Фраерман Рувим Исаевич. Дзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне (на белорусском языке)

   - Хто тут, памажыце!
   I нечакана дакранулася да бацькавага шыняля. У змроку, без усялякiх бачных адзнак, не вачыма, аслепленымi снегам, не пальцамi, змярцвелымi ад сцюжы, а сваiм цёплым сэрцам, што так доўга шукала ў цэлым свеце бацьку, пазнала яна яго тут, у халоднай пустынi, якая пагражала смерцю, у поўнай цемры.
   - Тата, тата! - закрычала яна.
   - Я тут! - адказаў ён ёй.
   I твар яе, знявечаны мукай i стомай, пакрыўся слязамi.
   - Ён жывы, - сказала яна, падштурхнуўшы Колю да бацькi, i сама, уся ўздрыгваючы ад громкага плачу, прыпала лбом да яго каленяў.
   Ён прысеў на кукiшкi i, сарваўшы з сябе шынель, ухутаў прыцiснуўшыхся да яго дзяцей.
   Што з iм? Ён таксама плакаў, i твар яго, перакрыўлены пакутай, як у Танi, быў зусiм мокры. Але гэта мог быць i снег, што растаў ад яго дыхання пад цёплым шаломам.
   - Фiлька... Фiлька прыбег да нас, - сказаў бацька.
   - Фiлька, Фiлька, - паўтарыла гучна Таня, хаця Фiлькi не было тут.
   Хвiлiны са дзве яны заставалiся нерухомыя. Снег поўз на iх усё вышэй.
   Бацька моцна таргануў за вяроўку. Злева i справа пачалi падыходзiць чырвонаармейцы, не выпускаючы з рук лiны. Яны, як белыя клубы снегу, узнiкалi з завiрухi i спынялiся каля дзяцей.
   Апошнi падышоў чырвонаармеец Фралоў. Ён увэсь быў закручаны ў завею. Ружжо яго вiсела за плячыма, а твар быў у снезе.
   - Знайшлi, - сказаў ён. - Я ж казаў, што знойдзем. Без гэтага нельга.
   Чырвонаармейцы цесным колам акружылi дзяцей i палкоўнiка, i ўвесь натоўп рушыў па завiрусе назад.
   А з крэпасцi пачуўся яшчэ адзiн стрэл.
   XVI
   Даўным-даўно мiнуўся той дзень, калi Таня так смела бiлася з буранам i з воблакамi халоднай завеi за сваю жывую душу, якую ўрэшце без усякай дарогi знайшоў бацька i сагрэў сваiмi рукамi.
   Вецер ураннi павярнуў i спынiўся надоўга. Цiха стала на рацэ, i над гарамi было цiха - над усiм Танiным светам. Вецер садзьмуў з кедраў i елак снег: лясы сцямнелi. I позiрк Танi, упiраючыся ў iх, спакойна стаяў на адным месцы, не шукаючы нiчога iншага.
   Коля толькi злёгку абмарозiў вушы.
   Таня з Фiлькам кожны дзень наведвалi яго ў доме бацькi, часта застаючыся абедаць.
   Але гадзiна абеду не здавалася Танi такой цяжкай, як раней. Хаця i не так старанна частаваў яе пiрагамi з чаромхай бацька, не так моцна цалавала на парозе яе Надзея Пятроўна, а ўсё-такi бацькаў хлеб, якi Таня спрабавала на язык i так i гэтак, здаваўся ёй цяпер другiм. Кожны кавалак быў ёй салодкi.
   I скураны рэмень бацькi, што валяўся заўсёды на канапе, здаваўся ёй таксама iншым.
   Яна часта надзявала яго на сябе.
   I так добра Танi яшчэ не было нiколi.
   Але не вечна цягнулiся вакацыi. Скончылiся i яны. Вось ужо некалькi дзён, як хадзiла Таня ў школу.
   Яна насiла кнiгi без раменьчыка i сумкi. I заўсёды, перад тым як распрануць кажушок, кiдала iх у раздзявальнi на падлюстэрнiку. Сёння яна зрабiла гэтак жа.
   Яна кiнула кнiгi i, зняўшы кажушок толькi з аднаго пляча, зазiрнула ў люстра, хаця заўсёды пазбягала глядзецца ў яго, таму што гэта было тое самае люстра, якое калiсьцi так жорстка пакарала яе.
   Але цяпер, пазiраючы ў люстра, яна накiравала позiрк не на свой твар i не на свае вочы, у глыбiнi якiх па-ранейшаму хадзiлi лёгкiя ценi, а на iншае вiдовiшча, што як быццам не мела да яе нiякiх адносiн.
   Яна ўбачыла натоўп дзяцей, што стаяў паўкругам насупраць. Усе яны стаялi да люстра спiной, а галовы iх былi паднятыя ўгору. Яны чыталi газету, якая вiсела пад жалезнай сеткай на сцяне.
   I Жэня, што стаяла блiжэй за iншых да сцяны, сказала:
   - За такiя справы яе трэба было б выключыць з атрада.
   - Выкiнуць проста вон, - сказаў тоўсты хлопчык, якi паступiў у школу разам з Колем.
   Не разумеючы, да каго маглi адносiцца гэтыя словы, Таня не спяшалася падысцi.
   Але, адвёўшы вочы ад люстра, яна падышла да натоўпу. Газету яна пазнала. Гэта была раённая газета, якую выпiсваў атрад.
   Яна запытала:
   - Што тут робiцца?
   Пачуўшы яе голас, дзецi павярнулiся да яе i зноў адвярнулiся i знiклi раптам усе як адзiн.
   Таня прывыкла адчуваць заўжды побач з сабой сяброў, бачыць iх твары i, пабачыўшы iх спiны, была вельмi здзiўлена.
   - Што гэта значыць? - усклiкнула яна.
   Ёй нiхто не адказаў.
   Тады яна падняла руку да жалезнай сеткi, замкнутай на замок, i прачытала.
   "Школьныя справы.
   У школе нумар два чыняцца страшэнныя агiднасцi. Вучанiца сёмага класа Таня Сабанеева ў буран павезла катацца на сабаках вучня таго ж класа Колю Сабанеева. Хлопчык пасля таго праляжаў у ложку ўсе вакацыi. А вучань таго ж класа Белалюбскi, якi прыбег у крэпасць паведамiць пра гэта бацьку Колi, адмарозiў сабе палец. Дзяцей выратавалi нашы слаўныя пагранiчнiкi. Але пра што думаюць настаўнiкi i пiянерарганiзацыя, дапускаючы ў школьным асяроддзi падобныя задумы, небяспечныя для жыцця?"
   - Што гэта значыць? - паўтарыла Таня цiха, азiрнуўшыся вакол i не ўбачыўшы каля сябе нiкога, апроч Фiлькi.
   Ён стаяў прама.
   I Таня зразумела, што гэта значыць. Яна зразумела, што халодныя вятры дуюць не толькi з аднаго боку, але i з другога, блукаюць не толькi па рацэ, але пранiкаюць i скрозь тоўстыя сцены, нават у цёплым доме даганяюць яны чалавека i збiваюць яго iмгненна з ног.
   Яна апусцiла рукi. Кажушок споўз з яе пляча i ўпаў на падлогу. Яна не падняла яго.
   - Але ж гэта ўсё няпраўда, Фiлька, - сказала яна шэптам.
   - Вядома, няпраўда, - таксама шэптам адказаў ён ёй i паказаў свой палец, абматаны доўгiм бiнтам. - Мне зусiм не балiць. Што яны выдумляюць, не ведаю. Але ты паслухай мяне, паслухай, Таня.
   А Таня глытала паветра, якое здалося ёй яшчэ больш колкiм, чым тады на рацэ. Вушы яе нiчога не чулi, вочы не бачылi. Яна сказала:
   - Што са мной будзе цяпер?
   I, схапiўшыся за галаву, кiнулася ўбок, iмкнучыся, як заўсёды, моцным рухам супакоiць сябе як-небудзь i знайсцi якое-небудзь рашэнне.
   Шырока iдучы, як ходзяць у сне, яна iшла па калiдоры, стукаючыся плячом аб сцяну, натыкаючыся на малых, якiя з вiскам кiдалiся ад яе. За вуглом яна абышла старэнькага, якi замахаў на яе ўказкай. Яна нават не пакланiлася яму, хаця гэта быў дырэктар. Стары з глыбокай роспаччу пакiваў ёй услед галавой i паглядзеў на настаўнiка гiсторыi Арыстарха Арыстархавiча Арыстархава, якi дзяжурыў у гэты дзень у калiдоры.
   - Гэта яна, - сказаў Арыстарх Арыстархавiч Арыстархаў, - i я зусiм не шкадую, што паведамiў пра гэты выпадак у газету.
   А Таня ўсё iшла па калiдоры. I ў роўным шуме мноства дзiцячых галасоў, у якiм знiкаў кожны гук, кiпела i калацiлася яе сэрца. Але што рабiць? Усё стала ўпоперак яе дарогi.
   "А сябры? Дзе яны?" - думала Таня, хаця пайшла ад iх сама i зараз нiяк не магла iх убачыць.
   XVII
   Нiхто лепш за Фiльку не ведаў, цi была ў яго сэрцы хоць якая-небудзь iншая думка, чым памагчы Танi як мага хутчэй. А ўсё ж ён не быў задаволены нi сваiмi ўласнымi паводзiнамi, нi паводзiнамi сяброў у гэты дзень.
   У першы момант ён быў кiнуўся следам за Таняй па калiдоры, але ўбачыўшы за вуглом Арыстарха Арыстархавiча Арыстархава, яго плечы, паднятыя занадта высока, яго раўнадушныя акуляры, якiя займалi там многа прасторы, што, здавалася, нiкому не заставалася месца на свеце, Фiлька спынiўся мiжволi i рашыў павярнуць назад.
   Але i ў раздзявальнi ён не пабачыў нiчога добрага. У цемры памiж вешалкамi ля газеты ўсё яшчэ тоўпiлiся дзецi. Кнiгi Танi былi скiнуты з падлюстэрнiка на падлогу. I тут жа на падлозе ляжаў кажушок, якi падараваў ёй нядаўна бацька. Па iм хадзiлi. I нiхто не звяртаў увагi на сукно i бiсер, якiмi ён быў абшыты, на выпушку з барсучынай футры, што ззяла пад нагамi, як шоўк.
   Засвоiўшы сабе дзiўную звычку час ад часу раздумваць, Фiлька падумаў, што, калi б старажытныя воiны - i не старажытныя, а iншыя, якiх ён бачыць сёння пад суконнымi шаломамi з чырвонай зоркай, - не дапамагалi адзiн аднаму ў паходзе, то як бы яны маглi перамагаць? Што, калi б сябар успамiнаў пра сябра толькi тады, калi бачыць яго, i забываўся б на яго, калi той пайшоў у дарогу, то як бы ён мог калi-небудзь вярнуцца назад? Што, калi б паляўнiчы, згубiўшы свой нож на сцежцы, не мог папытаць пра яго сустрэчнага, то як бы ён мог засынаць спакойна, заўсёды адзiнокi, ля вогнiшча?
   Раздумваючы так, Фiлька апусцiўся на каленi ў пыл сярод натоўпу, i многiя наступалi яму на пальцы. Але ўсё ж ён сабраў Танiны кнiгi i, учапiўшыся за Танiн кажушок, з усяе сiлы стараўся вырваць яго з-пад ног.
   Нават i гэта было не так лёгка зрабiць. Наступiўшы на яго цяжкiмi валёнкамi, не рухаючыся з месца, стаяў на iм тоўсты хлопчык, якога Таня заўсёды лiчыла нягоднiкам. Ён крычаў на Колю:
   - Я магу гэта тысячу разоў паўтарыць! Так, магу паўтарыць: трэба выкiнуць тваю Таню вон з атрада.
   А Коля ў цёплай шапцы - ён не паспеў яе зняць, - падняўшы бледны твар, моўчкi глядзеў яму ў вочы. I ад абурэння яму не хапала голасу.
   Ён цiха прамовiў:
   - Ну, скажы яшчэ што-небудзь пра яе, i я не пагляджу, што ты такi тоўсты, - я скручу цябе, як шчанюка, i выкiну на вулiцу!
   - Гэта ты мяне скруцiш? - з гучным рогатам адказаў хлапчук. - Ты ж мяне з месца не зрушыш!
   Коля схапiў яго за грудзi, але, аслабелы пасля хваробы, не мог яго нават пахiснуць.
   А мiж тым хлапчук падняў ужо руку над Колем, гатовы ўдарыць яго кулаком.
   Тады Фiлька, не раздумваючы больш нi аб чым, распрастаў сваю далонь, вельмi цвёрдую ад звычкi хапацца за дрэвы, i рабром ударыў тоўстага хлапчука з такон сiлай, што той кулём паляцеў на падлогу.
   Коля не паспеў атрымаць удару. А Фiлька хутка выхапiў кажушок i, асцярожна страсянуўшы яго ад пылу, павесiў на кручок. Такiм чынам, ён зрабiў адразу дзве справы i, не адкладваючы, узяўся за трэцюю. Ён падышоў да хлапчука, ашаломленага ад падзення, i, узяўшы яго за плечы, асцярожна паставiў на ногi. Потым пагразiў яму абмарожаным пальцам, на якiм павязка была ўся ў брудзе i матлялася.
   - Ты ў нас у горадзе i ў школе яшчэ зусiм чужы, - сказаў Фiлька, - i я прашу цябе вельмi - будзь хоць раз чалавекам. I ты будзеш iм, слова гонару!
   Ён паспеў сказаць гэта якраз у час, таму што ў тую ж хвiлiну заўважыў перад сабой Арыстарха Арыстархавiча Арыстархава. Рукi яго былi на гэты раз апушчаны i не займалi многа месца, паколькi побач з аднаго боку з iм стаяў Косця, важаты, чалавек яшчэ зусiм малады, а па другi - дырэктар, стары i добры чалавек.
   - Зараз жа знайдзiце Таню Сабанееву i прышлiце да мяне, - сказаў Арыстарх Арыстархавiч.
   У голасе яго не адчувалася нiводнага гуку, падобнага на лiтасць.
   Тады тоўсты хлопчык паглядзеў на Фiльку, Фiлька - на яго, i абое яны зiрнулi на Колю, i ўтраiх нiзка пакланiлiся Арыстарху Арыстархавiчу Арыстархаву.
   Iм ужо расхацелася бiцца i сварыцца.
   - Дзе ж мы яе знойдзем? - сказалi яны. - Мы яе нiдзе не бачылi, як жа мы яе да вас пашлём, Арыстарх Арыстархавiч?
   Сказаўшы так, яны пасунулiся ўбок - абняўшыся, пайшлi, заняўшы ўсю дарогу i спяваючы нягучна песеньку, знаёмую ўсiм:
   Не надо, не надо, не надо, друзья,
   Гренада, Гренада, Гренада моя...
   XVIII
   Цэлую ранiцу яны спявалi гэтую песеньку, а Таня ўсё не прыходзiла ў клас. Калi ж яна не з'явiлася i на апошнi ўрок, яны перасталi спяваць. Яны сядзелi цiха, як i ўсе астатнiя, i пальцы не трымалi пяра, памяць нiчога не помнiла.
   Такая ж цiхая i няўважлiвая была i Аляксандра Iванаўна. Яе твар, якi падабаўся iм заўсёды сваёй прыгажосцю i весялосцю, цяпер выказваў трывогу, i зорачка ззяла iм у вочы быццам не так ярка, як раней.
   - Дзе ж яна, куды яна магла пайсцi? Ужо апошнi ўрок, а Танi няма нi тут, нi дома. Няўжо мы не знойдзем яе, дзецi? - пыталася Аляксандра Iванаўна. Ёсць жа ў яе сябры! Цi няма iх - так выходзiць?
   Няўтульны выгляд апусцелай пасля заняткаў школы. Шум зацiхае, як дождж, што прайшоўся раптоўна над лесам. Яшчэ пад важкасцю кропель трапечацца лiст на асiне, а мiж елак блукае ўжо маўчанне.
   Цiха i ў школе. Парой толькi, як апошняя кропля, пацэлiўшая з галiны на корань, празвiнiць дзiцячы голас у самым канцы калiдора цi, як вецер па каменнях, прамчацца па цэментных плiтах чыесьцi спрытныя ногi.
   А сёння як доўга не сцiхалi крокi! Дзецi блукалi па калiдоры i ў канцы i ў пачатку яго i абыходзiлi вартавога, па-майстэрску зробленага Таняй з лёду. Вiльготны вецер з'еў яго плечы, на шаломе вiселi ледзяшы, а ўсё-такi глядзеў ён далёка, ён усё яшчэ бачыў суровае мора.
   - Можа, яна зноў пайшла на раку, - сказаў Фiльку Коля.
   "Можа, яна зноў у гаi стаiць адна i плача", - падумаў Фiлька сам сабе.
   Яны разышлiся ля варот.
   Коля прыбег на каток. Ён спусцiўся да барж, прайшоў па сцяжынцы, засыпанай снегам, ступiў на край чыстага лёду. Цяжка было пазнаць раку зараз. I зблiзку i здаля снег ляжаў спакойна. Вакол катка цяпер не гушкалiся гiрлянды з яловых лапак. Яны ўпалi, пайшлi пад сумёты, нiбы ў сыпучы пясок.
   Коля некалькi разоў крыкнуў. Але рака наўкола толькi сляпiла яго i маўчала.
   А зусiм на iншым канцы горада клiкаў Таню Фiлька. Ён стаяў на ўзлеску ў гаi, як стаяў надоечы ў кустах. Тады iшоў першы снег, такi лёгкi, што, здавалася, яго з усяго гаю можна было б панесцi ў далонi. А цяпер пад цяжарам снегу пагнулiся ў старых ялiн галiны, маладыя бярозы схавалiся ў яго па грудзi. Але Фiлька крычаў. I калi б хоць рэха адказала на яго крыкi, ён лёг бы пад кусты i заплакаў - дарма што быў адзiн.
   Аднак нiхто не адказваў. I Фiлька пайшоў назад па глыбокiм снезе.
   З Колем яны зноў сышлiся каля варот. Затым сабралiся ў раздзявальнi, у самы далёкi кут, i тут з трывогай паглядзелi адзiн аднаму ў вочы.
   - Што цяпер рабiць? - спытаўся Фiлька.
   I раптам яны пачулi цiхi плач. Плакаў нехта ў цемры ля сцяны, дзе вартаўнiк складваў дровы для печкi.
   - Таня! - крыкнулi яны абое i падышлi.
   Але гэта плакала Жэня, зацiснуўшыся памiж сцяной i печкай, i твару яе не было вiдаць.
   Фiлька павярнуў яе за плечы да сябе.
   - Ты нiкуды не хадзiла? - спытаў ён.
   - Не, - адказала Жэня.
   - Дык чаго ж ты плачаш?
   - А можа... - сказала яна з плачам, - можа, яна памерла ўжо.
   Тады Коля, якi нiчога не пытаўся, нiчога не сказаў, адышоўся ў кут i сеў на падлогу, прыцiснуўшы галаву да каленяў.
   Мiж тым у пакоi наверсе, пра якi ўсе забылiся - дзе звычайна захоўвалася пiянерская маёмасць, - спала Таня.
   Сцяжкi i плакаты на доўгiх дрэўках з усiх бакоў акружалi яе. Партрэты вiселi наўскасяк, як птушкi, гатовыя ўзняцца са сцяны, барабаны валялiся на падаконнiку, горны блiшчалi на цвiках.
   Пiянерская маёмасць! Свет гучных рэчаў глядзеў на яе з куткоў. Як горка было расставацца з iм нават у сне.
   Нават у сне цяжка было Танi. Шчаслiвы сон прыйшоў да яе, i яна моцна заснула ў гэтым кутку, дзе праседзела з самай ранiцы на тоўстым сеннiку, напханым апiлкамi.
   Але i гэты добры сон нiчога не мог зрабiць з яе нядрэмным уяўленнем.
   I снiўся ёй сход звяна.
   Снiлася Танi, нiбыта ў гэтым самым пакоi, дзе яна спiць, сядзяць яе сябры - дзе хто: на барабанах, на табурэтах, на драўлянай кабыле, абiтай чорнай цыратай. Рухi iх грозныя, твары суровыя, i кожны позiрк накiраваны прама ў сэрца Танi, але не даходзiць да яго. Ён дрыжыць i ламаецца, як прамень, што засланiлi знянацку рукой.
   - Судзiце яе страшнай помстай, - гаворыць чалавек, якога Таня не ведае.
   Вопратка ў яго незвычайная: да шыняля прышыта палярынка, каўнер з кунiцы блiшчыць на яго плячах, а твара зусiм не вiдаць - доўгiя валасы закрываюць яго з бакоў.
   - Судзiце яе, - гаворыць ён зноў, - яна жорсткая.
   - Так, так, яна жорсткая, - паўтарае за iм Жэня. - Гэта яна загадала засмажыць маю прыгожую рыбу. А рыба была залатая.
   - Судзiце яе - яна зайздроснiца.
   - Так, так, яна зайздроснiца, - паўтарае тоўсты хлапчук. - Яна зайздросцiць Колю, гэта мы бачылi ўсе. Яна павезла яго ў буран, каб зусiм загубiць.
   А голас Танi знямеў, вусны змярцвелi, нiчога яна не можа сказаць.
   I чалавек у палярынцы падыходзiць да яе блiжэй, а Таня адступае да сцяны. Яна са страхам пазнае ў iм Гогаля, партрэт якога вiсiць над дзвярыма.
   - Якая я няшчасная! - шэпча яму ледзь чутна Таня. - Хто абаронiць мяне? Я нiчога не ведаю.
   Яна пераводзiць свой позiрк вышэй i бачыць: светлыя аблокi, якiя плылi па небе, зазiрнулi пацiхеньку ў акно. Усе яны высокiя, апрануты ў блiскучыя латы, i бляск iх латаў, падаючы на падлогу, цурчыць i струменiцца падобна маленькiм раўчукам. I ўсе яны iмкнуцца да Танi.
   Яна падбiрае ногi i лёгка адрываецца ад зямлi.
   Яна ляцiць, як лётаюць усе ў сне. I пакоя даўно ўжо няма, i любiмае дрэва Танi, што расце ў двары пад акном, застаецца далёка ўнiзе. Як лоўка абагнула яна яго вяршалiну, не закранула нiводнага лiсцiка!
   Шырокi свет прасцiраецца на ўсе бакi ад сцяжынкi, па якой яна цяпер iдзе.
   Яна ўзнiмаецца ўгору. Кусты дурнiцы шумяць у яе пад нагамi. I ўсё круцей сцяжынка - вада i каменне коцяцца па ёй са звонам.
   I з вяршынi адкрываецца перад Таняй лес. Яна нiколi не бачыла такога. Гэта не лес i не драбналессе, якое яна ведае з маленства. Нiзкiя дрэвы трымаюць свае галiны распасцёрта над самай зямлёй. I ўсе яны пакрытыя белымi кветкамi. У цiхiм паветры кружацца пялёсткi, пяшчотна ружавеючы на сонцы.
   - Што гэта? - пытаецца Таня ў захапленнi.
   У звоне вады i камення чуецца ёй адказ:
   - Гэта цвiтуць сады, Таня.
   "А дзе ж пiхты? - хочацца Танi папытацца. - Я не бачу iх зусiм".
   Але лес знiкае.
   Яна накiроўваецца далей i ступае цяпер па роўнай дарозе, дзе няма нi камянёў, нi схiлаў, i спыняецца на краi жытняга поля. Ценi знаёмых арлоў плывуць па iм, i перад вачыма Танi поле калышацца ўверх i ўнiз, як неба ў час гайданкi. А каласы шоргаюць i труцца адзiн аб адзiн.
   - Як прыгожа! Што гэта? - пытаецца Таня, замiраючы.
   I ў роўным шуме поля чуюцца ёй словы:
   - Гэта выспявае наш хлеб.
   - Ах, я люблю, я люблю, - бязгучна шэпча Таня. - Цi гэта ўсё сон! Ну, вядома, я сплю. Мы ж жывём так далёка.
   Але сонца раптоўна цямнее. I Таня бачыць, як чорная хмара ў клубах туману iмчыцца над полем проста на яе. Нiколi не бачаныя, тонкiя, як волас, маланкi скачуць у шумлiвае жыта, i Таня з жахам падае на каленi. Доўгi гром пракатваецца па небе з краю ў край.
   Сон скончыўся, але Таня не прачнулася, i гром працягваў грымець.
   У калiдоры пад дзвярыма пакоя стаяла маленькая дзяўчынка. На шыi ў яе вiсеў барабан. Яна стукала, уважна гледзячы, як лёгкiя палачкi скачуць у яе ў руках.
   Яна практыкавалася.
   I на гэты гром, на водгук яго, што разносiўся ў гулкiм калiдоры, паднялiся па лесвiцы дзецi, спачатку Коля, а за iм Фiлька i Жэня, i тоўсты хлапчук, якi цяжка ступаў па прыступках. А Косця-важаты iшоў побач з Аляксандрай Iванаўнай, i галасы iх былi сцiшаныя - яны не будзiлi рэха пад столлю.
   Коля спынiўся каля дзвярэй i пачакаў, калi падыдуць iншыя.
   - Вось вольны пакой, - сказаў ён, - мы зможам тут правесцi сход нашага звяна.
   Ён адчынiў дзверы i зайшоў першы цiха, не азiраючыся па баках. Але i не гледзячы, ён шукаў Таню i думкай i сэрцам, увесь час думаючы пра яе. I нечакана ўбачыў яе ў кутку на тоўстым сеннiку, якi падсцiлаюць пад ногi пры вельмi высокiх скачках.
   Ён адкрыў вусны, каб вымавiць яе iмя, i не вымавiў. Ён прысеў на кукiшкi, каб крануць яе за плячо, i не крануў, таму што яна моцна спала, i вейкi яе былi вiльготныя, а твар ужо высах ад слёз.
   I Коля, звярнуўшыся да iншых, замахаў на iх рукамi. Усе спынiлiся i паглядзелi, як Таня спiць.
   - Няхай спiць. Не чапайце яе нiхто, - сказала шэптам Жэня, таму што ў яе было не такое ўжо злоснае сэрца, хаця часцей, чым другiя, яна гаварыла слушна i прымушала Таню плакаць. - Няўжо мы не можам правесцi гэты сход без яе? дадала яна. - Коля ж нам усё расказаў, мы ведаем праўду.
   Аляксандра Iванаўна падумала крышку. Яна зазiрнула кожнаму ў твар i ўбачыла, што гэта жаданне было добрае. Яна прыкрыла вусны рукой - яны насуперак яе волi ўсмiхалiся.
   - Вядома, мы можам, дзецi, - сказала яна. - Я дазваляю вам гэта. Мне здаецца, што Косця згодзен са мной.
   I Косця-важаты, таксама паглядзеўшы кожнаму ў твар, убачыў, што гэта жаданне было агульнае.
   - Хаця я i за пiянерскую дысцыплiну, - сказаў ён, - але ў дадзеным выпадку мы, вядома, можам. Гэта рашэнне агульнае. А калi так, то мы можам усё.
   Тады Коля падазваў да сябе Фiльку i сказаў яму:
   - Калi мы можам усё, то выйдзi адсюль i шапнi на вуха барабаншчыку, што я яго зараз заб'ю.
   Фiлька выйшаў.
   Ён злёгку ўдарыў дзяўчынку па спiне памiж лапаткамi. Але i ад гэтага слабага ўдару яна прысела, ногi яе падагнулiся. Яна перастала стукаць.
   - Чалавек заснуў, - сказаў ёй Фiлька, - а ты грымiш на ўвесь свет. Няўжо ты не маеш нiякага сумлення? Хоць самага маленькага, якое павiнна быць у цябе па твайму малому росту?
   I ўсе пайшлi, нягучна пакрочыўшы адзiн за адным, а за iмi iшла дзяўчынка з барабанам, падняўшы палачкi ўгару.
   XIX
   Дзецi не разбудзiлi Таню. Яна прачнулася ў цiшынi i пайшла сама, i румянае ад захаду паветра праводзiла яе да самага дому. Яно асвяжыла ёй грудзi, галаву, плечы, але сумленне ныла болем.
   Як раскажа яна пра ўсё гэта мацi, як зможа яе засмуцiць?
   Але дома, акрамя старой, яна зноў нiкога не застала.
   Яна не папрасiла гарбаты ў старой, нiчога не з'ела i, не здымаючы вопраткi i абутку, легла ў ложак, хоць мацi заўжды забараняла ёй гэта рабiць.
   "Няхай, - рашыла Таня. - I што я зрабiла благога - хто вiнаваты, што ўсё так выйшла, што няма ў мяне нi сясцёр, нi братоў, што я чакаю зараз невядомую кару, што бабуля старая i ў цэлым доме няма каму слова вымавiць? Што заўсёды адна, што заўсёды сама? Хто ў гэтым вiнаваты? Цi не мацi? Чамусьцi ж пакiнуў яе бацька i пайшоў. Чаму?"
   Таня ляжала доўга, не запальваючы агню, пакуль накiраваны ў змрок позiрк яе не стамiўся i вейкi не пагасiлi яго.
   Таня нiбыта не драмала, гатовая чуйна ўстаць на матчын голас цi на водгук яе крокаў.
   Аднак яна не пачула iх.
   Мацi патрэсла яе за плячо. Таня прачнулася. Агонь яшчэ гарэў, але сон не адышоў ад яе, i сярод смутных вобразаў i пачуццяў, якiя агарнулi яе ў сне, пабачыла яна схiлены над сабой твар мацi. Ён быў таксама смутны, нiбы цень накрываў яго, i выказваў ён такое ж смутнае хваляванне i незадаволенасць, а позiрк стаяў нерухома на адным месцы. I раптам Танi падалося, нiбы матчына рука падымаецца над ёй для ўдару.
   Яна ўскрыкнула i села.
   Мацi толькi хмурылася.
   - Чаму ты спiш апранутая? - сказала яна. - Устань, я ж прасiла цябе гэтага не рабiць.
   Але не пра адзенне думала мацi - Таня бачыла гэта...
   - Устань, - паўтарыла мацi, - i выпi гарбаты. Я толькi што была ў дырэктара школы. Мяне выклiкалi. Уставай жа, мне трэба з табой пагутарыць.
   А Таня не зварухнулася, не ўстала.
   Яна сядзела, учапiўшыся за край драўлянага ложка, i мацi апусцiлася побач з ёй на пасцель.
   Яна ледзь дакранулася да Танi. Але i ў гэтым лёгкiм дотыку яна адчула ўсё засмучэнне мацi.
   - Як жа гэта ўсё ў цябе атрымалася? - запытала мацi.
   - Гэта няпраўда, - адказала Таня. - Няўжо ты паверыла?
   I голас Танi быў прыглушаны, быў затуманены яе доўгiм маўчаннем. Яна сёння не сказала i двух дзесяткаў слоў.
   - Я не паверыла - нiхто не паверыў, акрамя Арыстарха Арыстархавiча. Ён патрабаваў нават, каб цябе выключылi.
   - Чаму? - глуха спыталася Таня.
   - Ён смешна гаварыў пра гэта, - сказала мацi. - Таму, гаварыў ён, што ты засмечваеш дзiцячыя кадры. Так, ён вельмi смешна гаварыў пра гэта, - паўтарыла мацi i сама ўсмiхнулася крыху.
   А Таня зусiм не ўсмiхалася.
   Мацi гаварыла:
   - Але ў цябе шмат сяброў - гэтым я задаволена, i Аляксандра Iванаўна твой друг, i дырэктар у вас добры i разумны чалавек, хаця ён i злаваў на твайго бацьку.
   - Хiба i тата быў там? - спытала Таня спалохана.
   - Так.
   Мацi прыкрыла вочы, твар яе нiбы асунуўся за гэты вечар.
   - Але не гэтая гiсторыя з газетай засмучае мяне, Таня, - сказала яна нягучна, - а ты; ты нiчога не расказваеш. Я пра ўсё даведваюся збоку: пра Колю, пра твае дзiўныя паводзiны, за якiя дзецi празвалi цябе дзiкiм сабакам дзiнга. А дома ты цяпер заўсёды маўчыш. Няўжо ты палохаешся мяне, цi не паважаеш, цi не любiш? Адкажы мне.
   Таня павяла галавой. Ёй цяжка было гаварыць.
   - Я заўсёды адна, я заўсёды сама, - нячутна сказала Таня. I дадала цiшэй: - Чаму бацька пайшоў ад нас? Хто вiнаваты ў гэтым, адкажы мне.
   Цяпер мацi маўчала хвiлiну, дзве, а можа, i болей. I Таня нi разу не глянула ёй у твар: не хапiла адвагi гэта зрабiць.
   Але тут яна пачула роўны i спакойны голас мацi. Нiводзiн гук не дрыжаў у яе вуснах.
   - Таня, - сказала мацi, - людзi жывуць разам, калi кахаюць адзiн аднаго, а калi не кахаюць, яны не жывуць разам - яны разыходзяцца. Чалавек вольны заўсёды. Гэта наш закон на ўсе часы.
   Тады Таня рашылася глянуць на мацi, спачатку асцярожна, знiзу ўгору, павярнуўшы шыю, як маленькая птушка, якая, перад тым як узняцца з галiны, шукае, цi няма ў небе небяспекi.
   Мацi сядзела нерухома, высока ўзняўшы галаву. Але твар яе выказваў пакуту, нiбыта нехта катаваў яе доўга словамi цi жалезам - усё роўна, але толькi страшэнным катаваннем.
   "Хто гэта зрабiў?" - падумала Таня з болем, уважна ўглядаючыся ў твар мацi.
   А з гэтага бледнага твару глядзелi на яе самыя чароўныя ў свеце вочы вочы яе мацi, вiльготныя да краёў; вiльгаць ззяла на зрэнках, i пад вейкамi, i ў кутках яе цёмных вачэй.
   - Цi не паехаць нам лепей, Таня? - сказала мацi.
   Таня схапiлася за грудзi.
   - Мама, - крыкнула яна са здзiўленнем i глыбокiм шкадаваннем, - ты кахаеш яго да гэтага часу!
   Яна абхапiла рукой галаву мацi, гарачай шчакой прытулiлася да яе валасоў, абдаўшы iх сваiм дзiцячым дыханнем.
   - Мама, не слухай мяне, не слухай, родная! Я больш нiчога не разумею. Усё круцiцца перада мной.
   I ў гэтую хвiлiну здалося Танi, што ўвесь свет на самай справе круцiцца над яе галавой. Ён здаўся ёй дзiўным, як той незразумелы шар, пра якi спявае ў сваёй песнi юны Максiм:
   Крутится, вертится шар голубой,
   Крутится, вертится над головой,
   то матавы, як вячэрнi туман за акном, то блакiтны i блiскучы, як родная рака, асветленая сонцам з ранiцы, як сад i поле, якiя яна бачыла ў сне.