Прус Болеслав. Мiхалка (на белорусском языке)

Прус Болеслав
Мiхалка (на белорусском языке)

   Баляслаў Прус
   Мiхалка
   Пераклад: Янка Брыль
   Работа на чыгунцы закончылася. Падрадчык выплацiў што каму належала, каго змог - ашукаў, i людзi пачалi разыходзiцца натоўпамi, кожны ў сваю вёску.
   У карчме, што стаяла паблiзу ад чыгуначнага палатна, да паўдня стаяў гоман. Хто напаўняў абаранкамi кайстру, хто купляў дахаты гарэлку, хто напiваўся на месцы. Пасля парабiлi клункi з дзяругаў, павесiлi тыя клункi цераз плечы i пайшлi, гукаючы:
   - Бывай здароў, дурны Мiхалка!
   А ён застаўся.
   Застаўся на шэрым полi i не глядзеў услед сваiм людзям, а на блiскучыя рэйкi, што беглi кудысьцi далёка, далёка! Вецер раздзьмухваў яго цёмныя валасы, расхрыстваў яго белую сярмягу i здалёк даносiў апошнiя гукi песень.
   Неўзабаве за кустамi ядлоўцу пахавалiся дзяружкi, сярмягi i круглыя шапкi. Нарэшце i песнi замоўклi, а ён усё стаяў з заложанымi за спiну рукамi, бо не было куды iсцi. Нiбы ў таго зайца, што якраз цяпер сiгаў цераз рэйкi, i ў яго, мужыцкага сiраты, гняздо было ў полi, а свiран - дзе бог дасць.
   За пясчаным узгоркам пачуўся свiст, заклубiўся дым, загрукацелi колы. Рабочы цягнiк затрымаўся перад незакончанай станцыяй. Дзябёлы машынiст i яго маладзенькi памочнiк саскочылi з паравоза i пабеглi ў карчму. Таксама зрабiлi i змазчыкi. Застаўся толькi iнжынер, якi задуменна прыглядаўся да пустой ваколiцы i прыслухоўваўся да шамацення пары ў паравозным катле.
   Дзяцюк ведаў iнжынера, ён нiзенька пакланiўся яму.
   - А, гэта ты, дурны Мiхалка! Што ты тут робiш? - спытаўся iнжынер.
   - Нiчога, пане.
   - Чаму не вяртаешся ў вёску?
   - Няма мне, пане, чаго.
   Iнжынер пачаў напяваць, а потым сказаў:
   - Едзь у Варшаву. Там заўсёды работа знойдзецца.
   - Я ж не ведаю, дзе гэта.
   - Сядай на платформу, дык i даведаешся.
   "Дурны Мiхалка" ўзабраўся, як кот, на платформу i сеў на горбе камення.
   - А грошы ў цябе трохi ёсць? - спытаўся iнжынер.
   - Ёсць, пане, рубель, i сорак грошаў, i злотых дзесятачкамi...
   Iнжынер зноў пачаў напяваць i азiрацца па ваколiцы, а ў паравозе ўсё нешта бурчэла. Нарэшце з карчмы выбегла абслуга цягнiка з бутэлькамi i скруткамi. Машынiст i памочнiк селi на паравоз i - паехалi.
   Праз нейкую мiлю ад станцыi, на павароце, паказалiся дымы над стрэхамi беднай вёскi на балоцiстай нiзiне. Убачыўшы вёску, Мiхалка ажыў. Пачаў смяяцца, гукаць (хоць бы яго не пачулi з такое адлегласцi), махаць шапкай... Але змазчык, якi сядзеў на тамбуры, прыкрыкнуў на яго:
   - Чаго ты там выхiляешся! Яшчэ звалiшся к чорту...
   - Гэта ж, пане, наша вёска, тая вунь!..
   - А ваша, дык i сядзi спакойна, - адказаў змазчык.
   Мiхалка сеў спакойна, як яму загадалi. Толькi на сэрцы было неяк нудна, i ён пачаў малiцца. Ах, як ён ахвотна вярнуўся б у сваю вёску, злепленую з глiны i саломы, туды, дзе навокал балота!.. Ды не было чаго. Хоць i называлi яго "дурным", ён усё ж разумеў, што ў свеце людзi менш памiраюць з голаду i з начлегам лягчэй, чым у вёсцы. О, у свеце хлеб бялейшы, на мяса можна хоць паглядзець, больш дамоў i людзi не такiя бедныя, як у iх.
   Мiналi станцыю за станцыяй, затрымлiваючыся дзе даўжэй, дзе карацей. На заходзе сонца iнжынер загадаў накармiць дзецюка, а ён за гэта нiзенька пакланiўся.
   Пачалi ехаць па зусiм новых аколiцах. Тут не было залiтых балотаў, а ўзгоркаватыя палi, звiлiстыя, быстрыя рэчкi. Пазнiкалi курныя хаты i плеценыя з лазы гумны, паказалiся прыгожыя двары i мураваныя будынкi, лепшыя, чым у iх касцёлы або корчмы.
   Ноччу спынiлiся каля горада, якi стаяў на гары. Здавалася, што дамы лезуць адзiн на адзiн, а ў кожным столькi святла, колькi зорак на небе. На цэлай сотнi пахаванняў не ўбачыш столькi свечак, колькi ў гэтым горадзе...
   Штосьцi вельмi хораша iграла, людзi хадзiлi натоўпам, смеючыся i рагочучы, хоць была ўжо такая позняя ноч, што ў вёсцы пачуў бы толькi голас нячысцiка i брэх растрывожаных сабак.
   Мiхалка не заснуў. Iнжынер загадаў даць яму фунт каўбасы i булку хлеба, а потым - прагнаў яго на iншую платформу, якая везла пясок. Тут было мякка, як у пуху. Але дзяцюк не лажыўся, а сядзеў на кукiшках, еў каўбасу з хлебам, ажно вочы лезлi наверх, i думаў:
   "Глядзi, якiя дзiўныя рэчы бываюць на свеце!.."
   Гадзiн некалькi пастаялi, а пад ранне цягнiк крануўся i памаленьку паехалi. На адной станцыi, у лесе, пастаялi даўжэй, а змазчык сказаў дзецюку, што iнжынер, вiдаць, вернецца назад, бо па яго прыйшла тэлеграма.
   I сапраўды, iнжынер паклiкаў дзецюка.
   - Мне трэба ехаць назад, - сказаў ён. - А ты паедзеш адзiн у Варшаву?
   - Цi я ведаю, - шапнуў дзяцюк.
   - Ды ўжо ж не загiнеш сярод людзей?
   - Для каго я, пане, загiну, калi ў мяне анiкога няма!..
   I сапраўды, для каго ён меў загiнуць!
   - Ну дык едзь, - сказаў iнжынер. - Там каля самай станцыi будуюць новыя дамы. Будзеш насiць цэглу i не памрэш з голаду, калi не сап'ешся. Пасля, можа, i палепшае. На ўсякi выпадак на табе рубель.
   Дзяцюк узяў рубель, абняў iнжынера за каленi i сеў на сваю платформу з пяском.
   Неўзабаве паехалi.
   У дарозе ён спытаўся ў змазчыка:
   - Пане, далёка адгэтуль да нашай станцыi?
   - Мiляў, вiдаць, пад сорак. Цi я ведаю!
   - Пане, а пешкi доўга iшоў бы?
   - Тыднi, можа, са тры. Зрэшты, не ведаю.
   Страшэнны жах ахапiў дзецюка. I чаго ён, бедны, папёрся так далёка, што аж тры тыднi трэба дахаты iсцi!..
   У iхняй вёсцы часта расказвалi пра аднаго хлопца, як яго падхапiў вецер i хутчэй, чым паспееш перахрысцiцца, панёс, а праз дзве мiлi шпурнуў, ужо мёртвага, на зямлю. Цi ж з iм не тое самае стала? Цi ж гэтая машына, якое старыя людзi баяцца, не горшая яшчэ i за вецер?.. А дзе яна яго выкiне!
   Ад гэтай думкi Мiхалка ўхапiўся за борт платформы i заплюшчыў вочы. Адчуў, як яго нясе, як страшна гудзе, як вецер хвошча яго па твары i смяецца: "го-го-го!.. хi-хi-хi!.."
   Падхапiла яго бура, падхапiла!.. Толькi што не ад мацi, не ад бацькi, не ад роднай хаты, а сiрату з чыстаполiцы.
   Ён разумеў, што нешта з iм не так, але нiчым не мог сам сабе памагчы. Дрэнна яму, будзе, напэўна, яшчэ горш, але таму, што бывала ўжо дрэнна, горш i найгорш, ён расплюшчыў вочы i перастаў трымацца за борт. На ўсё божая воля. На тое ён бедны мужык, каб цягаць бяду на карку, а ў сэрцы - страх i смутак...
   Паравоз прарэзлiва засвiстаў. Мiхалка зiрнуў наперад i ўбачыў воддаль цэлы лес дамоў, аслоненых дымам.
   - Недзе гарыць? - спытаўся ён у змазчыка.
   - Гэта Варшава!..
   Дзецюка зноў сцiснула за сэрца. Як ён асмелiцца ўвайсцi ў гэты дым?
   Станцыя. Мiхалка злез з платформы. Пацалаваў у змазчыка руку i, разглядзеўшыся, памалу пайшоў да тое крамы, дзе на шыльдах былi намаляваны куфлi з чырвоным пiвам i зялёная гарэлка ў бутэльках. Не выпiўка яго туды прыцягвала, а штосьцi iншае.
   За карчмой вiдаць было - будуецца дом, а перад тымi шыльдамi стаялi муляры. Ён прыгадаў параду iнжынера i падышоў - спытацца пра работу.
   Муляры, хлопцы хвацкiя, забруджаныя вапнай i цагляным пылам, самi зачапiлi дзецюка.
   - Хто ж ты такi?.. Адкуль жа ты?.. Як тваю мацi завуць?.. Хто табе шапку такую пашыў?
   Адзiн цягнуў яго за рукаво, другi насунуў шапку на вочы. Разоў некалькi закружылi яго на адным месцы, дык ён i не ведаў ужо, з якога боку прыйшоў.
   - Адкуль жа ты, хлопча?
   - Я, пане, з Вiльчалыкаў, - адказаў Мiхалка.
   Ён гаварыў неяк нараспеў, твар яго быў перапалоханы, i муляры дружна зарагаталi.
   Мiхалка стаяў сярод iх i, хоць i крыўдна трохi было, таксама смяяўся.
   "Глядзi, якiя вясёлыя хлопцы!.."
   Гэты ягоны смех i прастадушны выгляд выклiкалi ў муляраў прыхiльнасць. Яны супакоiлiся, пачалi яго распытваць. Калi ж сказаў, што шукае працы, паклiкалi за сабой.
   - Дурны, падла, але, здаецца, добры хлопец, - сказаў адзiн з майстроў.
   - Трэба яго ўзяць, - дадаў другi.
   - А ўступнае дасi? - спытаўся ў Мiхалкi чаляднiк.
   - Ды я ж не ведаю, як гэта?
   - Паставiш гарнец гарэлкi, - растлумачыў другi.
   - Або возьмеш ад нас прачуханца! - дадаў, смеючыся, трэцi.
   Падумаўшы, Мiхалка сказаў:
   - Яно, вядома, лепш узяць, чым даваць...
   Мулярам i гэта спадабалася. Зноў разоў два насунулi яму шапку на вочы, але гарэлкi не дамагалiся i прачуханца не далi.
   Так яны весела дайшлi да месца i ўзялiся за працу. Майстры ўзлезлi на высокае рыштаванне, а дзеўкi i падлеткi пачалi насiць цэглу. Мiхалку, як навiчка, паставiлi перамешваць лапатай вапну з пяском.
   Так ён стаў мулярам.
   Назаўтра яму далi на дапамогу дзеўку, такую ж бедную, як i ён. Усяго i вопраткi ў яе было, што старая хустка, дзiравая спаднiца i кашулiна - божа, злiтуйся! Прыгожай яна не была. Смуглявая, сухая з твару, нос кароткi, задзёрты, нiзкi лоб. Але Мiхалка быў непераборлiвы. Як толькi яна з'явiлася каля яго з лапатай, ён зацiкавiўся ёю, як хлопец дзяўчынай. А як зiрнула на яго з-пад спалавелай хусткi, адчуў, што ў грудзях пацяплела. Ён нават так асмялеў, што спытаўся:
   - Адкуль жа вы? Далёка ад Варшавы? Даўно працуеце з мулярамi?
   Распытваючы, ён казаў ёй "вы". Але таму, што яна пачала гаварыць яму "ты", дык i ён ёй "ты".
   - Не бяры так цяжка, - казаў ён, - я ўжо i за цябе, i за сябе зраблю.
   I рабiў так шчыра, што ажно пот з яго лiўся, а дзеўка толькi коўгала лапатай па версе, туды ды назад.
   З таго часу яны хадзiлi ўдваiх увесь дзень, i заўсёды асобна. Часамi да iх далучаўся адзiн чаляднiк. Дзеўцы ўсялякага нагаворыць, з дзецюка накпiць толькi i ўсяго. Увечары Мiхалка заставаўся начаваць у камянiцы, якую яны муравалi, бо не было яму куды iсцi, а яго сяброўка iшла ў горад разам з iншымi i з тым чаляднiкам, якi ўвесь час лаяў яе, а то i па карку даваў.
   - Нешта не любiць ён дзеўку, - сам сабе гаварыў Мiхалка. - Але нiчога не зробiш: на тое ён i чаляднiк, каб нас падштурхоўваць...
   Затое ўжо сам ён стараўся за ўсю тую крыўду рабiць дзяўчыне палёгку. Увесь час працаваў за сябе i за яе. Снедаючы, дзялiўся з ёю хлебам, а ў абед купляў ёй баршчу за пяць грошаў, бо ў дзеўкi амаль нiколi не было за што купiць.
   Калi iх прызначылi насiць цэглу наверх, дзяцюк не мог ужо выручаць сваю сяброўку, бо тут прыглядалiся майстры.
   Аднак па гнуткiх дошках рыштаванняў хадзiў ён за ёю след у след i вельмi ж баяўся, каб яна не спаткнулася i цэгла не прывалiла яе!
   Бачачы такую яго заклапочанасць, той чаляднiк пакеплiваў з Мiхалкi i паказваў на яго iншым. Тыя таксама смяялiся i крычалi зверху:
   - На, дурань, на!..
   Неяк апоўднi чаляднiк паклiкаў дзяўчыну ўбок, чагосьцi ўсё ад яе дамагаўся, нават i штурхануў мацней, чым заўсёды. Пасля той гутаркi яна падышла да Мiхалкi заплаканая i спыталася, цi не пазычыць ён ёй дваццаць грошаў.
   Чаго б у яго для яе не было! Ён хуценька развязаў вузельчык, дзе былi грошы, яшчэ прывезеныя са станцыi, i адлiчыў ёй, колькi прасiла.
   Дзяўчына занесла дваццаць грошаў чаляднiку, i з той пары не было амаль нiводнага дня, каб дзяцюк не рабiў ёй тых безнадзейных пазыкаў. Потым аднойчы нясмела спытаўся ў яе:
   - Навошта ты даеш грошы гэтаму нелюдзю?
   - Ды так ужо, - адказала дзеўка.
   Неяк раз чаляднiк пасварыўся з пiсарам i пакiнуў працу. Мала таго, што сам пакiнуў, дык яшчэ i дзяўчыне загадаў, нiбы служанцы якой, зрабiць тое самае iсцi за iм.
   Дзяўчына завагалася. Аднак, калi пiсар прыгразiў, што калi яна не дабудзе да вечара, дык ён не заплацiць ёй за ўвесь тыдзень, - зноў узялася за працу. Беднаму чалавеку капейка, так цяжка заробленая, не можа не быць дарагой.
   Чаляднiк узлаваўся.
   - Iдзеш ты, сука, - крычаў ён, - цi не iдзеш?
   - Як жа я пайду, калi яны не хочуць заплацiць? За рубля таго хоць спаднiцу якую купiла б!..
   - Ну, дык цяпер, - гыркнуў чаляднiк, - на вочы мне не паказвайся, на парог мой не ступi, бо затаўку насмерць!..
   I пайшоў у горад.
   Увечары, як заўсёды, муляры разышлiся. У новым доме застаўся начаваць Мiхалка, а з iм - дзяўчына.
   - Не пойдзеш? - спытаўся здзiўлены дзяцюк.
   - Куды ж я пайду, калi ён сказаў, што прагонiць...
   Толькi цяпер Мiхалка пачаў здагадвацца.
   - Дык гэта ты з iм жыла? - спытаўся з крыўдай у голасе.
   - Ага, - сарамлiва шапнула дзяўчына.
   - I яму аддавала ўвесь заработак, хоць ён i бiў цябе?
   - Але.
   - А чаму ж ты так брыдка рабiла?..
   - Бо любiла яго, - цiха адказала дзеўка, хаваючыся за слупы рыштавання.
   Дзецюка нiбы хтосьцi нажом укалоў. Недарма людзi з яго смяялiся!..
   Мiхалка падсунуўся да дзяўчыны.
   - А цяпер не будзеш яго любiць? - спытаўся ён.
   - Не, - адказала яна i пачала горка плакаць.
   - Будзеш толькi мяне любiць?
   - Але.
   - Я не буду цябе бiць i грошай тваiх забiраць не буду.
   - Вядома ж!
   - Са мной табе будзе лепш!..
   Дзеўка не адказала нiчога, а толькi плакала яшчэ шчырэй i ўся траслася.
   Ноч была халодная i сырая.
   - Холадна табе? - спытаўся дзяцюк.
   - Холадна.
   Яна плакала, а ён пасадзiў яе на горбе цэглы. Зняў сярмягу i атулiў дзяўчыну, а сам застаўся ў адной кашулi.
   - Не плач!.. Не плач! - гаварыў. - Толькi адну ноч так прасядзiш. Ёсць жа ў цябе рубель, вось заўтра i ноймем кватэру, а спаднiцу я за свае табе куплю. Толькi не плач...
   Аднак дзеўка не звяртала ўвагi на тое, што ён ёй гаварыў. Яна ўзняла галаву i прыслухоўвалася. Ёй здавалася, што з вулiцы чуваць знаёмую хаду.
   Той хтосьцi наблiзiўся. Пачаў свiстаць i гукаць:
   - Дахаты iдзi! Ты!.. Дзе ты там?
   - Я тут! - адказала дзяўчына ўсхапiўшыся.
   Выбегла на вулiцу, дзе стаяў чаляднiк.
   - Я тут! - паўтарыла.
   - А грошы ёсць? - спытаўся чаляднiк.
   - Ёсць! Во яны... На! - сказала, падаючы яму рубель.
   Чаляднiк схаваў рубель у кiшэню. Тады схапiў дзеўку за валасы i пачаў бiць, прыгаворваючы:
   - Другiм разам слухайся, бо на парог не пушчу... Рублём не адкупiшся!.. Слухайся!.. Слухайся! - паўтараў ён, лупцуючы яе кулакамi.
   - А божа ж мой!.. - крычала дзеўка.
   - Слухай!.. Слухай, што я кажу...
   Ды раптам ён пусцiў дзяўчыну, бо адчуў, што за карак яго ўчапiлася магутная рука. Сяк-так павярнуў галаву i ўбачыў Мiхалкавы раз'ятраныя вочы.
   Чаляднiк быў хлопец хват, ён чарпануў Мiхалку кулаком па лабацiне, ажно ў таго ў вушах зазвiнела. Аднак чаляднiкаў карак не выпусцiў, нават сцiснуў яго мацней.
   - Задушыш мяне, зладзюга ты... дык пабачыш тады! - хрыпата застагнаў чаляднiк.
   - А ты не бi яе! - сказаў дзяцюк.
   - Не буду, - мармытнуў той, высалапiўшы язык.
   Мiхалка пусцiў руку, а чаляднiк ажно захiстаўся. Глытнуў разоў колькi паветра, а потым сказаў:
   - Не хоча, каб я бiў яе, дык няхай са мною не ходзiць... Хоча любiць - хай любiць, але я б'ю, бо ўжо такi мой звычай!.. Што з тае дзеўкi, якую нельга бiць?.. Няхай iдзе да лiхаматары!
   - I пойдзе... Падумаеш! - сказаў дзяцюк.
   Але дзяўчына злавiла Мiхалку за рукi.
   - Пакiнь ты ўжо, - гаварыла яна, дрыжучы i абдымаючы яго. - Не лезь у нашы справы...
   Дзяцюк анямеў.
   - А ты дадому iдзi, - сказала дзеўка чаляднiку, узяўшы яго пад руку. Навошта, каб хто з цябе тут кпiў на вулiцы...
   Чаляднiк вырваўся ад яе i, смеючыся, сказаў:
   - Iдзi сабе да яго! Ён цябе бiць не будзе... Ён жа табе i грошы даваў...
   - Ат! Пакiнь ты!.. - узлавалася дзеўка i пайшла.
   - Бачыш, з бабай трэба як з сабакам! - сказаў чаляднiк, паказаўшы на дзеўку рукой. - Лупцуй яе, а яна за табой у агонь палезе...
   I знiк. Толькi ў начной цiшынi чуўся ягоны злосны смех.
   Дзяцюк стаяў, глядзеў iм услед, прыслухоўваўся. Потым вярнуўся да рыштавання i паглядзеў на тое месца, дзе толькi што сядзела дзеўка.
   Галава кружылася, а грудзi не маглi злавiць паветра. Толькi што яна сказала яму, што будзе любiць i - узяла ды пайшла. Толькi што ён быў такi шчаслiвы, толькi што было тут так добра з жывою iстотай, да таго ж з дзяўчынай, а цяпер - так пуста i сумна!
   Чаму яна пайшла?.. Вядома ж, таму, што так ёй хочацца, так падабаецца!.. I нiчога ён тут не зробiць, хоць i добры, i дужы!.. Iнстынктыўна ён шанаваў дзяўчыну за яе адданасць чаляднiку, не злаваўся, што парушыла дадзенае яму абяцанне, не збiраўся сiлай навязваць ёй свае пачуццi. Але, нягледзячы на ўсё гэта, так шкадаваў яе, так шкадаваў!..
   Раз'едзенымi вапнай рукамi ён выцер вочы i падняў сваю сярмягу, раскiнутую на горбе цэглы i яшчэ як быццам цёплую. Выйшаў на вулiцу, пастаяў.
   Нiчога не вiдно, толькi ў iмгле паблiскваюць чырвоныя агеньчыкi лiхтароў.
   Мiхалка вярнуўся ў халодныя сцены i лёг на зямлi. Але не змог заснуць, цяжка ўздыхаў у самоце, тужачы па сваёй дзяўчыне.
   Па сваёй, бо яна ж сама сказала, што будзе толькi яго любiць!
   Назаўтра дзяцюк, як заўсёды, узяўся за працу.
   Але праца не спорылася. Стомлены быў, дый дом гэты абрыдаў неяк. Дзе нi ступi, да чаго нi дакранiся, на што нi зiрнi - усё нагадвала дзяўчыну, горкае расчараванне. Людзi таксама кпiлi з яго:
   - Ну што, дурны Мiхалка, праўда, што дзеўкi ў Варшаве дарагiя?
   Дарагiя, ой, дарагiя! Дзяцюк патрацiў на сваю ўсё, што сабралася, сам галадаў, нiчога сабе не справiў, нiякай ласкi ад яе не паспытаў, i так яшчэ брыдка яго пакiнула.
   Дрэнна было яму, сорамна. I таму, калi пачуў, што ў iншых месцах Варшавы такiм, як ён, лепш плацяць, упершыню пайшоў туды.
   Iшоў Мiхалка за адным чаляднiкам, якi абяцаў завесцi яго на вулiцу, дзе будуюць найбольш дамоў.
   Выйшлi яны раненька i добры кавалак дарогi валаклiся да Вiслы. Убачыўшы мост, дзяцюк ажно рот разявiў. На гэты момант i дзеўка вылецела з галавы.
   Каля вартаўнiчай будкi ён завагаўся.
   - Што з табой? - спытаўся чаляднiк.
   - Не ведаю, пане, цi мяне тут прапусцяць? - адказаў Мiхалка.
   - Дурань ты! - грымнуў на яго чаляднiк. - Калi хто-небудзь зачэпiць цябе, дык скажы, што iдзеш са мною.
   "I праўда ж", - падумаў дзяцюк i здзiвiўся, што такi адказ раней не прыйшоў яму ў галаву.
   Пасля ён здзiўляўся, убачыўшы купальнi i баркi: як гэта яны не топяцца ў вадзе, хоць i вялiкiя, i не хацеў даць веры, што ўвесь мост - з чыстага жалеза.
   "Тут, вiдаць, нейкае ашуканства, - думаў ён. - Столькi жалеза, пэўна ж, i на ўсiм свеце няма!.."
   Iшлi яны так, чаляднiк i Мiхалка, адзiн за адным, цераз мост, па адной вулiцы, па другой. Каля замка дзяцюк зняў шапку i перахрысцiўся, думаючы, што гэта касцёл. Каля кляштара бернардынаў яго амаль не задушыў амнiбус. Каля фiгуры маткi боскай перад багадзельняй ён хацеў стаць на каленi i памалiцца, ледзь той чаляднiк адцягнуў яго.
   На вулiцах гоман, брычкi адна за адной, процьма людзей. Мiхалка адным саступаў дарогу, на другiх натыкаўся i аж бялеў са страху, каб часам не адлупцавалi. Нарэшце ў галаве яго ўсё пераблыталася - i ён згубiў чаляднiка.
   - Пане!.. Пане!.. - пачаў крычаць у адчаi i паляцеў цераз вулiцу.
   Нехта затрымаў яго, кажучы:
   - Цiха ты, сабака!.. Тут крычаць не можна!
   - Дык жа пан мой прапаў!
   - Якi пан?
   - Чаляднiк.
   - Ну ж i пан!.. А куды табе трэба?
   - Туды, дзе дом муруюць...
   - Якi дом?
   - Такi... з цэглы, - адказаў дзяцюк.
   - Ат, дурань!.. Дык жа i тут дом муруюць... I там вунь! I тут!
   - Ды я ж не бачу...
   Яго ўзялi за плячук i пачалi паказваць.
   - Во, глядзi! Тут адзiн дом будуюць... Тут другi...
   - Ага! Ага! - сказаў Мiхалка i пайшоў да таго другога, бо не трэба было перабягаць цераз вулiцу.
   Дабраўшыся на месца, ён спытаўся пра чаляднiка. Аднак не знайшоў яго тут, i яму паказалi на iншы дом. Але i там пра чаляднiка Настазiя нiхто не чуў; трэба было iсцi далей.
   Такiм чынам ён абабег некалькi вулiц i аглядзеў дзесятка паўтара пачатых будоўляў, сам сабе думаючы, дзе ж цяпер жывуць тыя людзi, якiм дамы яшчэ толькi будуюцца.
   Паступова ён аддаляўся ад цэнтра горада. Гоман на вулiцах цiшэў, прахожых было менш, брычак амаль не вiдно. Затое ўсё больш ды больш рыштаванняў, горбаў цэглы i чырвоных сцен.
   Дзяцюк страцiў надзею знайсцi чаляднiка i падумаў пра работу.
   Зайшоў у двор нейкай новабудоўлi пры дарозе, спынiўся сярод рабочых i пачаў прыглядацца. Час ад часу ён далучаўся да гутаркi, а то i памагаў сяму-таму. Каму цэглу складаць паможа, каму ражку падасць, а тым, што вымешвалi вапну, сказаў, як гэта належыцца рабiць. I паказаў, ажно майстра абляпаў з ног да галавы.
   - Што ты тут круцiшся, вахлак? - спытаўся ў яго пiсар.
   - Работы, пане, шукаю.
   - Няма тут для цябе работы.
   - Няма цяпер, дык, можа, потым знойдзецца. А вам жа не шкодзiць, калi я каму дапамагу.
   Прайдоха пiсар адразу ўцямiў, што дзяцюк без капейкi. Ён выняў сваю кнiжыцу i аловак, пачаў перакрэслiваць, падлiчваць i ўрэшце зрабiў ласку прыняў Мiхалку.
   Людзi казалi, што зарабляў ён на iм дваццаць грошаў у дзень - чыста.
   Тут Мiхалка працаваў да восенi. З голаду не памёр, за начлег не плацiў, аднак нават ботаў сабе не купiў. Толькi i ўсяго, што разоў колькi напiўся ў нядзелю, як парсюк. Хацеў нават вэрхалу нарабiць у карчме, але часу ў яго не хапiла, бо ўзялi ды выкiнулi за дзверы.
   Дом рос на вачах. Яшчэ муляры не закончылi флiгеляў, а фасад ужо быў пад дахам, атынкаваны, ашклёны, нават i людзi пачалi ўсяляцца.
   Пад канец верасня задажджыла. Працу спынiлi i ўсiх чорнарабочых звольнiлi. У лiку такiх быў i Мiхалка.
   Пiсар кожны тыдзень трошкi не дадаваў яму, кажучы, што аддасць зараз. Калi ж прыйшоў канчатковы разлiк, дзяцюк, хоць i непiсьменны, уцямiў, што пiсар яго, вiдаць, абдурыў. Даў яму тры рублi, а належалася з пяць цi з шэсць.
   Мiхалка ўзяў тры рублi, зняў шапку i пачаў чухаць галаву, пераступаючы з нагi на нагу. Але пiсар быў так заняты сваёю кнiжыцай, што доўга не заўважаў дзецюка, а потым нарэшце спытаўся:
   - Ну, што табе яшчэ трэба?
   - Вiдаць, пане, мне больш належыцца, - пакорлiва сказаў дзяцюк.
   Пiсар зачырванеўся. Палез да Мiхалкi, штурхануў яго грудзьмi i сказаў:
   - А пашпарт у цябе ёсць?.. Хто ты такi?..
   Мiхалка змоўк, а той далей:
   - Ты думаеш, можа, хамула, што я цябе ашукаў?
   - Ага...
   - Дык пайшлi са мной у палiцыю, там я табе дакладна пакажу, што ты злодзей i прайдзiсвет...
   Пашпарт i палiцыя ўстрывожылi Мiхалку. I ён сказаў:
   - Няхай вам, пане, крыўда мая пойдзе на здароўе!
   I пакiнуў будоўлю.
   А таму, што i пiсару не вельмi карцела ў палiцыю, справа закончылася толькi пагрозай...
   Дзяцюк апынуўся цяпер нiбы ў чыстаполiцы. Прайшоў сваю вулiцу, другую, трэцюю, усюды заходзячы, дзе бачыў чырвоныя сцены i некалькi слупоў, убiтых у зямлю. Аднак работа была ўжо або закончана, або канчалася, а калi ён пытаўся, цi не прымуць яго, дык нават не адказвалi.
   Пралазiў ён так дзень, другi, абмiнаючы гарадавых, каб не спыталiся пра пашпарт. Сталовай з цёплай ядой не знайшоў, харчаваўся толькi крывяной каўбасой, салам, хлебам, селядцом, запiваючы гарэлкай.
   Ён ужо страцiў рубель, нiчога людскага не спажыўшы. Спаў пад плотам i сумаваў па людзях, бо не было з кiм словам перакiнуцца.
   Падумалася дзецюку, а цi не лепш вярнуцца дахаты. Пытаўся ў прахожых, дзе тут чыгунка. Пайшоў туды, куды паказвалi, i трапiў на чыгунку, але не на сваю.
   Убачыў нейкую вялiкую станцыю, многа людзей, дамы каля станцыi, а рэйкаў не было.
   Разгубiўся страшэнна, спалохаўся, не ведаючы, што да чаго. А потым ужо нейкая добрая душа растлумачыла яму, што ёсць яшчэ тры чыгункi, аднак - за Вiслай.
   Цяпер Мiхалка ўспомнiў, што iшоў сюды цераз мост. Пераначаваўшы ў нейкiм раўку, пачаў пытацца пра дарогу да моста. Расказалi яму дакладна, дзе iсцi проста, дзе налева, а дзе направа i дзе павярнуць. Запомнiў усё, але як пачаў iсцi i паварочваць, дык трапiў да Вiслы, але моста не знайшоў.
   Дык i вярнуўся ў горад. На бяду пачаўся дождж. Людзi хавалiся пад парасоны, а ў каго не было - той уцякаў. Пад такiм лiўнем Мiхалка не асмельваўся пытацца пра дарогу.
   У самы найбольшы дождж ён згорбiўся пад сцяной, застыўшы ў сваёй прамоклай сярмязе, i пацяшаў сябе тым, што хоць босыя ногi пад лiўнем адмыюцца.
   Калi ён стаяў так, збялеўшы, а вада па доўгiх валасах аплывала яму за кашулю, каля яго спынiўся нейкi пан.
   - Жабрак? - спытаўся ён.
   - Ды не.
   Пан прайшоў трохi наперад i зноў спытаўся, вярнуўшыся:
   - Але ж есцi хочацца?
   - Ды не.
   - I не холадна?
   - Ды не.
   - Дурань нейкi! - мармытнуў пан. А потым: - Але ж грыўню ўзяў бы?
   - Калi б пан даў, дык узяў бы.
   Пан даў i пайшоў сабе, штосьцi мармычучы.
   Пасля ён зноў спынiўся, паглядзеў на мужыка, нiбы вагаючыся, аднак урэшце пайшоў назусiм.
   Мiхалка трымаў у жменi манецiну i думаў, здзiўлены:
   "Глядзi, якiя тут бываюць добрыя паны!"
   I падумаў раптам, што такi добры пан мог бы паказаць яму i дарогу да моста!.. Аднак ужо было позна.
   Ноч пачалася, запалiлi лiхтары, а дождж прыпусцiўся гусцейшы. Дзяцюк шукаў вулiцу, каб найцямнейшую. Павярнуў туды, сюды. Заўважыў новабудоўлi i пазнаў раптам вулiцу, дзе раней працаваў.
   Тут вось канчаецца брук. Тут паркан. Там склад вуголля, а там яго дом. У некалькiх вокнах гарыць святло, а праз адчыненыя вароты вiдаць незакончаныя флiгелi.
   Дзяцюк увайшоў у двор. Дзе-дзе, а тут яму належыцца начлег. Ён жа сам гэты дом будаваў.
   - Гэй! Гэй! А куды ты? - гукнуў за iм з ганка чалавек у доўгiм кажусе.
   Вiдаць, ужо было холадна на дварэ.
   Мiхалка павярнуўся.
   - Гэта я, - сказаў ён. - Iду спаць у сутарэнне.
   Чалавек у кажусе абурыўся:
   - Тут што - жабрацкi гатэль, каб вам начаваць?
   - А я ж тут рабiў усё лета, - збянтэжыўся дзяцюк.
   У сенцах паказалася вартаўнiкова жонка, непакоячыся пра мужа.
   - Што тут робiцца?.. Хто гэта?.. Можа, злодзей? - спыталася яна.
   - Ды не. Толькi вось гэты кажа, што ён тут працаваў, што i начлег яму належыцца... Дурнаваты!..
   У Мiхалкi загарэлiся вочы, ён засмяяўся i падбег да вартаўнiка.
   - Дык вы з нашай вёскi? - спытаўся радасна.
   - А чаму гэта? - здзiвiўся вартаўнiк.
   - Бо так на мяне гавораць у нашай вёсцы... Бо я - дурны Мiхалка!
   Вартаўнiкова жонка захiхiкала, а сам ён пацiснуў плячыма i сказаў:
   - Што ты дурны, дык гэта вiдно. Аднак я не з вёскi, а з горада... З Лапаў!* - дадаў ён такiм тонам, што пасумнелы дзяцюк ажно ўздыхнуў.
   * Лапы - гарадок на Беласточчыне.
   - Уга! Гэта ж, вiдаць, такi самы вялiкi горад, як Варшава?
   - Такi - не такi, - адказаў вартаўнiк, - а ўсё ж горад нiшто сабе.
   Ён памаўчаў, а потым:
   - А ты, само сабой, кацiся адгэтуль, бо спаць тут няможна.
   Дзяцюк i рукi апусцiў. Ён жаласна зiрнуў на вартаўнiка i спытаўся:
   - Куды ж я пайду ў такi лiвень?
   Трапнасць гэтай заўвагi ўразiла вартаўнiка. I сапраўды - куды ж iсцi ў такую навальнiцу?
   - Што ж, - сказаў ён, - заставайся тады, калi лiвень. Толькi глядзi, каб ноччу красцi не захацелася. А ўранку на самым золаку ўцякай, каб гаспадар не ўбачыў. Бо гэта быстры пан!