Хотч Эдвард. Доўгi пакой (на белорусском языке)

 
 

Хотч Эдвард
Доўгi пакой (на белорусском языке)

   Эдвард Д. Хоч
   ДОЎГI ПАКОЙ
   Капiтан Леаподьд нi з кiм не гаварыў пра тое, што развёўся з жонкай, i таму лейтэнант Флетчэр вельмi здзiвiўся, калi той раптам спытаў:
   - Флетчэр, я калi-небудзь расказваў табе пра маю жонку?
   Яны вярталiся з цiра, абсталяванага ў сутарэннi палiцэйскай управы. Пасля штомесячных практыкаванняў у стральбе з рэвальвера, i, здавалася, той момант наўрад цi падыходзiў для размоў аб мiнулых шлюбных праблемах. Флетчэр ускос зiрнуў на капiтана i адказаў:
   - Не, капiтан, здаецца, не расказвалi.
   Яны паспелi дайсцi да верху лесвiцы, i Леапольд звярнуў у бок невялiкага пакойчыка, дзе стаялi аўтаматы па продажы кавы, бутэрбродаў i напояў. Пакойчык называўся сталовай, але толькi кiруючыся самай бязмежнай фантазiяй можна было назваць так сабраныя тут некалькi сталоў i крэслаў. Хутчэй гэта было месца, дзе палiцэйскiя маглi пасядзець пасля дзяжурства, пагаварыць пра сёе-тое як вось цяпер Леапольд i Флетчэр.
   Лейтэнант кiнуў у аўтамат манеты, прынёс i паставiў на стол памiж сабой i капiтанам два папяровыя кубкi з кавай, ад якiх падымалася пара. Флетчэр нiколi не быў сведкам таго, каб Леапольд вось так адкрыта i даверлiва гаварыў пра тое жыцце, што было па-за межамi iх прыяцельскiх адносiн.
   - Яна прыязджае, - проста сказаў Леапольд i Флетчэру спатрэбiўся нейкi час, каб зразумець сэнс пачутых слоў.
   - Ваша жонка прыязджае?
   - Былая жонка.
   - Сюды? Чаго?
   Леапольд уздыхнуў i пакруцiў у руках пакецiк з цукрам, якi Флетчэр прынёс разам з кавай.
   - Яе пляменнiца выходзiць замуж. Наша пляменнiца.
   - Я не ведаў, што ў вас ёсць пляменнiца.
   - Вучылася ў iншым горадзе ў каледжы. Яе завуць Вiкi Нэльсан, i выходзiць яна за маладога адваката па прозвiшчы Мор. I вось Монiка прыязджае сюды на Ўсход, каб пабыць на вяселлi.
   - Я нават не ведаў яе iмя, - заўважыў Флетчэр, глынуўшы кавы. - Вы не бачылiся пасля разводу?
   Леапольд адмоўна пахiтаў галавой.
   - Не, на працягу ўсiх пятнаццацi год. Атрымалася ўсё неяк недарэчна. Яна хацела быць кiназоркай, а пятнаццаць год таму, здаецца, многiя дзяўчаты ўсё яшчэ марылi стаць кiназоркамi. Монiка была кемлiвая i вельмi мiлавiдная жанчына, але, вiдаць, не прыгажэйшая за сотнi iншых, якiя ў той час з'яўлялiся ў Галiвудзе. Я тады толькi пачынаў службу ў палiцыi, i перспектывы здавалiся даволi аптымiстычнымi. Было б глупствам кiнуць усё i ехаць у Калiфорнiю, павiнуючыся яе вар'яцкiм фантазiям. Ну, дык вось, хутка фантазii ператварылiся ў iдэi фiкс, i ад гэтага зрабiлася зусiм невыносна. Цэлымi днямi яна не вылазiла з кiнатэатраў, а вечары праседжвала ля тэлевiзара, гледзячы старыя фiльмы. Нарэшце, калi я канчаткова адмовiўся ехаць з ёю на Захад, яна проста кiнула мяне.
   - Што, проста вось так i пайшла з дому?
   Леапольд кiўнуў галавой.
   - Шчасце, што ў нас не было дзяцей. Чуў, што яна атрымала некалькi дробных роляў як статыстка, выконвала нейкую там тэхнiчную работу за кадрам. Потым, вiдавочна, яе напаткаў псiхiчны разлад. Праз год я атрымаў афiцыйнае паведамленне аб скасаваннi шлюбу. Да мяне дайшлi весткi, што яна ачуняла i зноў пачала працаваць, выйшла, здаецца, другi раз замуж, але няўдала.
   - Навошта ёй было ехаць на вяселле?
   - Вiкi - яе пляменнiца, да таго ж хроснiца. Мы толькi што пабралiся, калi нарадзiлася Вiкi, i я думаю, што Монiка лiчыла яе за сваё дзiця, якога ў яе нiколi не было. Як бы там нi было, я ведаю, што Монiка па-ранейшаму мяне ненавiдзiць i вiнавацiць за ўсё, што не атрымалася ў яе жыццi. Некалькi год таму заявiла знаёмым, што жадае маёй смерцi.
   - Капiтан, а цi трэба вам iсцi на вяселле?
   - Ну, вядома, трэба. Калi б я i адмовiўся iсцi, дык толькi з-за Монiкi. Ва ўсякiм разе - я хоць на некалькi хвiлiн павiнен там паказацца, - сказаў з сумнай усмешкай Леапольд. - Вiдаць, таму я ўсё табе i расказваю, Флетчэр. Хачу папрасiць аказаць мне адну паслугу.
   - Усё што трэба, капiтан. Вы ж ведаеце.
   - Ведаю, што гэта падобна на дзiцячую гульню, але хацеў бы, каб мы паехалi туды разам. Скажу, што на рабоце i магу пабыць толькi некалькi хвiлiн. Калi хочаш, можаш пачакаць у машыне. Ва ўсялякiм выпадку яны цябе ўбачаць i павераць маiм тлумачэнням.
   Флетчэр разумеў важнасць усяго гэтага для Леапольда i бачыў, колькi яму спатрэбiлася намаганняў, каб звярнуцца з такой просьбай.
   - Абавязкова, - сказаў ён. - Буду рады. Калi ўсё гэта адбудзецца?
   - У наступную суботу. Пасля абеду, на ферме "Вячэрняя зара".
   Да гэтага Леапольд толькi аднойчы быў на ферме "Вячэрняя зара", на вяселлi аднаго палiцэйскага, да якога ставiўся з асаблiвай сiмпатыяй. Ферма знаходзiлася ў лагчыне, у самым канцы асфальтаванай дарогi, i ўяўляла сабой некалькi хаатычна пастаўленых будынкаў, за якiмi адкрываўся вiд на парослую лесам далiну i цiхую рэчку. Калi гэта месца i было некалi фермай, дык, вiдаць, вельмi даўно. Як для вяселляў i праводзiн на пенсiю, месца было проста iдэальнае. Галоўны будынак уяўляў сабой агромнiсты квадратны пакой, якi можна было падзялiць на чатыры меншыя памяшканнi перагародкамi, што складалiся як гармонiк.
   Для прыёму з нагоды вяселля Вiкi Нэльсан i Тэда Мора занялi тры чвэрцi залы, i толькi апошняя перагародка была выцягнутая на ўсю шырыню i замкнёная. Быў выстаўлены доўгi стол ля сцяны, апрача таго, па зале былi парасстаўляны меншыя сталы, за якiя можна было сесцi сем'ямi i кампанiямi. Калi Леапольд зайшоў у залу ў пяць хвiлiн на трэцюю, спецыяльна запрошаны аркестр толькi што зайграў танцавальную музыку.
   Некаторы час ён паназiраў за ззяючай ад шчасця Вiкi, якая, адказваючы на запрашэнне маладога, выйшла ў цэнтр залы. Тэд Мор аказаўся на выгляд старэйшым, чым уяўляў Леапольд, але калi маладыя паволi паплылi па зале, ён не мог знайсцi ў гэтай пары нiводнага знешняга недахопу. Ён узяў бакал прыгатаванага з шампанскага пуншу i чакаў, пакуль маладыя скончаць танец i выйдуць з круга, каб падысцi да iх.
   - Капiтан Леапольд, калi не памыляюся? - спытаў нехта, звяртаючыся да яго. Нечакана з далёкага мiнулага ўзнiк твар - твар стомленага чалавека з усмешкай, якая выкрывала залаты зуб. - Я - Iмi Фантэйн - зводны брат Монiкi.
   - Ну, як жа, як жа, - адказаў Леапольд з такiм выглядам, нiбыта ўвесь час думаў пра гэтага чалавека. Монiка рэдка ўспамiнала Iмi, а Леапольд бачыў яго не больш двух разоў на сямейных сустрэчах. Але цяпер сам выгляд Iмi, гэты залаты зуб i ўсё астатняе напомнiла Леапольду, што, недзе побач Монiка i што ён можа ў любы момант сустрэцца з ёю.
   - Вельмi рады, што вы змаглi прыйсцi, - яшчэ нехта звярнуўся да Леапольда, i той, азiрнуўшыся, убачыў маладых, што вярнулiся з цэнтра залы. Зблiзку Вiкi аказалася сапраўды прыгожай дзяўчынай, якая тулiлася да мужавага пляча, як i належыць сапраўднай маладой.
   - Ну, як жа я мог не прыйсцi, - сказаў Леапольд.
   - Гэта Тэд, - сказала Вiкi, прадстаўляючы мужа.
   Леапольд пацiснуў руку маладога, адзначыўшы ў душы цвёрдасць рукi i прыязнасць вачэй Тэда.
   - Наколькi я ведаю, вы - адвакат, - пачаў размову Леапольд.
   - Так. Праўда, займаюся ў асноўным грамадзянскiмi справамi, стараюся не звязвацца з крымiнальнiкамi.
   Яны пагаварылi яшчэ некалькi хвiлiн, пакуль натоўп гасцей не раз'яднаў iх. Павiнны былi выстаўляць закускi, i найбольш згаладалыя сталi ў чаргу каля сталоў, на якiя падавалiся стравы. Вiкi i Тэд пайшлi да сталоў, каб пачаць усю цырымонiю, а Леапольд узяў яшчэ адзiн бакал пуншу.
   - Я заўважыў, што на вулiцы чакае машына, - сказаў, зноў падыходзячы да Леапольда, Фантэйн. - Вы павiнны ехаць на дзяжурства?
   - Вось толькi дап'ю бакал i мушу iсцi, - кiўнуў галавой Леапольд.
   - Монiка тут, прыехала з Захаду.
   - Так, я чуў.
   Нечакана пад нацiскам натоўпу з Леапольдам сутыкнуўся хударлявы мужчына з вусiкамi, якi хуценька папрасiў прабачэння. Фантэйн схапiў чалавека за руку i прадставiў яго Леапольду.
   - Гэта д-р Фелiкс Тэрзбi. Ён прыехаў сюды разам з Монiкай. Доктар, пазнаёмцеся. Гэта капiтан Леапольд, былы муж Монiкi.
   Леапольд нязграбна пацiснуў працягнутую руку, адчуваючы няёмкасць i за новага суразмоўцу, i за сябе.
   - Цудоўнае вяселле, - прамармытаў ён. - Вы ўпершыню тут, на Ўсходзе?
   Тэрзбi адмоўна пахiтаў галавой.
   - Я сам з Нью-Йорка. Але ўжо даўно там не быў.
   - Я некалi служыў там у палiцыi, - заўважыў Леапольд.
   Яны пагаварылi яшчэ некалькi хвiлiн, i Леапольд пачаў прабiрацца праз натоўп да выхаду.
   - Так рана? - спытаў хрыплы незабыўны голас.
   - Прывiтанне, Монiка. Колькi часу прайшло...
   Леапольд узiраўся ў прыгожую жанчыну сярэднiх год, якая перагарадзiла яму шлях да выхаду. Яна дабавiла крыху ў вазе, асаблiва гэта было бачна па бюсце, у валасах з'явiлася сiвiзна. Толькi вочы ўразiлi i нават крыху напалохалi Леапольда. Такi шалёны позiрк яму даводзiлася заўважаць толькi ў вачах псiхiчна ненармальных злачынцаў.
   - Не спадзявалася, што ты прыйдзеш. Думала, пабаiшся мяне, - сказала Монiка.
   - Глупства. Чаго мне баяцца?
   Зноў зайграла музыка, чарга, нiбыта змяя, пачала нетаропка распаўзацца ад сталоў па зале. Леапольду i Монiцы здавалася, што яны адны сярод пустынi.
   - Пройдзем сюды, - сказала яна, - тут мы зможам пагаварыць. - Яна рушыла ў канец залы, агароджанай дзвярамi-гармонiкам. Леапольд, бездапаможна павiнуючыся, пайшоў следам. Монiка адамкнула дзверы i рассунула iх настолькi, каб яны маглi зайсцi ў гэты вольны закутак залы. Потым зачынiўшы i замкнуўшы за сабой дзверы, яна стала да Леапольда тварам. У гэтым пустым пакоi яны засталiся сам-насам.
   Пакой быў каля дзесяцi метраў у шырыню i даўжыню з вокнамi ў дальнiм канцы i замкнёнымi дзвярамi-гармонiкам за спiнай Леапольда. У вокны, прадзiраючыся праз галiны дрэў, заглядала сонца, праз прыглушаныя галасы гасцей было чутно цiхае вуркатанне кандыцыянера.
   - Памятаеш дзень нашага вяселля? - спытала яна.
   - Так. Ну, вядома.
   Монiка падышла да цэнтральнага акна, правяла пальцамi па раме, можа, шукаючы засаўку, каб адчынiць яго. Але акно так i засталося зачыненым, калi яна зноў павярнулася тварам да Леапольда.
   - Наш шлюб быў такi ж змрочны i пусты, як гэты пакой. Пазбаўлены жыцця, марны.
   - Бог сведка, Монiка, я заўсёды хацеў дзяцей.
   - Нiчога, апрача гэтай праклятай работы палiцэйскага, ты не хацеў, выбухнула ў адказ Монiка, у яе ў вачах усё мацней палаў агонь гневу.
   - Слухай, мне трэба iсцi. Там у машыне мяне чакае чалавек.
   - Iдзi. Гэта ты рабiў i раней, цi не так! Iдзi, iдзi! Iдзi на сваю праклятую работу, кiнуўшы мяне адну ў змаганнi, кiнуўшы...
   - Гэта ты пайшла ад мяне, Монiка. Памятаеш? - напомнiў ён цiха.
   Яна была настолькi безабаронная, што не мела нават сумачкi, каб шпурнуць у яго.
   - Зразумела, я пайшла! Таму што мяне чакала кар'ера! I ты ведаеш, што здарылася са мной толькi таму, што ты нс паехаў разам са мной? Ты ведаеш, што здарылася са мной там? У мяне адабралi грошы, самапавагу, рэшткi ўласнай годнасцi. Ператварылi ў шлюху i, атрымаўшы ад мяне ўсё, што змаглi, засадзiлi ў псiхiятрычную бальнiцу на тры гады. Тры гады!
   - Я табе спачуваю.
   - Кожны дзень там я ўспамiнала цябе. I думала пра тое, што зраблю, калi выйду на волю. Так, я думала пра гэта. Планавала. Меркавала. Так, ты цяпер вялiкi дэтэктыў! Часам аб справах, якiя ты вядзеш, паведамляюць нават у калiфарнiйскiх газетах. - Монiка хадзiла ўзад i ўперад па пакоi, нiбы загнаная ў клетку, з пагрозлiвым выглядам. - Вялiкi дэтэктыў! Але я магу ўсё парушыць, як гэта ты зрабiў са мной.
   Леапольд азiрнуўся на зачыненыя дзверы, шукаючы магчымасцi выйсцi. Усё было ў тысячу разоў горш, чым ён меркаваў. Яна была вар'ятка, помслiвая i страшэнна небяспечная.
   - Монiка, табе трэба звярнуцца да лекара.
   - Я звярталася да лекараў. - Вочы Монiкi звузiлiся. Яна спынiлася каля цэнтральнага акна, стоячы тварам да Леапольда. - Я ехала сюды з Захаду, у гэткую далячынь, бо ведала, што ты прыйдзеш. Гэта месца куды лепш за тваю кватэру цi твой кабiнет альбо вулiцу. Тут за дзвярамi паўтары сотнi сведкаў.
   - Чорт, што ты вярзеш!
   Вусны Монiкi перакрывiлiся ў жудаснай усмешцы.
   - Ты зведаеш тое, што зведала я. Краты, камеру прынiжэнне. Ты зведаеш адчай, якi мучыў мяне ўсе гэтыя гады.
   - Монiка...
   У той момант яны стаялi адно ад аднаго на адлегласцi, вiдаць, метраў сем. Монiка ўзняла руку, як бы баронячы сябе, потым крыкнула з жахам у голасе:
   - Не! О Божа, не!
   Леапольд замёр, не здольны крануцца з месца, i тут рэхам па зале грымнуў стрэл. Ён убачыў, як у грудзi Монiкi трапiла куля i яна адхiнулася назад нiбыта ад удару магутнага кулака. Потым неяк так здарылася, што ён выцягнуў з кабуры пiсталет i крутануўся тварам да дзвярэй.
   Тыя па-ранейшаму былi зачыненыя i замкнёныя. У пакоi былi толькi Монiка i ён.
   Леапольд азiрнуўся i ўбачыў, як яна курчыцца на падлозе, вакол чорнай iрванай дзiркi на сукенцы разлiлася кроў. Леапольд перавёў позiрк на вокны. Яны таксама былi зачыненыя i замкнёныя. Ён патрос галавой, намагаючыся сканцэнтраваць увагу на тым, што здарылася.
   За перагародкай пачуўся шум, моцна загрукалi ў дзверы. Нехта з таго боку адамкнуў замок, дзверы рассунулiся.
   - Што здарылася? - спытаў нехта. Убачыўшы на падлозе цела, адна госця крыкнула. Другая страцiла прытомнасць.
   Леапольд ступiў крок назад, разумеючы, што ўсё яшчэ трымае ў руцэ рэвальвер, i ўбачыў, як праз натоўп гасцей прабiраецца лейтэнант Флетчэр.
   - У чым справа, капiтан?
   - Яна... Нехта выстралiў у яе.
   Флетчэр падышоў блiжэй да Леапольда i ўзяў у яго рэвальвер асцярожна, нiбыта беручы з рук дзiцяцi паламаную цацку. Ён паднёс зброю да носа, панюхаў, потым адкрыў барабан, каб праверыць кулi.
   - З яго нядаўна стралялi, капiтан. Адзiн стрэл. - Вочы лейтэнанта павiльгатнелi, ледзь не да слёз. - На якое лiха вы гэта зрабiлi? - спытаў ён. - Ну, на якое лiха?
   Тое, што адбывалася далей, Леапольд ужо не бачыў. Вельмi цьмяна i абрывiста ён прыпамiнаў, як нехта агледзеў Монiку i сказаў, што яна яшчэ жывая, як выклiкалi "хуткую дапамогу" i якi навокал быў вэрхал. Флетчэр адвёз яго ва ўправу, правёў у кабiнет, дзе ён сеў i пачаў чакаць, водзячы па штанах вiльготнымi далонямi. Леапольд не здзiвiўся, калi яму паведамiлi, што яна сканала па дарозе ў бальнiцу. Монiка заўсёды ўсё даводзiла да канца.
   У кабiнет камiсара зайшлi i выйшлi трое - дэтэктывы, што былi пад яго началам, - цiха перагаворваючыся, схiлiўшы адзiн да аднаго галовы, нязграбна выказаўшы яму рухамi сваё спачуванне. Навокал панавала атмасфера смутку, i Леапольд ведаў, што прычынай гэтага быў ён.
   - Капiтан, у вас больш нiчога няма нам паведамiць? - спытаў камiсар. - Я зраблю ўсё, каб палегчыць вашу сiтуацыю.
   - Я не забiваў яе, - настойваў Леапольд. - Гэта зрабiў нехта iншы.
   - Хто? I як?
   Леапольду заставалася толькi пахiтаць галавой.
   - Каб толькi я мог ведаць. Здаецца, яна сама нейкiм вар'яцкiм спосабам забiла сябе спецыяльна, каб адпомсцiць мне.
   - Такiм чынам выстралiла з вашага рэвальвера, якi быў у вашай кабуры, у той час, як вы стаялi за сем метраў ад яе?
   - Гэта быў не мой рэвальвер, - сказаў Леапольд, пацiраючы лоб. Экспертыза гэта вызначыць дакладна.
   - Але з вашага рэвальвера неўзабаве да гэтага стралялi, i ў пакоi знайшлi пустую гiльзу.
   - Я не магу гэтага растлумачыць. Апошнi раз я страляў з яго гэтымi днямi ў цiры, але пасля перазарадзiў.
   - Скажыце, капiтан, магла яна настолькi вас ненавiдзець, - спытаў Флетчэр, - каб зрабiць вiнаватым у забойстве?
   - Магла. Думаю, што яна была вельмi хворая. Калi гэта я быў прычынай яе хваробы, тады лiчу, што заслугоўваю ўсё тое, што зараз адбываецца.
   - Якога лiха вы заслугоўваеце? - буркнуў Флетчэр. - Капiтан, калi вы гаворыце, што невiнаваты, я буду за вас. - Ён зноў пачаў хадзiць па пакоi i нарэшце звярнуўся да камiсара. - Што, калi правесцi экспертызу з парафiнам, каб праверыць, цi страляў ён нядаўна з рэвальвера?
   Камiсар адмоўна пахiтаў галавой.
   - Мы даўно ўжо не карыстаемся гэтым метадам. Вы ж ведаеце, Флетчэр, якi ён ненадзейны. Шмат у каго на руках можна знайсцi нiтраты цi нiтрыты. Яны могуць з'явiцца i ад бруду, i ад угнаенняў, i ад наладжвання феерверкаў, цi нават ад дотыку да гароху цi бобу. Усе курцы могуць мець адпаведныя сляды на далонях. Ёсць распрацаваныя новыя эксперыменты для вызначэння прысутнасцi барыю цi свiнцу, але на iх правядзенне мы не маем адпаведных хiмiкатаў.
   Леапольд кiўнуў галавой. Камiсар прыйшоў да сваёй пасады, пачынаючы з нiзоў, заняў свой пост не ў вынiку нейкага там палiтычнага рашэння, таму супрацоўнiкi адносiлiся да яго з павагай. Ставiўся да яго з павагай i Леапольд.
   - Пачакаем высноў экспертаў-балiстыкаў, - сказаў ён. - Яны апраўдаюць мяне.
   Усе трое засталiся чакаць. Прайшло яшчэ сорак хвiлiн, калi нарэшце зазванiў тэлефон i камiсар пачаў размову з экспертамi. Спачатку ён проста слухаў, потым буркнуў нешта сабе пад нос i задаў некалькi пытанняў. Паклаўшы слухаўку, ён зiрнуў на Леапольда, якi сядзеў па другi бок стала.
   - Куля выйшла са ствала вашага рэвальвера, - проста сказаў камiсар. Нiякай памылкi быць не можа. Баюся, што мы будзем вымушаны прад'явiць вам абвiнавачванне ў забойстве.
   Працэдура, так добра вядомая Леапольду, працягвалася да суботняга вечара, i калi ўсё скончылася i яго праводзiлi з судовай залы, ён убачыў, што за дзвярамi яго чакае малады - Тэд Мор.
   - Вы ж павiнны былi пачаць свой мядовы месяц, - звярнуўся да яго Леапольд.
   - Вiкi сказала, что не зможа нiкуды паехаць, пакуль я з вамi не сустрэнуся i не паспрабую дапамагчы. Я не вялiкi знаўца крымiнальнага права, але, магчыма, мог бы вырашыць пытанне вызвалення на парукi.
   - Наконт гэтага паклапацiлiся, - сказаў Леапольд. - На наступным тыднi вялiкае журы прысяжных пачне разглядаць справу.
   - Я-я не ведаю, што i сказаць. Мы з Вiкi вельмi засмучаны тым, што здарылася.
   - Я таксама. - Леапольд рушыў далей, потым азiрнуўся. - Жадаю шчаслiвага мядовага месяца.
   - Мы будзем у горадзе да ранiцы, у гатэлi "Таўэрз". Гэта на той выпадак, калi спатрэбiцца мая дапамога.
   Леапольд кiўнуў галавой i пайшоў далей. У вачах маладога Мора ён убачыў адлюстраванне сваёй вiны. Калi Леапольд садзiўся ў машыну, ён звярнуў увагу на тое, што знаёмы дзяжурны палiцэйскi зiрнуў у яго бок i адразу ж адвёў вочы. У суботнi вечар нiхто не хацеў размаўляць з забойцамi сваiх жонак. Нават Флетчэр некуды знiк.
   Леапольд вырашыў, што не здолее заставацца сам-насам з шэрымi сценамi кабiнета i людзьмi, што пазбягалi яго. Акрамя таго, камiсар быў вымушаны вызвалiць яго ад аператыўных службовых абавязкаў да рашэння вялiкага журы прысяжных i магчымага судовага разбору. Нават кабiнет больш не належаў яму. Леапольд вылаяўся ў душы i паехаў дадому, у сваю кватэрку, прабiраючыся па цёмных вулiцах i назiраючы адным вокам за патрульнай машынай. Яму хацелася ведаць, цi назiраюць за iм, каб прадухiлiць уцёкi падазронага, якога адпусцiлi на парукi. Цiкава, як бы ён дзейнiчаў на месцы камiсара.
   У тэлевiзiйных навiнах, што перадавалiся ў адзiннаццаць гадзiн, здарэнне было вядучай тэмай. У якасцi iлюстрацыi дэманстравалася яго чорна-белае фота, зробленае летась у час расследавання нейкай справы. Леапольд выключыў тэлевiзар, не даслухаўшы каментарыяў, выйшаў на вулiцу i накiраваўся да рага вулiцы, каб купiць ранiшнi выпуск нядзельнай газеты. Загаловак на першай старонцы, як ён i прадчуваў, быў кепскi: "Капiтан - агент вышуковай палiцыi затрыманы ў час забойства сваёй былой жонкi".
   Iдучы нетаропкай хадой дадому, ён намагаўся ўспомнiць, якая яна была - не ў той дзень, - а да разводу. Ён спрабаваў успомнiць твар у дзень вяселля, яе цiхi смех у час мядовага месяца. Але ўспамiналiся толькi яе шалёныя помслiвыя вочы. I куля, што рассекла яе грудзi.
   Зрэшты, можа, гэта ён забiў яе. Можа, рэвальвер трапiў у руку так лёгка, што ён нават не ўсвядомiў гэтага.
   - Прывiтанне, капiтан.
   - А, Флетчэр! Што ты тут робiш?
   - Чакаю. Можна зайсцi да вас?
   - Ну, што ж...
   - У мяне вось тут з сабой шэсць бляшанак пiва. Падумаў, што вы хацелi пагаварыць наконт усяго гэтага.
   - Пра што тут гаварыць? - спытаў Леапольд, адчыняючы дзверы кватэры.
   - Капiтан, калi вы гаворыце, што не забiвалi яе, я хачу паслухаць, што вы яшчэ скажаце.
   Флетчэр зайшоў следам за Леапольдам у невялiчкую кухню i адкрыў дзве бляшанкi. Леапольд узяў прапанаванае яму пiва i апусцiўся ў блiжэйшае крэсла. Ён адчуваў сябе ўшчэнт знясiленым, абсалютна няздольным да абароны.
   - Флетчэр, яна падставiла мяне, - спакойна сказаў Леапольд. - Яна падставiла мяне настолькi ўдала, як мне нiколi не даводзiлася бачыць у жыццi. Усё гэта здаецца неверагодным, але ёй гэта ўдалося.
   - Капiтан, давайце ўсё пройдзем крок за крокам. На мой погляд, iснуюць толькi тры альтэрнатывы: альбо вы забiлi яе, альбо яна сама застрэлiлася, альбо гэта зрабiў нехта iншы. Лiчу, што мы павiнны выключыць апошнюю магчымасць. Тры акны заставалiся замкнёныя i цэлыя, у пустым пакоi не было нiводнага кутка, дзе можна было схавацца, адзiны ўваход быў праз дзверы-гармонiк. А тыя былi зачынены, iх можна было адчынiць з другога боку, але б вы гэта ўбачылi цi пачулi. Апрача гэтага, з таго боку дзвярэй было паўтары сотнi гасцей. Нiкому не ўдалося б адамкнуць, рассунуць дзверы, выстралiць з рэвальвера i застацца незаўважаным.
   - Але немагчыма i тое, што яна магла застрэлiць сябе, - пакруцiў галавой Леапольд. - Я нi на хвiлiну не зводзiў з яе вачэй. У руках у яе нiчога не было, нават сумачкi. А рэвальвер, якi стрэлiў, быў у кабуры, што вiсела ў мяне на рэменi. Я выцягнуў яго з кабуры толькi пасля таго, як прагучаў стрэл.
   Флетчэр дапiў пiва з адной бляшанкi i ўзяў наступную.
   - Капiтан, я не аглядаў яе зблiзку, але памеры дзiркi на яе сукенцы i падпалiны ад згарэўшага пораху сведчаць аб тым, што гэта была кантактная рана. Судмедэксперт таксама пагадзiўся з такiм меркаваннем. Стралялi з адлегласцi не болей двух з паловай - пяцi сантыметраў. Сляды пораху былi i на ране, хоць большасць з iх былi змытыя крывёй.
   - Але ў руках у яе нiчога не было, - паўтарыў Леапольд. - I нiхто не стаяў перад ёй, прыставiўшы да грудзей рэвальвер. Нават я стаяў на адлегласцi сямi метраў.
   - Капiтан, гэта неверагодна.
   - Неверагодна, - буркнуў капiтан, - калi гэта не я, дык хто забiў яе?
   - Колькi часу мы маем у запасе? - спытаў Флетчэр, не адводзячы вачэй ад бляшанкi, што трымаў у руцэ.
   - Калi журы прысяжных прызнае мяне вiноўным у наўмысным забойстве, на наступным тыднi я буду ўжо за кратамi.
   - Што з вамi, капiтан? - Флетчэр з асуджэннем зiрнуў на суразмоўцу. Здаецца, вы ўжо з усiм змiрылiся! Чорт вас вазьмi, у час звычайнага затрымання вы праяўлялi куды больш адвагi!
   - Думаю, што справа менавiта ў гэтым. Я страцiў усялякую здольнасць да барацьбы. Монiка выцiснула яе з мяне да апошняй кроплi. Ёй удалося адпомсцiць.
   - Тады, лiчу, я сапраўды нiчым не магу вам дапамагчы, капiтан, - уздыхнуў Флетчэр i ўзняўся з крэсла. - Добрай ночы.
   Леапольд не пайшоў праводзiць яго да дзвярэй. Ён проста застаўся сядзець згорблены за сталом. Упершыню ў жыццi ён адчуваў сябе старым.
   У нядзелю ранiцай Леапольд прачнуўся позна, да таго ж з дзiўным пачуццём, быццам усё, што здарылася, было толькi сном. Такое ж пачуццё было некалi пасля таго, як ён зламаў руку ў запясцi, гонячыся за ўзломшчыкам. Ранiцай, калi ён прачнуўся, успамiны аб тым, як яму накладвалi гiпс, таксама здавалiся сном да таго моманту, пакуль не варухнуў рукой. Цяпер, павярнуўшыся на сваiм вузкiм ложку, ён убачыў нядзельную газету на тым самым месцы, куды адкiнуў яе звечара. Загаловак на першай старонцы быў ранейшы. Сон быў явай.
   Леапольд устаў з ложка, памыўся пад душам i пачаў апранацца, па звычцы шукаючы рукой кабуру, i толькi тады ўспомнiў, што ўжо не мае зброi. Потым сеў за стол у кухнi i ўтаропiўся ў пустыя бляшанкi з-пад пiва, думаючы, як дажыць гэты дзень. Як дажыць жыццё.
   Нехта пазванiў у дзверы - гэта прыйшоў Флетчэр.
   - Я ўжо i не думаў цябе зноў убачыць, - прамармытаў Леапольд, упускаючы лейтэнанта ў кватэру.
   Флетчэр быў усхваляваны i, яшчэ не паспеўшы прайсцi цераз парог, пачаў безупынна сыпаць словамi:
   - Капiтан, здаецца, мне ўдалося сёе-тое адшукаць. Не так многа, але гэта толькi пачатак. Першае, што я зрабiў сёння, дык гэта зайшоў ва ўправу, дзе ўдалося атрымаць сукенку, што была на Монiцы, калi яе застрэлiлi.
   - Сукенку? - перапытаў Леапольд з такiм выглядам, што было вiдаць - ён нiчога не разумее.
   - Камiсар адкруцiў бы мне галаву, калi б даведаўся, што я прынёс гэта вам, - працягваў Флетчэр, разгортваючы пакунак, што прынёс з сабой, - але зiрнiце на гэтую дзiрку!
   Леапольд агледзеў iрваную з запечанай па краях крывёй дзiрку ў тканiне.
   - Вялiкая, - заўважыў ён, - але ў выпадку кантактнай цi блiзка да кантактнай раны ад згарання пораху такая дзiрка можа атрымацца.
   - Капiтан, я бачыў шмат ран ад куль трыццаць восьмага калiбру. Некалькi нават з'явiлася пасля стрэлу з майго рэвальвера. Але такiх не бачыў нiколi. Што за чорт, яна нават не круглая!
   - Флетчэр, што ты хочаш гэтым сказаць? - раптам унутры Леапольда нешта зварухнулася, ён зноў адчуў прыток сiлы.
   - Капiтан, дзiрка ў сукенцы намнога большая i рваная, чым адпаведная рана ў грудзях. Менавiта гэта я i хачу сказаць. Куля, ад якой яна загiнула, не магла ўтварыць такую дзiрку. Нi ў якiм разе. А гэта азначае, што яе не забiлi ў той момант, у якi, мы лiчылi, гэта павiнна было здарыцца.
   Леапольд схапiў тэлефон i набраў вядомы яму нумар тэлефона ў гатэлi "Таўэрз".
   - Спадзяюся, яны ўсталi сёння позна.
   - Хто?
   - Маладыя. - Леапольд пачаў рэзка гаварыць у слухаўку, называючы тэлефанiстцы прозвiшча таго, з кiм хацеў пагаварыць, i пачаў чакаць адказу. Прайшла цэлая хвiлiна, пакуль на тым канцы лiнii пачуўся заспаны голас Тэда Мора.
   - Тэд, гэта я, Леапольд. Прабач, што патурбаваў.
   Голас у трубцы апразу ж ажывiўся.
   - Усё нармальна, капiтан. Я ж вам казаў тэлефанаваць, калi што трэба.
   - Думаю, што такая патрэба ёсць. Вы з Вiкi, вiдаць, добра ведаеце, хто быў запрошаны на вяселле. Спытай яе i скажы, колькi сярод запрошаных было лекараў?
   Тэд Мор адышоў на некалькi хвiлiн i зноў вярнуўся да тэлефона.
   - Вiкi сказала, што вы другi, хто пытае пра гэта.