Рот Холи. Дынастаманiя (на белорусском языке)

   Потым, паколькi ён быў неверагодна бездапаможны, палiцыi не заставалася нiчога iншага, як перадаць справу ў суд. На пытанне аб тым, куды знiкла жонка, ён адказаў:
   - Яна вылезла з лодкi i паплыла. - Так ён i паўтараў увесь час гэта глупства. I гэта ўсё, што ён мог сказаць у сваю абарону.
   Пасля размовы са мной супрацоўнiкi следчых органаў папрасiлi не ў якасцi афiцыйнага загаду, а ў якасцi паслугi застацца, каб прыняць удзел у слуханнi справы ў судзе. Вiдаць, яны думалi, што я змагу iм дапамагчы. Я ж гэтага не разумеў, пакуль не пачаўся суд. I вось тады я ўбачыў, наколькi карысным я аказаўся, вельмi карысным.
   Суд прысяжных засядаў не больш двух месяцаў. Потым судовыя пасяджэннi перанеслi ў другое месца ўзмор'я, у Нiцу - цэнтр дэпартамента Прыморскiя Альпы.
   Так што мае тры iдылiчныя месяцы на казачнай Рыўеры аказалiся пяццю горкiмi...
   У зале французскага суда надзiва цяжка арыентавацца. Мне давялося вельмi доўга шукаць сваё месца i спатрэбiлася шмат часу, каб разгледзець сярод прысутных абвiнавачанага; яшчэ больш часу спатрэбiлася, каб прызвычаiцца да факта, што ён лiчыўся вiнаватым, пакуль не зможа даказаць адваротнае.
   Калi ж я нарэшце да гэтага прызвычаiўся, адчуў вялiкае задавальненне.
   Паказаннi былi абсалютна знiшчальныя. Усе да аднаго, у тым лiку i самога Барона. Да таго ж, нi кроплi не засталося ад яго годнасцi - i не толькi таму, што шмат што кампраметавала яго, але i сам ён надзiва ўдала прыклаў руку да сваёй дыскрэдытацыi ў час судовага разбору. Так, напрыклад, усплыў факт яго незаконнароджання. Усе гэта, зразумела, ведалi, але гаварылi пра гэта толькi шэптам, ды i пашпарт, што ён меў пры сабе, рабiў гiсторыю яшчэ больш заблытанай.
   Узнiкла пытанне i наконт яго ўзросту. Калi знiкла тая маленькая балканская краiна? У 1915 годзе. Колькi год яму было тады? Кароткiя гiстарычныя звесткi, сабраныя разам, вымусiлi яго сказаць праўду: яму было тады пятнаццаць. Такiм чынам яго пашпарт быў падроблены; чалавеку, якому на выгляд было трыццаць чатыры, а па ўласным прызнаннi трыццаць сем, на самай справе мiнула сорак сем год - а гэта прызнанне для яго мела большае значэнне, чым для iншых людзей. Маладжавасць - галоўная акцыя пры яго занятку.
   Але ж чаму ён ажанiўся з гэтай дваццацiдвухгадовай дзяўчынай? Ён надзвычайна ўразiў усiх прызнаннем праўды: ён ажанiўся з ёю дзеля грошай. А значыць, ён не ведаў, што яна зможа атрымаць грошы толькi праз трынаццаць год? - з'едлiва заўважыў пракурор (ён наогул быў схiльны да з'едлiвасцi), - тады, калi ваш узрост наблiзiўся б да шасцiдзесяцi год.
   - Яна мне пра гэта не казала.
   Памятаю, як бездапаможна ўздыхнуў адвакат.
   - Значыць, вы ажанiлiся з ёю дзеля грошай, потым даведалiся, што не атрымаеце iх раней, чым праз трынаццаць год, i таму вырашылi атрымаць iх у якасцi спадчыны?
   - Я ажанiўся з ёю таму, што яна папрасiла мяне аб гэтым, таму што яна была прыемная асоба i таму што яна была багатая. Да таго часу, як я апынуўся ў гэтай зале суда, я не ведаў нiчога наконт гэтых "трынаццацi год". Яна сказала, што загадала перавесцi грошы, але французскiя банкi вельмi марудныя. А яны на самай справе марудныя. Прайшоў толькi тыдзень пасля шлюбу.
   - Тыдзень. Толькi тыдзень, - сказаў пракурор, паволi i горка, i сеў на месца.
   Нарэшце мяне правялi да месца, дзе я павiнен быў выступаць як сведка. Я стаяў за стойкай, абапiраючыся аб парэнчу, трасучыся ад пачуцця болю, страты i раз'юшанасцi. Цi патрэбны мне быў перакладчык? Мяне аб гэтым спыталi, i я сказаў - не, хоць маё веданне французскай мовы было, па праўдзе кажучы, недастатковае. Але я не хацеў, каб памiж мной i помстай iснавала б хоць якая-небудзь заслона.
   Галоўная каштоўнасць, якую я ўяўляў для следства, была, як я потым зразумеў, у тых гарачых пачуццях кахання i жалю, што мучылi мяне. Маiмi вачыма суддзi бачылi, якая простая, якая шчырая, якая маладая, якая жыццялюбiвая яна была.
   Яны атрымалi таксама некаторыя факты.
   - Вы плавалi разам з баранэсай?
   - Часта.
   - Яна добра плавала?
   - Не. Вельмi дрэнна.
   - Вы абмяркоўвалi з баранэсай пытаннi, звязаныя з грашыма?
   - Абмяркоўвалi.
   - Гаварыла яна што-небудзь такое, што наводзiла б на думку пра валоданне ёю спадчынай? Значным багаццем - банкаўскiмi рахункамi, акцыямi, аблiгацыямi i гэтак далей - усiм тым, што тут было пералiчана i скарыстана ў якасцi доказаў?
   - Не.
   - Гаварыла яна што-небудзь адваротнае?
   - Яна расказала мне адкрыта i падрабязна, што не можа крануць нават частку сваiх грошай да таго, як ёй споўнiцца трыццаць пяць год.
   - I вы былi з ёю ў адносiнах, падобных на тыя, якiя меў пазней абвiнавачаны? Гэта значыць памiж вамi паўставала пытанне аб шлюбе?
   - Так, такое пытанне паўставала. Менавiта тады яна растлумачыла, што ў яе мала што ёсць, што жыла яна "ў беднасцi" - менавiта гэта слова яна ўжыла.
   Абаронца ўступiў са мной у кароткi дыялог, якi яго засмуцiў.
   - Вы сказалi, што плавалi разам з нябожчыцай?
   - Але.
   - Ну, значыць, яна ўсё-такi ўмела плаваць, цi не так?
   - Безумоўна. Яна плавала, як толькi што народжаны пудзель: напалову на спiне, махаючы адной лапай.
   - Меней рыторыкi, месьё Дэнтэл, i болей фактаў.
   - Гэта i ёсць факт.
   - Яшчэ адным фактам з'яўляецца тое, што вы абмяркоўвалi пытанне шлюбу з мадам?
   - Гаворка пра гэта iшла.
   - Што вы маеце на ўвазе?
   - Тое, пра што я гаварыў.
   - Па-французску гэта нi аб чым не гаворыць. Я сфармулюю гэта так: вы прапанавалi ёй выйсцi за вас замуж, яна адмовiла, потым яна вырашыла выйсцi замуж за iншага мужчыну, куды больш прыгожага. Можа, яна менавiта гэта вам i сказала, таму вы i не адчуваеце спагады да абвiнавачанага?
   - Фактычна я не прапаноўваў ёй выйсцi за мяне замуж, i таму яна мне не адмаўляла. Думаю, калi б я прапанаваў, яна б, можа, i згадзiлася. I адзiны каментарый, якi я чуў ад яе пра чалавека, за якога яна выйшла замуж, дык гэта тое, што ён выглядае як сапраўдны жыгало.
   Абаронца раптоўна вызвалiў мяне ад далейшых паказанняў.
   У адвакатаў Поля заставалася ўсяго некалькi вартых жалю аргументаў i адзiн важкi доказ.
   Спачатку яны патрабавалi скарыстаць аргумент, згодна з якiм маёмасць Эн не належала ёй паводле завяшчання, бо бацька абмежаваў яе правы. У выпадку яе смерцi, напомнiлi яны суду, грошы павiнны былi адысцi нейкай жанчыне ў Штатах, што даводзiлася Эн далёкай раднёй. (Завяшчанне манатонна прачыталi ўголас i потым гэтак жа манатонна пераклалi. Я з горыччу заўважыў, што тая жанчына ў Штатах аказалася прамой спадчынiцай. Альбо ёй было даўно за трыццаць пяць, альбо негатывiзм бацькi Эн на яе не распаўсюджваўся.) Дык вось, сказаў абаронца, якi мужчына пойдзе на забойства, не паклапацiўшыся нават даведацца пра тое, цi атрымае ён спадчыну? I адказ быў занадта вiдавочны, каб яго можна было пазбегнуць: Поль, паводле агульнага прызнання, жанiўся дзеля грошай, якiя не змог бы атрымаць, i нават не паклапацiўся пра гэта даведацца. Ён - проста дурань.
   Хто будзе кiдаць чалавека за борт, а потым казаць, што яна паплыла?.. Ён проста дурань.
   - Ну добра, - было сказана, - дзе ж цела?
   Гэта якраз i выклiкала звычайную мiтусню. Паняццем corpus delicti* карыстаюцца часта, але яно нiколi не было па-сапраўднаму вызначана.
   * Склад злачынства, рэчавыя доказы (лац.).
   Людзей прызнавалi вiнаватымi ў забойстве, хоць труп так i не быў прад'яўлены ў якасцi доказу; ва ўсякiм разе, сам тэрмiн разумеецца памылкова. Corpus delicti як прававы тэрмiн не азначае фiзiчнага цела ахвяры забойцы. Гэта паняцце азначае iстотныя факты, неабходныя для ўчынення забойства.
   Абвiнаваўчы бок заяўляў, што спачатку яму было вядома менавiта гэта, а потым i iншае.
   Але спрэчкi пра гэта хутка скончылiся, бо ўсярэдзiне працэса аб'явiлася частка трупа.
   Пасля гэтага медыкi пачалi фланiраваць да месца, дзе давалiся паказаннi, i назад. Тыя, каго вызывалi адвакаты, гаварылi, што цела было пазбаўлена жыцця занадта даўно, каб быць трупам баранэсы. Тыя ж, каго выклiкаў абвiнаваўчы бок, гаварылi, што труп занадта доўга быў у вадзе, каб можна было сказаць, колькi часу цела было мёртвым.
   Абвiнаваўчы бок, акрамя таго, падкрэслiў той факт, што на няшчасных рэштках цела былi знойдзены шматкi купальнiка Эн. I нiхто - нi абаронцы, нi абвiнаваўца, нi Поль, нi я - не адмаўлялi, што кавалак серабрыста-зялёнай тканiны быў часткай купальнiка Эн.
   Барона Поля павесiлi.
   Начальнiк палiцыi кiўнуў у мой бок.
   - А вы паехалi дадому, - сказаў ён, - i потым ажанiлiся, у вас нарадзiлiся два сыны, а вы ўсё не маглi забыць дзяўчыну ў зялёным купальнiку з яснымi вачыма. Вельмi цiкавая гiсторыя, мiстэр Дэнтэл. Сумная. Але - прабачце - ну дык i што?
   - А тое, - сказаў я, - што гадзiну назад, калi я iшоў з гэтэля да таго месца каля дарогi, дзе падаюць смажанае на вуголлi мяса...
   - Шынок "Пралеска". У Доўгiм завулку.
   - Так. Па дарозе якраз там, дзе канец галоўнай вулiцы i дзе два святлафоры, побач са мной спынiўся на чырвонае святло цёмна-фiялетавы "мерседэс-бенц" з шафёрам за рулём.
   - Я ведаю гэту машыну, - кiўнуў галавой палiцэйскi. - Натуральна, бо гэта адзiная такая ў горадзе. Належыць уладальнiкам фабрыкi.
   Чаму ж ён тады не ўдакладнiў назвы галоўнай вулiцы, падумаў я, губляючы цярпенне, калi ён такi ненажэрны на падрабязнасцi? Але...
   - Уладальнiкам фабрыкi? - перапытаў я. - Я маю з ёю справы шмат год, але нiколi не думаў, што ёю "ўладаюць". Яна ж такая вялiкая - сапраўдны монстр. Хiба гэта не акцыянерная кампанiя?
   - Не-а. Сямейнае ўладанне. Але ўладальнiк - не адмiнiстратар па складзе характару. Яны больш падарожнiчаюць. Тут бываюць рэдка. Адны гавораць, што ён добры гаспадар, другiя ж - што проста дрэнны камерсант, але дастаткова разумны, каб ведаць гэта... Ну, як я сказаў, а што?
   - Тое, што на заднiм сядзеннi цёмна-фiялетавай машыны сядзела Эн.
   Шэф выпрастаўся, зняўшы цяжар тулава з локцяў.
   - Вы, - вымавiў ён паволi, - вар'ят. Хутчэй за ўсё жанчына, што сядзела ззаду, была мiсiс Фраўнфелд.
   - Гэта была Эн. Карычневыя валасы пакрылiся серабром - не па гадах, але калi колер i штучны, яны вельмi прыгожыя. Яна вельмi прыгожая i вельмi халодная.
   Палiцэйскi па-ранейшаму глядзеў на мяне як на поўнага вар'ята.
   - Трыццаць пяць? Трыццаць шэсць? - спытаў ён.
   - Ёй цяпер трыццаць сем, але выглядае на больш.
   - Мiсiс Фраўнфелд падобна на жанчыну, якая "добра захавалася". Дзiўна, бо яна даволi маладая.
   - Фраўнфелд?
   - Я ж вам сказаў.
   - Фраўнфелд. Чакайце. - Я нахмурыў бровы i раптам успомнiў. - Гэта было прозвiшча яе далёкай кузiны. Яго ўспамiналi ў судзе. Гэта было прозвiшча далёкай кузiны, якая атрымала спадчыну. Але ж - гэта была жанчына.
   - Яго iмя Марыён.
   - Ага. Дык вось яно што.
   - Я сказаў нешта смешнае, мiстэр Дэнтэл?
   - Я ўсмiхнуўся? Ну, што ж, гэта залежыць ад таго, якiм пачуццём гумару чалавек валодае. Я якраз пытаўся ў сябе, цi не ўзяла Эн гэта падобнае на жаночае iмя ў свой старанны разлiк, i вырашыў, што гэта было немагчыма. Таму што я таксама ўспомнiў той незвычайны, але не вельмi падыходзячы купальнiк. Адзiная рэч, што я бачыў на ёй, каштоўнасць якой не была заменшана. "Дзеля яго эканомiла на адзеннi некалькi месяцаў", - сказала яна мне.
   Палiцэйскi ўтаропiўся ў мяне на цэлую хвiлiну - адну доўгую хвiлiну.
   - Вы ўпэўнены, мiстэр Дэнтэл? - спытаў ён.
   - Абсалютна ўпэўнены. Пастарэла, стала больш халоднай, прыгажэйшай. Тыя самыя вочы.
   - Я звярнуў увагу на вочы мiсiс Фраўнфелд на адным дабрачынным мерапрыемстве, - сказаў паволi палiцэйскi. - Калi яна падавала мне кубак пуншу, яна была вельмi чароўная, вельмi прыемная. Але тады я падумаў, што мiсiс Фраўнфелд магла быць пад наркотыкам.
   - Не думаю. Проста зацыкленая сваёй мэтанакiраванасцю. Можа, гэта i лухта з боку гледжання медыцыны, але я заўсёды так лiчыў.
   Палiцэйскi зiрнуў на гадзiннiк, што вiсеў за маёй спiнай. На тэлефон на стале. Потым глянуў на мяне.
   - Нiчога, каб яго чорт узяў, не ведаем мы пра гэтых Фраўнфелдаў, - сказаў палiцэйскi суха. - Вiдаць, таму, што ў горадзе няма iм роўнi па сацыяльным статусе. Ходзяць чуткi - упэўнены, што гэта бабскiя плёткi, - што яна - вартая таго, чаго яна вартая, як бы сказала мая мацi. Жыве сваiм жыццём, як кажуць жанчыны. Не паважае мужа. Але ж ён - не моцны мужчына. Слабы падбародак. Завостраны. Адзiнае, што я ведаю напэўна, - ён горны iнжынер. Як i вы.
   - Як я i як чалавек, якога яна любiла, - не камерсант i не багаты, ён быў слабы, але, як бы сказаць, адпавядаў ёй. Мае востры падбародак, так? Як яго жонка i кузiна? Значыць... "Дынастыя", - сказала яна. Можа, у яе бы думка, што калi яна выйдзе замуж за адзiнага сваяка, створыць нешта накшталт дынастыi, i грошы застануцца ў сям'i.
   Рука палiцэйскага паволi пацягнулася да тэлефона, лягла на апарат i засталася там нерухомай.
   - Не толькi яе, але i яго, - сказаў ён, вiдаць, сам сабе. - Саўдзельнiк... Значыць, вы сказалi наступнае: яна не магла атрымаць спадчыну на працягу трынаццацi год. Але калi б яна "памерла", яе кузен - чалавек, якога яна любiла, - атрымаў бы спадчыну. Такiм чынам, яна арганiзуе "сваё забойства", кузен атрымлiвае спадчыну, яна выходзiць за яго замуж i адразу ж атрымлiвае грошы... Трэба праверыць дэталi, пацвердзiць тое-сёе - завяшчаннi, пасведчаннi аб нараджэннi, аб шлюбе, тую частку трупа ў шматках ад зялёнага купальнiка. I, - ён глянуў на мяне, - нетаропкасць, упэўненасць, маўчанне - пакуль мы не забяспечым дакладнасцi. Вы далучыцеся да мяне ў забеспячэннi гэтых засцярог, мiстэр Дэнтэл?
   - Так.
   - Пракурор штата, - сказаў ён задумлiва, - занадта высока для мяне. - Ён па-ранейшаму трымаў руку на тэлефоне, разважаючы аб нечым. - Вы прыедзеце, калi спатрэбiцеся нам, мiстэр Дэнтэл?
   - Я буду чакаць тут.
   Мне здалося, што палiцэйскi сумняваецца.
   - Не менш двух тыдняў. А можа, i намнога больш.
   - Я чакаў на Блакiтным беразе два месяцы.
   Ён глянуў на мяне з цiкавасцю.
   - Вы адчуваеце неабходнасць адпомсцiць?
   "Цi так?" - падумаў я i паволi сказаў:
   - Усё менш з кожнай хвiлiнай. Спачатку мне зрабiлася шкада тых тыдняў агонii, ад якiх пакутаваў малады Ўiльям Дэнтэл, а потым многiх год з iх начамi, поўнымi болю i жалю. Але цяпер я думаю толькi пра звычайную справядлiвасць. Я лiчу, што мы павiнны зрабiць гэта, каб перамагла справядлiвасць. Дзеля Поля. Як я гаварыў Эн, ён быў сапраўды сiмпатычным хлопцам i чэсным, згодна з яго магчымасцямi.
   - Гм. Ну, ведаеце, яна таксама. I я думаю, што вы маглi б таксама адчуваць у нейкай меры ўдзячнасць.
   - За што?
   - Нягледзячы на тое, што ваш твар мог бы зрабiць адпаведнае ўражанне на прысяжных, вашы бацькi былi неадпаведна заможныя. У вас не хапала матывацыi забiць яе, а матывацыя да яе забойства была адна з умоў шлюбу.
   Ён прасачыў, як мой твар асвяцiла здагадка, усмiхнуўся, а потым перайшоў на з'едлiвы тон.
   - Цi жадаеце вы, мiстэр Дэнтэл, афiцыяльна заявiць, што вы лiчыце: забойства было здзейснена над адным баронам Полем - мы павiнны даведацца яго прозвiшча - што забойства было здзейснена ў адносiнах аднаго барона Поля iмярэка, у горадзе Каны, у Францыi, у адна тысяча дзевяцьсот сорак сёмым годзе?
   - Так.
   Палiцэйскi ўзяў слухаўку.
   Пераклад: Уладзiмiр Шчасны