Сартр Жан-Поль. Блiзкасць (на белорусском языке)

   Гадзiннiк выбiў палову дванаццатай. Рырэта падумала пра шчасце, пра сiнюю птушку, птушку шчасця, непакорную птушку любвi. I раптам схамянулася: "Люлю спазняецца на паўгадзiны - усё як звычайна. Яна нiколi не кiне мужа, у яе на гэта не хопiць сiлы волi. Па сутнасцi, яна застанецца з Анры толькi дзеля рэспектабельнасцi: здраджвае яму, але думае, што калi ўжо ёй кажуць: "Панi", дык гэта не лiчыцца. А што яна пра яго расказвае - яго ж, здаецца, павесiць мала, але паспрабуйце ёй нагадаць, што яна сама яшчэ ўчора казала: яе аж трасе ад гневу. Не, я ўжо зрабiла ўсё, што магла, i сказала ўсё, на што была здольная, - тым горш для яе, пасля няхай наракае сама на сябе".
   Перад саборам спынiлася таксi, i з яго выйшла Люлю. Яна несла вялiкi чамадан, i твар у яе быў крыху ўрачысты.
   - Я кiнула Анры, - крыкнула яна яшчэ здалёк.
   Яна падышла, згiнаючыся пад цяжарам чамадана. На губах у яе была ўсмешка.
   - Як, Люлю? - аслупянела прамовiла Рырэта. - Няўжо вы хочаце сказаць, што?..
   - Але, - сказала Люлю. - Кончана, я кiнула яго.
   Рырэта ўсё яшчэ не магла паверыць:
   - I ён гэта ведае? Вы сказалi яму?
   Люлю зрабiла гнеўныя вочы i вымавiла:
   - А як жа ж!
   - Ну-у, Люлюшачка!
   Рырэта не ведала, што i думаць, але вырашыла, што ва ўсякiм выпадку Люлю трэба падбадзёрыць.
   - Як гэта добра, - сказала яна, - якая ж вы смелая.
   Ёй хацелася дадаць: "Цяпер вы бачыце, што гэта было зусiм не цяжка". Але яна ўтрымалася. Люлю дазволiла на сябе палюбавацца. На шчоках у яе была чырвань, вочы гарэлi. Яна села, паставiўшы чамадан побач з крэслам. На ёй было шэрае ваўнянае палiто i светла-жоўты пуловер з закручаным каўняром. Але на галаве не было шапкi. Рырэце не падабалася, калi Люлю хадзiла без шапкi, i ў яе адразу ўзнiкла знаёмае пачуццё, у якiм дзiўна спалучалiся i папрок, i паблажлiвая ўсмешка, - Люлю заўсёды яго выклiкала. "Што мне ў ёй падабаецца, падумала Рырэта, - дык гэта яе жыццяздольнасць".
   - Умэнт, - сказала Люлю, - я выклала яму ўсё, што было ў мяне на душы. Яго як абухом ударылi.
   - Я ўсё апамятацца не магу, - прызналася Рырэта. - Мiлая Люлю, што гэта на вас найшло? Вы што - iльвiнага мяса аб'елiся? Я ўчора яшчэ ўвечары была гатовая галавой прысягнуцца, што вы яго нiколi не кiнеце.
   - Усё праз майго малодшага брата. Проста, калi ён са мной курчыць з сябе начальнiка, дык няхай яшчэ, але я цярпець не магу, калi ён лезе да маiх крэўных.
   - А што здарылася?
   - Ну, дзе гэты гарсон! - сказала Люлю, круцячыся на крэсле. - У гэтым "Саборы" заўсёды - як толькi патрэбны гарсон, дык нiводнага няма. Хто нас абслугоўвае, гэты брунецiк?
   - Ён, - сказала Рырэта. - А ведаеце, што я яго пакарыла?
   - Ну? Тады пасцеражыцеся той паненкi з умывальнi, ён увесь час вакол яе круцiцца: ейны залётнiк. Але па-мойму, у яго гэта толькi падстава, каб паглядзець, як жанчыны заходзяць у прыбiральню: калi яны выходзяць, ён заўжды глядзiць iм у вочы, каб увагнаць у чырвань. Дарэчы, я вас на хвiлiнку пакiну, трэба пайсцi затэлефанаваць да П'ера, ну i пыса ў яго будзе! Калi ўбачыце гарсона, папрасiце мне каву з вяршкамi; я ўсяго на хвiлiнку, а потым усё раскажу.
   Яна ўстала, ступiла некалькi крокаў i зноў вярнулася да Рырэты.
   - Вой, Рырэтачка, я такая шчаслiвая!
   - Люлю, дарагая, - прамовiла Рырэта, беручы яе за рукi.
   Люлю вызвалiлася i лёгкай хадой перасекла тэрасу. Рырэта правяла яе позiркам. "Нiколi не падумала б, што яна будзе на гэта здольная. А якая радасная, - падумала яна крыху абурана. - Каб паслухала мяне, дык даўно б ужо так зрабiла. Ва ўсякiм выпадку, усё роўна - усё гэта дзякуючы мне, бо нельга не прызнаць, што я на яе маю вялiкi ўплыў".
   Праз колькi iмгненняў Люлю вярнулася.
   - П'ер так i сеў, - сказала яна. - Хацеў, каб я расказала ўсё падрабязна, але я сказала, што потым; дык ён запрасiў мяне папалуднаваць разам. Кажа, можа, заўтрашнiм вечарам ужо з'едзем.
   - Якая ж я шчаслiвая, Люлю, - сказала Рырэта. - Ну, расказвайце ж хутчэй. Гэта вы сёння ноччу ўсё вырашылi?
   - Ды ведаеце, нiчога я не вырашала, - сцiпла прамовiла Люлю, - яно неяк само рашылася. - Яна знервавана пастукала па столiку рукой: "Гарсон! Гарсон! Гэты гарсон мяне давядзе, я хачу кавы".
   Рырэта была ўражаная: на месцы Люлю, у такiх важных абставiнах, яна i не падумала б трацiць час дзеля нейкай кавы. Але Люлю проста цуд, нават дзiву даешся, як гэта можна быць такой бесклапотнай, як птушка.
   Люлю выбухнула смехам:
   - Каб вы бачылi Анрыеву пысу!
   - Мне вось цiкава, што пра ўсё гэта скажа вашая мацi, - сур'ёзна прамовiла Рырэта.
   - Мая мацi? Яна будзе за-ча-ра-вана, - з упэўненасцю канстатавала Люлю. Ён заўжды быў з ёю няветлiвы. Ведаеце, яна ўжо яго во дзе мела. Увесь час толькi папрокi - я такая, ды я сякая, кепска яна мяне выхавала: маўляў, адразу вiдаць, што мяне выхоўвалi, як у падваротнi. Я нават, ведаеце, калi i зрабiла гэта, дык таксама i дзеля яе.
   - Але што ўсё-такi здарылася?
   - Ён уляпiў Рабэру поўху.
   - Дык значыць, да вас прыходзiў Рабэр?
   - Ну я ж кажу: сёння ранiцай. Праходзiў мiма i зайшоў, бо мацi хоча аддаць яго ў вучнi да Гомпеса. Ды я, па-мойму, ужо вам казала. Ну i вось, ён зайшоў, якраз як мы снедалi, а Анры ўзяў ды ўляпiў яму поўху.
   - Але за што? - спытала Рырэта з лёгкаю прыкрасцю. Яна цярпець не магла гэту Люлюiну манеру расказваць.
   - Яны пагыркалiся, - нейкiм няпэўным тонам прамовiла Люлю, - а малы не даў сябе ў крыўду. Ён заўсёды яму дае адпор. А тут так i сказаў: "Стары псюк", проста ў твар. Бо Анры назваў яго кепска выхаваным - натуральна, ён жа нiчога новага выдумаць не можа; я там загiналася. Тады Анры ўзяў, устаў - мы снедалi ў вялiкiм пакоi - i як улепiць яму поўху! Я ледзь яго не забiла.
   - I тады вы пайшлi?
   - Пайшла, - здзiўлена спытала Люлю, - куды?
   - Ну, я думала, што тады вы яго i кiнулi. Паслухайце, мiленькая Люлю, трэба расказваць усё па парадку, iначай я нiчога не разумею. Скажыце, спытала яна, адчуўшы нейкае падазрэнне, - а вы сапраўды яго кiнулi? Гэта праўда?
   - Ну але ж, я вам ужо цэлую гадзiну тлумачу.
   - Добра. Значыць, Анры даў Рабэру поўху. I што пасля?
   - А пасля, - сказала Люлю, - я зачынiла яго на балконе, пацеха, так? Ён яшчэ быў у пiжаме. Стаiць там i стукаецца ў шыбу, але ж не адважваецца разбiць - ён жа скупы, як смерць. Я дык на яго месцы ўсё спляжыла б, няхай нават рукi ў кроў бы разбiла. А потым прыперлiся Тэксье. Дык ён пачаў iм усмiхацца - праз акно: маўляў, усё гэта ў нас так, жарты.
   Побач праходзiў гарсон, i Люлю злавiла яго за руку.
   - Ага, нарэшце, значыць, з'явiлiся? Вас не вельмi патурбуе прынесцi мне кавы з вяршкамi?
   Рырэта адчула сябе няёмка i па-змоўнiцку ўсмiхнулася гарсону. Але твар у таго застаўся змрочны, ён толькi пакланiўся з падкрэсленаю дагодлiвасцю, у якой адчуваўся папрок. Рырэта злавалася на Люлю: нiколi не ўмее выбраць правiльнага тону з нiжэйшымi па становiшчы - то вельмi фамiльярная, то, наадварот, занадта патрабавальная i сухая.
   Люлю засмяялася.
   - Гэта я зноў уявiла Анры, як ён у пiжаме стаiць на балконе i аж трасецца ад холаду. А ведаеце, як мне ўдалося яго зачынiць? Ён быў у пакоi. Рабэр плача, а гэты чытае яму маралi. Ну, я адчынiла акно i кажу: "Анры, ты глядзi, таксi збiла нашу квятнярку!" Гэты падбег да мяне - а ён любiць квятнярку, тая неяк казала яму, што сама швейцарка, дык ён думае, што яна ў яго закаханая. "Дзе? - кажа. - Дзе?" А я цiхутка так - раз у пакой i зачынiла дзверы! I крычу яму праз шыбу: "Будзеш ведаць, як рукi распускаць з маiм братам". Цэлую гадзiну трымала яго на балконе, а ён так i перыўся на нас сваiмi вырачанымi вачыма, аж пасiнеў ад гневу. А я яму высуну язык ды частую Рабэра цукеркамi; а пасля прынесла ў пакой свае рэчы i пачала апранацца - перад Рабэрам: я ж ведаю, што ён гэтага цярпець не можа. А Рабэр цалаваў мяне ў рукi, у шыю - як маленькi мужчына; ён наогул цуд; карацей - мы паводзiлi сябе, быццам Анры i няма. За ўсiм гэтым я нават памыцца забылася.
   - А той, значыць, так i сядзеў на балконе. Ну, пацеха! - Рырэта рагатала ад душы.
   Раптам Люлю пасур'ёзнела.
   - Баюся, як бы ён не прастудзiўся, - сказала яна, перастаўшы смяяцца, калi злуешся, не думаеш. - I зноў весела дадала: - А як ён нам пагражаў кулакамi - вой! - i ўсё нешта там балбоча, балбоча, я нават паловы не зразумела, што ён казаў. А потым Рабэр пайшоў, i адразу пазванiлi Тэксье. Я iх запрасiла ў кватэру, дык ён, як iх убачыў, - так i расплыўся ўсмешкай; i так, i сяк ужо перад iмi там выдыгаў, на балконе, а я iм кажу: "Вы паглядзiце на майго мужанька, якi цыпачка; праўда, ён падобны да рыбкi ў акварыуме?" Ну, Тэксье павiталiся з iм, праз шыбу, - яны, вядома, крыху аслупянелi. Але гэтыя ўмеюць трымацца, каб не падаць выгляду.
   - Я сабе ўяўляю, - праз смех выцiснула Рырэта. - Ха-ха-ха! Ваш муж на балконе, а Тэксье ў пакоi! - Яна некалькi разоў паўтарыла: "Ваш муж на балконе, а Тэксье ў пакоi..." - ёй вельмi хацелася знайсцi якiя-небудзь смешныя i асаблiва маляўнiчыя словы, каб апiсаць гэтую сцэну Люлю, - яна лiчыла, што ў Люлю не стае гумару, - але словы так i не знайшлiся.
   - А я пасля адчынiла дзверы, - сказала Люлю, - Анры ўваходзiць, пацалаваў мяне перад Тэксье i кажа: "Ах ты малая гарэза! Вось жа, - кажа, - малая гарэза, хацела са мной штуку выкiнуць!" А я ўсмiхаюся, i Тэксье таксама, далiкатна так, усмiхаюцца - усе ўсмiхаюцца. А як яны пайшлi, ён як дасць мне ў вуха. Тады я бяру шчотку ды як кiну яму, i ў самы рот: так абедзве губы ў куточку i рассекла.
   - Мiлая Люлю, мая вы нябога, - пяшчотна прамовiла Рырэта.
   Але Люлю не прыняла гэтага жэсту спагады: яна сядзела прамая, патрасаючы з ваяўнiчым выглядам чорнымi кудзерамi i кiдаючы з вачэй маланкi.
   - Тут мы ўсё адно аднаму i сказалi. Я абмыла яму сурвэткай вусны i кажу: усё, маўляў, з мяне досыць, я цябе больш не кахаю i жыць з табой больш не збiраюся. Ён як заплакаў, пачаў казаць, што наложыць на сябе рукi. Але мяне гэтым ужо не проймеш: памятаеце, Рырэта, летась, калi была гэтая гiсторыя з Рэнанi, ён мне тады таксама кожны дзень ныў: вось будзе вайна, ды я пайду на фронт, ды мяне там заб'юць, будзеш пасля мучыцца за ўвесь боль, што мне прычынiла. Я яму тады сказала: "Ага, - кажу, - ты ж iмпатэнт, цябе забракуюць". Але ўсё роўна давялося яго супакоiць, а то ён гразiўся зачынiць мяне ў вялiкiм пакоi на ключ: паклялася яму, што раней чым праз месяц не з'еду. Тады ён паперся ў кантору: вочы чырвоныя, кавалак пластыру на губе карацей, жах. А я ўзяла прыбрала ў хаце, паставiла сачавiцу на агонь i сабрала чамадан. А яму пакiнула ў кухнi на стале цыдулку.
   - I што вы яму напiсалi?
   - Я напiсала яму так, - з годнасцю прамовiла Люлю. - "Сачавiца на плiце. Еш i выключы газ. У халадзiльнiку ёсць вяндлiна. А я сытая па горла i знiкаю. Бывай".
   Яны разам засмяялiся, i некаторыя прахожыя пачалi азiрацца. А Рырэта падумала, што яны, мусiць, чароўна глядзяцца збоку. Ёй нават зрабiлася прыкра, што ўсё гэта не на тэрасе "Вьеля" цi "Мiра". Калi яны адсмяялiся i нарэшце змоўклi, Рырэта заўважыла, што iм больш няма пра што гаманiць. Яна была трошкi расчараваная.
   - Ну, мне пара бегчы, - сказала Люлю i ўстала. - Мяне апоўднi чакае П'ер. А што ж мне рабiць з чамаданам?
   - Пакiньце мне, - сказала Рырэта, - я папрашу, каб за iм прыглядзела тая паненка з умывальнi. Калi мы цяпер убачымся?
   - Я зайду да вас а другой гадзiне, сходзiм разам, мне трэба купiць цэлую кучу ўсяго: я ж больш за палову з сабой не ўзяла. Цяпер трэба будзе, каб П'ер даў мне грошай.
   Люлю пайшла, i Рырэта клiкнула гарсона. Яна адчувала сябе ўрачыста важнаю i вельмi маркотнай. Падбег гарсон: Рырэта даўно заўважыла, што, калi яго клiча яна, ён заўсёды прыходзiць хутка.
   - З вас пяць франкаў, - сказаў ён i дадаў крыху сухiм тонам: - Вам, вiдаць, было вельмi весела, нават у кавярнi было чуваць, як вы смяялiся.
   "Люлю яго пакрыўдзiла", - з прыкрасцю падумала Рырэта i, пачырванеўшы, сказала:
   - У маёй сяброўкi сёння нешта з самага ранку нервы крыху не ў парадку.
   - Але выглядала яна цудоўна, - з пачуццём прамовiў гарсон. - Вельмi вам удзячны, паненка.
   Ён сунуў у кiшэню шэсць франкаў i пайшоў прэч. Рырэта была трошкi здзiўлена, але прабiла паўдня, i ёй падумалася, што зараз Анры якраз павiнен вярнуцца дадому i знайсцi Люлюiну запiску: пры гэтай думцы ўсярэдзiне ў яе ўсё самлела ад задавальнення.
   * * *
   - Будзьце ласкавы, я хацела б, каб усё гэта да заўтрашняга вечара было ў "Тэатральнай" гасцiнiцы, вулiца Вандам, - сказала Люлю касiрцы з выглядам велiкасвецкай панi. I потым, павярнуўшыся да Рырэты, дадала: - Ну, усё, Рырэта, папхнулiся адсюль.
   - На чыё iмя? - спыталася касiрка.
   - Панi Люсьене Крыспэн.
   Люлю перакiнула палiто цераз руку i адразу ўзяла наўзгалоп; ледзь не подбегам яны спусцiлiся па доўгай лесвiцы Самарытанкi. Рырэта старалася не адстаць i некалькi разоў ледзь не ўпала, бо не паспявала нават глядзець пад ногi: яе вочы сачылi толькi за тонкiм сiне-жоўта-канарэйкавым сiлуэтам, што скакаў наперадзе. "Якое ж у яе непрыстойнае цела"... Кожны раз, як Рырэта бачыла Люлю са спiны цi ў профiль, яе лiтаральна ашаламляла непрыстойнасць сяброўчыных форм, хоць гэтаму цяжка было знайсцi нейкае тлумачэнне: проста вось такое ўзнiкала ўражанне. "Ну, гнуткае ў яе цела, тонкае, але ўсё роўна ёсць у iм нешта вульгарнае, i ўсё, хоць ты мяне забi. Напэўна, гэта таму, што яна любiць, каб на ёй усё было вельмi абцягнутае. Кажа, што саромеецца за свой зад, а сама носiць такiя спаднiцы, што так i лiпнуць да заднiцы. Праўда, зад у яе маленькi - намнога меншы, чым мой, - але затое болей прыкметны. Асаблiва ў параўнаннi з яе худой талiяй - ён здаецца зусiм круглым, i так туга сядзiць у спаднiцы, як улiты, а галоўнае - увесь час танцуе".
   Люлю азiрнулася, i сяброўкi абмянялiся прыязнымi ўсмешкамi. Калi Рырэта думала пра бессаромнае Люлюiна цела, у яе ўзнiкала змяшанае пачуццё, у якiм спалучалiся ганьбаванне i прыемная млявасць: маленькiя грудзi тырчком, гладкая, жоўтая скура - калi дакранаешся, здаецца, яна як гумовая, - доўгiя сцёгны i наогул усё цела - доўгае i нахабнае, з доўгiмi членамi. "Як у мурынкi, - падумала Рырэта. - Яна падобна да мурынкi, якая танцуе румбу". У люстры каля дзвярэй-круцёлкi Рырэта злавiла адбiтак сваiх поўных форм. "У мяне болей спартовы выгляд, - падумала яна, беручы Люлю пад руку. - Можа быць, апранутая яна i эфектнейшая, але калi нам распрануцца, дык я, безумоўна, буду лепш за яе".
   Пэўны час яны iшлi моўчкi. Потым Люлю сказала:
   - П'ер быў проста чароўны. I вы таксама, Рырэтачка, вы проста чароўная, я вельмi вам абаiм удзячная.
   Яна прамовiла гэта вельмi ненатуральна, але Рырэта не надала значэння: Люлю нiколi не ўмела дзякаваць - яна была надта сцiплая.
   - Як гэта мне непрыемна, - раптам сказала Люлю, - але трэба купiць станiк.
   - Тут? - спытала Рырэта.
   Яны якраз праходзiлi каля лаўкi, што гандлявала бялiзнай.
   - Не. Гэта я проста ўбачыла i таму прыгадала. Станiкi я звычайна купляю ў Фiшэра.
   - На бульвары Манпарнас? - ускрыкнула Рырэта. - Люлю, не трэба рызыкаваць, - дадала яна сур'ёзным тонам. - Вам цяпер лепш радзей бываць на Манпарнасе, асаблiва ў такi час: мы ж можам натрапiць на Анры. Гэта будзе вельмi непрыемна.
   - На Анры? - сказала Люлю, пацiснуўшы плячыма. - Ды ну, з чаго гэта?
   Ад абурэння ў Рырэты аж да скроняў пачырванелi шчокi.
   - Вы ўсё такая ж, мая мiлая Люлю, - калi вам нешта не падабаецца, дык вы проста нiчога не хочаце заўважаць. Вам карцiць пайсцi да Фiшэра, i вы пачынаеце мне даводзiць, што Анры на Манпарнасе не бывае. Але вы выдатна ведаеце, што ён кожны дзень там праходзiць каля шостай гадзiны: ён жа заўсёды тудою ходзiць. Вы мне самi казалi: ён iдзе спачатку па вулiцы Рэн, а потым на рагу бульвара Распай чакае аўтобуса.
   - Перш за ўсё, яшчэ толькi пяць, - сказала Люлю, - i апроч таго, ён, можа быць, сёння зусiм не хадзiў на працу: пасля той цыдулкi, што я пакiнула, ён мог увогуле злегчы.
   - Слухайце, Люлю, - раптам сказала Рырэта, - але ж у Фiшэра ёсць яшчэ адна лаўка, вы ж ведаеце, - на вулiцы Чацвёртага верасня, непадалёку ад Оперы.
   - Ды ну-у, - прамовiла Люлю нейкiм млявым голасам, - туды яшчэ столькi цягнуцца.
   - Ну, вы мне падабаецеся, мiленькая Люлю! Столькi цягнуцца! Ды гэта два разы ступiць, нават блiжэй чым да вашага Манпарнаса.
   - Мне не падабаецца, што яны там прадаюць.
   Рырэта здзiўлена ўсмiхнулася, падумаўшы, што ва ўсiх лаўках у Фiшэра прадаюць адно i тое ж. Проста на Люлю часам находзiла зусiм незразумелая ўпартасць: Анры, бясспрэчна, быў чалавек, якога ёй хацелася меней за ўсё ўбачыць, а яна як знарок лезла яму пад ногi.
   - Ну добра, - памяркоўна адказала Рырэта, - хадзем на Манпарнас. Ва ўсякiм разе, Анры такi высачэзны, што мы яго заўважым раней, чым ён нас.
   - Дый увогуле, што такога? - здзiвiлася Люлю. - Нават калi i сустрэнем ну, сустрэнем, i ўсё. Не з'есць жа ён нас.
   Люлю прапанавала прайсцiся да Манпарнаса пешкi: яна сказала, што ёй трэба трошкi прадыхацца. Яны рушылi па вулiцы Сены, потым па Адэон i Важырар. Рырэта пачала расхвальваць П'ера, каб паказаць Люлю, якi ён быў малайчына ва ўсiх гэтых абставiнах.
   - Як я люблю Парыж! - раптам сказала Люлю. - Я буду так пасля шкадаваць!
   - Ды што вы кажаце такое, Люлю! Я нават уявiць сабе не магу, як вам шанцуе, што вы едзеце ў Нiцу, а вы яшчэ шкадуеце Парыж.
   Люлю не адказала i толькi сумна пачала глядзець па баках, нiбы нешта шукаючы.
   Калi яны выйшлi ад Фiшэра, выбiла шэсць гадзiн. Рырэта ўхапiла Люлю пад локаць i памкнулася як мага хутчэй звесцi прэч. Але тая як аслулянела перад квяточнай лаўкаю Баўмана.
   - Мiлая Рырэтачка, вы паглядзiце, якiя азалеi. Вось калi ў мяне будзе прыгожы салон, я яго ўвесь пазастаўлю такiмi.
   - Я не люблю вазонных кветак, - сказала Рырэта ў роспачы.
   Яна павярнула галаву ў бок вулiцы Рэн i, натуральна, праз нейкую хвiлiну ўбачыла доўгi, нязграбны сiлуэт Анры. Ён быў без шапкi, у спартовага крою куртцы з карычневага цвiду. Рырэта ненавiдзела карычневы колер.
   - Вунь ён, Люлю, вунь, - скорагаворкай прамовiла яна.
   - Дзе? - спытала Люлю. - Дзе?
   Яна была ўсхваляваная не менш за Рырэту.
   - Ззаду, на тым тратуары. Цякайма, толькi крый Божа - не азiрайцеся.
   Але Люлю азiрнулася.
   - Ага, бачу, - сказала яна.
   Рырэта паспрабавала пацягнуць сяброўку сiлком, але тая напружылася i як загiпнатызаваная ўперылася ў Анры. Нарэшце яна прамовiла:
   - Па-мойму, ён нас заўважыў.
   Здавалася, гэта яе вельмi спалохала, яна разам абмякла i паслухмяна паддалася Рырэце.
   - Цяпер, Люлю, прашу, - сказала Рырэта, цяжка пераводзячы дых, - дзеля ўсяго святога, не азiрайцеся. На блiжэйшай жа вулiцы павернем направа, гэта будзе Дэлямбр.
   Яны шыбавалi на ўвесь дых, расштурхваючы прахожых. Часам Люлю пачынала адставаць i прымушала сябе цягнуць, а потым раптам сама кiдалася наперад i валакла сяброўку. Але не паспелi яны дайсцi да рага вулiцы Дэлямбр, як Рырэта заўважыла за Люлюiнай спiнай высокi карычневы цень; зразумеўшы, што гэта Анры, яна аж затрэслася ад абурэння. Люлю iшла побач, апусцiўшы павекi, што надавала ёй нейкi хiтра-ўпарты выгляд. "Што, наракае цяпер на сваю неабачлiвасць. Але надта позна. Тым горш для яе".
   Яны паскорылi хаду, але Анры не адставаў: ён па-ранейшаму моўчкi iшоў следам. Яны прабеглi ўсю вулiцу Дэлямбр i пасунулiся далей - да Абсерваторыi. Рырэта чула, як у Анры парыпваюць падэшвы. Iх ступе, нiбы рэха, туравала роўнае i глухое сапенне: гэта дыхаў Анры (дыханне ў яго заўсёды было шумнае, але не да такой ступенi: вiдаць, каб iх дагнаць, яму давялося бегчы; а можа, ён хрыпеў ад хвалявання).
   "Трэба рабiць выгляд, быццам мы яго не заўважаем, - падумала Рырэта. Проста быццам яго няма". Але яна не ўтрымалася i зiрнула на Анры краем вока. Ён быў белы як палатно, павекi ў яго былi настолькi апушчаныя, што здавалася, ён iдзе з заплюшчанымi вачыма. "Чысты самнамбул", - з пэўнай гiдлiвасцю падумала Рырэта. Вусны ў Анры дрыжалi, ад чаго маленькi, напалову адклеены кавалачак ружовага пластыра на нiжняй губе дрыжаў таксама. Рырэта адчувала сябе нiякавата, але баялася яна не Анры - у жыццi яе заўсёды палохалi дзве рэчы: хваравiтасць i нездаровая страсць. Яны ступiлi яшчэ колькi крокаў, i раптам Анры, не гледзячы, паволi выпрастаў руку i ўчапiўся ў Люлюiн локаць. Люлю перакрывiла рот, нiбыта збiраючыся заплакаць, уся перасмыкнулася i вызвалiла руку.
   - Ух-ф-ф! - выдыхнуў Анры.
   Рырэце жудасна карцела спынiцца: у яе ўжо калола ў баку i ў вушах усё гудзела. Але Люлю перайшла ўжо ледзь не на бег; яна таксама нагадвала самнамбулу. Рырэта нават падумала, што, калi зараз адпусцiць руку i спынiцца, тыя абое так i пойдуць далей - моўчкi, з заплюшчанымi вачыма i бледныя, як мерцвякi.
   Раптам Анры сказаў нейкiм дзiўным, сцiснутым хрыпам голасам:
   - Вяртайся са мной дадому.
   Люлю не адказала, i Анры зноў, тым жа сiпатым голасам i з такою самаю iнтанацыяй, прамовiў:
   - Ты мая жонка. Вяртайся дадому.
   - Няўжо вы не бачыце, - адказала Рырэта цераз зубы, - яна не хоча вяртацца. Пакiньце яе ў спакоi!
   Але Анры, здаецца, не чуў. Ён паўтараў сваё:
   - Я твой муж, я хачу, каб ты вярнулася са мной.
   - Прашу вас, пакiньце яе ў спакоi, - пiсклявым голасам сказала Рырэта. - У вас нiчога не выйдзе, асаблiва калi будзеце так назаляць. Дайце прайсцi спакойна.
   Анры здзiўлена зiрнуў на Рырэту.
   - Гэта мая жонка, - сказаў ён, - яна мая, я хачу, каб яна вярнулася са мной.
   Ён зноў ухапiў Люлю за руку, i гэты раз яна ўжо не вызвалiлася.
   - Iдзiце прэч! - сказала Рырэта.
   - Не пайду, я буду хадзiць за ёю паўсюль, я хачу, каб яна вярнулася дадому.
   Ён гаварыў праз сiлу. Але раптам скурчыў грымасу i, агалiўшы зубы, крыкнуў на ўсё горла:
   - Ты мая!
   Некаторыя прахожыя пачалi з усмешкамi азiрацца. Анры тузаў Люлю за руку i рыкаў, як звер, выскаляючы зубы. На шчасце, побач праязджала пустое таксi. Рырэта махнула рукой, i машына спынiлася. Анры спынiўся таксама. Люлю памкнулася была рушыць далей, але яны цвёрда ўтрымалi яе на месцы, кожны за сваю руку.
   - Вы павiнны зразумець, - сказала Рырэта, цягнучы Люлю да таксi, - такiм прымусам вам вярнуць яе нiколi не ўдасца.
   - Пусцiце яе, пусцiце маю жонку, - сказаў Анры i пацягнуў Люлю ў iншы бок.
   Люлю стаяла бязвольная, як ануча.
   - Дык вы сядаеце цi не сядаеце, - нецярплiва крыкнуў шафёр.
   Рырэта выпусцiла Люлю i пачала дубасiць Анры па руках. Але той, здавалася, не заўважаў. Раптам ён аслабiў хватку i ўтаропiўся на Рырэту дурнымi вачыма. Рырэта таксама глядзела на яго. Ёй было цяжка сабрацца з думкамi, усярэдзiне яна адчувала толькi непрыемную млосць. Некалькi секунд яны стаялi, узiраючыся адно ў аднаго, i аддыхвалiся. Нарэшце Рырэта схамянулася, абхапiла Люлю за стан i ўвапхнула ў таксi.
   - Куды едзем? - спытаў шафёр.
   Анры падаўся за iмi, каб таксама сесцi ў таксi, але Рырэта з усяе сiлы адштурхнула яго i хутчэй зачынiла дзверцы.
   - О! Едзьце, едзьце, - прабалбатала яна шафёру. - Мы пасля вам скажам куды.
   Таксi зрушыла, i Рырэта адвалiлася на спiнку сядзення. "Як усё гэта было непрыстойна", - падумала яна. Яна ненавiдзела Анры.
   - Мiлая Люлю, куды вы хочаце паехаць? - спытала яна ласкава.
   Люлю не адказала. Рырэта абняла яе i зрабiла ўмольны выгляд.
   - Ну, што вы, трэба ж адказваць. Хочаце, я завязу вас да П'ера?
   Люлю зрабiла невыразны рух, якi Рырэта палiчыла за згоду, i, перагнуўшыся наперад, сказала:
   - Вулiца Месiн, адзiнаццаць.
   Азiрнуўшыся, Рырэта заўважыла, што Люлю глядзiць на яе нейкiм дзiўным поглядам.
   - Якi ж ён... - пачала была Рырэта.
   - Ненавiджу вас, - зараўла Люлю, - ненавiджу П'ера, ненавiджу Анры. Што вы да мяне ўсе прычапiлiся? Вы мяне мучыце!
   Раптам яна змоўкла, i рысы твару ў яе перакрывiлiся.
   - Паплачце, - сказала Рырэта з непарушнаю годнасцю, - паплачце, вам будзе лягчэй.
   Люлю перагнулася напалам i зарыдала. Рырэта абхапiла яе рукамi i моцна прыцiснула да сябе. Час ад часу яна пачынала пяшчотна гладзiць сяброўку па валасах, але ўсярэдзiне ў яе ўсё заставалася пагардлiвае i халоднае.
   Калi машына спынiлася, Люлю ўжо не плакала. Яна выцерла вочы i напудрылася.
   - Прабачце, - сцiпла папрасiла яна, - гэта ўсё нервы. Я проста не магла вынесцi такога яго выгляду. Мне балюча было на яго глядзець.
   - Ён нагадваў арангутанга, - прамовiла Рырэта памяркоўным, ужо супакоеным голасам.
   Люлю ўсмiхнулася.
   - Калi мы сустрэнемся? - спытала Рырэта.
   - О! Цяпер толькi заўтра. Вы ж ведаеце, П'ер, аказваецца, праз сваю мацi не можа запрасiць мяне начаваць у сябе. Я буду ў "Тэатральнай" гасцiнiцы. А заўтра можаце прыходзiць з самага ранку. Гадзiне а дзевятай, калi вам не цяжка, бо пасля я збiраюся схадзiць да мамы.
   Твар у Люлю быў змярцвела-бледны, i Рырэце падумалася, што гэта проста кашмар, як хутка Люлю ўмее рабiцца зусiм непрыгожай.
   - Вы пастарайцеся ўжо сёння болей не хвалявацца.
   - Праўда, - сказала Люлю, - я страшэнна стамiлася. Спадзяюся, П'ер не будзе мяне позна затрымлiваць. Але ж ён такi, што нiколi не разумее такiх рэчаў.
   Не адпускаючы таксi, Рырэта папрасiла завезцi яе дадому. Па дарозе яна падумала была, цi не схадзiць у кiно, але душа не ляжала. Дома яна скiнула капялюш на крэсла i ступiла да акна. Але адразу адчула, як яе вабiць ложак: ён быў такi белы, такi ласкавы, млявы, у мяккай засенi, што адцяняла на iм кожны выгiн. Кiнуцца на яго, адчуць пяшчотнае казытанне падушкi аб гарачыя шчокi. "Я дужая. Я ўсё зрабiла дзеля Люлю. Я. А цяпер я адна. I нiхто нiчога не зробiць дзеля мяне". Ёй было так шкада сябе, што яна адчула, як да горла падступае слёзны камяк. "Паедуць у Нiцу, i я iх болей не ўбачу. Вось так - я падарыла iм шчасце, а яны нiколi i не ўспомняць мяне. I я застануся тут, i буду працаваць па восем гадзiн, i прадаваць фальшывыя перлы ў краме "Бурма"..." Першыя слязiны пакацiлiся па шчоках, i Рырэта паволi ўпала на ложак. "У Нiцу... паўтарыла яна, залiваючыся гаручымi слязамi, - у Нiцу... да сонца... на Рыв'еру..."