Страница:
Веркор Джейн
Маўчанне мора (на белорусском языке)
Веркор
Маўчанне мора
Пераклад: А.Асташонак
Памяцi забiтага паэта Сэн-Поль-Ру
Да таго, як з'явiўся ён, немцы не раз прыглядалiся да нашага жытла. Перш за ўсё салдатня: два белабрысыя пехацiнцы, адзiн - няўклюдны, худзенечкi, другi - каржакаваты, з рукамi каменячоса. Яны агледзелi жытло з усiх бакоў. Пазней з няўклюдным пехацiнцам прыйшоў унтэр-афiцэр. Яны загаварылi са мною на мове, якую, вiдаць, лiчылi французскаю. Я не зразумеў нiводнага слова, але правёў iх па свабодных пакоях. Здалося, што немцам яны прыйшлiся даспадобы.
Назаўтра ранiцай у сад уехала адкрытая ваенная машына, шэрая i вялiзная. Шафёр i худы салдат, малады i вясёлы, выгрузiлi з яе дзве скрынi i велiзарны пак, загорнуты ў брызент, i ўцягнулi ўсё гэта ў гасцёўню. Машына кудысьцi паехала, а праз некалькi гадзiн я пачуў на дварэ конскi тупат. Былi гэта тры кавалерысты. Адзiн злез з каня i пайшоў да старой мураванай будынiны, дзе была мая майстэрня. Потым вярнуўся, i немцы павялi туды коней. Пазней я ўбачыў, што яны прывязалi коней да скабы, якую замацавалi ў дзiрцы памiж камянямi ў сцяне.
Прайшло яшчэ два днi, i нiчога новага не адбылося. Больш я не бачыў нiкога. Кавалерысты выходзiлi з коньмi на золку, вярталiся ўвечары i клалiся спаць у каморы пад лесвiцай, куды нацягалi сабе саломы.
На трэцi дзень ранiцай вярнулася ваенная машына. Вясёлы салдат узвалiў на плечы вялiкi куфэрак i занёс яго ў гасцёўню. Потым узяў свой мяшок i паклаў яго ў суседнiм пакоi. Сышоў унiз i на правiльнай французскай мове загадаў маёй пляменнiцы прынесцi пасцельную бялiзну.
Калi пачуўся стук, адчыняць дзверы пайшла пляменнiца. Як звычайна, яна толькi што падала мне кубак кавы, якую я п'ю перад сном. Я сядзеў у самым куце, далёка ад лямпы. Дзверы адгэтуль выходзяць у сад, а ўздоўж усяго дома цягнецца выкладзены плiткаю тратуар. Мы пачулi стук абцасаў па тратуары. Пляменнiца паглядзела на мяне i паставiла кубак. Я трымаў свой у руках.
Было цёмна, не вельмi холадна. Леташнi лiстапад увогуле не быў халодны. Я ўбачыў велiзарны сiлуэт, плоскую фуражку, плашч, накiнуты на плечы нiбыта палярына.
Пляменнiца моўчкi адчынiла дзверы. Стала, прыцiснуўшыся да сцяны, апусцiла вочы. Я ж маленькiмi глыткамi пiў каву.
- Прабачце, - сказаў чалавек у дзвярах i пачцiва схiлiў галаву.
Здавалася, ён спрабаваў зразумець наша маўчанне. Пастаяўшы крыху, афiцэр увайшоў.
Плашч саслiзнуў яму на руку. Ён аддаў нам чэсць i зняў фуражку. Павярнуўся да пляменнiцы, элегантна пакланiўся ёй, амаль няўлоўна ўсмiхнуўся. Пасля з прыкметнай павагай пакланiўся мне.
- Мяне завуць Вернер фон Эбрэнак.
У галаве мiльганула: "Iмя гучыць не па-нямецку. Нашчадак эмiгранта-пратэстанта?"
- Я вельмi вам спачуваю, - павольна дадаў афiцэр.
Апошняе слова нiбыта ўпала ў наша маўчанне. Пляменнiца зачынiла за афiцэрам дзверы. Яна ўсё яшчэ стаяла каля сцяны i глядзела перад сабою. Я не зварухнуўся з месца. Павольна паставiў пусты кубак на фiсгармонiю, сашчапiў пальцы i стаў чакаць.
Афiцэр загаварыў зноў:
- Я проста вымушаны быў стаць вашым кватарантам. Iншага выйсця ў гэтых умовах няма. Спадзяюся, што мой ардынарац забяспечыць вам спакой.
Ён стаяў пасярэдзiне пакоя - высачэзны i тонкi. Рукою ён мог бы дастаць да столi.
Галава ў яго была крыху нахiлена ўперад, i таму ўражанне было такое, што яна iшла не з шыi, а з грудзей; ён здаваўся згорбленым. Сцёгны i плечы сухарлявыя. Прыгожы худы твар. Глыбока запалыя вочы, здаецца, блакiтныя, цяжка было разгледзець. Зачасаныя назад валасы, бялявыя i шаўкавiстыя, мякка блiшчалi ў святле люстры.
Маўчанне было, як туман на досвiтку - густое i нерухомае, а нашы застылыя постацi рабiлi яго яшчэ цяжэйшым, быццам налiвалi свiнцом. Разгублены, такi ж нерухомы, стаяў i афiцэр. Урэшце я ўбачыў, як на яго вуснах пачала з'яўляцца ўсмешка - сур'ёзная, без намёку на iронiю. Ён зрабiў нейкi рух рукою, сэнсу якога я не зразумеў. Вочы яго спынiлiся на пляменнiцы, што застыла каля сцяны, i я добра разгледзеў яго мужны твар, вялiкi тонкi нос. Прыкмецiў, што адзiн зуб быў залаты. Урэшце афiцэр адвёў вочы, паглядзеў на полымя ў камiне i сказаў:
- Я вельмi паважаю людзей, якiя любяць сваю радзiму. - Потым рэзка падняў галаву i ўгледзеўся ў скульптурку анёла над акном. - Я мог бы падняцца цяпер у свой пакой, але не ведаю як.
Пляменнiца адчынiла дзверы на лесвiчку i пачала падымацца па прыступках, не гледзячы на афiцэра, нiбыта нiкога побач з ёю i не было. Немец iшоў следам. Тут я ўбачыў, што адна нага ў яго не згiнаецца.
Я пачуў, як яны прайшлi праз пярэднi пакой; крокi афiцэра то гучнелi, то зацiхалi. Аднынiлiся i зачынiлiся дзверы. Пляменнiца вярнулася, узяла свой кубак i пачала пiць каву. Я распалiў люльку. Некалькi хвiлiн мы маўчалi.
- Дзякуй богу, здаецца, чалавек ён прыстойны, - сказаў я.
Пляменнiца пацiснула плячыма. Паклала на каленi маю вельветавую куртку i пачала латаць локаць.
Ранiцай, у снеданне, афiцэр сышоў унiз. У кухню вяла другая лесвiца, i я не ведаю, цi пачуў немец нашы галасы, цi пайшоў так.
- Я добра выспаўся. Спадзяюся, i вы таксама, - сказаў ён i спынiўся ля дзвярэй. Потым з усмешкай агледзеў прасторны пакой. У нас было не дужа багата дроў i яшчэ менш брыкету, таму мы вырашылi перайсцi на зiму ў кухню. Я яе перафарбаваў, яшчэ мы ўпрыгожылi яе розным медным i iншым даўнiм посудам, перанеслi сюды сёе-тое з мэблi. Ён разглядваў усё з той самай ледзь прыкметнаю ўсмешкаю, i я ўбачыў вузенькую палоску белых зубоў. Яшчэ я ўбачыў, што вочы ў яго не блакiтныя, як мне здалося спачатку, а зеленаватыя. Урэшце ён прайшоў праз пакой i адчынiў дзверы ў сад. Ступiў два крокi i павярнуўся да нас, каб паглядзець на доўгi i нiзкi дом з цёмным чарапiчным дахам, увесь увiты вiнаградам. Пасля задаволена ўсмiхнуўся.
- Ваш стары мэр абяцаў мне, што я буду жыць у замку, - сказаў ён, углядаючыся ў шыкоўны будынак на ўзгорку, што вiднеўся скрозь аголеныя дрэвы. - Я падзякую маiм падначаленым за тое, што яны не памылiлiся. Гэты замак куды лепшы.
Потым зачынiў за сабою шкляныя дзверы, пакланiўся нам i пайшоў.
Вярнуўся ён вечарам, у той самы час, што i напярэдаднi. Мы пiлi каву. Ён пастукаўся, але не чакаў, пакуль да дзвярэй падыдзе пляменнiца, адчынiў iх сам.
- Баюся, што не ў пару, - сказаў ён. - Калi хочаце, я буду хадзiць праз кухню, тады вы зможаце замыкаць гэты пакой. - Ён падышоў да дзвярэй, спынiўся на хвiлiну, агледзеў памяшканне. Урэшце пачцiва пакланiўся, сказаў: Дабранач, - i выйшаў.
Мы так i не замкнулi нi разу пакой. Я не ўпэўнены, што ўсё, што мы тады рабiлi, было нам ясна i зразумела. Маўклiва пагадзiўшыся, мы вырашылi нiчога ў нашым жыццi не мяняць, нiводнае дэталi - i жылi так, быццам афiцэра не было, нiбыта ён быў якi прывiд. Але магло быць i так, што з гэтым рашэннем зжылося ў маiм сэрцы i нейкае iншае пачуццё: я не ўмею, не пакутуючы сам, пакрыўдзiць чалавека, нават ворага.
Даволi доўга - больш за месяц - гэта сцэна паўтаралася штодзень. Афiцэр стукаўся i ўваходзiў, гаварыў пра надвор'е цi яшчэ што, так, што можна было яму не адказваць. Ён заўсёды спыняўся каля дзвярэй, абводзiў поглядам пакой, нас. Лёгкая ўсмешка перадавала задавальненне, якое яму, як мне думаецца, даваў гэты агляд. I так кожны раз: агляд i задавальненне. Ён узiраўся ў твар пляменнiцы за вязаннем або шытвом, заўсёды стрыманай i абыякавай, а калi ўрэшце адводзiў вочы, я бачыў у яго ўсмешцы нешта спачувальнае, нейкую пахвалу. Кланяючыся, ён заўсёды казаў: "Дабранач".
Усё нечакана змянiлася ў адзiн вечар. На дварэ iшоў дождж з невялiкiм снегам, было страшэнна сыра i холадна. Я падкладаў у камiн тоўстыя палены, якiя бярог менавiта на такiя халады, i неяк непрыкметна пачаў думаць пра афiцэра, уяўляць сабе, як ён iдзе па вулiцы, як зараз увойдзе, увесь заснежаны. Але ён не прыйшоў. Час, калi ён вяртаўся, даўно мiнуў, i я злаваў, што не магу прагнаць гэтых думак. Пляменнiца засяроджана вязала.
Урэшце пачулiся крокi. Але чамусьцi зверху. Па iх няроўным стуку я здагадаўся, што гэта афiцэр. Вiдаць, ён увайшоў праз другiя дзверы, а цяпер спускаўся да нас. Вядома, яму не хацелася, каб мы бачылi яго ў прамоклай форме, таму ён i пераадзеўся.
Крокi па лесвiцы, то цяжкiя, то лёгкiя, наблiжалiся. Дзверы адчынiлiся, i афiцэр увайшоў - у цывiльным. На iм былi штаны з тоўстай шэрай фланелi i куртка са сталёва-блакiтнага цвiду з рудаватымi пражылкамi, шырокая i свабодная; швэдар з тоўстай нябеленай шэрсцi хораша прыставаў да яго статнага мускулiстага торса. Ва ўсёй яго паставе адчувалася нейкая вытанчаная грэба да таго, што ён насiў.
- Прабачце. Не магу сагрэцца. Прамок дашчэнту, а ў пакоi вельмi холадна. Пагрэюся колькi хвiлiн каля вашага агню.
Ён грузна прысеў на кукiшкi перад камiнам, працягнуў да цяпла рукi.
- От добра!.. Добра!.. - прыгаворваў ён задаволена.
Пасля павярнуўся да агню спiнаю, абхапiў калена рукамi. Пачакаўшы яшчэ крыху, загаварыў:
- Ну, гэта яшчэ нiчога. Зiма ў Францыi мяккая. А ў нас яна вельмi суровая. Лясы ў нас сасновыя, густыя, узiмку снегу на iх - процьма. А тут i дрэвы нейкiя пяшчотныя, i снег на iх, што тыя карункi. Наша прырода - усё роўна як дужы, прысадзiсты бык, створаны для барацьбы за выжыванне. А ваша - дух, узнёслая паэтычная думка.
Акцэнт у Эбрэнака быў лёгкi, прыкметны хiба што на цвёрдых зычных, голас даволi глухi, амаль без тэмбру, так што гаворка яго нагадвала нейкае пявучае гудзенне.
Ён устаў, паставiў локаць на камiнную палiчку, прыцiснуўся лобам да рукi. Гэты немец быў такi высокi, што яму прыходзiлася нахiляцца нават там, дзе я i блiзка не даставаў галавою.
Ён стаяў так даволi доўга - маўклiвы i нерухомы. Пляменнiца механiчна вязала. Яна не глянула ў яго бок нi разу. Я курыў, седзячы ў ёмкiм крэсле, i думаў, што нiшто не можа парушыць нашага гнятучага маўчання, адно чакаў, калi ўжо афiцэр адкланяецца i пойдзе.
Але пявучае глухое гудзенне пачулася зноў, i дзiўна, адно ж здавалася, яно не парушала маўчання, а цi не ўзнiкала з яго.
- Я заўсёды любiў Францыю, - сказаў ён, не зважаючы на нашу абыякавасць. Заўсёды. У мiнулую вайну я быў яшчэ маленькi, i пра тое, што я думаў тады, успамiнаць не варта. Але потым я любiў яе заўсёды. Толькi здалёку, нiбыта прынцэсу Мару.
- Праз бацьку, - дадаў ён задуменна, потым засунуў рукi ў кiшэнi курткi i прытулiўся да камiна. Час ад часу ён павольна цёрся аб карнiз патылiцаю, - у гэты момант ён нагадваў мне аленя. Побач з iм стаяла крэсла, трэба толькi было зрабiць адзiн крок. Але ён застаўся на месцы. Да апошняга дня ён так i не сеў у гэтае крэсла - нi разу. Мы яго сесцi не запрашалi, ён жа нiколi не рабiў таго, што магло падацца фамiльярнасцю.
- Праз бацьку, - паўтарыў ён. - Ён быў сапраўдны патрыёт. Паражэнне стала для яго асабiстым горам. I ўсё ж ён любiў вашу краiну, Брыяна, верыў у Веймарскую рэспублiку, у тое, што Брыян з'яднае Гермянiю i Францыю ў адну непарушную сям'ю, верыў, што сонца ўрэшце ўзыдзе над Эўропай... Яго энтузiязму хапiла б на многiх...
Расказваючы, Эбрэнак не зводзiў вачэй з пляменнiцы. Але глядзеў на яе не як мужчына на жанчыну, а так, як глядзяць на статую. Ды яна i была статуя. Жывая, а ўсё-такi статуя.
- Але Брыяна перамаглi. Бацька зразумеў, што ў вас гаспадараць людзi, падобныя на Вэндэля, Анры Бардо, старога маршала Пэтэна - уся гэта пражэрлiвая буржуазiя. Тады ён i сказаў мне, што я змагу ступiць на зямлю Францыi толькi ў касцы i ботах. Я быў вымушаны паклясцiся яму ў гэтым, таму што ён быў пры смерцi. I вось да вайны я аб'ездзiў усю Эўропу, апроч Францыi.
Немец усмiхнуўся i дадаў:
- Я ж музыкант.
З камiна выпала палена, вакол рассыпалася вуголле. Немец нагнуўся, падабраў яго, пасля загаварыў зноў:
- Кампазiтар. У музыцы ўсё маё жыццё, i цi не дзiўна, што я салдат?.. I ўсё ж я не шкадую, што iдзе гэтая вайна. Я веру, што яна - пачатак вялiкiх спраў...
Ён выпрастаўся, выняў рукi з кiшэняў i, не апускаючы iх, дадаў:
- Прабачце мне: можа быць, я чымсьцi вас паранiў. Але ж я веру, усiм сэрцам веру ў тое, што вам сказаў. Я веру ў гэта ад любовi да вашае краiны. Вайна стане пачаткам вялiкiх спраў i для Германii i для Францыi. Як i бацька, я перакананы, што над Эўропаю будзе свяцiць сонца.
Ён зрабiў два крокi, пакланiўся i, як заўсёды, сказаў, перад тым як выйсцi:
- Дабранач.
Я моўчкi дакурыў люльку. Кашлянуўшы, сказаў:
- Можа, бесчалавечна адмаўляць яму ў такой дробязi, як адно слова?..
Пляменнiца ўзрушана паглядзела на мяне. Вочы яе блiшчалi ад абурэння. Я адчуў, што чырванею.
З гэтага дня яго вiзiты сталi iнакшыя. Цяпер мы вельмi рэдка бачылi яго ў форме. Ён пераадзяваўся, а потым ужо iшоў да нас. Цi рабiў ён так, каб мы не бачылi варожага мундзiра? Цi каб мы забылiся, што ён яго носiць, i прызвычаiлiся да кватаранта? Хутчэй за ўсё справа была i ў тым, i ў другiм. Ён стукаўся i ўваходзiў, не чакаючы адказу, бо ведаў, што яго не будзе. Рабiў ён гэта вельмi проста i натуральна: прыходзiў пагрэцца каля камiна. Ён i хаваць не спрабаваў зручную ўмоўнасць гэтае заўсёднае падставы.
Прыходзiў ён, праўда, не кожны вечар, але ж не помню, каб хоць раз пайшоў ад нас, не сказаўшы нi слова. Грэючы то рукi, то спiну, ён цiхенька пачынаў сваё пявучае гудзенне. Усе гэтыя доўгiя вечары ён вёў няспынны маналог на тэмы, што запаланiлi ўсю яго душу: радзiма, музыка, Францыя... Нiводнага разу не спрабаваў ён дамагчыся ад нас адказу, ухвалы цi нават позiрку. Нiколi не заставаўся ў нас так доўга, як у першы вечар. Расказваў што-небудзь пакрысе, то падзяляючы думкi маўчаннем, то злiваючы iх у адну няспынную манатонную малiтву. То стаяў каля камiна нерухомы, як карыятыда, то, гаворачы, падыходзiў да якой-небудзь рэчы цi малюнка на сцяне. Потым змаўкаў, кланяўся i выходзiў, сказаўшы заўсёднае: "Дабранач".
- У чым рознiца мiж гэтым агнём i тым, што палае ў камiне майго жытла? сказаў ён у адзiн з першых вечароў. - Вядома, i дровы, i полымя, i камiн усюды аднолькавыя. Але ж толькi не водсвет гэтага полымя! Бо водсвет яго нясе ў сабе кавалачак душы тых рэчаў, якiя полымя асвятляе, людзей, што жывуць яго цяплом, мэблi, сцен, кнiг на палiцах...
- Чаму я так люблю гэты пакой? - сказаў ён задуменна. - Не такi ўжо ён прыгожы - выбачайце!.. - Ён засмяяўся. - Я хачу сказаць, што гэта не музей. Пра вашу мэблю нiяк не скажаш, што гэта цуд мастацтва!.. Але ж у гэтага пакоя ёсць душа. Усё гэта жытло - жывое.
Ён стаяў перад палiцамi з кнiгамi, з ласкавай лёгкасцю праводзiў пальцамi па пераплётах.
- ...Бальаак, Барэс, Бадлер, Бамаршэ, Буало, Бюфон... Шатабрыян, Карнэль, Дэкарт, Фенелон, Флабэр... Лафантэн, Франс, Гацье, Гюго... Якiя мастакi! сказаў ён,i ўсмiхнуўшыся. - А гэта ж усяго толькi некалькi палiц.." Ёсць яшчэ Мальер, Рабле, Расiн, Паскаль, Стэндаль, Вальтэр, Мантэнь i ўсе астатнiя... Час ад часу ён здзiўляўся - мусiць, тады, калi сустракаў нечаканае iмя.
- Гаворачы пра Англiю, перш за ўсё ўспамiнаюць Шэкспiра, пра Iталiю Дантэ, пра Гiшпанiю - Сервантэса. Бяруцца за нас - зараз жа кажуць: Гётэ. А потым трэба корпацца ў памяцi. А калi гаворка заходзiць пра Францыю? Хто прыгадаецца адразу? Мальер? Расiн? Гюго? Вальтэр? Рабле? Хто? Не ведаеш, каго i выбраць.
Ён павярнуўся да нас i дадаў сур'ёзна:
- Але што да музыкi - тут ужо пашукайце ў нас: Бах, Гендэль, Бетховен, Вагнер, Моцарт... Якое iмя вы ўспомнiце першае? А мы ваюем!.. - сказаў ён сумна. Пасля вярнуўся да камiна i з усмешкаю паглядзеў на пляменнiцу. - Але гэтая вайна апошняя! Больш ваяваць мы не будзем: мы з'яднаемся. - Каля вачэй у яго з'явiлiся маршчынкi, на шчоках - ямачкi, блiснулi белыя зубы, i ён весела сказаў: - З'яднаемся, - пасля пацвердзiў свае словы лёгкiм рухам галавы i дадаў, памаўчаўшы: - Калi мы ўвайшлi ў Сэнт, я быў проста шчаслiвы, так добра нас сустракалi. Думаў, што ўсё будзе лёгка. Адно ж пасля зразумеў, што гэта была баязлiвасць. - Ён пасур'ёзнеў. - Я стаў пагарджаць гэтымi людзьмi, пачаў баяцца за Францыю. Думаў: няўжо яна так змянiлася? Але не! Яна не змянiлася! Я зразумеў гэта пазней, i цяпер мяне робiць шчаслiвым яе строгi i стрыманы твар.
Ён паглядзеў на мяне, - я адвёў вочы, - потым вакол сябе, i ўрэшце погляд яго зноў спынiўся на бязлiтасна абыякавым твары пляменнiцы.
- Я шчаслiвы, што сустрэў тут старога чалавека з пачуццём годнасцi. I маўклiвую дзяўчыну. Трэба перамагчы гэтае маўчанне Францыi. Мне гэта люба.
Ён глядзеў на пляменнiцу, на яе ўпарты, замкнёны i чысты твар, глядзеў моўчкi, з сур'ёзнаю настойлiвасцю, але ў гэтай настойлiвасцi таiлася нейкая ўсмешка. Пляменнiца адчувала гэта. Я ўбачыў, як яна пачырванела, мiж яе бровамi з'явiлася маршчынка. Пальцы занадта таропка цягнулi iголку здавалася, нiтка вось-вось парвецца.
- Вядома, - зноў загудзеў ён, - так будзе лепш. Намнога лепш. Мы створым непахiсны саюз - саюз, у якiм кожны набудзе велiч... Ёсць цудоўная казка для дзяцей, якую чытаў я, чыталi вы, чытаў увесь свет. Не ведаю, як у вас, а ў нас яна называецца "Das Tier und die Schone" - "Страшыдла i Прыгажуня". Бедная Прыгажуня - бяссiльная нявольнiца Страшыдлы, якое бязлiтасна не адпускае яе ад сябе нi на хвiлiну... Прыгажуня горда i мужна пераносiць свае пакуты... Але Страшыдла лепшае, чым здаецца. Яно не ведае вытанчаных манер! Яно нязграбнае, прыкрае, проста пачварнае побач з Прыгажуняй. Але ў Страшыдлы ёсць сэрца, у яго ёсць душа, i ў гэтай душы жывуць высокiя iмкненнi. Толькi б Прыгажуня захацела яго зразумець!.. Але ж не, яна гэтага не хоча. Аднак iдуць днi, i яна спакваля пачынае прыкмячаць у вачах ненавiснага турэмшчыка душэўнае святло, штосьцi падобнае на малiтву i каханне. Яна ўжо не так балюча адчувае на сабе цяжар лапы Страшыдлы, лягчэй пераносiць аковы свайго палону... Яе кранае яго пастаянства. Яна перастае ненавiдзець Страшыдлу, падае яму руку - i раптам знiкаюць вядзьмарскiя чары, пад пачварнаю ўладай якiх быў рыцар... Перад Прыгажуняй рыцар - прыгожы i чысты, лагодны i выхаваны. А кожны пацалунак Прыгажунi аздабляе яго новымi адмысловымi вартасцямi... Найвышэйшае шчасце спадарожнiчае iх шлюбу. Дзецi iх, у якiх усё больш прыгажэе суквецце бацькоўскiх талентаў, - самыя цудоўныя з усiх, каго нараджала зямля... Вам даспадобы гэтая казка? Я заўсёды яе любiў. Часта перачытваў. Плакаў над ёю. Асаблiва кранала мяне Страшыдла: я так добра разумеў яго пакуты... Нават сёння хвалююся...
Ён змоўк, удыхнуў з усяе сiлы паветра i пакланiўся:
- Дабранач.
Аднойчы вечарам, падняўшыся да сябе па тытунь, я пачуў гукi фiсгармонii. Гэта былi "Восьмая прэлюдыя i фуга", якiя пляменнiца развучвала яшчэ да разгрому. Ноты так i засталiся адкрытыя на той самай старонцы: да гэтага вечара пляменнiца не рашалася зноў падысцi да фiсгармонii. Музыка выклiкала ўва мне i задавальненне i здзiўленне: якая ўнутраная неабходнасць падштурхнула пляменнiцу да iнструмента?
Але iграла не яна. Пляменнiца, як заўсёды, вязала на сваiм звычайным месцы. Позiрк яе сустрэўся з маiм, яна нешта хацела сказаць мне вачыма, але што - я не зразумеў. Я разглядваў высокую постаць каля iнструмента, галаву, якая над iм схiлiлася, доўгiя рукi. Тонкiя, нервовыя пальцы дакраналiся да клавiшаў, нiбыта жывыя iстоты.
Ён сыграў толькi прэлюдыю. Устаў, падышоў да камiна.
- Што можа быць вышэй за гэтую музыку? - сказаў ён глуха i цiха. Вышэй?.. Не, гэта не тое слова, не тое... Яна па-за чалавекам, па-за яго iстотаю. Яна раскрывае, не, вымушае ўгадваць... не, прадчуваць... прадчуваць, што ж гэта такое - прырода... загадкавая прырода душы чалавечае... Так: прырода, боская i недаступная розуму... Не, гэта музыка не чалавечая.
Ён надоўга змоўк, пасур'ёзнеў, задуменна пакусваў вусны.
- Бах... Ён мог быць толькi немцам. Гэта ёсць у характары нашае зямлi: штосьцi нечалавечае. Я хачу сказаць - далёкае чалавеку... Я люблю гэтую музыку, абагаўляю яе, яна напаўняе мяне, жыве ўва мне, нiбыта бог, але... Але яна не мая. Я хацеў бы стварыць музыку, блiзкую чалавеку: гэта таксама шлях да праўды. Гэта мой шлях. Я не хацеў бы, не мог бы iсцi iншым шляхам. Цяпер я гэта ведаю... Ведаю цвёрда. З якога часу? З таго, як жыву тут.
Ён павярнуўся да нас спiнаю. Моцна ўхапiўся за палiчку камiна i глядзеў на агонь мiж сваiх рук, нiбы праз пруты кратаў. Голас яго пацiшэў, паглушэў:
- Цяпер я не магу без Францыi. Але ж я патрабую многага: я хачу, каб яна мяне прыняла. I не як чужынца - вандроўнiка цi пераможцу. Не. Гэтыя ад яе не атрымаюць нiчога, яна iм нiчога не дасць... Багацце яе, велiзарнае багацце не захопiш. Трэба, каб яна сама аддала яго са сваiм малаком, сама, як мацi, прыгарнула да грудзей... Я добра разумею, што гэта залежыць ад нас... Але i ад яе таксама. Трэба, каб яна згадзiлася зразумець нашу прагу, згадзiлася яе спатолiць... згадзiлася з'яднацца з намi.
- А мне, - ён выпрастаўся, голас яго пазванчэў, - мне трэба тут жыць. Жыць доўга. У такiм жытле, як гэта. Жыць, як сыну такое вёскi... Мне гэта трэба...
Ён змоўк. Павярнуўся ўрэшце да нас. Ён глядзеў на пляменнiцу i ўсмiхаўся, але ўсмiхалiся яго вусны, толькi не вочы.
- Перашкоды будуць пераадолены, - сказаў ён. - Шчырасць заўжды пераадольвае перашкоды. Дабранач.
Я не магу прыпомнiць цяпер усё тое, што пачулi мы ад яго за гэтыя сто з лiшкам зiмовых вечароў. Але тэма не мянялася нiколi. Гэта была доўгая рапсодыя яго адкрыцця Францыi: любовi да яе здалёку, да таго, як ён спазнаў яе, i любовi, якая спела ў iм з кожным днём з таго часу, як лёс, на шчасце, прывёў яго сюды. Дальбог, я яго паважаў. Паважаў за тое, што ён не страцiў цярпення. За тое, што яго нi разу не спакусiла жаданне разбiць гэтае няўмольнае маўчанне якiм-небудзь злым словам... Наадварот, калi, бывала, маўчанне, як цяжкi газ, запаўняла наш пакой, кожны куточак, здавалася, што з нас траiх лягчэй за ўсiх дыхалася, вядома, яму. Тады ён глядзеў на пляменнiцу, выказваючы тую асаблiвую ўхвалу - адначасова i сур'ёзную i iранiчную, - якую мы прыкмецiлi на яго твары яшчэ ў першы дзень, а я бачыў, як мiтусiцца душа пляменнiцы ў турме, якую яна сама сабе збудавала, i самай першай прыкметай яе хвалявання было лёгкае дрыжанне пальцаў. I калi ўрэшце Вернер фон Эбрэнак мякка i спакойна парушаў гэта маўчанне сваiм цiхiм пявучым гудзеннем, здавалася, што i мне дыхаць было ўжо лягчэй. Ён часта расказваў пра сябе:
- Наша жытло стаiць у лесе; там я нарадзiўся, хадзiў у школу. Я нiкуды не выязджаў да тае пары, пакуль не паехаў у Мюнхен здаваць экзамены, а потым у Зальцбург - вучыцца музыцы. Вярнуўшыся адтуль, я стаў дамаседам. Я не любiў вялiкiх гарадоў. Нi Лондан, нi Вена, нi Рым, нi Варшава, нi нямецкiя гарады не спадабалiся мне... Я толькi вельмi любiў Прагу - нiводзiн горад не мае такой душы - i асаблiва - Нюрнберг. Кожнаму немцу гэта горад, дзе растае яго сэрца: там ён знаходзiць дарагiя яму прывiды, там кожны камень захоўвае памяць пра тых, хто быў гонарам старое Германii. Я думаю, што французы адчуваюць тое ж самае перад Шартрскiм саборам: блiзкасць продкаў, вытанчанасць iх душы, велiч веры, высакароднасць. Лёс прывёў мяне ў Шартр. Як я там расхваляваўся, калi ўбачыў, як над спелай збажыной у блакiце далёкае смугi ўзнiкае гэты сабор-прывiд! Я ўяўляў сабе пачуццi тых людзей, што калiсьцi сцякалiся да яго пехатою, конна, на калёсах... У думках iшоў з iмi, перажываў тыя ж пачуццi, што i яны, i любiў гэтых людзей... I як хацелася мне быць iм братам!..
Твар яго стаў змрочны.
- Вядома, цяжка чуць такiя словы ад чалавека, якi прыехаў у Шартр у бранiраванай машыне... Аднак гэта праўда. Столькi супярэчнасцей поўнiцца ў душы ў немца, нават у самага лепшага! I як бы ёй хацеў, каб яго вылечылi ад гэтае хваробы... - Ён зноў ледзь прыкметна ўсмiхнуўся. Твар яго пасвятлеў.
- У суседнiм з нашым маёнтку, - гаварыў Эбрэнак, - жыве дзяўчына, вельмi прыгожая i лагодная. Мой бацька быў бы шчаслiвы, калi б я ажанiўся з ёю. Калi ён памёр, мы былi амаль заручаныя, нам нават дазвалялi гуляць удваiх i падоўгу.
Пляменнiца парвала нiтку. Ён спынiўся. Вушка было надта маленькае, i дзяўчына доўга не магла ўцягнуць нiтку ў iголку.
- Аднойчы мы гулялi з ёю ў лесе. Хараство было незвычайнае: зайцы, вавёркi, птушкi, усялякiя краскi - нарцысы, гiяцынты, амарылiсы... Ад радасцi яна расчырванелася. "Я шчаслiвая, Вернер! Як я люблю гэтыя боскiя дарункi!.."
Я таксама быў шчаслiвы. Мы прылеглi на моху сярод папарацi i моўчкi любавалiся лесам. Раптам яна закрычала: "Маленькая дрэнь, брыдкi камар, ён укусiў мяне ў падбародак! - Пасля ўзмахнула рукою. - Я злавiла аднаго, Вернер! Глядзiце, як я зараз яго пакараю! Я адарву яму ножкi - адну, цяпер другую..." - i зрабiла гэта... На шчасце, у яе было багата жанiхоў. Сумленне мяне не мучыла. З таго часу я пачаў баяцца нямецкiх дзяўчат.
Ён задуменна паглядзеў на свае далонi i сказаў:
- Такiя ж i нашы палiтыкi. Вось чаму я нiколi не хацеў лезцi ў палiтыку, нягледзячы на маiх таварышаў, якiя ў лiстах заклiкалi мяне далучыцца да iх гуртаванняў. Не, я заўсёды быў дамаседам. Вядома, гэта не павялiчвала поспеху маёй музыкi, але што такое поспех у параўнаннi са спакойным сумленнем?! Я перакананы, што мае сябры змагаюцца разам з фюрэрам за самыя вялiкiя i высакародныя iдэi. Але ж я перакананы i ў тым, што яны здольныя адрываць камарам ножкi. Так заўсёды ў немцаў, калi яны застаюцца ў поўнай адзiноце: тады гэта проста непазбежна. А хто больш адзiнокi, як не людзi, што становяцца гаспадарамi зямлi? На шчасце, цяпер яны ўжо не адзiнокiя: яны ў Францыi. Гэта краiна iх вылечыць. I скажу вам: немцы гэта ведаюць. Велiч i чысцiня Францыi будуць iм лекамi.
Ён пайшоў да дзвярэй i цiха сказаў, нiбыта сабе:
- На гэта патрэбная любоў...
Ён спынiўся на iмгненне i азiрнуўся. Паглядзеў на пляменнiцу, якая схiлiлася над вязаннем, на яе кволую, бледную шыю з завiткамi валасоў колеру цёмнага чырвонага дрэва, спакойна i рашуча дадаў:
- ...Любоў, якая падзяляецца.
Пасля адвярнуўся i, зачыняючы дзверы, сказаў як звычайна:
- Дабранач.
Насталi доўгiя веснавыя днi. Цяпер афiцэр прыходзiў да нас, калi ўжо дагарала сонца. Як i зiмою, ён насiў шэрыя фланелевыя штаны, але куртку змянiў на лягчэйшую вязаную, а швэдар - на кашулю з адкрытым каўняром. Аднойчы вечарам ён сышоў унiз з кнiжкаю ў руках, трымаючы палец мiж старонак. На твары ў яго была радасная ўсмешка, як у чалавека, што смакуе наперад задавальненне, якое ён з кiмсьцi зараз падзелiць.
- Я прынёс гэта вам. Старонка з "Макбета". Божа! Як велiчна!
Ён разгарнуў кнiгу.
Маўчанне мора
Пераклад: А.Асташонак
Памяцi забiтага паэта Сэн-Поль-Ру
Да таго, як з'явiўся ён, немцы не раз прыглядалiся да нашага жытла. Перш за ўсё салдатня: два белабрысыя пехацiнцы, адзiн - няўклюдны, худзенечкi, другi - каржакаваты, з рукамi каменячоса. Яны агледзелi жытло з усiх бакоў. Пазней з няўклюдным пехацiнцам прыйшоў унтэр-афiцэр. Яны загаварылi са мною на мове, якую, вiдаць, лiчылi французскаю. Я не зразумеў нiводнага слова, але правёў iх па свабодных пакоях. Здалося, што немцам яны прыйшлiся даспадобы.
Назаўтра ранiцай у сад уехала адкрытая ваенная машына, шэрая i вялiзная. Шафёр i худы салдат, малады i вясёлы, выгрузiлi з яе дзве скрынi i велiзарны пак, загорнуты ў брызент, i ўцягнулi ўсё гэта ў гасцёўню. Машына кудысьцi паехала, а праз некалькi гадзiн я пачуў на дварэ конскi тупат. Былi гэта тры кавалерысты. Адзiн злез з каня i пайшоў да старой мураванай будынiны, дзе была мая майстэрня. Потым вярнуўся, i немцы павялi туды коней. Пазней я ўбачыў, што яны прывязалi коней да скабы, якую замацавалi ў дзiрцы памiж камянямi ў сцяне.
Прайшло яшчэ два днi, i нiчога новага не адбылося. Больш я не бачыў нiкога. Кавалерысты выходзiлi з коньмi на золку, вярталiся ўвечары i клалiся спаць у каморы пад лесвiцай, куды нацягалi сабе саломы.
На трэцi дзень ранiцай вярнулася ваенная машына. Вясёлы салдат узвалiў на плечы вялiкi куфэрак i занёс яго ў гасцёўню. Потым узяў свой мяшок i паклаў яго ў суседнiм пакоi. Сышоў унiз i на правiльнай французскай мове загадаў маёй пляменнiцы прынесцi пасцельную бялiзну.
Калi пачуўся стук, адчыняць дзверы пайшла пляменнiца. Як звычайна, яна толькi што падала мне кубак кавы, якую я п'ю перад сном. Я сядзеў у самым куце, далёка ад лямпы. Дзверы адгэтуль выходзяць у сад, а ўздоўж усяго дома цягнецца выкладзены плiткаю тратуар. Мы пачулi стук абцасаў па тратуары. Пляменнiца паглядзела на мяне i паставiла кубак. Я трымаў свой у руках.
Было цёмна, не вельмi холадна. Леташнi лiстапад увогуле не быў халодны. Я ўбачыў велiзарны сiлуэт, плоскую фуражку, плашч, накiнуты на плечы нiбыта палярына.
Пляменнiца моўчкi адчынiла дзверы. Стала, прыцiснуўшыся да сцяны, апусцiла вочы. Я ж маленькiмi глыткамi пiў каву.
- Прабачце, - сказаў чалавек у дзвярах i пачцiва схiлiў галаву.
Здавалася, ён спрабаваў зразумець наша маўчанне. Пастаяўшы крыху, афiцэр увайшоў.
Плашч саслiзнуў яму на руку. Ён аддаў нам чэсць i зняў фуражку. Павярнуўся да пляменнiцы, элегантна пакланiўся ёй, амаль няўлоўна ўсмiхнуўся. Пасля з прыкметнай павагай пакланiўся мне.
- Мяне завуць Вернер фон Эбрэнак.
У галаве мiльганула: "Iмя гучыць не па-нямецку. Нашчадак эмiгранта-пратэстанта?"
- Я вельмi вам спачуваю, - павольна дадаў афiцэр.
Апошняе слова нiбыта ўпала ў наша маўчанне. Пляменнiца зачынiла за афiцэрам дзверы. Яна ўсё яшчэ стаяла каля сцяны i глядзела перад сабою. Я не зварухнуўся з месца. Павольна паставiў пусты кубак на фiсгармонiю, сашчапiў пальцы i стаў чакаць.
Афiцэр загаварыў зноў:
- Я проста вымушаны быў стаць вашым кватарантам. Iншага выйсця ў гэтых умовах няма. Спадзяюся, што мой ардынарац забяспечыць вам спакой.
Ён стаяў пасярэдзiне пакоя - высачэзны i тонкi. Рукою ён мог бы дастаць да столi.
Галава ў яго была крыху нахiлена ўперад, i таму ўражанне было такое, што яна iшла не з шыi, а з грудзей; ён здаваўся згорбленым. Сцёгны i плечы сухарлявыя. Прыгожы худы твар. Глыбока запалыя вочы, здаецца, блакiтныя, цяжка было разгледзець. Зачасаныя назад валасы, бялявыя i шаўкавiстыя, мякка блiшчалi ў святле люстры.
Маўчанне было, як туман на досвiтку - густое i нерухомае, а нашы застылыя постацi рабiлi яго яшчэ цяжэйшым, быццам налiвалi свiнцом. Разгублены, такi ж нерухомы, стаяў i афiцэр. Урэшце я ўбачыў, як на яго вуснах пачала з'яўляцца ўсмешка - сур'ёзная, без намёку на iронiю. Ён зрабiў нейкi рух рукою, сэнсу якога я не зразумеў. Вочы яго спынiлiся на пляменнiцы, што застыла каля сцяны, i я добра разгледзеў яго мужны твар, вялiкi тонкi нос. Прыкмецiў, што адзiн зуб быў залаты. Урэшце афiцэр адвёў вочы, паглядзеў на полымя ў камiне i сказаў:
- Я вельмi паважаю людзей, якiя любяць сваю радзiму. - Потым рэзка падняў галаву i ўгледзеўся ў скульптурку анёла над акном. - Я мог бы падняцца цяпер у свой пакой, але не ведаю як.
Пляменнiца адчынiла дзверы на лесвiчку i пачала падымацца па прыступках, не гледзячы на афiцэра, нiбыта нiкога побач з ёю i не было. Немец iшоў следам. Тут я ўбачыў, што адна нага ў яго не згiнаецца.
Я пачуў, як яны прайшлi праз пярэднi пакой; крокi афiцэра то гучнелi, то зацiхалi. Аднынiлiся i зачынiлiся дзверы. Пляменнiца вярнулася, узяла свой кубак i пачала пiць каву. Я распалiў люльку. Некалькi хвiлiн мы маўчалi.
- Дзякуй богу, здаецца, чалавек ён прыстойны, - сказаў я.
Пляменнiца пацiснула плячыма. Паклала на каленi маю вельветавую куртку i пачала латаць локаць.
Ранiцай, у снеданне, афiцэр сышоў унiз. У кухню вяла другая лесвiца, i я не ведаю, цi пачуў немец нашы галасы, цi пайшоў так.
- Я добра выспаўся. Спадзяюся, i вы таксама, - сказаў ён i спынiўся ля дзвярэй. Потым з усмешкай агледзеў прасторны пакой. У нас было не дужа багата дроў i яшчэ менш брыкету, таму мы вырашылi перайсцi на зiму ў кухню. Я яе перафарбаваў, яшчэ мы ўпрыгожылi яе розным медным i iншым даўнiм посудам, перанеслi сюды сёе-тое з мэблi. Ён разглядваў усё з той самай ледзь прыкметнаю ўсмешкаю, i я ўбачыў вузенькую палоску белых зубоў. Яшчэ я ўбачыў, што вочы ў яго не блакiтныя, як мне здалося спачатку, а зеленаватыя. Урэшце ён прайшоў праз пакой i адчынiў дзверы ў сад. Ступiў два крокi i павярнуўся да нас, каб паглядзець на доўгi i нiзкi дом з цёмным чарапiчным дахам, увесь увiты вiнаградам. Пасля задаволена ўсмiхнуўся.
- Ваш стары мэр абяцаў мне, што я буду жыць у замку, - сказаў ён, углядаючыся ў шыкоўны будынак на ўзгорку, што вiднеўся скрозь аголеныя дрэвы. - Я падзякую маiм падначаленым за тое, што яны не памылiлiся. Гэты замак куды лепшы.
Потым зачынiў за сабою шкляныя дзверы, пакланiўся нам i пайшоў.
Вярнуўся ён вечарам, у той самы час, што i напярэдаднi. Мы пiлi каву. Ён пастукаўся, але не чакаў, пакуль да дзвярэй падыдзе пляменнiца, адчынiў iх сам.
- Баюся, што не ў пару, - сказаў ён. - Калi хочаце, я буду хадзiць праз кухню, тады вы зможаце замыкаць гэты пакой. - Ён падышоў да дзвярэй, спынiўся на хвiлiну, агледзеў памяшканне. Урэшце пачцiва пакланiўся, сказаў: Дабранач, - i выйшаў.
Мы так i не замкнулi нi разу пакой. Я не ўпэўнены, што ўсё, што мы тады рабiлi, было нам ясна i зразумела. Маўклiва пагадзiўшыся, мы вырашылi нiчога ў нашым жыццi не мяняць, нiводнае дэталi - i жылi так, быццам афiцэра не было, нiбыта ён быў якi прывiд. Але магло быць i так, што з гэтым рашэннем зжылося ў маiм сэрцы i нейкае iншае пачуццё: я не ўмею, не пакутуючы сам, пакрыўдзiць чалавека, нават ворага.
Даволi доўга - больш за месяц - гэта сцэна паўтаралася штодзень. Афiцэр стукаўся i ўваходзiў, гаварыў пра надвор'е цi яшчэ што, так, што можна было яму не адказваць. Ён заўсёды спыняўся каля дзвярэй, абводзiў поглядам пакой, нас. Лёгкая ўсмешка перадавала задавальненне, якое яму, як мне думаецца, даваў гэты агляд. I так кожны раз: агляд i задавальненне. Ён узiраўся ў твар пляменнiцы за вязаннем або шытвом, заўсёды стрыманай i абыякавай, а калi ўрэшце адводзiў вочы, я бачыў у яго ўсмешцы нешта спачувальнае, нейкую пахвалу. Кланяючыся, ён заўсёды казаў: "Дабранач".
Усё нечакана змянiлася ў адзiн вечар. На дварэ iшоў дождж з невялiкiм снегам, было страшэнна сыра i холадна. Я падкладаў у камiн тоўстыя палены, якiя бярог менавiта на такiя халады, i неяк непрыкметна пачаў думаць пра афiцэра, уяўляць сабе, як ён iдзе па вулiцы, як зараз увойдзе, увесь заснежаны. Але ён не прыйшоў. Час, калi ён вяртаўся, даўно мiнуў, i я злаваў, што не магу прагнаць гэтых думак. Пляменнiца засяроджана вязала.
Урэшце пачулiся крокi. Але чамусьцi зверху. Па iх няроўным стуку я здагадаўся, што гэта афiцэр. Вiдаць, ён увайшоў праз другiя дзверы, а цяпер спускаўся да нас. Вядома, яму не хацелася, каб мы бачылi яго ў прамоклай форме, таму ён i пераадзеўся.
Крокi па лесвiцы, то цяжкiя, то лёгкiя, наблiжалiся. Дзверы адчынiлiся, i афiцэр увайшоў - у цывiльным. На iм былi штаны з тоўстай шэрай фланелi i куртка са сталёва-блакiтнага цвiду з рудаватымi пражылкамi, шырокая i свабодная; швэдар з тоўстай нябеленай шэрсцi хораша прыставаў да яго статнага мускулiстага торса. Ва ўсёй яго паставе адчувалася нейкая вытанчаная грэба да таго, што ён насiў.
- Прабачце. Не магу сагрэцца. Прамок дашчэнту, а ў пакоi вельмi холадна. Пагрэюся колькi хвiлiн каля вашага агню.
Ён грузна прысеў на кукiшкi перад камiнам, працягнуў да цяпла рукi.
- От добра!.. Добра!.. - прыгаворваў ён задаволена.
Пасля павярнуўся да агню спiнаю, абхапiў калена рукамi. Пачакаўшы яшчэ крыху, загаварыў:
- Ну, гэта яшчэ нiчога. Зiма ў Францыi мяккая. А ў нас яна вельмi суровая. Лясы ў нас сасновыя, густыя, узiмку снегу на iх - процьма. А тут i дрэвы нейкiя пяшчотныя, i снег на iх, што тыя карункi. Наша прырода - усё роўна як дужы, прысадзiсты бык, створаны для барацьбы за выжыванне. А ваша - дух, узнёслая паэтычная думка.
Акцэнт у Эбрэнака быў лёгкi, прыкметны хiба што на цвёрдых зычных, голас даволi глухi, амаль без тэмбру, так што гаворка яго нагадвала нейкае пявучае гудзенне.
Ён устаў, паставiў локаць на камiнную палiчку, прыцiснуўся лобам да рукi. Гэты немец быў такi высокi, што яму прыходзiлася нахiляцца нават там, дзе я i блiзка не даставаў галавою.
Ён стаяў так даволi доўга - маўклiвы i нерухомы. Пляменнiца механiчна вязала. Яна не глянула ў яго бок нi разу. Я курыў, седзячы ў ёмкiм крэсле, i думаў, што нiшто не можа парушыць нашага гнятучага маўчання, адно чакаў, калi ўжо афiцэр адкланяецца i пойдзе.
Але пявучае глухое гудзенне пачулася зноў, i дзiўна, адно ж здавалася, яно не парушала маўчання, а цi не ўзнiкала з яго.
- Я заўсёды любiў Францыю, - сказаў ён, не зважаючы на нашу абыякавасць. Заўсёды. У мiнулую вайну я быў яшчэ маленькi, i пра тое, што я думаў тады, успамiнаць не варта. Але потым я любiў яе заўсёды. Толькi здалёку, нiбыта прынцэсу Мару.
- Праз бацьку, - дадаў ён задуменна, потым засунуў рукi ў кiшэнi курткi i прытулiўся да камiна. Час ад часу ён павольна цёрся аб карнiз патылiцаю, - у гэты момант ён нагадваў мне аленя. Побач з iм стаяла крэсла, трэба толькi было зрабiць адзiн крок. Але ён застаўся на месцы. Да апошняга дня ён так i не сеў у гэтае крэсла - нi разу. Мы яго сесцi не запрашалi, ён жа нiколi не рабiў таго, што магло падацца фамiльярнасцю.
- Праз бацьку, - паўтарыў ён. - Ён быў сапраўдны патрыёт. Паражэнне стала для яго асабiстым горам. I ўсё ж ён любiў вашу краiну, Брыяна, верыў у Веймарскую рэспублiку, у тое, што Брыян з'яднае Гермянiю i Францыю ў адну непарушную сям'ю, верыў, што сонца ўрэшце ўзыдзе над Эўропай... Яго энтузiязму хапiла б на многiх...
Расказваючы, Эбрэнак не зводзiў вачэй з пляменнiцы. Але глядзеў на яе не як мужчына на жанчыну, а так, як глядзяць на статую. Ды яна i была статуя. Жывая, а ўсё-такi статуя.
- Але Брыяна перамаглi. Бацька зразумеў, што ў вас гаспадараць людзi, падобныя на Вэндэля, Анры Бардо, старога маршала Пэтэна - уся гэта пражэрлiвая буржуазiя. Тады ён i сказаў мне, што я змагу ступiць на зямлю Францыi толькi ў касцы i ботах. Я быў вымушаны паклясцiся яму ў гэтым, таму што ён быў пры смерцi. I вось да вайны я аб'ездзiў усю Эўропу, апроч Францыi.
Немец усмiхнуўся i дадаў:
- Я ж музыкант.
З камiна выпала палена, вакол рассыпалася вуголле. Немец нагнуўся, падабраў яго, пасля загаварыў зноў:
- Кампазiтар. У музыцы ўсё маё жыццё, i цi не дзiўна, што я салдат?.. I ўсё ж я не шкадую, што iдзе гэтая вайна. Я веру, што яна - пачатак вялiкiх спраў...
Ён выпрастаўся, выняў рукi з кiшэняў i, не апускаючы iх, дадаў:
- Прабачце мне: можа быць, я чымсьцi вас паранiў. Але ж я веру, усiм сэрцам веру ў тое, што вам сказаў. Я веру ў гэта ад любовi да вашае краiны. Вайна стане пачаткам вялiкiх спраў i для Германii i для Францыi. Як i бацька, я перакананы, што над Эўропаю будзе свяцiць сонца.
Ён зрабiў два крокi, пакланiўся i, як заўсёды, сказаў, перад тым як выйсцi:
- Дабранач.
Я моўчкi дакурыў люльку. Кашлянуўшы, сказаў:
- Можа, бесчалавечна адмаўляць яму ў такой дробязi, як адно слова?..
Пляменнiца ўзрушана паглядзела на мяне. Вочы яе блiшчалi ад абурэння. Я адчуў, што чырванею.
З гэтага дня яго вiзiты сталi iнакшыя. Цяпер мы вельмi рэдка бачылi яго ў форме. Ён пераадзяваўся, а потым ужо iшоў да нас. Цi рабiў ён так, каб мы не бачылi варожага мундзiра? Цi каб мы забылiся, што ён яго носiць, i прызвычаiлiся да кватаранта? Хутчэй за ўсё справа была i ў тым, i ў другiм. Ён стукаўся i ўваходзiў, не чакаючы адказу, бо ведаў, што яго не будзе. Рабiў ён гэта вельмi проста i натуральна: прыходзiў пагрэцца каля камiна. Ён i хаваць не спрабаваў зручную ўмоўнасць гэтае заўсёднае падставы.
Прыходзiў ён, праўда, не кожны вечар, але ж не помню, каб хоць раз пайшоў ад нас, не сказаўшы нi слова. Грэючы то рукi, то спiну, ён цiхенька пачынаў сваё пявучае гудзенне. Усе гэтыя доўгiя вечары ён вёў няспынны маналог на тэмы, што запаланiлi ўсю яго душу: радзiма, музыка, Францыя... Нiводнага разу не спрабаваў ён дамагчыся ад нас адказу, ухвалы цi нават позiрку. Нiколi не заставаўся ў нас так доўга, як у першы вечар. Расказваў што-небудзь пакрысе, то падзяляючы думкi маўчаннем, то злiваючы iх у адну няспынную манатонную малiтву. То стаяў каля камiна нерухомы, як карыятыда, то, гаворачы, падыходзiў да якой-небудзь рэчы цi малюнка на сцяне. Потым змаўкаў, кланяўся i выходзiў, сказаўшы заўсёднае: "Дабранач".
- У чым рознiца мiж гэтым агнём i тым, што палае ў камiне майго жытла? сказаў ён у адзiн з першых вечароў. - Вядома, i дровы, i полымя, i камiн усюды аднолькавыя. Але ж толькi не водсвет гэтага полымя! Бо водсвет яго нясе ў сабе кавалачак душы тых рэчаў, якiя полымя асвятляе, людзей, што жывуць яго цяплом, мэблi, сцен, кнiг на палiцах...
- Чаму я так люблю гэты пакой? - сказаў ён задуменна. - Не такi ўжо ён прыгожы - выбачайце!.. - Ён засмяяўся. - Я хачу сказаць, што гэта не музей. Пра вашу мэблю нiяк не скажаш, што гэта цуд мастацтва!.. Але ж у гэтага пакоя ёсць душа. Усё гэта жытло - жывое.
Ён стаяў перад палiцамi з кнiгамi, з ласкавай лёгкасцю праводзiў пальцамi па пераплётах.
- ...Бальаак, Барэс, Бадлер, Бамаршэ, Буало, Бюфон... Шатабрыян, Карнэль, Дэкарт, Фенелон, Флабэр... Лафантэн, Франс, Гацье, Гюго... Якiя мастакi! сказаў ён,i ўсмiхнуўшыся. - А гэта ж усяго толькi некалькi палiц.." Ёсць яшчэ Мальер, Рабле, Расiн, Паскаль, Стэндаль, Вальтэр, Мантэнь i ўсе астатнiя... Час ад часу ён здзiўляўся - мусiць, тады, калi сустракаў нечаканае iмя.
- Гаворачы пра Англiю, перш за ўсё ўспамiнаюць Шэкспiра, пра Iталiю Дантэ, пра Гiшпанiю - Сервантэса. Бяруцца за нас - зараз жа кажуць: Гётэ. А потым трэба корпацца ў памяцi. А калi гаворка заходзiць пра Францыю? Хто прыгадаецца адразу? Мальер? Расiн? Гюго? Вальтэр? Рабле? Хто? Не ведаеш, каго i выбраць.
Ён павярнуўся да нас i дадаў сур'ёзна:
- Але што да музыкi - тут ужо пашукайце ў нас: Бах, Гендэль, Бетховен, Вагнер, Моцарт... Якое iмя вы ўспомнiце першае? А мы ваюем!.. - сказаў ён сумна. Пасля вярнуўся да камiна i з усмешкаю паглядзеў на пляменнiцу. - Але гэтая вайна апошняя! Больш ваяваць мы не будзем: мы з'яднаемся. - Каля вачэй у яго з'явiлiся маршчынкi, на шчоках - ямачкi, блiснулi белыя зубы, i ён весела сказаў: - З'яднаемся, - пасля пацвердзiў свае словы лёгкiм рухам галавы i дадаў, памаўчаўшы: - Калi мы ўвайшлi ў Сэнт, я быў проста шчаслiвы, так добра нас сустракалi. Думаў, што ўсё будзе лёгка. Адно ж пасля зразумеў, што гэта была баязлiвасць. - Ён пасур'ёзнеў. - Я стаў пагарджаць гэтымi людзьмi, пачаў баяцца за Францыю. Думаў: няўжо яна так змянiлася? Але не! Яна не змянiлася! Я зразумеў гэта пазней, i цяпер мяне робiць шчаслiвым яе строгi i стрыманы твар.
Ён паглядзеў на мяне, - я адвёў вочы, - потым вакол сябе, i ўрэшце погляд яго зноў спынiўся на бязлiтасна абыякавым твары пляменнiцы.
- Я шчаслiвы, што сустрэў тут старога чалавека з пачуццём годнасцi. I маўклiвую дзяўчыну. Трэба перамагчы гэтае маўчанне Францыi. Мне гэта люба.
Ён глядзеў на пляменнiцу, на яе ўпарты, замкнёны i чысты твар, глядзеў моўчкi, з сур'ёзнаю настойлiвасцю, але ў гэтай настойлiвасцi таiлася нейкая ўсмешка. Пляменнiца адчувала гэта. Я ўбачыў, як яна пачырванела, мiж яе бровамi з'явiлася маршчынка. Пальцы занадта таропка цягнулi iголку здавалася, нiтка вось-вось парвецца.
- Вядома, - зноў загудзеў ён, - так будзе лепш. Намнога лепш. Мы створым непахiсны саюз - саюз, у якiм кожны набудзе велiч... Ёсць цудоўная казка для дзяцей, якую чытаў я, чыталi вы, чытаў увесь свет. Не ведаю, як у вас, а ў нас яна называецца "Das Tier und die Schone" - "Страшыдла i Прыгажуня". Бедная Прыгажуня - бяссiльная нявольнiца Страшыдлы, якое бязлiтасна не адпускае яе ад сябе нi на хвiлiну... Прыгажуня горда i мужна пераносiць свае пакуты... Але Страшыдла лепшае, чым здаецца. Яно не ведае вытанчаных манер! Яно нязграбнае, прыкрае, проста пачварнае побач з Прыгажуняй. Але ў Страшыдлы ёсць сэрца, у яго ёсць душа, i ў гэтай душы жывуць высокiя iмкненнi. Толькi б Прыгажуня захацела яго зразумець!.. Але ж не, яна гэтага не хоча. Аднак iдуць днi, i яна спакваля пачынае прыкмячаць у вачах ненавiснага турэмшчыка душэўнае святло, штосьцi падобнае на малiтву i каханне. Яна ўжо не так балюча адчувае на сабе цяжар лапы Страшыдлы, лягчэй пераносiць аковы свайго палону... Яе кранае яго пастаянства. Яна перастае ненавiдзець Страшыдлу, падае яму руку - i раптам знiкаюць вядзьмарскiя чары, пад пачварнаю ўладай якiх быў рыцар... Перад Прыгажуняй рыцар - прыгожы i чысты, лагодны i выхаваны. А кожны пацалунак Прыгажунi аздабляе яго новымi адмысловымi вартасцямi... Найвышэйшае шчасце спадарожнiчае iх шлюбу. Дзецi iх, у якiх усё больш прыгажэе суквецце бацькоўскiх талентаў, - самыя цудоўныя з усiх, каго нараджала зямля... Вам даспадобы гэтая казка? Я заўсёды яе любiў. Часта перачытваў. Плакаў над ёю. Асаблiва кранала мяне Страшыдла: я так добра разумеў яго пакуты... Нават сёння хвалююся...
Ён змоўк, удыхнуў з усяе сiлы паветра i пакланiўся:
- Дабранач.
Аднойчы вечарам, падняўшыся да сябе па тытунь, я пачуў гукi фiсгармонii. Гэта былi "Восьмая прэлюдыя i фуга", якiя пляменнiца развучвала яшчэ да разгрому. Ноты так i засталiся адкрытыя на той самай старонцы: да гэтага вечара пляменнiца не рашалася зноў падысцi да фiсгармонii. Музыка выклiкала ўва мне i задавальненне i здзiўленне: якая ўнутраная неабходнасць падштурхнула пляменнiцу да iнструмента?
Але iграла не яна. Пляменнiца, як заўсёды, вязала на сваiм звычайным месцы. Позiрк яе сустрэўся з маiм, яна нешта хацела сказаць мне вачыма, але што - я не зразумеў. Я разглядваў высокую постаць каля iнструмента, галаву, якая над iм схiлiлася, доўгiя рукi. Тонкiя, нервовыя пальцы дакраналiся да клавiшаў, нiбыта жывыя iстоты.
Ён сыграў толькi прэлюдыю. Устаў, падышоў да камiна.
- Што можа быць вышэй за гэтую музыку? - сказаў ён глуха i цiха. Вышэй?.. Не, гэта не тое слова, не тое... Яна па-за чалавекам, па-за яго iстотаю. Яна раскрывае, не, вымушае ўгадваць... не, прадчуваць... прадчуваць, што ж гэта такое - прырода... загадкавая прырода душы чалавечае... Так: прырода, боская i недаступная розуму... Не, гэта музыка не чалавечая.
Ён надоўга змоўк, пасур'ёзнеў, задуменна пакусваў вусны.
- Бах... Ён мог быць толькi немцам. Гэта ёсць у характары нашае зямлi: штосьцi нечалавечае. Я хачу сказаць - далёкае чалавеку... Я люблю гэтую музыку, абагаўляю яе, яна напаўняе мяне, жыве ўва мне, нiбыта бог, але... Але яна не мая. Я хацеў бы стварыць музыку, блiзкую чалавеку: гэта таксама шлях да праўды. Гэта мой шлях. Я не хацеў бы, не мог бы iсцi iншым шляхам. Цяпер я гэта ведаю... Ведаю цвёрда. З якога часу? З таго, як жыву тут.
Ён павярнуўся да нас спiнаю. Моцна ўхапiўся за палiчку камiна i глядзеў на агонь мiж сваiх рук, нiбы праз пруты кратаў. Голас яго пацiшэў, паглушэў:
- Цяпер я не магу без Францыi. Але ж я патрабую многага: я хачу, каб яна мяне прыняла. I не як чужынца - вандроўнiка цi пераможцу. Не. Гэтыя ад яе не атрымаюць нiчога, яна iм нiчога не дасць... Багацце яе, велiзарнае багацце не захопiш. Трэба, каб яна сама аддала яго са сваiм малаком, сама, як мацi, прыгарнула да грудзей... Я добра разумею, што гэта залежыць ад нас... Але i ад яе таксама. Трэба, каб яна згадзiлася зразумець нашу прагу, згадзiлася яе спатолiць... згадзiлася з'яднацца з намi.
- А мне, - ён выпрастаўся, голас яго пазванчэў, - мне трэба тут жыць. Жыць доўга. У такiм жытле, як гэта. Жыць, як сыну такое вёскi... Мне гэта трэба...
Ён змоўк. Павярнуўся ўрэшце да нас. Ён глядзеў на пляменнiцу i ўсмiхаўся, але ўсмiхалiся яго вусны, толькi не вочы.
- Перашкоды будуць пераадолены, - сказаў ён. - Шчырасць заўжды пераадольвае перашкоды. Дабранач.
Я не магу прыпомнiць цяпер усё тое, што пачулi мы ад яго за гэтыя сто з лiшкам зiмовых вечароў. Але тэма не мянялася нiколi. Гэта была доўгая рапсодыя яго адкрыцця Францыi: любовi да яе здалёку, да таго, як ён спазнаў яе, i любовi, якая спела ў iм з кожным днём з таго часу, як лёс, на шчасце, прывёў яго сюды. Дальбог, я яго паважаў. Паважаў за тое, што ён не страцiў цярпення. За тое, што яго нi разу не спакусiла жаданне разбiць гэтае няўмольнае маўчанне якiм-небудзь злым словам... Наадварот, калi, бывала, маўчанне, як цяжкi газ, запаўняла наш пакой, кожны куточак, здавалася, што з нас траiх лягчэй за ўсiх дыхалася, вядома, яму. Тады ён глядзеў на пляменнiцу, выказваючы тую асаблiвую ўхвалу - адначасова i сур'ёзную i iранiчную, - якую мы прыкмецiлi на яго твары яшчэ ў першы дзень, а я бачыў, як мiтусiцца душа пляменнiцы ў турме, якую яна сама сабе збудавала, i самай першай прыкметай яе хвалявання было лёгкае дрыжанне пальцаў. I калi ўрэшце Вернер фон Эбрэнак мякка i спакойна парушаў гэта маўчанне сваiм цiхiм пявучым гудзеннем, здавалася, што i мне дыхаць было ўжо лягчэй. Ён часта расказваў пра сябе:
- Наша жытло стаiць у лесе; там я нарадзiўся, хадзiў у школу. Я нiкуды не выязджаў да тае пары, пакуль не паехаў у Мюнхен здаваць экзамены, а потым у Зальцбург - вучыцца музыцы. Вярнуўшыся адтуль, я стаў дамаседам. Я не любiў вялiкiх гарадоў. Нi Лондан, нi Вена, нi Рым, нi Варшава, нi нямецкiя гарады не спадабалiся мне... Я толькi вельмi любiў Прагу - нiводзiн горад не мае такой душы - i асаблiва - Нюрнберг. Кожнаму немцу гэта горад, дзе растае яго сэрца: там ён знаходзiць дарагiя яму прывiды, там кожны камень захоўвае памяць пра тых, хто быў гонарам старое Германii. Я думаю, што французы адчуваюць тое ж самае перад Шартрскiм саборам: блiзкасць продкаў, вытанчанасць iх душы, велiч веры, высакароднасць. Лёс прывёў мяне ў Шартр. Як я там расхваляваўся, калi ўбачыў, як над спелай збажыной у блакiце далёкае смугi ўзнiкае гэты сабор-прывiд! Я ўяўляў сабе пачуццi тых людзей, што калiсьцi сцякалiся да яго пехатою, конна, на калёсах... У думках iшоў з iмi, перажываў тыя ж пачуццi, што i яны, i любiў гэтых людзей... I як хацелася мне быць iм братам!..
Твар яго стаў змрочны.
- Вядома, цяжка чуць такiя словы ад чалавека, якi прыехаў у Шартр у бранiраванай машыне... Аднак гэта праўда. Столькi супярэчнасцей поўнiцца ў душы ў немца, нават у самага лепшага! I як бы ёй хацеў, каб яго вылечылi ад гэтае хваробы... - Ён зноў ледзь прыкметна ўсмiхнуўся. Твар яго пасвятлеў.
- У суседнiм з нашым маёнтку, - гаварыў Эбрэнак, - жыве дзяўчына, вельмi прыгожая i лагодная. Мой бацька быў бы шчаслiвы, калi б я ажанiўся з ёю. Калi ён памёр, мы былi амаль заручаныя, нам нават дазвалялi гуляць удваiх i падоўгу.
Пляменнiца парвала нiтку. Ён спынiўся. Вушка было надта маленькае, i дзяўчына доўга не магла ўцягнуць нiтку ў iголку.
- Аднойчы мы гулялi з ёю ў лесе. Хараство было незвычайнае: зайцы, вавёркi, птушкi, усялякiя краскi - нарцысы, гiяцынты, амарылiсы... Ад радасцi яна расчырванелася. "Я шчаслiвая, Вернер! Як я люблю гэтыя боскiя дарункi!.."
Я таксама быў шчаслiвы. Мы прылеглi на моху сярод папарацi i моўчкi любавалiся лесам. Раптам яна закрычала: "Маленькая дрэнь, брыдкi камар, ён укусiў мяне ў падбародак! - Пасля ўзмахнула рукою. - Я злавiла аднаго, Вернер! Глядзiце, як я зараз яго пакараю! Я адарву яму ножкi - адну, цяпер другую..." - i зрабiла гэта... На шчасце, у яе было багата жанiхоў. Сумленне мяне не мучыла. З таго часу я пачаў баяцца нямецкiх дзяўчат.
Ён задуменна паглядзеў на свае далонi i сказаў:
- Такiя ж i нашы палiтыкi. Вось чаму я нiколi не хацеў лезцi ў палiтыку, нягледзячы на маiх таварышаў, якiя ў лiстах заклiкалi мяне далучыцца да iх гуртаванняў. Не, я заўсёды быў дамаседам. Вядома, гэта не павялiчвала поспеху маёй музыкi, але што такое поспех у параўнаннi са спакойным сумленнем?! Я перакананы, што мае сябры змагаюцца разам з фюрэрам за самыя вялiкiя i высакародныя iдэi. Але ж я перакананы i ў тым, што яны здольныя адрываць камарам ножкi. Так заўсёды ў немцаў, калi яны застаюцца ў поўнай адзiноце: тады гэта проста непазбежна. А хто больш адзiнокi, як не людзi, што становяцца гаспадарамi зямлi? На шчасце, цяпер яны ўжо не адзiнокiя: яны ў Францыi. Гэта краiна iх вылечыць. I скажу вам: немцы гэта ведаюць. Велiч i чысцiня Францыi будуць iм лекамi.
Ён пайшоў да дзвярэй i цiха сказаў, нiбыта сабе:
- На гэта патрэбная любоў...
Ён спынiўся на iмгненне i азiрнуўся. Паглядзеў на пляменнiцу, якая схiлiлася над вязаннем, на яе кволую, бледную шыю з завiткамi валасоў колеру цёмнага чырвонага дрэва, спакойна i рашуча дадаў:
- ...Любоў, якая падзяляецца.
Пасля адвярнуўся i, зачыняючы дзверы, сказаў як звычайна:
- Дабранач.
Насталi доўгiя веснавыя днi. Цяпер афiцэр прыходзiў да нас, калi ўжо дагарала сонца. Як i зiмою, ён насiў шэрыя фланелевыя штаны, але куртку змянiў на лягчэйшую вязаную, а швэдар - на кашулю з адкрытым каўняром. Аднойчы вечарам ён сышоў унiз з кнiжкаю ў руках, трымаючы палец мiж старонак. На твары ў яго была радасная ўсмешка, як у чалавека, што смакуе наперад задавальненне, якое ён з кiмсьцi зараз падзелiць.
- Я прынёс гэта вам. Старонка з "Макбета". Божа! Як велiчна!
Ён разгарнуў кнiгу.