вас такiя i такiя кнiгi?
- Як ты, хлопча, дачуўся пра iх?
- Дужа проста: я чытаў каталог вашай бiблiятэкi...
У далейшым жыццi я цiкавiўся заўсёды старадаўнiмi кнiгамi i рукапiсамi. Так мой выпадковы набытак прынёс мне пэўную карысць...
Як старадаўнiя рымскiя пiсьменнiкi гасцявалi ў нашых Агароднiках
Старадаўнiя рымскiя пiсьменнiкi Гарацый, Вергiлiй, Авiдзiй i Апулей прыехалi аднойчы ў нашы Агароднiкi, асялiлiся ў хаце майго прадзеда i жылi там аж да першай iмперыялiстычнай вайны. У часе вайны яны пакiнулi нашу сядзiбу i больш у ёй не бывалi. А як гэта ўсё адбылося, мы зараз даведаемся дакладна.
Пачалося ўсё даўно, у першай палове дзевятнаццатага стагоддзя. Гэта значыць, больш чым за сто гадоў да нашага часу.
Аднойчы жнiвеньскiм адвячоркам мой прадзед Якуб, тады яшчэ зусiм не стары чалавек, сядзеў на лавачцы перад сваёй хатаю. Была субота. Усе тэрмiновыя работы зроблены. Прадзед чакаў, калi ягоны сын Тодар прапалiць лазню. Жанчыны падрыхтавалi бялiзну i ўсё, што патрабуецца для гэтага абраду. Раптам на вулiцы з'явiўся незнаёмы чалавек. Не падобны ён быў да селянiна, не падобны i да якога местачкоўца - нi з постацi, нi з вопраткi. Прыгледзеўшыся добра, падарожны падышоў блiжэй, - Якуб прызнаў яго: гэта быў вяльможны пан Юстын Палiвода, адзiн з самых багатых абшарнiкаў нашае акругi. Ён нiколi, хiба ў дзяцiнстве, не ездзiў на парцы коней. Самае меншае - чацвярык стаеннiкаў запрагалi ў ягоную карэту. Фарэйтары, гайдукi... Адным словам, урачыстая працэсiя, вясельны поезд нейкi, а не тое, каб выезд якi. Зусiм зразумела, што нiколi такi поезд не наведваўся на вясковыя дарогi. Толькi трактам або бойным гасцiнцам праносiўся гэты пан са сваiмi паязджанамi.
А цяпер - абшморганы, збянтэжаны, iдзе ён пехатой праз такую несамавiтую вёсачку, як Агароднiкi. Якуб здзiвiўся. Ды як жа загаварыць з iм? Панам назваць - можа, ён цяпер i не пан, суседам - каб не прыняў за кпiну якую. Урэшце дадумаўся Якуб.
- Чалавеча добры! Адпачнi крыху, пасядзi.
- Дзякую. Трэба iсцi.
- Вечарэе. Куды так далёка iсцi трэба?
Пан Палiвода падышоў з нiякаватым выглядам, сеў побач Якуба.
Пасядзелi. Пагаварылi пра надвор'е, дажджы, пра збожжа. А тут i сын Тодар прыйшоў клiкаць бацьку ў лазню. Павiтаўся з падарожным. Здзiвiўся, бо таксама нiбыта пазнаў яго. Запрасiлi ў лазню i падарожнага.
- Як я пайду! У мяне i пераменкi няма.
- От вялiкi клопат! Зараз нашы кабеты падрыхтуюць. Iдзi, Тодар, скажы iм! - звярнуўся да сына Якуб.
Сабралiся. Пайшлi. Памылiся. Было ўсё - i пара i бярозавыя венiкi. Сам Якуб вязаў для сябе ядлаўцовыя венiкi. "Лепш пара да цела прыстае, нi адзiн драбочак не прападае". А распараныя ў кiпетнi, - яны зусiм не колкiя...
Па ўсiм мыццi - свежая бялiзна, iльняная, адмытая лугам, выбiтая пранiкам у пральнi, выкачаная бярозавай качалкай ды перасушаная з сухiм чаборам. Ад яго, як ад найлепшых духоў, водар прыемны ледзь не тыдзень трымаецца.
Прыйшоўшы ў хату, павячэралi, як мае быць. Падарожнаму паслалi на лаве, на покуце.
На другi дзень госць, устаўшы i памыўшыся, пачаў адразу збiрацца iсцi.
Гаспадар яму кажа:
- Хiба так можна? Сёння нядзеля. Жанкi блiны ўчынялi. Паснедаем, а там пабачым.
Паснедалi.
- Цяпер трэба крыху адпачыць. Ды i абед неўзабаве будзе. А там - вячэра, а там трэба спаць класцiся...
Так жыў пан Юстын у сялянскай хаце дзень, два, тры.
На чацвёртым днi ён зусiм занепакоiўся.
- Я буду ваш хлеб дарма есцi? Каб я хоць што-небудзь умеў рабiць па гаспадарцы... Нiчога не ўмею! Вось жа ў гэтым увесь мой смутак.
Якуб кажа:
- А божухна мiлы! Хату папiльнуеш, пакуль мы ў полi будзем - вось i работа твая. А калi адвячоркам пагаворым пра тое-сёе, дык i зусiм добра, нам весялей...
Нiбыта супакоiўся пан Юстын. Прайшлi аж тры тыднi. На чацвёртым зноў узняўся:
- Пайду ды пайду!
А за гэты час Якуб бадай дакладна даведаўся пра лёс пана Юстына. У кожным разе, гаспадар добра ведаў, што iсцi таму няма куды. Вось жа ён i ўгаворваў госця пажыць яшчэ колькi часу.
I тут госць не вытрымаў. Ён успёрся на край стала ды... заплакаў. Заплакаў самым сапраўдным чынам. Слёзы, як той казаў, што тыя журавiны, кацiлiся па ягоным аблiччы.
Якуб занепакоiўся.
- Можа, хто цябе ў нас абразiў? Можа, хто чым скрыўдзiў?
- Ды не, - кажа пан Юстын. - У мяне iншыя абразы, iншыя крыўды... Вы ж, пэўна, ведаеце, быў я вялiкi магнат, меў я незлiчонае багацце. Не адзiн маёнтак меў я, не адзiн палац. I былi ў мяне накрыты сталы для гасцей, што ўдзень, што ўночы. Хто толькi з паноў меў жаданне - мог прыехаць да мяне, дняваць i начаваць, пiць ды есцi, што ягоная душа прымае... А яшчэ - у карты гуляць. Калi я прайграваў - сыпаў адразу золата. Калi мне прайгравалi - я не спаганяў доўгу. I так мае госцi дарагiя дапамаглi мне прапiць, праесцi ды ў карты прагуляць палову ўсяго майго багацця. Тады мая жонка падала скаргу ў шляхецкi суд. Гэты суд прысудзiў - тую палову багацця, якая засталася, аддаць жонцы i на дзяцей, а мяне пазбавiць жаднага права на маёмасць. Я пакрыўдзiўся i сышоў ад сваёй сям'i, бо якое б жыццё мне было цяпер пры ёй - нiбы нейкаму кутнiку! Але - дарма! - падумаў я. - У мяне ж было столькi надзейных сяброў, я ж iх паiў, кармiў, я iм з поўнай жменi золата сыпаў. Яны цяпер мяне да самай смерцi пратрымаюць, як свайго найлепшага дабрадзея. Цяпер ужо не чацверыком, а пехатою прыйшоў я да першага дружбака. Толькi ўзышоў на ганак, а ён лёкаю загадвае:
- Адвядзi гэтага чалавека на кухню i скажы, каб там яго пакармiлi...
Угневаўся я, пайшоў да другога дружбака. А той загадаў псоў з ланцугоў адвязаць ды выцкаваць мяне з панадворка...
Заходзiў я яшчэ да двух - i там не лепш. I пайшоў я, куды мае вочы глядзяць, на зламанне шыi... I тут сустрэўся з табой, селянiнам... Вы мяне прынялi як роднага, а я вас, сялян, за ўсё сваё жыццё за людзей нiколi не лiчыў, я ж для вас на сiнi пазногаць нiчога добрага не зрабiў. Я нават слова добрага вам, сялянам, нiколi не сказаў... Дык колькi слёз трэба мне вылiць, каб змыць тую ўсю ганьбу маю...
Паслухаўшы ўважна гэтую споведзь пана Юстына, Якуб сказаў яму:
- Дык чаго ж табе, чалавеча, так непакоiцца i гараваць? Калi цябе зраклася сям'я i твае дружбакi, жывi ў нас. У нас, як сам бачыш, багацця вялiкага няма, абыходзiмся i без прысмакаў, але, тым часам, здаравейшы будзеш.
- Я гарую па тым, што не магу аддзякаваць вам. Хiба што адным: я дужа добра ведаю лацiнскую мову. Я навучу твайго сына Тодара гэтай мове.
- Вучы! Што чалавек нi навучыцца - за плячыма не трэба насiць, а карысць нейкая будзе...
I вось папрасiў пан Юстын са свайго колiшняга маёнтка кнiгi. Аддалi. Пачаў Якубаў сын Тодар, у далейшым - мой дзед, вывучаць у вольныя хвiлiны латынь. Вывучыў яе так, што ў арыгiнале зусiм свабодна чытаў творы Авiдзiя, Гарацыя, Вергiлiя, Апулея. Вось тады i пасялiлiся гэтыя выдатныя рымскiя пiсьменнiкi ў нашых Агароднiках.
Сваiм аднавяскоўцам час ад часу мой дзед Тодар ператлумачваў цэлыя раздзелы з прачытаных твораў. Асаблiва падабалiся нашым землякам Вергiлiевы "Георгiкi". Пакуль быў жывы пан Юстын, ён удзельнiчаў у тых чытаннях, а калi памёр - пахавалi яго на каталiцкiх могiлках. На крыж, апрача Езуса, прыбiлi дзве дошчачкi, маляваныя пад выгляд кнiг. На адной напiсалi "Vergilius", а на другой "Ovidius". Так са сваiмi самымi надзейнымi дружбакамi пайшоў стары Палiвода ў апошняе падарожжа...
Смерць майго прадзеда Якуба
Пражыўшы сто тры гады на свеце, прадзед мой Якуб раптоўна аслеп. Дактароў у нас тады не было, даць добрага зелля або зрабiць аперацыю - не было каму. Паклiкалi з суседняй вёскi нейкую бабульку-знахарку. Яна паглядзела, памацала ягоныя вейкi сваiмi заскарузлымi ад працы старымi пальцамi i запыталася:
- Дык ты нiчога не бачыш, Якубе?
- Нiчога.
- I мяне не бачыш?
- I цябе не бачу.
- I сонейка яснага не бачыш?
- Адчуваю, як яно свецiць, як грэе, а бачыць- нiчагутанькi не бачу...
- Ты ж не стукнуў нiчым у вочы, яны ў цябе не выбалелi, нiякай хваробы звонку на iх няма. Значыцца, у iх набралася цёмная вада. Квiта. Нiякай зёлкай, нiякай замовай памагчы нельга.
- Дзякую i на тым, на тваёй спагадзе i добрым слове.
Пасля таго прадзед папрасiў свайго сына Тодара, каб ён прапалiў лазню. Хоць яе палiлi два днi таму назад, але сын, нi слова не сказаўшы бацьку, зрабiў усё паводле ягонага загаду. Папрасiў прадзед сына:
- Звадзi ты мяне, сыночак мой адзiны, у лазню i памый ты мяне ў апошнi раз...
Сын ледзь не самлеў.
- Татачка родны, што ты такое кажаш? Аж слухаць страшна...
- А ты не страшся, сынок. Я памру праз малы час. Жыць дармажэрцам я не буду, а працаваць больш - не магу...
Сын зноў яму:
- Тата, мiлы! Зямлi ў нас валока. Я ў цябе адзiн. Усё, што ў нас ёсць запрацавана тваiмi рукамi, усё - тваё. Нават каб ты яшчэ такое жыццё пражыў не працуючы, табе ўсяго хопiць. Апрача таго, ты ж можаш, - калi табе схочацца, выйсцi памаленьку з хаты i кiйком па плоце пастукаць, курэй папужаць, дык i то будзе работа не малая. Ды цi мала чаго ты здолееш рабiць. А самае галоўнае што ты будзеш мне добрыя парады даваць, а гэта - даражэй усякай работы...
Заладзiў прадзед адно:
- Гэта ўсё не тое, гэта ўсё не для мяне, не хачу дармажэрцам на свеце жыць...
Памыўся ў лазнi, апрануў чыстую кужэльную кашулю, нагавiцы, лёг на свой ложак i не стаў нi пiць, нi есцi. Як яго прасiлi, як яго малiлi - кленчылi перад iм, не ўзяў нi кроплi вады, нi крошачкi хлеба. На шостыя суткi стары Якуб аддаў богу сваю душу. Але, як растлумачыў манькаўскi поп: "Бог душу старога Якуба не прыняў нi ў рай, нi ў пекла не накiраваў, бо, паводле царкоўнага закону, ён - самагубца". А з гэтае прычыны поп не дазволiў хаваць нашага прадзеда на манькаўскiх могiлках, пры царкве. Быў ён пахаваны ў канцы вёскi Агароднiкi, пры выездзе з вёскi завулкам на так званае Пралле, куды бабы насiлi i вазiлi праць бялiзну. Над ягонай магiлкай стаяў высокi дубовы крыж. На тым месцы былi калiсьцi Агароднiцкiя старыя могiлкi. Людзi казалi, што стары Якуб не мае сабе прытулку на тым свеце i ходзiць па зямлi, але, зразумела, нiкому нiякай крыўды не робiць па смерцi, як не рабiў яе нiкому i пры жыццi. Казалi яшчэ мне, што быў ён дужа мудры, ведаў назву кожнай зоркi на небе i мог вызначаць час, у якi трэба сеяць тое цi iншае збожжа...
Як маленькi сабачка вялiкую справу зрабiў
Мая мацi нарадзiлася ў маленькай вёсачцы Язы, памiж Варанцом i Шабанамi. У вёсачцы было ўсяго пяць-шэсць хатак, стаялi яны, як засценачкi, - наводдаль адна ад адной. Зямлi ва ўсiх гаспадароў было таксама мала. Але затое ўсе малазямельныя сяляне мелi па надзелу возера Доўжа. Гэта значыцца, толькi яны мелi права лавiць на той дзялянцы возера рыбу сеткамi. У дзеда, Янкi Гайдуковiча, пры доме быў яшчэ сад, былi пчолы. Адно да аднаго, а тут яшчэ лес панскi блiзка зусiм - вось i жылi не кепска. А сям'я не малая - пяць дачок ды сын. Толькi сын, вывучаны на ўсе апошнiя сродкi сям'i, памёр у Пецярбурзе, захварэўшы на сухоты. Старэйшая дачка была замужам. Астатнiя дзяўчаты - на выданнi. Усе яны былi дужа працавiтыя: i ткаць, i сеткi вязаць, i ў полi, i ў агародзе... I вось, як гэта вялося з пракон веку, напралi-наткалi дзяўчаты кожная сабе, у свой кубел, рознай iльняной тканiны на пасаг. Кублы стаялi ў невялiчкiм свiрне, у садочку, зусiм блiзенька ад хаты, але як бы праз вулачку, якой пад'язджалi да гумна, да хлява. Самае каштоўнае сямейнае дабро таксама трымалi ў свiрне.
У той жа час быў у iх маленькi сабачка. Узялi яго шчанючком у нейкiм панскiм двары. Пакаёвага тыпу сабачка. Нi брэху з яго гучнага не было, нi ўкусiць, каб i трэба, нiкога не здолеў бы, але дужа разумны. Навучыўся ён, цi сам, цi дзяўчаты прывучылi, у выпадку якой небяспекi не гаўкаць, а станавiцца на прызбу i лапкамi ў абалонку барабанiць. Падыходзiць хто чужы - сабачка адразу i пачынае барабанiць лапкамi. У хаце ўжо ведаюць, што нехта чужы да брамы падышоў. Праўда, i есцi захацеўшы, таксама барабанiў. Аднойчы, увосень, калi ночы зiмныя, цёмныя, неяк перад ранiцай пачаў сабачка ў акно барабанiць. Бабуля прачнулася ды i кажа дзеду:
- Янка, устань, нешта сабачка ў акно барабанiць.
А той, угрэўшыся, не хоча ўставаць.
- Ат, кажа, глупства. Замёрз, у хату просiцца.
Праз пару хвiлiн будзiць зноў дзеда бабуля:
- Янка, устань! Нiколi так не было. Ну проста безупынна барабанiць па абалонцы.
З неахвотай, але дзед устаў, падышоў да акна i ледзьве не самлеў: "Людцы добрыя!" Стаяць у яго на панадворку дзве фурманкi, свiран адчынены, а нейкiя два чалавекi кублы са свiрна выносяць ды на фурманкi грузяць.
А дзед з маладосцi - ляснiк. У яго была добрая стрэльба. Вiсела гэтая стрэльба над ложкам i набоi пры ёй гатовыя. Хапiў дзед стрэльбу ды праз фортку, не прыкладваючыся, i стрэлiў. А на гары, пад ранiцу, дык нiбыта з гарматы выбух атрымаўся. Тыя зладзеi добра такi напалохалiся i - наўцёкi, пакiнуўшы свае фурманкi. Ад такога грукату i ўся сям'я прачнулася ды ўголас, ды на панадворак. Конi тыя адразу адпрэглi, завялi ў хлеў, кублы пазаносiлi ў сенi, i нiхто заснуць не можа. Як развiднела, пайшлi конi глядзець. Аднаго каня дакладна пазналi, чый, з якой вёскi. Другi, - вiдаць, дальнi нейкi. I вось, калi добра дзень раскрыўся, з'яўляецца ў хату гаспадар пазнанага каня.
- Даруй, кажа, Янка! Я невiнаваты, нячыстая сiла мяне змусiла...
Падумаў, падумаў дзед - заявi, падай у суд, дык яшчэ больш звыдаткуеш, чым яны мелiся ўкрасцi. А калi iх засудзяць - дык хто з iхнiх сяброў прыйдзе ды падпалiць... Зацiснуўшы сваю крыўду, пасварыўся, пасварыўся ды аддаў i конi, i фурманкi.
Вось вам i маленькi сабачка...
Здарэнне з язоўскiм дзядулем
Iдучы з сякерай лесам, дзядуля заўважыў, што нешта каляровае каля дупла мiльганула. Падышоўшы блiжэй, ён, не перакладаючы сякеры з правай рукi ў левую, засунуў у дупло менавiта левую руку.
Чуе, што нехта або нешта нiбыта абцугамi сцiснула яму сярэднi палец i пачало грызцi. Напалохаўшыся, ён борзда пацягнуў руку к сабе, з дупла. За рукой пацягнулася i вялiкая птушка, у якой, толькi крыху пачакаўшы, ён распазнаў жаўну. А спярша яна здалася яму нейкiм пачварным, пякельным стварэннем. Дзядуля пачаў трэсцi рукой, каб птушка выпусцiла ягоны палец. А яна - нiяк. Мабыць, са страху i сама не можа разявiць дзюбу. Не падумаўшы, што ён робiць, дзед падбег да пня ды сякерай i даў па птушынай дзюбе. Адсек палову дзюбiка, а разам з iм i канец свайго сярэдняга пальца.
Пра гэта ён нам нiколi не расказваў. Але аднойчы iшлi мы разам з iм лесам i адзiн з нас палез рукой у дупло, каб праверыць, што там ёсць. Тады дзядуля i паказаў нам левую руку:
- Бачыце? Быў такi цiкаўны, як вы цяпер. Вось i палец пакалечыў. Не раiў бы i вам без дай прычыны лезцi са сваёй рукой туды, куды вас не просяць...
Зразумела, розныя бываюць дуплы, i не ў кожным абавязкова сядзiць жаўна. Здараецца, што i на змяю натрапiш...
З бацькам
Бацька мой, калi б я ў яго пра што нi пытаўся, нiколi не адмаўляўся даць адказ. Магчыма, таму, што пытаннi мае былi простыя, нескладаныя.
Асаблiва багата пытанняў я даваў яму, калi мы з iм бывалi ў лесе цi на балоце. Пытаўся я тут пра ўсё: пра жыццё звяркоў i птушак, пра паасобныя раслiны, пра тое, якую яны людзям прыносяць карысць. Сам ён, не чакаючы маiх пытанняў, паказваў шкодныя раслiны, папярэджваў не чапаць iх рукамi, не есцi нiколi. Нягледзячы на тое, што я параўнаўча быў малы, бацькавы тлумачэннi засталiся ў маёй памяцi да сённяшняга дня. Чытаючы ў пазнейшыя гады навуковыя, спецыяльныя творы, я знаходзiў, зразумела, непараўнана больш грунтоўныя тлумачэннi, але самы асноўны сэнс мне быў вядомы. Вось некалькi прыкладаў.
Iдзём мы i бачым штабель сасновых бярвенняў. Па бярвеннi ходзяць местачковыя козы i абдзiраюць падкоркавы слой, кашульку белага колеру, ды са смакам ядуць яе. Я пытаюся, няўжо яны галодныя, што ядуць дрэва. Бацька мне тлумачыць, што ў галодныя гады людзi адмыслова нарыхтоўвалi гэты падкоркавы слой сасны, сушылi, таўклi або малолi i выпякалi з яго хлеб. I хлеб не такi ўжо кепскi i водар дужа прыемны. Пазней я прачытаў, што з гэтага матэрыялу ў заводскiм маштабе пачалi здабываць... ванiлiн. Вось адкуль той водар!
Iдзём мы праз балота. Бачым - стрэлкалiст. Не паленаваўся бацька, дастаў пару раслiн, паказаў мне корань, а на iм - як невялiчкiя бульбiнкi, велiчынёй з лясны арэх.
- Пакаштуй, - кажа бацька. - Гэтыя бульбiнкi можна есцi нават сырыя...
Чытаю шмат пасля, што па-за межамi нашай краiны некаторыя народы да сённяшняга дня выкарыстоўваюць гэты караняплод у сваiм меню, сушаць яго, нарыхтоўваюць рознымi спосабамi для зiмы... I багата, багата каштоўных раслiн, дзiкарослых, паказваў мне мой бацька... Яго тлумачэннi не былi вынiкам якой-небудзь ягонай асабiстай мудрасцi. Яны былi вынiкам вопыту папярэднiх пакаленняў нашага народа, шматгадовых назiранняў, вынiкам дасягненняў, да якiх наш народ прыходзiў вобмацкам у цяжкiя перыяды свайго жыцця.
Ай, чорт!
Бацька са сваiм суседам хадзiў час ад часу ў рыбу. Лавiлi брэднем, так званым трайнiком. Трэцiм яны бралi мяне. Хоць гадоў мне не так многа, але ростам я быў роўны з суседам. Апрача таго, умеў добра плаваць. Калi брэдзень заводзiлi на глыбiню, я, стоячы за дзяда, мог лёгка праплысцi за сваiм колiкам i не ўпусцiць рыбу. У рыбу мы хадзiлi выключна звечара i да дванаццатай гадзiны ночы. Сусед быў перакананы, што а дванаццатай гадзiне ночы выходзiць з розных сховiшчаў уся нячыстая сiла: вадзянiкi, русалкi, ведзьмы, - i лепш з iмi не сустракацца.
Пайшлi мы аднойчы ў князеўскую раку, што цячэ ад нашых Стажкоў цераз лугi, якiя называюцца Сутокi.
Заходзiлi мы са сваёй прыладай цiха, лiшне не боўталiся, каб не палохаць рыбу. Лавiлася добра. Пудовыя торбы, якiя вiселi цераз плячо ў кожнага, былi напалову запоўненыя лiнямi, язямi, акунямi. А час наблiжаўся да поўначы. Сусед ужо разы са два нагадваў пра гэта. Бацька, жартуючы, адказваў, што сёння нячыстая сiла выйдзе на гадзiну пазней, бо так у iх гадзiннiк паставiў п'яны загармiстар, местачковы гадзiннiкавы майстар. Бацька прапанаваў абавязкова зайсцi ў затончык, увесь бераг над якiм быў закрыты алешнiкам.
Цiхенька-цiхенька абышлi мы затончык, развёўшы крылы брэдня, i пачалi iх сцiскаць, падводзiць адно да аднаго. У гэты момант памiж крыламi ўзняўся такi лопат, такi гармiдар, затрубiлi нейкiя трубы, можна было напалохацца i вельмi смеламу чалавеку, якi нi ў якую нячыстую сiлу не верыць. Сусед жа напалохаўся страшэнна, што я i адчуў па крылу, якое пачало вiхляцца ва ўсе бакi. У гэты момант мне ў карму нешта стукнула. Я, не пускаючы свайго дзяда, мацнуў рукою i трапiў на нейкiя кiпцюры. Не думаючы доўга, выгукнуў:
- Ай, чорт!
Сусед адразу кiнуў сваё крыло, якое ледзь паспеў перахапiць тата, выскачыў з вады на бераг i адтуль падаў голас:
- Няхай яна затоне такая рыба! Даўно трэба было канчаць!
Тым часам я абмацваў рукою пад вадой сваю здабычу. Урэшце спавясцiў:
- Не, гэта не чорт, а качка.
Сусед тады бултых з берага ў ваду ды пытаецца:
- Адна? А як жа мы будзем дзялiць?
Я засмяяўся:
- Нiяк! Вы ж адмовiлiся ад яе.
Так i выйшла: рыбу мы падзялiлi на тры часткi, а качку я аднёс дадому.
Была гэта не старая качка, а качанятка. Мама падрэзала яму крыльцы. Пасядзела качанятка колькi дзён у хаце. Пачало адразу свойшчыцца, звыкаць да людзей. Мацi стала выпускаць яго на панадворак да курэй, да гусей. Так яно i жыло ў нас да самай восенi. Сусед, праўда, некалькi разоў пытаўся, калi будзем дзялiць качку, але я адмаўляўся. А тут пачалi ляцець птушкi ў вырай: журавы, гусi, качкi... Калi паляцелi качкi, закрычалi з неба, наша Шэрачка, - так мы яе звалi, - спачатку пачала бегаць па дварышчы, тыкаючыся ў плот, у сцены, а пасля ўзнялася на крылле, бо яно адрасло за якi месяц, i падалася да чарады. Мы ўсе стаялi i глядзелi, як Шэрачка знайшла сваiх сябровак у бясконцым небе. Мама наша сказала:
- Свеце мiлы! Як свой да свайго горнецца, як воля вабiць усiх... Здаецца, чаго ёй у нас не хапала, не крыўдзiў нiхто, але ж не - там лепей...
Вясною, калi з выраю птушкi ляцелi, адна качка разы са два над нашай хатай пракружылася. Можа, хворая якая, а можа, i наша Шэрачка прызасталася прывiтаць нас. Хто ж цяпер скажа...
Што расце на жабiнай скуры?
У лiку дзвюх найлепшых школ дарэвалюцыйнай Вiленшчыны была Мядзельская. Дзякуючы шчаслiваму збегу сямейных акалiчнасцей, давялося i мне два гады вучыцца ў гэтай школе. Усе прадметы ў чацвёртым i пятым класах вывучалiся паводле гiмназiчных падручнiкаў. Асаблiва матэматыка i прыродазнаўчыя навукi. Усе вучнi iмкнулiся вучыцца як мага лепш, не заставацца ззаду ад сваiх сяброў. Кожны марыў аб тым, каб пасля гэтае школы пайсцi вучыцца далей. Ва ўсякiм разе ўсiм было добра вядома, што век непiсьменных скончыўся. Усюды, куды не паткнешся, перавагу аддавалi пiсьменным людзям. Адзiн iраз на год, звычайна вясной, прыязджаў у школу з Вiлейкi, з нашага павятовага горада, iнспектар. Такiмi iнспектарамi былi збольшага настаўнiкi гарадскога чатырохкласнага вучылiшча. Былi яны людзi добра адукаваныя, паканчалi настаўнiцкiя iнстытуты або ўнiверсiтэты. Насiлi настаўнiцкую форму: сiнiя сурдуты з пятлiцамi i залатымi гузiкамi. Для нас, вясковых дзяцей, якiя не бывалi далей свайго мястэчка, не бачылi нi чыгункi, нi, тым больш, аўтамашын, а начальства бачылi толькi на пошце - прыезды iнспектара былi вялiкай падзеяй. Усе хвалявалiся: у такiя прыезды строга правяралiся i нашы веды.
Вясной 1914 года стала вядома ў нашай школе, што да нас едзе iнспектар i будзе дакладна праз два днi. Перад гэтым была праведзена вялiкая падрыхтоўка, а больш правiльна сказаць - праверка. Наш настаўнiк бегла сам экзаменаваў усiх вучняў i па ўсiх прадметах. Здавалася, што ведаем мы ўсю праграму на "выдатна". Настаўнiк нас папярэдзiў, каб мы не палохалiся, бо ў выпадку чаго сорамна будзе яму, настаўнiку. Школу прыбралi, аздобiлi зелянiнай. Урэшце iнспектар прыехаў. Быў гэта вельмi вясёлы, жвавы, малады яшчэ чалавек. Правяраў ён нас нават з меншай прыдзiрлiвасцю, чымсьцi наш настаўнiк. Спачатку мы крыху хвалявалiся, а пасля другога ўрока асвойталiся i адказвалi дужа добра i спакойна. Iнспектар не ўтрымаўся, каб не сказаць пра ўсё добрае ў нашай прысутнасцi. Такое бывае рэдка.
- Дам я вам яшчэ адно-аднюсенькае пытанне, - звярнуўся iнспектар да нашага выпускнога класа. - Што расце на жабiнай скуры - воўна або пух?!
Калi на кожнае папярэдняе пытанне ўзнiмалася дваццаць - трыццаць рук, дык на гэтае не ўзнялося нi аднае. Мы ўсе задумалiся: нiбыта на жабе, апрача слiзкае скуры, нiчога няма, нi воўны, нi пуху, але ж такi паважны чалавек пытаецца...
- Дык што ж вы, гэткiя выдатнiкi, не ведаеце такой простай рэчы? запытаўся ён зноў.
I тады падняў руку адзiн наш хлопец, Амброжы, заiкасты.
- Скажы!