Страница:
Вестка пра гэта вартае шкадавання здарэнне дайшла да Санта Марыя ла Анцiгуа ранiцай, яшчэ да першай ранiшняй iмшы, якую ўжо колькi гадоў адпраўляў звычайна айцец прыёр. I ў гэты дзень, як заўсёды, ён выйшаў са святой дараносiцай, але неяк так ужо недалужна, нiбы сляпец, хадзiў каля алтара, а голас, нават калi ён чытаў цiха, не хацеў яго слухацца, што ў натоўпе святых братоў спярша пранёсся нейкi неспакойны шум, пасля залегла цiшыня, i старэчаму мармытанню падрэ Аўгусцiна адказвалi толькi самотныя арганы ў глыбiнi храма. Немалое таксама здзiўленне ахапiла ўсiх, калi, блаславiўшы на заканчэнне ўсiх прысутных, падрэ Аўгусцiн астаўся каля алтара i цiха, але вельмi выразна сказаў:
- А цяпер, браты, прачытаем "Ойча наш" i "За здароўе Марыi" за чыстую i нявiнную душу нашага малодшага брата Пабла.
Магiльная цiшыня настала пасля гэтых слоў. Не зрушыўся з месца нi брат Дыега, якi самотна стаяў з боку алтара, анi пан дэ Кастра, якi ў сваёй залатой зброi стаяў крок наперадзе сваiх фамiльянтаў.
Такая сiла была з гэтых двух людзей, што нiхто з братоў не адважыўся ўкленчыць.
Падрэ Аўгусцiн з хвiлiну глядзеў на нерухомы натоўп у прыцемку храма, усё большая бледнасць пакрывала яго змаршчынены пакутамi твар, i, нарэшце, адвярнуўся i, укленчыўшы ля падножжа алтара, пачаў малiцца адзiн. Брат Дыега i пан дэ Кастра першыя перахрысцiлiся i разам рушылi да дзвярэй рызнiцы. За iмi пачалi выходзiць служкi вялебнага айца, i храм напоўнiўся цяжкiм звонам даспехаў. Потым, ужо ў цiшынi, адзiн за адным, схiлiўшы галовы i не гледзячы адзiн на аднаго, выходзiлi браты.
Айцец Аўгусцiн астаўся адзiн. Ён доўга малiўся, як бы забыўшыся пра свет. А свет мяккiм сонечным бляскам асвятлiў на вiтражах сiлуэты анёлаў i святых. Дагаралi ў кандэлябрах свечкi. З кляштарнага дзядзiнца далятала адгалоссе змены варты.
Потым падрэ Аўгусцiн узвёў вочы на велiзарны крыж, якi вiсеў угары, i ўсклiкнуў голасам, поўным роспачы:
- Госпадзе, цi доўга цемра будзе панаваць над няшчаснай зямлёй?
Слёзы заслалi яму вочы, i ён не адразу разгледзеў, хто прыпаў да яго каленяў, калоцячыся ад плачу, прытулiўся гарачай шчакой да яго далонi. Падрэ, стоячы на каленях, пагладзiў густыя з дробнымi завiткамi валасы i пазнаў малодшага кляштарнага служку Франсiска. Ён абняў гэта кволае, яшчэ дзiцячае цела i, гладзячы малога па валасах, шаптаў дрыготкiм ад узрушанасцi голасам:
- Дзiцятка маё, маё беднае дзiцятка, не трэба трацiць надзеi. Трэба мець надзею. Заўсёды трэба мець надзею.
Гэта была апошняя iмша, якую стары прыёр правiў у Санта Марыi. Ноччу з дазволу вышэйшых пакiнуў кляштар i горад i адправiўся ў далёкую пустэльню Сан-Iнiга ў гарах Эстрамадуры, каб там прысвяцiць сябе прыроджанай патрэбе малiтвы i спакойна закончыць святое жыццё.
А на другi дзень сам айцец Вялiкi iнквiзiтар, закончыўшы двухтыднёвыя набажэнствы, адслужыў у Санта Марыi ранiшнюю iмшу. Брат Дыега абвясцiў сабраным братам кароткую казань на тэму слоў Госпада Iсуса паводле евангелля св. Мацвея: "Не прыйшоў я з мiрам, а з мечам".
Тым часам, як гэта зазвычай вядзецца ў падзеях, калi не толькi перамогамi таруецца дарога праўды, - розныя невясёлыя весткi даходзiлi ў сталiцу на схiле тысяча чатырыста восемдзесят пятага года. I вось аднаго дня стала вядома, што каралеўскiя войскi на чале з панам герцагам д'Аркоса панеслi пры асадзе паганскай Малагi вялiкiя страты, а з Арагона губернатары даносiлi пра хваляваннi, калi пасля вядомых падзей у Сарагосе многiя гарады захлiснулi неспакой i смута, усюды справакаваныя той самай рукой жыдоўскага ворага, што не грэбаваў нiякiмi сама нiкчэмнымi сродкамi, абы толькi падступна нашкодзiць каралеўству.
У Валенсii, напрыклад, падбухтораная правакатарамi галота падпалiла палац Талавера, дзе была сядзiба Святога трыбунала, у Тэруэлi натоўп, падагрэты такiм самым спосабам, закiдаў каменнем i цэглай каля вежы Сан-Марцiн атрад айца iнквiзiтара, калi той у першую нядзелю снежня выправiўся ў сабор на набажэнства. У абодвух гарадах былi ахвяры, i толькi дзякуючы таму, што на вулiцы былi выведзены салдаты Святой эрмандады, удалося прадухiлiць пашырэнне хваляванняў i пазбегнуць яшчэ большых ахвяр. У Барселоне таксама задушылi бунт у самым зародку, разагнаўшы гарадскiх пахолкаў i смердаў, якiя пачалi былi збiрацца непадалёк ад турмы Святога афiцыума, арыштавалi пры такой нагодзе i аддалi пад суд многа западозраных гараджан.
Кароль Фердынанд, папярэджаны пра гэтыя здарэннi, адразу пасланымi кур'ерамi загадаў правесцi, не зважаючы на асобы, суровыя акцыi супраць усякiх ератыцкiх правакацый. Святыя трыбуналы таксама, асаблiва на тэрыторыi Арагона, былi заклiканы спецыяльным пасланнем айца Вялiкага iнквiзiтара да ўзмацнення пiльнасцi i да паглыблення метадаў расследавання. Такiм чынам, вораг яшчэ раз пралiчыўся i памылiўся, мяркуючы, што яму ўдасца паслабiць баявiтасць царквы або выкапаць прорву памiж ёю i масамi вернiкаў. Нiхто, акрамя злачынных ератыкоў i мiзэрнай жменькi людзей, часова ўведзеных у зман, не сумняваўся, што ўвесь народ бязмежна адданы Iх Каралеўскiм Мосцям i царкве i аднадушна асуджае ўсялякiя спробы аслаблення яе адзiнства.
Нягледзячы на гэта, як i бывае ў такiх акалiчнасцях, весткi пра пэўнае нездаровае ўзбуджэнне ўсё яшчэ iшлi з правiнцый, i, хоць у самой сталiцы панаваў поўны спакой, - айцец iнквiзiтар Галвез прыняў рашэнне прыспешыць аўтадафэ, якое рыхтавалi ўжо даўно i вельмi грунтоўна на сярэдзiну студзеня наступнага года. Калi падрэ Тарквемада падтрымаў гэта рашэнне, было зроблена ўсё, каб урачыстасць, прызначаная на асаблiва шанаваны людзьмi дзень святога Дамiнiка Сiлоскага, прайшла з вялiкiм шыкам. За тыдзень да аўтадафэ закончылi многiя працэсы, што зацягнулiся на некалькi месяцаў, распачалi i шчаслiва завяршылi да азначанага тэрмiну шмат новых. Ва ўсiх кляштарах, асаблiва ў дамiнiканцаў, гэтыя пачынаннi суправаджалiся вячэрнiмi набажэнствамi братоў, бо адзiнства сыноў царквы здавалася ў тыя днi больш патрэбным, чым калi-небудзь. Зрэшты, як i спадзявалiся, народ не застаўся абыякавы да голасу сваiх духоўных пастараў. Акрылены шчырай верай, ён сцякаўся з усiх гарадоў i замкаў старажытнага каралеўства Леон у Валадолiд. Святыя пiлiгрымы iшлi i з далейшых раёнаў. Неўзабаве ўжо не хапала месцаў у гарадскiх гасподах i заезных дамах, i народ, нягледзячы на снежаньскiя халады, вандраваў з пляца на пляц пад адкрытым небам.
У сувязi з такiм вялiкiм узрушэннем у хрысцiянскiм народзе абое Iх Каралеўскiя Мосцi, хоць i збiралiся падацца, устрывожаныя сiтуацыяй, пад Малагу, цяпер, аднак, упрошаныя асабiста айцом Вялiкiм iнквiзiтарам, пастанавiлi адкласцi намечанае падарожжа, каб прысутнасцю свайго маестату надаць урачыстасцям больш значэння i бляску. Прадугледжвалася, што каля дзвюх тысяч асуджаных на розныя кары грэшнiкаў прымуць удзел у пакутнiцкiх абрадах ў саборы, а пасля пойдуць працэсiяй на квамадэра, колькасць жа ератыкоў, якiх апошнiм часам Святы трыбунал адлучыў ад царквы, даходзiла да сямiдзесяцi з нечым. Адным i адзiным з iх, цела якога ў атачэннi iншых, якiх мелiся палiць жыўцом, будзе аддадзена ачышчальнаму агню пасмяротна, быў абвiнавачаны ў блюзнерчай спробе атручвання пан дон Карлас дэ Сiгура. У святле грунтоўна праведзенага следства здавалася, што Святы трыбунал не мог у гэтай цалкам яснай справе вынесцi больш справядлiвы вырок, аднак менавiта гэты прысуд стаў на Каралеўскай iнквiзiцыйнай радзе прадметам сама бурнага абмену думкамi i спрэчак.
Каралеўская iнквiзiцыйная рада, якая была створана Iх Каралеўскiмi Мосцямi з мэтай больш цеснай сувязi з тронам дзейнасцi Святога афiцыума, збiралася за гэты час поўным складам даволi рэдка. Аднак цяпер, i, як здавалася, пад уплывам некалькiх свецкiх грандаў, кароль Фердынанд палiчыў абавязковым, каб рада прыняла сваю пастанову наконт апошнiх падзей, i неадкладна. I вось у апошнi дзень лiстапада, на святога Андрэя, пасля iмшы ў замкавай каплiцы, тры царкоўныя дастойнiкi на чале з айцом Вялiкiм iнквiзiтарам, столькi ж знакамiтых паноў каралеўства i два слаўныя дактары, правовыя дарадцы Святога афiцыума, пакiнуўшы сваю свiту ў пярэднiх пакоях, сабралiся ў троннай зале, чакаючы выхаду караля i каралевы. Iх Каралеўскiя Мосцi не далi сябе доўга чакаць. З iмi iшоў мiнiстр, брат Франсiска Хiменэс, францысканец.
Падрэ Галвез не хаваў незадавальнення, калi пасля некалькiх слоў караля Фердынанда, якi гаварыў, як звычайна, трошкi цяжкавата з прычыны задышкi, ад якое ён вельмi пакутаваў, падняўся дон Альфонса Карлас герцаг Медына Сiдонiя, маркiз Кадыкса. Усе добра ведалi, што, калi пяць гадоў назад першыя iўдаiсты пачалi пакiдаць гарады i сёлы, падданыя Святому афiцыуму ў Севiллi, не хто iншы, як пан герцаг Медына Сiдонiя даваў iм на сваiх землях прытулак. Аднак даўнiя гэта былi справы, i быць можа, што малады герцаг, прасякнуты з цягам часу духам праўды, прагнуў цяпер адгарадзiцца ад свайго мiнулага, бо тое, што ён гаварыў, было надзвычай разумнае, прасякнутае святасцю i поўнае сыноўняй павагi да заслуг Святога трыбунала. Сапраўды, цяжка было б знайсцi iншыя словы, якiя б выказвалi хрысцiянскiя думкi лепш, чым тыя, якiя са спакойнай развагай i годнасцю, пазбаўленай усякай пыхi, сказаў гэты нашчадак аднаго з сама знакамiтых родаў каралеўства.
Абое Iх Каралеўскiя Мосцi слухалi яго з выразна зычлiвай увагай, усе астатнiя паны, асаблiва стары герцаг Карнэха, здавалася, былi ў захапленнi ад розуму сама малодшага з iх. Сярод гэтай агульнай пацехi толькi айцы iнквiзiтары i пан кардынал дэ Мендоза, арцыбiскуп Таледа, захоўвалi чакальную стрыманасць. I сапраўды, даверыўшыся дасведчанасцi вопыту i развазе, яны слушна не далi сабе паддацца заўчаснай радасцi, бо неўзабаве пан Медына Сiдонiя раскрыў сваё сапраўднае аблiчча.
- На жаль, - сказаў ён пасля хвiлiны маўчання, - я спахiбiў бы i павагай гэтага сходу, i перш за ўсё праўдай, калi б не прызнаў, што, сузiраючы многiя справы, якiя чыняцца сёння ў каралеўстве, апроч пачуццяў радасцi i гонару, я перажываю, ды напэўна i не я адзiн, заклапочанасць i сама ўразлiвую трывогу.
У зале залегла цiша. Падрэ Галвез закруцiўся ў сваiм крэсле, а падрэ Тарквемада падняў галаву i пранiклiвым позiркам акiнуў маладога герцага. А той звярнуўся проста да яго.
- Бачу па вашых вачах, вялебны ойча, што хацелi б запытацца, якая гэта заклапочанасць трывожыць мяне?
На гэта падрэ Тарквемада адказаў:
- Сапраўды, вы не памылiлiся, годны пане. Перад аблiччам усеагульнага памнажэння розных злачынстваў супраць веры кожны хрысцiянiн павiнен адчуваць глыбокую трывогу. Цi не пра гэтую заклапочанасць вы кажаце?
- Наогул i пра яе, але i не толькi. Найяснейшы кароль, найяснейшая каралева! Я цаню суровасць, з якою Святыя трыбуналы выкрываюць i караюць ератыкоў, апасаюся, аднак, што калi гэтая суровасць пачне закранаць найпершых паноў каралеўства, няславай пакрываючы людзей, якiя ад нараджэння пастаўлены вышэй за тлум сваёй годнасцю i маёмасцю, тады з гэтага можа вынiкнуць для нас болей шкоды, чым карысцi. Гэта заклапочанасць якраз, вялебныя айцы, i трывожыць мяне.
Герцаг Карнэха ўсклiкнуў:
- Што вы здабудзеце, выдаючы плебеям на ганьбу i прынiжэнне сыноў знакамiтых родаў? Што вы нарабiлi ў Арагоне? Цi ж не мы - той трывалы падмурак, на якiм вы павiнны трымацца?
Вялiкi i станiсты пан маркiз дэ Вiлена, забыўшыся пра шацунак да Iх Каралеўскiх Мосцяў, стукнуў кулаком па бiлцы крэсла.
- Альбо вы сляпыя, айцы, альбо шалёныя? На каго замахваецеся? Калi i далей пойдзеце гэтай дарогай, можа, i мяне паставiце перад сваiм трыбуналам?
Зноў запанавала цiшыня. Першы азваўся падрэ Тарквемада, i яго голас, сцiшаны i поўны спакою, гучаў адмыслова пасля нечаканага выступлення пана дэ Вiлены. Падрэ Тарквемада сказаў:
- Не памыляецеся, годны пане. Няхай усемагутны Бог не абыдзе вас сваёй апекай, каб гэта не стала неабходнасцю.
Кроў ударыла пану дэ Вiлену ў твар.
- Пагражаеце, вялебны ойча? Мне?
- Каму трэба зняславiць пасля смерцi пана дэ Сiгуру? - крыкнуў герцаг Медына. - Калi ўжо пан дэ Сiгура стаў перад судом Божым, хай Бог i судзiць яго правiны.
Падрэ Галвез павярнуў да яго пацямнелы твар.
- I каго ж вы баронiце, герцаг? Вераломцу i атрутнiка?
- Памыляешся, вялебны ойча, - адказаў той. - Не пана дэ Сiгуру бараню, а гонар рыцарскага стану. Я ведаю, што грэх можа ўцiснуцца ўсюды, а грахi, нават асаблiва цяжкiя, могуць стаць доляй нават сама моцных гэтага свету, але цi азначае гэта, што iх адразу трэба выносiць на святло? Чаму зло, якое хутчэй прыхаваць належала б i акружыць маўчаннем, вы выдаяце на рабунак чэрнi? Хочаце павярнуць супраць нас цёмныя мэтлахi?
Кароль Фердынанд сядзеў на троне, апусцiўшы выпуклыя павекi, упёршы тоўстыя i трохi караткаватыя рукi ў шырока расстаўленыя сцёгны. Святая каралева Iзабэла, здавалася, задумалася i была смутная. У цiшы пачуўся цяжкi ўздых пана дэ Вiлены.
- Пан герцаг Медына слушна сказаў, - пачаў падрэ Тарквемада, - што грэх i загана не абмiнаюць на гэтым свеце нават сама высокапастаўленых. Глыбока, аднак, памыляецца, умаўляючы нас, каб мы праўду выкрыцця падмянiлi баязлiвым маўчаннем. Што ж вы раiце нам, годныя панове? Няўжо ў вас так мала даверу да праўды, што фальшыва зразуметае паняцце славы вашага сану вы ставiце над ёю?
- Аслабляючы нас, аслабляеце i праўду, - адказаў пан Карнэха.
- Не! - усклiкнуў падрэ Тарквемада. - Калi мы маем адвагу гоiць нават сама балючыя раны, дык якраз толькi таму, што мы дастаткова моцныя, каб выкрыць i абясшкодзiць усякае зло. Яшчэ раз пытаюся ў вас, што вы нам дарадзiце? Што для вас - законы, што для вас - справядлiвасць? Маўчыце? Дык я вам адкажу: ваша пыха перавышае вашу веру. А калi вера ў вас слабне, як жа вы можаце верыць у перамогу? Але i тое вам яшчэ скажу: нiколi Святая iнквiзiцыя не паддасца падобным падступствам, нiколi не дасць сябе звесцi якiм-небудзь спробам паслаблення еднасцi, адзiнства. Бязлiтасна будзем адцiнаць ад камля кожную хворую або высахлую галiну.
Пан герцаг Медына Сiдонiя, збялелы ад гневу, сарваўся са свайго месца.
- Найяснейшы пане, кароль! Пан дэ Сiгура цяжка саграшыў, гэта праўда, але ж у ягоных жылах цякла кроў сама знакамiтых родаў Гiшпанii. Не дапусцiце такога страшнага паганьбення.
На гэта азваўся кардынал дэ Мендоза, якi дагэтуль маўчаў:
- Што ганьба - грэх цi кара?
- Мы тут чуем галасы, - сказаў падрэ Галвез, - якiя да ганьбы грэху хацелi б дадаць ганьбу беспакаранасцi.
Кароль Фердынанд падняў павекi. Спачатку яго лупатыя бледна-блакiтныя вочы, нiбы ашаломленыя святлом, здавалася, глядзелi толькi з санлiвай стомленасцю. Але праз хвiлiну, хоць усё яшчэ без бляску, сталi яны калючыя i халодныя. Затое на прыгожых вуснах задуменнай каралевы Iзабэлы з'явiлася ледзь прыкметная, вельмi далiкатная i поўная смутнай слодычы ўсмешка.
Фердынанд пачаў гаварыць, добра ўсё абдумаўшы:
- Калi кароль i каралева ўстаноўлiваюць законы, не варта падданым i асаблiва найпершым у каралеўстве прасiць маестат, каб ён дазволiў ламаць iх.
Тут ён выпрастаўся, i голас яго раптам загучаў з сiлай:
- Каралева i я, увесь час дбаючы пра трыумф праўды i канчатковае аб'яднанне каралеўства, лучымся з усiм народам упэўненасцю, што не маглi б распачаць справу больш пачэсную для нашых абавязкаў. Пан дэ Сiгура дачынiўся да такога страшнага злачынства, што мы з трона не можам даць яму нiякага прабачэння. Мы лiчым таксама, што, прызначаючы сканфiскаваны пасля яго маёнтак на мэты, любасныя Госпаду Богу, якiмi з'яўляюцца войны з паганцамi, мы тым самым у Найвышэйшага будзем здабываць ласку для душы, заплямленай нягоднiцкiм учынкам. Гэта ўсё, што мы можам зрабiць пану дэ Сiгуру i такiм, як ён. Што ты думаеш пра гэта, мая Iзабэла?
Адказала Iзабэла:
- Думаю тое самае, што i ты, пане.
- Пан кароль, - сказаў маркiз дэ Вiлена, - забываецца, колькi яго продкi, а таксама ён павiнны панам каралеўства. З якога гэта часу чорная няўдзячнасць пасялiлася ў сэрцах каралёў?
Нейкую хвiлiну здавалася, што кароль Фердынанд выбухне гневам. I каралева Iзабэла перастала ўсмiхацца. I ў гэты час наперад выйшаў брат Хiмэнэс.
- Гнеў i абраза, зазвычай, - не найлепшыя дарадцы, - сказаў напаўголаса, з адценнем лагоднага ўмаўлення. - Але калi ўжо гаворка зайшла пра забытае, розум падказвае пацвердзiць, што на загану памяцi не Iх Каралеўскiя Мосцi хварэюць. Гэта хутчэй некаторыя паны забылiся цi памятаць не хочуць, што не адны яны падпора трону i царкве. Мы зрабiлi б, як я мяркую, вялiкую памылку, калi б не цанiлi, як шмат для ўмацавання парадку ў каралеўстве робяць гарады i замкi, з'яднаныя ў святой германдадзе. Аднак мы нiколi не чулi, каб перад аблiччам Святых трыбуналаў жыхары гарадоў дамагалiся сабе нейкiх асаблiвых прывiлеяў.
- Каталiцкi народ, - сказаў падрэ Тарквемада, - не толькi перад аблiччам веры не просiць сабе прывiлеяў, але ўдзячны Святой iнквiзiцыi за тое, што яна вызваляе i ратуе яго ад адзiнак, якiм у грамадстве няма месца.
Доўгае маўчанне было пасля гэтых слоў.
- Дык вы плебейскiм мэтлахам страшыць нас хочаце? - сказаў нарэшце глухiм голасам пан дэ Медына.
А пан дэ Вiлена дадаў:
- Знiшчыць нас i абаперцiся на плебс?
У гэты час, рэзкiм рухам адсунуўшы крэсла, устаў падрэ Тарквемада.
- Божа святы! - усклiкнуў. - Хто ж на гэтай радзе асмельваецца гаварыць: мы i вы? Цi ж мы не ў адзiнстве? Цi ж не лучыць нас адна вера i цi не адзiн Бог жыве ў нашых сэрцах? Да чаго дайшло! Каб мы памiж намi капалi яму, як памiж вернымi i нявернымi? Падумайце, не спiць непрыяцель, вораг нас акружае з усiх бакоў, да ста злачынстваў штогадзiны ўчыняе, здраднiцкiя ўдары з цемры нам рыхтуе, на слабасць нашу спадзяецца, кожную нашу памылку нецярплiва цiкуе, разлому, разладу нашага прагнучы, з кожнай памылкi нашай шалёна радуецца, а тут, дзе асаблiвая еднасць панаваць павiнна i быць найвышэйшым законам, вышэйшым за ўсякiя мiзэрныя намыслы, тут гавораць: мы i вы? Хто ж тады вы i хто мы? Не ведаю, сапраўды, кiм вы, годныя панове, быць хочаце, але я, сцiплы мнiшак, магу вам сказаць, чаго мы, справе веры служачы, прагнем. Еднасцi прагнем i паслушэнства ёй. Усе мы роўныя перад гэтай еднасцю, i адны законы яднаюць нас у паслушэнстве. Мы ведаем вашы слаўныя iмёны, ведаем вашы заслугi, ведаем велiч i колькасць вашых продкаў, але, ведаючы ўсё гэта i цэнячы высока, мы хацелi б таксама ведаць i вашы думкi, каб i iх цанiць гэтаксама высока, калi яны - i нашыя думкi.
- Пан кароль сказаў сваё апошняе слова, - уставiў стары герцаг Карнэха.
- Мы не схопiмся за мечы, каб баранiць пана дэ Сiгуру, - дадаў пан дэ Медына.
На гэта вялебны айцец адказаў:
- Калi б у мяне спыталiся годныя панове, якi з двух бунтаў больш грозны, бунт мяча цi бунт думкi, гэты другi я прызнаў бы за бунт, якi нясе незлiчоныя небяспекi. Сапраўды, няўжо вы лiчыцеся толькi з каралеўскай воляй? А з Вышэйшай праўдай, з Богам?
Такой сiлай загучаў яго голас, што трое схiлiлi галовы. Пад канец устаў пан Карнэха i сказаў:
- Няхай Бог усемагутны нiколi нас не пакiне i заўсёды праўда святой веры жыве ў нашых сэрцах.
Аўтар кронiкi, перадаючы нашчадкам гiсторыю свайго часу, пiша ў сувязi з гэтым пасяджэннем Каралеўскай iнквiзiцыйнай рады:
"Так, калi з усiх нягод, нават спрычыненых людзьмi высокапастаўленымi, заўсёды выходзiла абароненай праўда i калi яна пераможна трыумфуе далей, нягледзячы на перашкоды i падкопы, - добрую i поўную можам мець пэўнасць, што недалёкi час настання на зямлi царства Божага".
Раздзел трэцi
Зiма з 1485 на 1486 год выдалася такая лютая, якой ужо колькi гадоў не памяталi нi ў Леоне, нi ў Старой Кастылii. Нязвыкла вялiкi снег выпаў у канцы снежня, а пасля нядоўгай адлiгi зноў уцiснулi моцныя маразы, зашалелi страшныя завеi.
Iх Каралеўскiя Мосцi адразу пасля ўрачыстасцяў на святога Дамiнiка Сiлоскага падалiся з дваром у ваенны лагер пад Малагай, а вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар, хоць i пiльна яму трэба было ў Рым, дзе з рук новаабранага святога айца Iнакецiя VIII ён меўся асабiста атрымаць пацвярджэнне сваёй годнасцi, мусiў у сувязi з няпэўным часам на многа тыдняў адкласцi сваё падарожжа. Толькi ў апошняй дэкадзе студзеня суровая зiма пачала здавацца, пад лагоднымi павевамi паўднёвых вятроў хутка паплыў снег, надыходзiла ранняя i прыгожая вясна.
Усе падрыхтаваннi да iтальянскага падарожжа даўно былi распачатыя, i падрэ Тарквемада не хацеў яго адкладваць далей, таму, нягледзячы на нядобрыя весткi з усiх канцоў краiны пра смуту i неспакой, прызначыў выезд на грамнiцы.
Якраз у гэты час, калi ўжо было ўсiм вядома, што вялебны айцец падасца са сваiмi фамiльянтамi карацейшай дарогай у Барселону, адкуль спецыяльны карабель каралеўскай армады перавязе яго ў Неапаль, - у Валадолiд прыскакаў i тут жа явiўся ў Санта Марыя ла Анцiгуа нейкi брат Альвара, са спецыяльным даручэннем пасланы вялебнымi айцамi iнквiзiтарамi з Вiла-Рэал. I вось сталася так, што яшчэ таго самага дня вялебны айцец, пагаварыўшы з братам Альвара, змянiў свае ранейшыя планы, хоць гэта i пацягнула за сабой немалыя цяжкасцi i, прынамсi, на некалькi тыдняў адтэрмiнавала прыбыццё ў сталiцу Пятра; ён пастанавiў завiтаць спачатку ў Вiла-Рэал, разумеючы, што, калi там такое вялiкае значэнне надавалi яго асабiстаму ўдзелу ў аўтадафэ, прызначаным на дзень святога Рамуальда, яму, айцу ўсiх Святых трыбуналаў Каталiцкага каралеўства, вiдаць, нiяк не выпадала пагарджаць святымi пажаданнямi i просьбамi.
Падрэ Тарквемада аж завельмi шмат часу аддаў таму дамiнiканцу з Вiла-Рэал. Брат Дыега быў на гэтай гутарцы i, калi брат Альвара, з вялiкiм гонарам закончыўшы сваю мiсiю, пажагнаў, нарэшце, вялебнага айца, падаў госцю знак, каб той iшоў за iм.
Царкоўная званiца якраз склiкала на нешпар. Iшлi моўчкi, аж раптам брат Альвара спытаўся:
- Вы брат Дыега?
Той прыпынiўся.
- Так, - сказаў.
I, апярэдзiўшы свайго таварыша, пайшоў далей.
- Перадаю вам прывiтанне ад брата Матэа, - сказаў праз хвiлiну брат Альвара.
Брат Дыега iшоў шпаркiмi крокамi i затрымаўся толькi каля нiзкiх дзвярэй.
- Вось ваша цэля, - сказаў. - Вы, мусiць, добра здарожылiся, i вам трэба адпачыць.
- Так, - адказаў той. - Калi я выязджаў, брат Матэа прасiў мяне знайсцi вас i прывiтаць. Прасiў мяне сказаць: "Брат Матэа думае пра цябе i молiцца за цябе". Акурат так i сказаў брат Матэа, перадаю ўсё дакладна.
Дыега з вялiкiм намаганнем падняў галаву i паглядзеў прыезджаму з Вiла-Рэал у вочы. Брат Альвара ростам быў, як i ён, такi самы шчуплы i дробны, ды i гадамi, здаецца, не старэйшы.
У яго цёмных, не па гадах задуменных вачах Дыега ўбачыў прыязную зычлiвасць.
- Адпачывайце спакойна, браце Альвара, - сказаў ён, адвёўшы позiрк.
У iм раптам усё пахаладзела. Ён паспешна пайшоў у глыбiню калiдора i, мiнуўшы ўнутраныя, пустыя цяпер анфiлады, бо ўжо ўсе браты сабралiся ў храме, пачаў сыходзiць унiз, не вельмi разумеючы, куды i чаго iдзе, i яму здавалася, што яго шыя, плечы, спiна i грудзi пад хабiтай скаваныя лёдам.
Унiзе, каля сходак, пан дэ Кастра гутарыў з маладым донам Ларэнцам. Дыега хацеў абмiнуць iх, але дон Радрыга, уважлiва прыгледзеўшыся, затрымаў яго i спытаўся:
- Што з табою, браце Дыега? Цi не хворы ты? Цi не гарачка ў цябе?
Голас пана дэ Кастра, звычайна такi моцны i зычны, цяпер здаўся брату Дыегу глухiм, бы iдзе з-пад зямлi цi прыглушаны вiльготнай iмглой. Дыега цяжка падняў руку да лоба i толькi тады зразумеў, што ўсё яго цела сапраўды нiбы ў лiхаманцы. Няскладна, дрыготкiм голасам пачаў ён нешта мармытаць, адчуў, як адхлынула з галавы i з твару кроў, як смяротны холад, пра якi дагэтуль ён не меў нiякага ўяўлення, пачынае хутка ўцягваць яго ў мярцвянае азнабенне. Ледзь не падсвядома адчуў, што пан дэ Кастра крануў яго за плячо. Яшчэ раз пачуў голас дона Радрыга, але што той казаў, таго ўжо не здолеў уразумець.
- Так, - сказаў як мага грамчэй, ведаючы, што сказаў шэптам, цiшэйшым за ўздых.
I, адвярнуўшыся ад абодвух рыцараў, зноў пачаў узыходзiць па сходах. Ён iшоў вельмi павольна, як не вобмацкам, кожны раз ступаў нiбы праз сiлу, кожны крок здаваўся апошнiм.
Калi дайшоў да сярэдзiны сходаў, тут жа, побач, плячом можна было б дастаць, азваўся голас брата Матэа:
- Дыега, што ты зрабiў з сабою? Чаму сам аддаешся ў рукi непрыяцелю?
- Маўчы! - шапнуў Дыега. - Цябе няма. Але той быў.
- Дыега, калi што якое станецца, малю цябе, зберажы сваё сумленне.
- Хлусiш, цябе няма.
Падняў вочы, каб убачыць верх сходаў. Убачыў цемру.
- Чаму не спiце, пане? - спытаўся з лагодным дакорам. - Хутка развiднее. Даволi, што я не сплю.
Нiхто не адказваў. Дыега, шукаючы аберуч апоры, падняўся на прыступку вышэй.
- Ты ёсць? Адказвай.
Яго не было.
- Мяцежным намерам, - пачуўся голас вялебнага айца, - не заўсёды патрэбныя словы.
- Хай Бог спрыяе нашым пачынанням, - адказала далёкае рэха голасам пана дэ Сiгуры.
- Цябе няма! - усклiкнуў Дыега.
- Навошта хочаш загубiць сябе? - спытаўся побач брат Матэа.
- Зноў ты? - здзiвiўся Дыега. - Але ж цябе няма.
- Калi б ты не любiў людзей сёння, не мог бы пагарджаць iмi заўтра, адказаў з вышынi, з верху нябачных сходаў голас айца Тарквемады.
- Ойча мой! - усклiкнуў Дыега.
Ён хацеў падняцца яшчэ на адну прыступку, спатыкнуўся i выцяўся лобам аб нешта цвёрдае i халоднае. I адразу апрытомнеў. Стаяў каля калоны, што падпiрала нiзкi звод кляштарнага калiдора. Навокал цiшыня. Толькi з храма далятаў спеў братоў. У патрэбным месцы спеў сцiх, i загучаў арган.
Праз хвiлiну брат Дыега ўжо быў у цэлi вялебнага айца. Падрэ Тарквемада стаяў каля высокага пульпiта i, мусiць, быў захоплены нечым вельмi важным, бо, аказваючы заўсёды столькi ласкi i ўвагi свайму маладому сакратару, на гэты раз паглядзеў на яго неахвотна i спытаўся жорстка:
- Чаго табе, сыне мой? Не бачыш хiба, што я працую?
Але калi брат Дыега кiнуўся яму ў ногi, суровасць сышла з яго твару.
- Сыне мой, што здарылася?
- Ойча мой! - усклiкнуў Дыега. - Прабач, што асмелiўся прыйсцi без позвы, але тое, што я хачу сказаць, павiнен зрабiць цяпер.
- А цяпер, браты, прачытаем "Ойча наш" i "За здароўе Марыi" за чыстую i нявiнную душу нашага малодшага брата Пабла.
Магiльная цiшыня настала пасля гэтых слоў. Не зрушыўся з месца нi брат Дыега, якi самотна стаяў з боку алтара, анi пан дэ Кастра, якi ў сваёй залатой зброi стаяў крок наперадзе сваiх фамiльянтаў.
Такая сiла была з гэтых двух людзей, што нiхто з братоў не адважыўся ўкленчыць.
Падрэ Аўгусцiн з хвiлiну глядзеў на нерухомы натоўп у прыцемку храма, усё большая бледнасць пакрывала яго змаршчынены пакутамi твар, i, нарэшце, адвярнуўся i, укленчыўшы ля падножжа алтара, пачаў малiцца адзiн. Брат Дыега i пан дэ Кастра першыя перахрысцiлiся i разам рушылi да дзвярэй рызнiцы. За iмi пачалi выходзiць служкi вялебнага айца, i храм напоўнiўся цяжкiм звонам даспехаў. Потым, ужо ў цiшынi, адзiн за адным, схiлiўшы галовы i не гледзячы адзiн на аднаго, выходзiлi браты.
Айцец Аўгусцiн астаўся адзiн. Ён доўга малiўся, як бы забыўшыся пра свет. А свет мяккiм сонечным бляскам асвятлiў на вiтражах сiлуэты анёлаў i святых. Дагаралi ў кандэлябрах свечкi. З кляштарнага дзядзiнца далятала адгалоссе змены варты.
Потым падрэ Аўгусцiн узвёў вочы на велiзарны крыж, якi вiсеў угары, i ўсклiкнуў голасам, поўным роспачы:
- Госпадзе, цi доўга цемра будзе панаваць над няшчаснай зямлёй?
Слёзы заслалi яму вочы, i ён не адразу разгледзеў, хто прыпаў да яго каленяў, калоцячыся ад плачу, прытулiўся гарачай шчакой да яго далонi. Падрэ, стоячы на каленях, пагладзiў густыя з дробнымi завiткамi валасы i пазнаў малодшага кляштарнага служку Франсiска. Ён абняў гэта кволае, яшчэ дзiцячае цела i, гладзячы малога па валасах, шаптаў дрыготкiм ад узрушанасцi голасам:
- Дзiцятка маё, маё беднае дзiцятка, не трэба трацiць надзеi. Трэба мець надзею. Заўсёды трэба мець надзею.
Гэта была апошняя iмша, якую стары прыёр правiў у Санта Марыi. Ноччу з дазволу вышэйшых пакiнуў кляштар i горад i адправiўся ў далёкую пустэльню Сан-Iнiга ў гарах Эстрамадуры, каб там прысвяцiць сябе прыроджанай патрэбе малiтвы i спакойна закончыць святое жыццё.
А на другi дзень сам айцец Вялiкi iнквiзiтар, закончыўшы двухтыднёвыя набажэнствы, адслужыў у Санта Марыi ранiшнюю iмшу. Брат Дыега абвясцiў сабраным братам кароткую казань на тэму слоў Госпада Iсуса паводле евангелля св. Мацвея: "Не прыйшоў я з мiрам, а з мечам".
Тым часам, як гэта зазвычай вядзецца ў падзеях, калi не толькi перамогамi таруецца дарога праўды, - розныя невясёлыя весткi даходзiлi ў сталiцу на схiле тысяча чатырыста восемдзесят пятага года. I вось аднаго дня стала вядома, што каралеўскiя войскi на чале з панам герцагам д'Аркоса панеслi пры асадзе паганскай Малагi вялiкiя страты, а з Арагона губернатары даносiлi пра хваляваннi, калi пасля вядомых падзей у Сарагосе многiя гарады захлiснулi неспакой i смута, усюды справакаваныя той самай рукой жыдоўскага ворага, што не грэбаваў нiякiмi сама нiкчэмнымi сродкамi, абы толькi падступна нашкодзiць каралеўству.
У Валенсii, напрыклад, падбухтораная правакатарамi галота падпалiла палац Талавера, дзе была сядзiба Святога трыбунала, у Тэруэлi натоўп, падагрэты такiм самым спосабам, закiдаў каменнем i цэглай каля вежы Сан-Марцiн атрад айца iнквiзiтара, калi той у першую нядзелю снежня выправiўся ў сабор на набажэнства. У абодвух гарадах былi ахвяры, i толькi дзякуючы таму, што на вулiцы былi выведзены салдаты Святой эрмандады, удалося прадухiлiць пашырэнне хваляванняў i пазбегнуць яшчэ большых ахвяр. У Барселоне таксама задушылi бунт у самым зародку, разагнаўшы гарадскiх пахолкаў i смердаў, якiя пачалi былi збiрацца непадалёк ад турмы Святога афiцыума, арыштавалi пры такой нагодзе i аддалi пад суд многа западозраных гараджан.
Кароль Фердынанд, папярэджаны пра гэтыя здарэннi, адразу пасланымi кур'ерамi загадаў правесцi, не зважаючы на асобы, суровыя акцыi супраць усякiх ератыцкiх правакацый. Святыя трыбуналы таксама, асаблiва на тэрыторыi Арагона, былi заклiканы спецыяльным пасланнем айца Вялiкага iнквiзiтара да ўзмацнення пiльнасцi i да паглыблення метадаў расследавання. Такiм чынам, вораг яшчэ раз пралiчыўся i памылiўся, мяркуючы, што яму ўдасца паслабiць баявiтасць царквы або выкапаць прорву памiж ёю i масамi вернiкаў. Нiхто, акрамя злачынных ератыкоў i мiзэрнай жменькi людзей, часова ўведзеных у зман, не сумняваўся, што ўвесь народ бязмежна адданы Iх Каралеўскiм Мосцям i царкве i аднадушна асуджае ўсялякiя спробы аслаблення яе адзiнства.
Нягледзячы на гэта, як i бывае ў такiх акалiчнасцях, весткi пра пэўнае нездаровае ўзбуджэнне ўсё яшчэ iшлi з правiнцый, i, хоць у самой сталiцы панаваў поўны спакой, - айцец iнквiзiтар Галвез прыняў рашэнне прыспешыць аўтадафэ, якое рыхтавалi ўжо даўно i вельмi грунтоўна на сярэдзiну студзеня наступнага года. Калi падрэ Тарквемада падтрымаў гэта рашэнне, было зроблена ўсё, каб урачыстасць, прызначаная на асаблiва шанаваны людзьмi дзень святога Дамiнiка Сiлоскага, прайшла з вялiкiм шыкам. За тыдзень да аўтадафэ закончылi многiя працэсы, што зацягнулiся на некалькi месяцаў, распачалi i шчаслiва завяршылi да азначанага тэрмiну шмат новых. Ва ўсiх кляштарах, асаблiва ў дамiнiканцаў, гэтыя пачынаннi суправаджалiся вячэрнiмi набажэнствамi братоў, бо адзiнства сыноў царквы здавалася ў тыя днi больш патрэбным, чым калi-небудзь. Зрэшты, як i спадзявалiся, народ не застаўся абыякавы да голасу сваiх духоўных пастараў. Акрылены шчырай верай, ён сцякаўся з усiх гарадоў i замкаў старажытнага каралеўства Леон у Валадолiд. Святыя пiлiгрымы iшлi i з далейшых раёнаў. Неўзабаве ўжо не хапала месцаў у гарадскiх гасподах i заезных дамах, i народ, нягледзячы на снежаньскiя халады, вандраваў з пляца на пляц пад адкрытым небам.
У сувязi з такiм вялiкiм узрушэннем у хрысцiянскiм народзе абое Iх Каралеўскiя Мосцi, хоць i збiралiся падацца, устрывожаныя сiтуацыяй, пад Малагу, цяпер, аднак, упрошаныя асабiста айцом Вялiкiм iнквiзiтарам, пастанавiлi адкласцi намечанае падарожжа, каб прысутнасцю свайго маестату надаць урачыстасцям больш значэння i бляску. Прадугледжвалася, што каля дзвюх тысяч асуджаных на розныя кары грэшнiкаў прымуць удзел у пакутнiцкiх абрадах ў саборы, а пасля пойдуць працэсiяй на квамадэра, колькасць жа ератыкоў, якiх апошнiм часам Святы трыбунал адлучыў ад царквы, даходзiла да сямiдзесяцi з нечым. Адным i адзiным з iх, цела якога ў атачэннi iншых, якiх мелiся палiць жыўцом, будзе аддадзена ачышчальнаму агню пасмяротна, быў абвiнавачаны ў блюзнерчай спробе атручвання пан дон Карлас дэ Сiгура. У святле грунтоўна праведзенага следства здавалася, што Святы трыбунал не мог у гэтай цалкам яснай справе вынесцi больш справядлiвы вырок, аднак менавiта гэты прысуд стаў на Каралеўскай iнквiзiцыйнай радзе прадметам сама бурнага абмену думкамi i спрэчак.
Каралеўская iнквiзiцыйная рада, якая была створана Iх Каралеўскiмi Мосцямi з мэтай больш цеснай сувязi з тронам дзейнасцi Святога афiцыума, збiралася за гэты час поўным складам даволi рэдка. Аднак цяпер, i, як здавалася, пад уплывам некалькiх свецкiх грандаў, кароль Фердынанд палiчыў абавязковым, каб рада прыняла сваю пастанову наконт апошнiх падзей, i неадкладна. I вось у апошнi дзень лiстапада, на святога Андрэя, пасля iмшы ў замкавай каплiцы, тры царкоўныя дастойнiкi на чале з айцом Вялiкiм iнквiзiтарам, столькi ж знакамiтых паноў каралеўства i два слаўныя дактары, правовыя дарадцы Святога афiцыума, пакiнуўшы сваю свiту ў пярэднiх пакоях, сабралiся ў троннай зале, чакаючы выхаду караля i каралевы. Iх Каралеўскiя Мосцi не далi сябе доўга чакаць. З iмi iшоў мiнiстр, брат Франсiска Хiменэс, францысканец.
Падрэ Галвез не хаваў незадавальнення, калi пасля некалькiх слоў караля Фердынанда, якi гаварыў, як звычайна, трошкi цяжкавата з прычыны задышкi, ад якое ён вельмi пакутаваў, падняўся дон Альфонса Карлас герцаг Медына Сiдонiя, маркiз Кадыкса. Усе добра ведалi, што, калi пяць гадоў назад першыя iўдаiсты пачалi пакiдаць гарады i сёлы, падданыя Святому афiцыуму ў Севiллi, не хто iншы, як пан герцаг Медына Сiдонiя даваў iм на сваiх землях прытулак. Аднак даўнiя гэта былi справы, i быць можа, што малады герцаг, прасякнуты з цягам часу духам праўды, прагнуў цяпер адгарадзiцца ад свайго мiнулага, бо тое, што ён гаварыў, было надзвычай разумнае, прасякнутае святасцю i поўнае сыноўняй павагi да заслуг Святога трыбунала. Сапраўды, цяжка было б знайсцi iншыя словы, якiя б выказвалi хрысцiянскiя думкi лепш, чым тыя, якiя са спакойнай развагай i годнасцю, пазбаўленай усякай пыхi, сказаў гэты нашчадак аднаго з сама знакамiтых родаў каралеўства.
Абое Iх Каралеўскiя Мосцi слухалi яго з выразна зычлiвай увагай, усе астатнiя паны, асаблiва стары герцаг Карнэха, здавалася, былi ў захапленнi ад розуму сама малодшага з iх. Сярод гэтай агульнай пацехi толькi айцы iнквiзiтары i пан кардынал дэ Мендоза, арцыбiскуп Таледа, захоўвалi чакальную стрыманасць. I сапраўды, даверыўшыся дасведчанасцi вопыту i развазе, яны слушна не далi сабе паддацца заўчаснай радасцi, бо неўзабаве пан Медына Сiдонiя раскрыў сваё сапраўднае аблiчча.
- На жаль, - сказаў ён пасля хвiлiны маўчання, - я спахiбiў бы i павагай гэтага сходу, i перш за ўсё праўдай, калi б не прызнаў, што, сузiраючы многiя справы, якiя чыняцца сёння ў каралеўстве, апроч пачуццяў радасцi i гонару, я перажываю, ды напэўна i не я адзiн, заклапочанасць i сама ўразлiвую трывогу.
У зале залегла цiша. Падрэ Галвез закруцiўся ў сваiм крэсле, а падрэ Тарквемада падняў галаву i пранiклiвым позiркам акiнуў маладога герцага. А той звярнуўся проста да яго.
- Бачу па вашых вачах, вялебны ойча, што хацелi б запытацца, якая гэта заклапочанасць трывожыць мяне?
На гэта падрэ Тарквемада адказаў:
- Сапраўды, вы не памылiлiся, годны пане. Перад аблiччам усеагульнага памнажэння розных злачынстваў супраць веры кожны хрысцiянiн павiнен адчуваць глыбокую трывогу. Цi не пра гэтую заклапочанасць вы кажаце?
- Наогул i пра яе, але i не толькi. Найяснейшы кароль, найяснейшая каралева! Я цаню суровасць, з якою Святыя трыбуналы выкрываюць i караюць ератыкоў, апасаюся, аднак, што калi гэтая суровасць пачне закранаць найпершых паноў каралеўства, няславай пакрываючы людзей, якiя ад нараджэння пастаўлены вышэй за тлум сваёй годнасцю i маёмасцю, тады з гэтага можа вынiкнуць для нас болей шкоды, чым карысцi. Гэта заклапочанасць якраз, вялебныя айцы, i трывожыць мяне.
Герцаг Карнэха ўсклiкнуў:
- Што вы здабудзеце, выдаючы плебеям на ганьбу i прынiжэнне сыноў знакамiтых родаў? Што вы нарабiлi ў Арагоне? Цi ж не мы - той трывалы падмурак, на якiм вы павiнны трымацца?
Вялiкi i станiсты пан маркiз дэ Вiлена, забыўшыся пра шацунак да Iх Каралеўскiх Мосцяў, стукнуў кулаком па бiлцы крэсла.
- Альбо вы сляпыя, айцы, альбо шалёныя? На каго замахваецеся? Калi i далей пойдзеце гэтай дарогай, можа, i мяне паставiце перад сваiм трыбуналам?
Зноў запанавала цiшыня. Першы азваўся падрэ Тарквемада, i яго голас, сцiшаны i поўны спакою, гучаў адмыслова пасля нечаканага выступлення пана дэ Вiлены. Падрэ Тарквемада сказаў:
- Не памыляецеся, годны пане. Няхай усемагутны Бог не абыдзе вас сваёй апекай, каб гэта не стала неабходнасцю.
Кроў ударыла пану дэ Вiлену ў твар.
- Пагражаеце, вялебны ойча? Мне?
- Каму трэба зняславiць пасля смерцi пана дэ Сiгуру? - крыкнуў герцаг Медына. - Калi ўжо пан дэ Сiгура стаў перад судом Божым, хай Бог i судзiць яго правiны.
Падрэ Галвез павярнуў да яго пацямнелы твар.
- I каго ж вы баронiце, герцаг? Вераломцу i атрутнiка?
- Памыляешся, вялебны ойча, - адказаў той. - Не пана дэ Сiгуру бараню, а гонар рыцарскага стану. Я ведаю, што грэх можа ўцiснуцца ўсюды, а грахi, нават асаблiва цяжкiя, могуць стаць доляй нават сама моцных гэтага свету, але цi азначае гэта, што iх адразу трэба выносiць на святло? Чаму зло, якое хутчэй прыхаваць належала б i акружыць маўчаннем, вы выдаяце на рабунак чэрнi? Хочаце павярнуць супраць нас цёмныя мэтлахi?
Кароль Фердынанд сядзеў на троне, апусцiўшы выпуклыя павекi, упёршы тоўстыя i трохi караткаватыя рукi ў шырока расстаўленыя сцёгны. Святая каралева Iзабэла, здавалася, задумалася i была смутная. У цiшы пачуўся цяжкi ўздых пана дэ Вiлены.
- Пан герцаг Медына слушна сказаў, - пачаў падрэ Тарквемада, - што грэх i загана не абмiнаюць на гэтым свеце нават сама высокапастаўленых. Глыбока, аднак, памыляецца, умаўляючы нас, каб мы праўду выкрыцця падмянiлi баязлiвым маўчаннем. Што ж вы раiце нам, годныя панове? Няўжо ў вас так мала даверу да праўды, што фальшыва зразуметае паняцце славы вашага сану вы ставiце над ёю?
- Аслабляючы нас, аслабляеце i праўду, - адказаў пан Карнэха.
- Не! - усклiкнуў падрэ Тарквемада. - Калi мы маем адвагу гоiць нават сама балючыя раны, дык якраз толькi таму, што мы дастаткова моцныя, каб выкрыць i абясшкодзiць усякае зло. Яшчэ раз пытаюся ў вас, што вы нам дарадзiце? Што для вас - законы, што для вас - справядлiвасць? Маўчыце? Дык я вам адкажу: ваша пыха перавышае вашу веру. А калi вера ў вас слабне, як жа вы можаце верыць у перамогу? Але i тое вам яшчэ скажу: нiколi Святая iнквiзiцыя не паддасца падобным падступствам, нiколi не дасць сябе звесцi якiм-небудзь спробам паслаблення еднасцi, адзiнства. Бязлiтасна будзем адцiнаць ад камля кожную хворую або высахлую галiну.
Пан герцаг Медына Сiдонiя, збялелы ад гневу, сарваўся са свайго месца.
- Найяснейшы пане, кароль! Пан дэ Сiгура цяжка саграшыў, гэта праўда, але ж у ягоных жылах цякла кроў сама знакамiтых родаў Гiшпанii. Не дапусцiце такога страшнага паганьбення.
На гэта азваўся кардынал дэ Мендоза, якi дагэтуль маўчаў:
- Што ганьба - грэх цi кара?
- Мы тут чуем галасы, - сказаў падрэ Галвез, - якiя да ганьбы грэху хацелi б дадаць ганьбу беспакаранасцi.
Кароль Фердынанд падняў павекi. Спачатку яго лупатыя бледна-блакiтныя вочы, нiбы ашаломленыя святлом, здавалася, глядзелi толькi з санлiвай стомленасцю. Але праз хвiлiну, хоць усё яшчэ без бляску, сталi яны калючыя i халодныя. Затое на прыгожых вуснах задуменнай каралевы Iзабэлы з'явiлася ледзь прыкметная, вельмi далiкатная i поўная смутнай слодычы ўсмешка.
Фердынанд пачаў гаварыць, добра ўсё абдумаўшы:
- Калi кароль i каралева ўстаноўлiваюць законы, не варта падданым i асаблiва найпершым у каралеўстве прасiць маестат, каб ён дазволiў ламаць iх.
Тут ён выпрастаўся, i голас яго раптам загучаў з сiлай:
- Каралева i я, увесь час дбаючы пра трыумф праўды i канчатковае аб'яднанне каралеўства, лучымся з усiм народам упэўненасцю, што не маглi б распачаць справу больш пачэсную для нашых абавязкаў. Пан дэ Сiгура дачынiўся да такога страшнага злачынства, што мы з трона не можам даць яму нiякага прабачэння. Мы лiчым таксама, што, прызначаючы сканфiскаваны пасля яго маёнтак на мэты, любасныя Госпаду Богу, якiмi з'яўляюцца войны з паганцамi, мы тым самым у Найвышэйшага будзем здабываць ласку для душы, заплямленай нягоднiцкiм учынкам. Гэта ўсё, што мы можам зрабiць пану дэ Сiгуру i такiм, як ён. Што ты думаеш пра гэта, мая Iзабэла?
Адказала Iзабэла:
- Думаю тое самае, што i ты, пане.
- Пан кароль, - сказаў маркiз дэ Вiлена, - забываецца, колькi яго продкi, а таксама ён павiнны панам каралеўства. З якога гэта часу чорная няўдзячнасць пасялiлася ў сэрцах каралёў?
Нейкую хвiлiну здавалася, што кароль Фердынанд выбухне гневам. I каралева Iзабэла перастала ўсмiхацца. I ў гэты час наперад выйшаў брат Хiмэнэс.
- Гнеў i абраза, зазвычай, - не найлепшыя дарадцы, - сказаў напаўголаса, з адценнем лагоднага ўмаўлення. - Але калi ўжо гаворка зайшла пра забытае, розум падказвае пацвердзiць, што на загану памяцi не Iх Каралеўскiя Мосцi хварэюць. Гэта хутчэй некаторыя паны забылiся цi памятаць не хочуць, што не адны яны падпора трону i царкве. Мы зрабiлi б, як я мяркую, вялiкую памылку, калi б не цанiлi, як шмат для ўмацавання парадку ў каралеўстве робяць гарады i замкi, з'яднаныя ў святой германдадзе. Аднак мы нiколi не чулi, каб перад аблiччам Святых трыбуналаў жыхары гарадоў дамагалiся сабе нейкiх асаблiвых прывiлеяў.
- Каталiцкi народ, - сказаў падрэ Тарквемада, - не толькi перад аблiччам веры не просiць сабе прывiлеяў, але ўдзячны Святой iнквiзiцыi за тое, што яна вызваляе i ратуе яго ад адзiнак, якiм у грамадстве няма месца.
Доўгае маўчанне было пасля гэтых слоў.
- Дык вы плебейскiм мэтлахам страшыць нас хочаце? - сказаў нарэшце глухiм голасам пан дэ Медына.
А пан дэ Вiлена дадаў:
- Знiшчыць нас i абаперцiся на плебс?
У гэты час, рэзкiм рухам адсунуўшы крэсла, устаў падрэ Тарквемада.
- Божа святы! - усклiкнуў. - Хто ж на гэтай радзе асмельваецца гаварыць: мы i вы? Цi ж мы не ў адзiнстве? Цi ж не лучыць нас адна вера i цi не адзiн Бог жыве ў нашых сэрцах? Да чаго дайшло! Каб мы памiж намi капалi яму, як памiж вернымi i нявернымi? Падумайце, не спiць непрыяцель, вораг нас акружае з усiх бакоў, да ста злачынстваў штогадзiны ўчыняе, здраднiцкiя ўдары з цемры нам рыхтуе, на слабасць нашу спадзяецца, кожную нашу памылку нецярплiва цiкуе, разлому, разладу нашага прагнучы, з кожнай памылкi нашай шалёна радуецца, а тут, дзе асаблiвая еднасць панаваць павiнна i быць найвышэйшым законам, вышэйшым за ўсякiя мiзэрныя намыслы, тут гавораць: мы i вы? Хто ж тады вы i хто мы? Не ведаю, сапраўды, кiм вы, годныя панове, быць хочаце, але я, сцiплы мнiшак, магу вам сказаць, чаго мы, справе веры служачы, прагнем. Еднасцi прагнем i паслушэнства ёй. Усе мы роўныя перад гэтай еднасцю, i адны законы яднаюць нас у паслушэнстве. Мы ведаем вашы слаўныя iмёны, ведаем вашы заслугi, ведаем велiч i колькасць вашых продкаў, але, ведаючы ўсё гэта i цэнячы высока, мы хацелi б таксама ведаць i вашы думкi, каб i iх цанiць гэтаксама высока, калi яны - i нашыя думкi.
- Пан кароль сказаў сваё апошняе слова, - уставiў стары герцаг Карнэха.
- Мы не схопiмся за мечы, каб баранiць пана дэ Сiгуру, - дадаў пан дэ Медына.
На гэта вялебны айцец адказаў:
- Калi б у мяне спыталiся годныя панове, якi з двух бунтаў больш грозны, бунт мяча цi бунт думкi, гэты другi я прызнаў бы за бунт, якi нясе незлiчоныя небяспекi. Сапраўды, няўжо вы лiчыцеся толькi з каралеўскай воляй? А з Вышэйшай праўдай, з Богам?
Такой сiлай загучаў яго голас, што трое схiлiлi галовы. Пад канец устаў пан Карнэха i сказаў:
- Няхай Бог усемагутны нiколi нас не пакiне i заўсёды праўда святой веры жыве ў нашых сэрцах.
Аўтар кронiкi, перадаючы нашчадкам гiсторыю свайго часу, пiша ў сувязi з гэтым пасяджэннем Каралеўскай iнквiзiцыйнай рады:
"Так, калi з усiх нягод, нават спрычыненых людзьмi высокапастаўленымi, заўсёды выходзiла абароненай праўда i калi яна пераможна трыумфуе далей, нягледзячы на перашкоды i падкопы, - добрую i поўную можам мець пэўнасць, што недалёкi час настання на зямлi царства Божага".
Раздзел трэцi
Зiма з 1485 на 1486 год выдалася такая лютая, якой ужо колькi гадоў не памяталi нi ў Леоне, нi ў Старой Кастылii. Нязвыкла вялiкi снег выпаў у канцы снежня, а пасля нядоўгай адлiгi зноў уцiснулi моцныя маразы, зашалелi страшныя завеi.
Iх Каралеўскiя Мосцi адразу пасля ўрачыстасцяў на святога Дамiнiка Сiлоскага падалiся з дваром у ваенны лагер пад Малагай, а вялебны айцец Вялiкi iнквiзiтар, хоць i пiльна яму трэба было ў Рым, дзе з рук новаабранага святога айца Iнакецiя VIII ён меўся асабiста атрымаць пацвярджэнне сваёй годнасцi, мусiў у сувязi з няпэўным часам на многа тыдняў адкласцi сваё падарожжа. Толькi ў апошняй дэкадзе студзеня суровая зiма пачала здавацца, пад лагоднымi павевамi паўднёвых вятроў хутка паплыў снег, надыходзiла ранняя i прыгожая вясна.
Усе падрыхтаваннi да iтальянскага падарожжа даўно былi распачатыя, i падрэ Тарквемада не хацеў яго адкладваць далей, таму, нягледзячы на нядобрыя весткi з усiх канцоў краiны пра смуту i неспакой, прызначыў выезд на грамнiцы.
Якраз у гэты час, калi ўжо было ўсiм вядома, што вялебны айцец падасца са сваiмi фамiльянтамi карацейшай дарогай у Барселону, адкуль спецыяльны карабель каралеўскай армады перавязе яго ў Неапаль, - у Валадолiд прыскакаў i тут жа явiўся ў Санта Марыя ла Анцiгуа нейкi брат Альвара, са спецыяльным даручэннем пасланы вялебнымi айцамi iнквiзiтарамi з Вiла-Рэал. I вось сталася так, што яшчэ таго самага дня вялебны айцец, пагаварыўшы з братам Альвара, змянiў свае ранейшыя планы, хоць гэта i пацягнула за сабой немалыя цяжкасцi i, прынамсi, на некалькi тыдняў адтэрмiнавала прыбыццё ў сталiцу Пятра; ён пастанавiў завiтаць спачатку ў Вiла-Рэал, разумеючы, што, калi там такое вялiкае значэнне надавалi яго асабiстаму ўдзелу ў аўтадафэ, прызначаным на дзень святога Рамуальда, яму, айцу ўсiх Святых трыбуналаў Каталiцкага каралеўства, вiдаць, нiяк не выпадала пагарджаць святымi пажаданнямi i просьбамi.
Падрэ Тарквемада аж завельмi шмат часу аддаў таму дамiнiканцу з Вiла-Рэал. Брат Дыега быў на гэтай гутарцы i, калi брат Альвара, з вялiкiм гонарам закончыўшы сваю мiсiю, пажагнаў, нарэшце, вялебнага айца, падаў госцю знак, каб той iшоў за iм.
Царкоўная званiца якраз склiкала на нешпар. Iшлi моўчкi, аж раптам брат Альвара спытаўся:
- Вы брат Дыега?
Той прыпынiўся.
- Так, - сказаў.
I, апярэдзiўшы свайго таварыша, пайшоў далей.
- Перадаю вам прывiтанне ад брата Матэа, - сказаў праз хвiлiну брат Альвара.
Брат Дыега iшоў шпаркiмi крокамi i затрымаўся толькi каля нiзкiх дзвярэй.
- Вось ваша цэля, - сказаў. - Вы, мусiць, добра здарожылiся, i вам трэба адпачыць.
- Так, - адказаў той. - Калi я выязджаў, брат Матэа прасiў мяне знайсцi вас i прывiтаць. Прасiў мяне сказаць: "Брат Матэа думае пра цябе i молiцца за цябе". Акурат так i сказаў брат Матэа, перадаю ўсё дакладна.
Дыега з вялiкiм намаганнем падняў галаву i паглядзеў прыезджаму з Вiла-Рэал у вочы. Брат Альвара ростам быў, як i ён, такi самы шчуплы i дробны, ды i гадамi, здаецца, не старэйшы.
У яго цёмных, не па гадах задуменных вачах Дыега ўбачыў прыязную зычлiвасць.
- Адпачывайце спакойна, браце Альвара, - сказаў ён, адвёўшы позiрк.
У iм раптам усё пахаладзела. Ён паспешна пайшоў у глыбiню калiдора i, мiнуўшы ўнутраныя, пустыя цяпер анфiлады, бо ўжо ўсе браты сабралiся ў храме, пачаў сыходзiць унiз, не вельмi разумеючы, куды i чаго iдзе, i яму здавалася, што яго шыя, плечы, спiна i грудзi пад хабiтай скаваныя лёдам.
Унiзе, каля сходак, пан дэ Кастра гутарыў з маладым донам Ларэнцам. Дыега хацеў абмiнуць iх, але дон Радрыга, уважлiва прыгледзеўшыся, затрымаў яго i спытаўся:
- Што з табою, браце Дыега? Цi не хворы ты? Цi не гарачка ў цябе?
Голас пана дэ Кастра, звычайна такi моцны i зычны, цяпер здаўся брату Дыегу глухiм, бы iдзе з-пад зямлi цi прыглушаны вiльготнай iмглой. Дыега цяжка падняў руку да лоба i толькi тады зразумеў, што ўсё яго цела сапраўды нiбы ў лiхаманцы. Няскладна, дрыготкiм голасам пачаў ён нешта мармытаць, адчуў, як адхлынула з галавы i з твару кроў, як смяротны холад, пра якi дагэтуль ён не меў нiякага ўяўлення, пачынае хутка ўцягваць яго ў мярцвянае азнабенне. Ледзь не падсвядома адчуў, што пан дэ Кастра крануў яго за плячо. Яшчэ раз пачуў голас дона Радрыга, але што той казаў, таго ўжо не здолеў уразумець.
- Так, - сказаў як мага грамчэй, ведаючы, што сказаў шэптам, цiшэйшым за ўздых.
I, адвярнуўшыся ад абодвух рыцараў, зноў пачаў узыходзiць па сходах. Ён iшоў вельмi павольна, як не вобмацкам, кожны раз ступаў нiбы праз сiлу, кожны крок здаваўся апошнiм.
Калi дайшоў да сярэдзiны сходаў, тут жа, побач, плячом можна было б дастаць, азваўся голас брата Матэа:
- Дыега, што ты зрабiў з сабою? Чаму сам аддаешся ў рукi непрыяцелю?
- Маўчы! - шапнуў Дыега. - Цябе няма. Але той быў.
- Дыега, калi што якое станецца, малю цябе, зберажы сваё сумленне.
- Хлусiш, цябе няма.
Падняў вочы, каб убачыць верх сходаў. Убачыў цемру.
- Чаму не спiце, пане? - спытаўся з лагодным дакорам. - Хутка развiднее. Даволi, што я не сплю.
Нiхто не адказваў. Дыега, шукаючы аберуч апоры, падняўся на прыступку вышэй.
- Ты ёсць? Адказвай.
Яго не было.
- Мяцежным намерам, - пачуўся голас вялебнага айца, - не заўсёды патрэбныя словы.
- Хай Бог спрыяе нашым пачынанням, - адказала далёкае рэха голасам пана дэ Сiгуры.
- Цябе няма! - усклiкнуў Дыега.
- Навошта хочаш загубiць сябе? - спытаўся побач брат Матэа.
- Зноў ты? - здзiвiўся Дыега. - Але ж цябе няма.
- Калi б ты не любiў людзей сёння, не мог бы пагарджаць iмi заўтра, адказаў з вышынi, з верху нябачных сходаў голас айца Тарквемады.
- Ойча мой! - усклiкнуў Дыега.
Ён хацеў падняцца яшчэ на адну прыступку, спатыкнуўся i выцяўся лобам аб нешта цвёрдае i халоднае. I адразу апрытомнеў. Стаяў каля калоны, што падпiрала нiзкi звод кляштарнага калiдора. Навокал цiшыня. Толькi з храма далятаў спеў братоў. У патрэбным месцы спеў сцiх, i загучаў арган.
Праз хвiлiну брат Дыега ўжо быў у цэлi вялебнага айца. Падрэ Тарквемада стаяў каля высокага пульпiта i, мусiць, быў захоплены нечым вельмi важным, бо, аказваючы заўсёды столькi ласкi i ўвагi свайму маладому сакратару, на гэты раз паглядзеў на яго неахвотна i спытаўся жорстка:
- Чаго табе, сыне мой? Не бачыш хiба, што я працую?
Але калi брат Дыега кiнуўся яму ў ногi, суровасць сышла з яго твару.
- Сыне мой, што здарылася?
- Ойча мой! - усклiкнуў Дыега. - Прабач, што асмелiўся прыйсцi без позвы, але тое, што я хачу сказаць, павiнен зрабiць цяпер.