Страница:
Гулiвер паклаў побач з табакеркай сваю запiсную кнiжку.
- Доўгi прадмет, падобны на садовую рашотку.
Гулiвер дастаў грабеньчык.
- Скураны пояс, меч, падвойны мяшок з металiчнымi шарамi ў адным аддзяленнi i чорнымi зярнятамi - у другiм!
Гулiвер адшпiлiў пояс i паклаў яго на зямлю разам са сваiм корцiкам i мяшочкам, у якiм ляжалi кулi i порах.
- Машына з жалеза i дрэва! Рыбалоўная сетка з круглымi прадметамi з медзi, серабра i золата! Велiзарны нож! Круглая металiчная скрынка.
Гулiвер дастаў пiсталет, кашалёк з манетамi, кiшэнны ножык i гадзiннiк. Iмператар перш за ўсё агледзеў нож i корцiк, а затым загадаў Гулiверу паказаць, як страляюць з пiсталета.
Гулiвер паслухаўся. Ён зарадзiў пiсталет адным толькi порахам - порах у парахаўнiцы застаўся зусiм сухi, таму што вечка завiнчвалася наглуха, - узняў пiсталет i стрэлiў у паветра.
Пачуўся аглушальны грукат. Многiя людзi страцiлi прытомнасць, а iмператар пабялеў, закрыў твар рукамi i доўга не адважваўся расплюшчыць вочы.
Калi дым разышоўся i ўсе супакоiлiся, уладар Лiлiпуцii загадаў адвезцi ў арсенал нож, корцiк i пiсталет.
Астатнiя рэчы Гулiверу аддалi назад.
9
Цэлага паўгода пражыў Гулiвер у палоне. Шэсць самых славутых вучоных кожны дзень прыходзiлi ў замак вучыць яго лiлiпуцкай мове.
Праз тры тыднi ён ужо добра разумеў, што гавораць навокал, а месяцы праз два i сам навучыўся размаўляць з жыхарамi Лiлiпуцii.
На першых жа ўроках Гулiвер запомнiў адну фразу, якая патрэбна была яму больш за ўсё: "Ваша вялiкасць, я прашу вас адпусцiць мяне на волю".
Кожны дзень на каленях паўтараў ён гэтыя словы iмператару, але iмператар адказваў заўсёды адно i тое ж:
- Люмоз кельмiн песо дэсмар лон эмпазо!
Гэта значыць: "Я не магу вызвалiць цябе, пакуль ты не паклянешся мне жыць у мiры са мной i з усёй маёй iмперыяй".
Гулiвер гатоў быў у любую хвiлiну даць клятву, якую ад яго патрабавалi. Ён зусiм i не хацеў ваяваць з маленькiмi чалавечкамi. Але iмператар адкладваў цырымонiю ўрачыстай клятвы з дня на дзень.
Пакрысе лiлiпуты прывыклi да Гулiвера i перасталi яго баяцца.
Часта вечарамi ён клаўся на зямлю перад сваiм замкам i дазваляў пяцi цi шасцi чалавечкам танцаваць у сябе на далонi.
Дзецi з Мiльдэнда прыходзiлi гуляць у хованкi ў яго валасах.
I нават лiлiпуцкiя конi больш не храплi i не станавiлiся дыбка, калi бачылi Гулiвера.
Iмператар наўмысна загадаў як мага часцей наладжваць конныя вучэннi перад старым замкам, каб прывучыць коней сваёй гвардыi да жывой гары.
Ранiцой усiх коней з палкавых i ўласных iмператарскiх канюшань праводзiлi ля ног Гулiвера.
Кавалерысты прымушалi сваiх коней пераскокваць цераз яго руку, пакладзеную на зямлю, а адзiн славуты коннiк пераскочыў нават неяк цераз яго нагу, закутую ў ланцуг.
Гулiвер усё яшчэ сядзеў на ланцугу. Ад нуды ён узяўся за работу i сам зрабiў сабе стол, крэслы i ложак.
Для гэтага яму прывезлi каля тысячы самых вялiкiх i тоўстых дрэў з iмператарскiх лясоў.
А пасцель для Гулiвера зрабiлi лепшыя мясцовыя майстры. Яны прынеслi ў замак шэсцьсот сеннiкаў звычайнай лiлiпуцкай велiчынi. Па сто пяцьдзесят штук сшылi яны разам i зрабiлi чатыры вялiкiя сеннiкi на Гулiвераў рост. Iх паклалi адзiн на адзiн, але ўсё-такi спаць Гулiверу было мулка.
Такiм жа чынам зрабiлi для яго коўдру i прасцiны.
Коўдра выйшла тонкая i не вельмi цёплая. Але Гулiвер быў марак i не баяўся прастуды.
Абед, вячэру i снеданне для Гулiвера варылi трыста павароў. Для гэтага каля замка iм пабудавалi цэлую кухонную вулiцу - з правага боку стаялi кухнi, а з левага жылi павары са сваiмi сем'ямi.
За сталом звычайна прыслугоўвала не больш ста дваццацi лiлiпутаў.
Дваццаць чалавечкаў Гулiвер браў у рукi i ставiў проста да сябе на стол. Астатнiя сто працавалi ўнiзе. Адны падвозiлi ежу ў тачках або падносiлi на насiлках, другiя падкочвалi да ножкi стала бочкi з вiном.
Са стала ўнiз былi спушчаны моцныя вяроўкi, i чалавечкi, што стаялi на стале, з дапамогай спецыяльных блокаў усцягвалi ежу наверх.
Кожны дзень на свiтаннi да старога замка прыганялi цэлы статак жывёлы шэсць быкоў, сорак бараноў i мноства ўсялякай дробнай жыўнасцi.
Смажаных быкоў i бараноў Гулiвер звычайна разразаў на дзве цi нават на тры часткi, iндыкоў i гусей адпраўляў у рот цалкам, не разразаючы, а дробную птушку - курапатак, бакасаў, рабчыкаў - глытаў па дзесяць, а то i па пятнаццаць штук зараз.
Калi Гулiвер еў, натоўп лiлiпутаў стаяў вакол i дзiвiўся на яго. Аднойчы нават сам iмператар у суправаджэннi iмператрыцы, прынцаў, прынцэс i ўсёй свiты прыехаў паглядзець на такое рэдкае вiдовiшча.
Гулiвер паставiў крэслы знатных гасцей на стол насупраць свайго прыбора i выпiў за здароўе iмператара, iмператрыцы i ўсiх прынцаў i прынцэс па чарзе. Ён у гэты дзень еў нават больш, чым звычайна, каб здзiвiць i пацешыць сваiх гасцей, але абед здаўся яму не такi смачны, як заўсёды. Ён заўважыў, як спалохана i злосна глядзеў у яго бок дзяржаўны казначэй Флiмнап.
I сапраўды, на другi дзень казначэй Флiмнап зрабiў даклад iмператару. Ён сказаў:
- Горы, ваша вялiкасць, добрыя тым, што яны не жывыя, а мёртвыя, i таму iх не трэба кармiць. Калi ж якая-небудзь гара раптам ажыве i запатрабуе, каб яе кармiлi, больш разумна будзе зрабiць яе зноў мёртвай, чым падаваць ёй кожны дзень снеданне, абед i вячэру.
Iмператар уважлiва выслухаў Флiмнапа, але не згадзiўся з iм.
- Не спяшайцеся, дарагi Флiмнап, - сказаў ён. - Усё ў свой час.
Гулiвер нiчога не ведаў пра гэту размову. Ён сядзеў каля замка, гутарыў са знаёмымi лiлiпутамi i сумна разглядаў вялiкую дзiрку на рукаве свайго кафтана.
Ужо шмат месяцаў ён, не мяняючы, насiў адну i тую ж кашулю, адны i тыя ж кафтан i камiзэльку i з трывогай думаў пра тое, што вельмi хутка яны ператворацца ў лахманы.
Ён папрасiў выдаць яму якой-небудзь тоўстай тканiны на латкi, але замест гэтага да яго з'явiлася трыста краўцоў. Яны загадалi Гулiверу стаць на каленi i прыставiлi да яго спiны доўгую лесвiцу.
Па гэтай лесвiцы старшы кравец дабраўся да яго шыi i спусцiў адтуль, ад патылiцы да падлогi, вяроўку з грузам на канцы. Такой даўжынi патрэбна было пашыць кафтан.
Рукавы i паяснiцу Гулiвер змераў сам.
Праз два тыднi новы строй быў гатовы. Ён атрымаўся цудоўны, але быў падобны на коўдру з абрэзкаў, бо яго давялося сшыць з некалькiх тысяч кавалкаў тканiны.
Кашулю Гулiверу шылi дзвесце швачак. Для гэтага яны ўзялi самае моцнае i грубае палатно, якое толькi маглi знайсцi, але нават яго давялося складаць у некалькi столак, а потым сшываць, бо самае тоўстае паруснае палатно ў Лiлiпуцii не таўсцейшае за нашу кiсяю. Кавалкi гэтага лiлiпуцкага палатна бываюць звычайна даўжынёй са старонку школьнага сшытка, а шырынёй - на паўстаронкi.
Швачкi знялi з Гулiвера мерку, калi ён ляжаў у пасцелi. Адна з iх стала яму на шыю, другая на калена. Яны ўзялi за канцы доўгую вяроўку i туга нацягнулi яе, а трэцяя швачка маленькай лiнеечкай змерала даўжыню гэтай вяроўкi.
Гулiвер разаслаў на падлозе сваю старую кашулю i паказаў яе швачкам. Яны некалькi дзён аглядалi рукавы, каўнер i складкi на грудзях, а потым за адзiн тыдзень вельмi акуратна пашылi кашулю якраз такога ж фасону.
Гулiвер быў вельмi рады. Нарэшце ён мог з ног да галавы адзецца ва ўсё чыстае i цэлае.
Цяпер яму не хапала толькi капелюша. Але тут яго выручыў шчаслiвы выпадак.
Аднойчы да iмператарскага двара прыбыў ганец з весткай, што непадалёк ад таго месца, дзе быў знойдзены Чалавек-Гара, пастухi заўважылi велiзарны чорны прадмет з круглым гарбом пасярэдзiне i з шырокiмi плоскiмi краямi.
Спачатку мясцовыя жыхары падумалi, што гэта марская жывёлiна, выкiнутая хвалямi. Але паколькi гарбун ляжаў зусiм нерухома i не дыхаў, то яны здагадалiся, што гэта нейкая рэч, якая належала Чалавеку-Гары. Калi яго iмператарская вялiкасць загадае, гэтую рэч можна прывезцi ў Мiльдэнда ўсяго на пяцi конях.
Iмператар згадзiўся, i праз некалькi дзён пастухi прывезлi Гулiверу яго стары чорны капялюш, якi ён згубiў на водмелi.
Праўда, капялюш быў крыху папсаваны, таму што возчыкi прабiлi ў яго палях дзве дзiркi i ўсю дарогу валаклi на доўгiх вяроўках. Але ўсё-такi гэта быў капялюш, i Гулiвер надзеў яго на галаву.
10
Жадаючы дагадзiць iмператару i хутчэй выйсцi на волю, Гулiвер прыдумаў незвычайную забаву. Ён папрасiў прывезцi яму з лесу некалькi тоўстых i вялiкiх дрэў.
На другi дзень сем возчыкаў на сямi калёсах прывезлi яму бярвеннi. Кожныя калёсы цягнулi восем коней, хоць бярвеннi былi таўшчынёй са звычайны кiёк.
Гулiвер выбраў дзевяць аднолькавых кiйкоў i ўбiў iх у зямлю, размясцiўшы правiльным чатырохвугольнiкам. На гэтыя кiйкi ён туга, быццам на барабан, нацягнуў сваю насоўку. Атрымалася роўная, гладкая пляцоўка.
Вакол яе Гулiвер паставiў поручнi i прапанаваў iмператару наладзiць на гэтай пляцоўцы ваеннае спаборнiцтва.
Iмператару вельмi спадабалася гэта забава.
Ён загадаў, каб дваццаць чатыры лепшыя кавалерысты ў поўным узбраеннi рушылi да старога замка, i сам прыехаў глядзець на iх спаборнiцтвы.
Гулiвер па чарзе падняў усiх кавалерыстаў разам з коньмi i паставiў на пляцоўку.
Затрубiлi трубы. Коннiкi падзялiлiся на два атрады i пачалi ваенныя дзеяннi. Яны пускалi адзiн у аднаго тупыя стрэлы, калолi сваiх працiўнiкаў тупымi коп'ямi, адступалi i нападалi.
Iмператар быў так задаволены ваеннай пацехай, што пачаў наладжваць яе кожны дзень.
Адзiн раз ён нават сам камандаваў атакай на Гулiверавай насоўцы.
Гулiвер у гэты час трымаў на далонi крэсла, у якiм сядзела iмператрыца. Адсюль ёй было лепш вiдаць, што робiцца на насоўцы.
Усё iшло добра. Толькi аднойчы, у час пятнаццатых манеўраў, разгарачаны конь аднаго афiцэра прабiў капытом насоўку, спатыкнуўся i скiнуў свайго ездака.
Гулiвер падставiў левую руку пад дзiрку ў насоўцы, а правай асцярожна спусцiў на зямлю ўсiх кавалерыстаў аднаго за другiм.
Пасля гэтага ён акуратна зацыраваў насоўку, але ўжо баяўся за яе трываласць i не асмельваўся больш наладжваць на ёй ваенныя гульнi.
11
Iмператар не хацеў заставацца ў даўгу перад Гулiверам. Ён у сваю чаргу вырашыў пацешыць Куiнбуса Флестрына цiкавым вiдовiшчам.
Аднойчы пад вечар Гулiвер, як звычайна, сядзеў на парозе свайго замка.
Раптам вароты Мiльдэнда адчынiлiся, i адтуль выехаў цэлы поезд: уперадзе на канi iмператар, за iм - мiнiстры, прыдворныя i гвардзейцы. Усе яны накiроўвалiся па дарозе, што вяла да замка.
У Лiлiпуцii iснуе такi звычай. Калi якi-небудзь мiнiстр памiрае цi атрымлiвае адстаўку, пяць або шэсць лiлiпутаў звяртаюцца да iмператара з просьбай, каб ён дазволiў iм павесялiць яго танцамi на канаце.
У палацы, у галоўнай зале, нацягваюць як мага тужэй i вышэй канат, не таўсцейшы за звычайную нiтку.
Пасля гэтага пачынаюцца танцы i скачкi.
Той, хто падскочыць на канаце вышэй за ўсiх i нi разу не звалiцца, займае мiнiстэрскае месца, што выслабанiлася.
Часам iмператар прымушае ўсiх сваiх мiнiстраў i прыдворных танцаваць на канаце разам з навiчкамi, каб праверыць лоўкасць людзей, якiя кiруюць краiнай.
Кажуць, што ў час гэтых забаў часта бываюць няшчасныя выпадкi. Мiнiстры i навiчкi падаюць з каната i скручваюць сабе галовы.
Але на гэты раз iмператар вырашыў танцы на канаце наладзiць не ў палацы, а пад адкрытым небам, перад замкам, у якiм жыў Гулiвер. Яму хацелася здзiвiць Чалавека-Гару майстэрствам сваiх мiнiстраў.
Сама лепш умеў скакаць на канаце дзяржаўны казначэй Флiмнап. Ён падскочыў вышэй за ўсiх астатнiх прыдворных не менш як на паўгалавы.
Нават дзяржаўны сакратар Рэльдрэсель, вядомы ў Лiлiпуцii як майстар круцiцца i скакаць, не мог пераўзысцi яго.
Потым iмператару падалi доўгую палку. Ён узяў яе за адзiн канец i пачаў хутка падымаць i апускаць.
Мiнiстры падрыхтавалiся да спаборнiцтва, якое было куды цяжэйшае, чым танцы на канаце. Як толькi палка апусцiцца, трэба было паспець пераскочыць цераз яе, а як толькi яна падымецца, пралезцi пад ёй на карачках.
Лепшыя скакуны i пралазы атрымлiвалi ад iмператара як узнагароду сiнюю, чырвоную цi зялёную нiтку, каб насiць яе вакол пояса.
Першы пралаза - Флiмнап - атрымаў сiнюю нiтку, другi - Рэльдрэсель чырвоную, а трэцi - Скайрэш Балгалам - зялёную.
Гулiвер глядзеў на ўсё гэта i дзiву даваўся: вось якiя яны - прыдворныя звычаi лiлiпуцкай iмперыi.
12
Прыдворныя гульнi i святы наладжвалiся амаль кожны дзень, i ўсё роўна Гулiверу было вельмi сумна сядзець на ланцугу. Ён раз за разам падаваў прашэннi iмператару, каб яго раскавалi i дазволiлi вольна хадзiць па краiне.
Нарэшце iмператар вырашыў задаволiць яго просьбу. Дарэмна адмiрал Скайрэш Балгалам, самы злосны вораг Гулiвера, настойваў, каб Куiнбуса Флестрына пакаралi смерцю, а не вызвалялi.
Лiлiпуцiя ў гэты час рыхтавалася да вайны, i нiхто не згадзiўся з Балгаламам. Усе спадзявалiся, што Чалавек-Гара абаронiць Мiльдэнда, калi на горад нападуць ворагi.
На тайнай нарадзе прачыталi прашэннi Гулiвера i вырашылi адпусцiць яго на волю, калi ён паклянецца выконваць усе правiлы, якiя будуць яму аб'яўлены.
Правiлы гэтыя былi запiсаны самымi вялiкiмi лiтарамi на доўгiм скрутку пергаменту. Угары яго быў iмператарскi герб, а ўнiзе вялiкая дзяржаўная пячатка Лiлiпуцii.
Вось што было напiсана памiж гербам i пячаткай:
"Мы, Гальбаста Мамарэн Эўлем, Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, наймагутнейшы iмператар вялiкай Лiлiпуцii, надзея i страх Сусвету,
самы мудры, самы дужы i самы высокi з усiх цароў свету, чые ногi ўпiраюцца ў сэрца зямлi, а галава дастае да сонца,
чый позiрк прымушае дрыжаць усiх зямных цароў,
прыгожы, як вясна, добры, як лета, шчодры, як восень, i грозны, як зiма,
сваёй высокасцю загадваем вызвалiць Чалавека-Гару з ланцугоў, калi ён дасць нам клятву выконваць усё, што мы ад яго патрабуем, - а iменна:
па-першае, Чалавек-Гара не мае права выязджаць за межы Лiлiпуцii, пакуль не атрымае ад нас дазвол з нашым уласнаручным подпiсам i вялiкай пячаткай;
па-другое, ён не павiнен заходзiць у нашу сталiцу, не папярэдзiўшы аб тым гарадскiя ўлады, а папярэдзiўшы, павiнен дзве гадзiны чакаць ля галоўных варот, каб усе жыхары паспелi схавацца ў дамы;
па-трэцяе, яму дазваляецца гуляць толькi па вялiкiх дарогах i забараняецца таптаць лясы, лугi i палi;
па-чацвёртае, у час прагулак ён павiнен уважлiва глядзець сабе пад ногi, каб не раздушыць каго-небудзь з нашых шаноўных падданых, а таксама iх коней з карэтамi i калёсамi, iх кароў, авечак, i сабак;
па-пятае, яму строга забараняецца браць у рукi i саджаць да сябе ў кiшэнi жыхароў нашай вялiкай Лiлiпуцii без iх на тое згоды i дазволу;
па-шостае, калi нашай iмператарскай вялiкасцi патрэбна будзе паслаць куды-небудзь тэрмiновую вестку цi загад, Чалавек-Гара абавязваецца даставiць нашага ганца разам з яго канём i пакетам да ўказанага месца i прынесцi назад цэлым i здаровым;
па-сёмае, ён абяцае быць нашым саюзнiкам у выпадку вайны з варожай нам выспай Блефуску i павiнен зрабiць усё для таго, каб знiшчыць непрыяцельскi флот, якi пагражае нашым берагам;
па-восьмае, Чалавек-Гара павiнен у вольны час дапамагаць нашым падданым на ўсiх будаўнiчых i iншых работах: падымаць самыя цяжкiя камянi пры збудаваннi сцяны. галоўнага парку, капаць глыбокiя калодзежы i равы, карчаваць лес i пратоптваць дарогi;
па-дзевятае, мы даручаем Чалавеку-Гары змераць крокамi ўсю нашу iмперыю ўдоўж i ўпоперак, i, падлiчыўшы колькасць крокаў, далажыць аб гэтым нам цi нашаму дзяржаўнаму сакратару. Даручэнне наша павiнна быць выканана на працягу двух месяцаў.
Калi Чалавек-Гара клянецца свята i няўхiльна выконваць усё, што мы патрабуем ад яго, мы абяцаем дараваць яму волю, апранаць i кармiць за кошт дзяржаўнай казны, а таксама даць яму права бачыць нашу высокую асобу ў днi святаў i ўрачыстасцяў.
Дадзена ў горадзе Мiльдэнда, у палацы Бельфабараку, у дванаццаты дзень дзевяноста першага месяца нашага слаўнага царствавання.
Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, iмператар Лiлiпуцii".
Гэты скрутак папiрусу прывёз у замак Гулiвера сам адмiрал Скайрэш Балгалам.
Ён загадаў Гулiверу сесцi на зямлю i ўзяцца левай рукой за правую нагу, а два пальцы правай рукi прыставiць да лба i верхняй часткi правага вуха.
Так у Лiлiпуцii клянуцца ў вернасцi iмператару.
Адмiрал гучна i паволi прачытаў Гулiверу ўсе дзевяць патрабаванняў па парадку, а потым прымусiў паўтарыць слова ў слова такую клятву:
"Я, Чалавек-Гара, клянуся яго вялiкасцi iмператару Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, наймагутнейшаму ўладару Лiлiпуцii, свята i няўхiльна выконваць усё, што будзе пажадана яго лiлiпуцкай вялiкасцi, i, не шкадуючы жыцця, абараняць ад ворагаў яго слаўную краiну на сушы i на моры".
Пасля гэтага кавалi знялi з Гулiвера ланцугi. Скайрэш Балгалам павiншаваў яго i паехаў у Мiльдэнда.
13
Атрымаўшы волю, Гулiвер папрасiў у iмператара дазволу агледзець горад i пабываць у палацы. Шмат месяцаў пазiраў ён на сталiцу здалёк, седзячы на ланцугу ля свайго парога, хоць горад i быў усяго за пяцьдзесят крокаў ад старога замка.
Дазвол быў дадзены, але iмператар узяў з Гулiвера абяцанне не паламаць у горадзе нiводнага дома, нiводнай агароджы i не растаптаць незнарок каго-небудзь з гараджан.
За дзве гадзiны да прыходу Гулiвера дванаццаць вестуноў абышлi ўвесь горад. Шасцёра трубiлi ў трубы, а шасцёра крычалi:
- Жыхары Мiльдэнда! Па дамах!
- Куiнбус Флестрын, Чалавек-Гара, iдзе ў горад!
- Па дамах, жыхары Мiльдэнда!
На ўсiх рагах вулiц расклеiлi адозвы, у якiх было напiсана тое ж самае, што крычалi вестуны.
Хто не чуў, той прачытаў. Хто не прачытаў, той пачуў.
Гулiвер зняў кафтан, каб не зачапiць крысом комiн цi карнiз якога-небудзь з дамоў i не змесцi незнарок на зямлю каго-небудзь з цiкаўных гараджан. А гэта лёгка магло здарыцца, бо сотнi i нават тысячы лiлiпутаў паўзлазiлi на дахi дзеля гэткага дзiвоснага вiдовiшча.
У адной скураной камiзэльцы падышоў Гулiвер да гарадскiх варот.
Усю сталiцу Мiльдэнда акружалi старадаўнiя сцены. Яны былi такiя тоўстыя i шырокiя, што па iх свабодна магла праехаць лiлiпуцкая карэта, запрэжаная парай коней.
Па рагах сцен узвышалiся спiчастыя вежы.
Гулiвер пераступiў цераз вялiкiя Заходнiя вароты i вельмi асцярожна, бокам, прайшоў па галоўных вулiцах.
У завулкi i маленькiя вулачкi ён i не думаў iсцi: яны былi такiя вузенькiя, што Гулiвер баяўся засесцi памiж дамамi.
Амаль усе дамы ў Мiльдэнда былi трохпавярховыя.
Iдучы па вулiцах, Гулiвер раз-пораз нахiляўся i заглядаў у вокны верхнiх паверхаў.
У адным акне ён убачыў повара ў белым каўпачку. Повар спрытна скуб не то жучка, не то муху.
Прыгледзеўшыся, Гулiвер зразумеў, што гэта быў iндык.
Каля другога акна сядзела краўчыха з работай на каленях. Па рухах яе рук Гулiвер здагадаўся, што яна зацягвае нiтку ў вушка iголкi. Але iголку i нiтку ўбачыць было нельга, такiя яны былi маленькiя i тоненькiя.
У школе дзецi сядзелi за партамi i пiсалi. Яны пiсалi не так, як мы злева направа, не так, як арабы - справа налева, не так, як кiтайцы - зверху ўнiз, а па-лiлiпуцку - накасяк, з аднаго ражка ў другi.
Ступiўшы яшчэ крокi тры, Гулiвер апынуўся каля iмператарскага палаца.
Палац, акружаны падвойнай сцяной, знаходзiўся ў самым цэнтры Мiльдэнда.
Цераз першую сцяну Гулiвер пераступiў, а цераз другую не мог: сцяна была ўпрыгожана высокiмi вежамi, i Гулiвер пабаяўся iх разбурыць.
Ён спынiўся мiж дзвюх сцен i задумаўся: у палацы яго чакае сам iмператар, а ён не можа туды прабрацца. Што ж рабiць?
Гулiвер вярнуўся да сябе ў замак, узяў дзве табурэткi i зноў пайшоў да палаца.
Падышоўшы да знадворнай сцяны палаца, ён паставiў адну табурэтку пасярод вулiцы i стаў на яе абедзвюма нагамi.
Другую табурэтку ён узняў над дахамi i асцярожна паставiў за сцяну, проста ў iмператарскi парк.
Пасля гэтага ён лёгка пераступiў цераз абедзве сцяны - з табурэткi на табурэтку, - не звалiўшы нiводнай вежы.
Перастаўляючы табурэткi ўсё далей i далей, Гулiвер дайшоў па iх да пакояў яго вялiкасцi.
Iмператар праводзiў у гэты час ваенную нараду са сваiмi мiнiстрамi. Убачыўшы Гулiвера, ён загадаў шырока расчынiць акно.
Увайсцi ў залу Гулiвер, зразумела, не мог. Ён лёг на двары i прыклаў вуха да акенца.
Мiнiстры абмяркоўвалi, калi найбольш выгадна пачаць вайну з варожай iмперыяй Блефуску.
Адмiрал Скайрэш Балгалам устаў са свайго крэсла i далажыў, што флот непрыяцеля стаiць на рэйдзе i, вiдаць, чакае толькi спадарожнага ветру, каб напасцi на Лiлiпуцiю.
Тут Гулiвер не вытрымаў i перабiў Балгалама. Ён спытаў у iмператара i мiнiстраў, за што, уласна кажучы, збiраюцца ваяваць дзве такiя вялiкiя i слаўныя дзяржавы.
З дазволу iмператара дзяржаўны сакратар Рэльдрэсель адказаў на пытанне Гулiвера.
Справа была такая.
Сто гадоў таму назад дзед цяперашняга iмператара, у той час яшчэ наследны прынц, снедаючы, разбiў яйка з тупога канца i шкарлупiнай парэзаў сабе палец.
Тады iмператар, бацька наследнага прынца i прадзед цяперашняга iмператара, выдаў указ, у якiм забаранiў жыхарам Лiлiпуцii пад страхам смерцi разбiваць вараныя яйкi з тупога канца.
З таго часу ўсё насельнiцтва Лiлiпуцii падзялiлася на два лагеры тупаканечнiкаў i востраканечнiкаў.
Тупаканечнiкi не захацелi падпарадкавацца ўказу iмператара i ўцяклi за мора, у суседнюю iмперыю Блефуску.
Лiлiпуцкi iмператар запатрабаваў, каб блефускi iмператар пакараў уцекачоў. Аднак iмператар Блефуску не толькi не пакараў iх, але нават узяў да сябе на службу.
З таго часу памiж Лiлiпуцiяй i Блефуску iдзе няспынная вайна.
- I вось наш магутны iмператар Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой просiць у вас, Чалавек-Гара, дапамогi i саюзу, - так закончыў сваю прамову сакратар Рэльдрэсель.
Гулiверу было незразумела, як гэта можна ваяваць за выедзенае яйка, але ён толькi што даў клятву i гатовы быў яе выканаць.
14
Блефуску - гэта выспа, аддзеленая ад Лiлiпуцii даволi шырокiм пралiвам.
Гулiвер яшчэ не бачыў выспы Блефуску. Пасля ваеннай нарады ён пайшоў на бераг, схаваўся за ўзгоркам i, дастаўшы з патайной кiшэнi падзорную трубу, пачаў разглядаць непрыяцельскi флот.
Аказалася, што ў блефускуанцаў роўна пяцьдзесят ваенных караблёў, астатнiя судны - транспартныя.
Гулiвер адпоўз далей ад узгорка, каб з блефускуанскага берага яго не заўважылi, устаў на ногi i пайшоў у палац да iмператара.
Там ён папрасiў, каб яму вярнулi з арсенала нож i прывезлi як мага больш самых моцных вяровак i самых тоўстых жалезных палак.
Праз гадзiну возчыкi прывезлi канат таўшчынёй з нашу аборку i жалезныя палкi, падобныя на вязальныя пруткi.
Гулiвер усю ноч праседзеў перад сваiм замкам - гнуў з жалезных пруткоў кручкi i плёў вяроўкi - па тузiну разам. Да ранiцы ў яго было пяцьдзесят моцных канатаў з пяццюдзесяццю кручкамi на канцах.
Перакiнуўшы канаты цераз плячо, Гулiвер пайшоў на бераг. Ён зняў кафтан, чаравiкi, шкарпэткi i ступiў у ваду. Спачатку ён iшоў уброд, на сярэдзiне пралiва паплыў, потым зноў пайшоў уброд.
Менш чым праз паўгадзiны Гулiвер дабраўся да блефускуанскага флоту.
- Плывучая выспа! Плывучая выспа! - закрычалi матросы, убачыўшы ў вадзе велiзарныя плечы i галаву Гулiвера.
Ён працягнуў да iх рукi, i матросы, не памятаючы сябе ад страху, пачалi скакаць з бартоў у мора. Як жабкi, плюхалiся яны ў ваду i плылi да свайго берага.
Гулiвер зняў з пляча вязку канатаў, зачапiў усе насы баявых караблёў кручкамi, а канцы канатаў звязаў у адзiн вузел.
Толькi цяпер блефускуанцы зразумелi, што Гулiвер хоча забраць iх флот.
Трыццаць тысяч салдат разам нацягнулi свае лукi i пусцiлi ў Гулiвера трыццаць тысяч стрэл. Больш за дзвесце з iх трапiла яму ў твар.
Кепска давялося б Гулiверу, калi б у яго ў патайной кiшэнi не было акуляраў. Ён хуценька надзеў iх i закрыў ад стрэл вочы.
Стрэлы стукалi аб шкло акуляраў, упiвалiся яму ў шчокi, лоб, у падбародак, але Гулiверу было не да гэтага. Ён з усяе сiлы тузаў за канаты, упiраўся ў дно нагамi, а блефускуанскiя караблi не краналiся з месца.
Нарэшце Гулiвер зразумеў, у чым справа. Ён дастаў з кiшэнi нож i па чарзе перарэзаў якарныя канаты, якiя трымалi караблi на прычале.
Калi апошнi канат быў перарэзаны, караблi загайдалiся на вадзе i ўсе, як адзiн, паплылi за Гулiверам да берагоў Лiлiпуцii.
Усё далей адыходзiў Гулiвер, i ўслед за iм плылi блефускуанскiя караблi i блефўскуанская слава.
15
Iмператар Лiлiпуцii i ўсе яго прыдворныя стаялi на беразе i глядзелi ў той бок, куды паплыў Гулiвер.
I тут яны ўбачылi ўдалечынi караiблi, якiя рухалiся да Лiлiпуцii шырокiм паўмесяцам. Самога Гулiвера яны не маглi разгледзець, бо ён да вушэй быў у вадзе.
Лiлiпуты не чакалi прыходу непрыяцельскага флоту. Яны былi ўпэўнены, што Чалавек-Гара знiшчыць яго раней, чым караблi здымуцца з якараў. А мiж тым флот у поўным баявым парадку накiроўваўся да сцен Мiльдэнда.
Iмператар загадаў трубiць збор усiх войск.
Гулiвер здалёк пачуў гукi труб. Ён узняў вышэй канцы канатаў, якiя трымаў у руцэ, i моцна закрычаў:
- Няхай жыве магутны iмператар Лiлiпуцii!
На беразе стала цiха - так цiха, быццам усе лiлiпуты анямелi ад здзiўлення i радасцi.
Гулiвер чуў толькi цурчанне вады ды лёгкi шум спадарожнага ветру, якi надзiмаў ветразi блефускуанскiх караблёў.
I раптам тысячы шапак, каўпачкоў i капелюшоў разам узляцелi над набярэжнай Мiльдэнда.
- Няхай жыве Куiнбус Флестрын! Няхай жыве наш слаўны збавiцель! закрычалi лiлiпуты.
Як толькi Гулiвер выйшаў на сушу, iмператар загадаў узнагародзiць яго трыма каляровымi нiткамi - сiняй, чырвонай i зялёнай - i падараваў яму тытул "нардака" - самы высокi ва ўсёй iмперыi.
Гэта была нечуваная ўзнагарода. Прыдворныя кiнулiся вiншаваць Гулiвера.
Толькi адмiрал Скайрэш Балгалам, у якога была ўсяго адна нiтка - зялёная, адышоў убок i не сказаў Гулiверу нi слова.
Гулiвер пакланiўся iмператару i надзеў усе каляровыя нiткi на сярэднi палец: падперазацца iмi, як гэта рабiлi лiлiпуцкiя мiнiстры, ён не мог.
У гэты дзень у палацы ў гонар Гулiвера было наладжана вялiкае свята. Усе танцавалi ў залах, а Гулiвер ляжаў на двары i, абапёршыся на локаць, глядзеў у акно.
- Доўгi прадмет, падобны на садовую рашотку.
Гулiвер дастаў грабеньчык.
- Скураны пояс, меч, падвойны мяшок з металiчнымi шарамi ў адным аддзяленнi i чорнымi зярнятамi - у другiм!
Гулiвер адшпiлiў пояс i паклаў яго на зямлю разам са сваiм корцiкам i мяшочкам, у якiм ляжалi кулi i порах.
- Машына з жалеза i дрэва! Рыбалоўная сетка з круглымi прадметамi з медзi, серабра i золата! Велiзарны нож! Круглая металiчная скрынка.
Гулiвер дастаў пiсталет, кашалёк з манетамi, кiшэнны ножык i гадзiннiк. Iмператар перш за ўсё агледзеў нож i корцiк, а затым загадаў Гулiверу паказаць, як страляюць з пiсталета.
Гулiвер паслухаўся. Ён зарадзiў пiсталет адным толькi порахам - порах у парахаўнiцы застаўся зусiм сухi, таму што вечка завiнчвалася наглуха, - узняў пiсталет i стрэлiў у паветра.
Пачуўся аглушальны грукат. Многiя людзi страцiлi прытомнасць, а iмператар пабялеў, закрыў твар рукамi i доўга не адважваўся расплюшчыць вочы.
Калi дым разышоўся i ўсе супакоiлiся, уладар Лiлiпуцii загадаў адвезцi ў арсенал нож, корцiк i пiсталет.
Астатнiя рэчы Гулiверу аддалi назад.
9
Цэлага паўгода пражыў Гулiвер у палоне. Шэсць самых славутых вучоных кожны дзень прыходзiлi ў замак вучыць яго лiлiпуцкай мове.
Праз тры тыднi ён ужо добра разумеў, што гавораць навокал, а месяцы праз два i сам навучыўся размаўляць з жыхарамi Лiлiпуцii.
На першых жа ўроках Гулiвер запомнiў адну фразу, якая патрэбна была яму больш за ўсё: "Ваша вялiкасць, я прашу вас адпусцiць мяне на волю".
Кожны дзень на каленях паўтараў ён гэтыя словы iмператару, але iмператар адказваў заўсёды адно i тое ж:
- Люмоз кельмiн песо дэсмар лон эмпазо!
Гэта значыць: "Я не магу вызвалiць цябе, пакуль ты не паклянешся мне жыць у мiры са мной i з усёй маёй iмперыяй".
Гулiвер гатоў быў у любую хвiлiну даць клятву, якую ад яго патрабавалi. Ён зусiм i не хацеў ваяваць з маленькiмi чалавечкамi. Але iмператар адкладваў цырымонiю ўрачыстай клятвы з дня на дзень.
Пакрысе лiлiпуты прывыклi да Гулiвера i перасталi яго баяцца.
Часта вечарамi ён клаўся на зямлю перад сваiм замкам i дазваляў пяцi цi шасцi чалавечкам танцаваць у сябе на далонi.
Дзецi з Мiльдэнда прыходзiлi гуляць у хованкi ў яго валасах.
I нават лiлiпуцкiя конi больш не храплi i не станавiлiся дыбка, калi бачылi Гулiвера.
Iмператар наўмысна загадаў як мага часцей наладжваць конныя вучэннi перад старым замкам, каб прывучыць коней сваёй гвардыi да жывой гары.
Ранiцой усiх коней з палкавых i ўласных iмператарскiх канюшань праводзiлi ля ног Гулiвера.
Кавалерысты прымушалi сваiх коней пераскокваць цераз яго руку, пакладзеную на зямлю, а адзiн славуты коннiк пераскочыў нават неяк цераз яго нагу, закутую ў ланцуг.
Гулiвер усё яшчэ сядзеў на ланцугу. Ад нуды ён узяўся за работу i сам зрабiў сабе стол, крэслы i ложак.
Для гэтага яму прывезлi каля тысячы самых вялiкiх i тоўстых дрэў з iмператарскiх лясоў.
А пасцель для Гулiвера зрабiлi лепшыя мясцовыя майстры. Яны прынеслi ў замак шэсцьсот сеннiкаў звычайнай лiлiпуцкай велiчынi. Па сто пяцьдзесят штук сшылi яны разам i зрабiлi чатыры вялiкiя сеннiкi на Гулiвераў рост. Iх паклалi адзiн на адзiн, але ўсё-такi спаць Гулiверу было мулка.
Такiм жа чынам зрабiлi для яго коўдру i прасцiны.
Коўдра выйшла тонкая i не вельмi цёплая. Але Гулiвер быў марак i не баяўся прастуды.
Абед, вячэру i снеданне для Гулiвера варылi трыста павароў. Для гэтага каля замка iм пабудавалi цэлую кухонную вулiцу - з правага боку стаялi кухнi, а з левага жылi павары са сваiмi сем'ямi.
За сталом звычайна прыслугоўвала не больш ста дваццацi лiлiпутаў.
Дваццаць чалавечкаў Гулiвер браў у рукi i ставiў проста да сябе на стол. Астатнiя сто працавалi ўнiзе. Адны падвозiлi ежу ў тачках або падносiлi на насiлках, другiя падкочвалi да ножкi стала бочкi з вiном.
Са стала ўнiз былi спушчаны моцныя вяроўкi, i чалавечкi, што стаялi на стале, з дапамогай спецыяльных блокаў усцягвалi ежу наверх.
Кожны дзень на свiтаннi да старога замка прыганялi цэлы статак жывёлы шэсць быкоў, сорак бараноў i мноства ўсялякай дробнай жыўнасцi.
Смажаных быкоў i бараноў Гулiвер звычайна разразаў на дзве цi нават на тры часткi, iндыкоў i гусей адпраўляў у рот цалкам, не разразаючы, а дробную птушку - курапатак, бакасаў, рабчыкаў - глытаў па дзесяць, а то i па пятнаццаць штук зараз.
Калi Гулiвер еў, натоўп лiлiпутаў стаяў вакол i дзiвiўся на яго. Аднойчы нават сам iмператар у суправаджэннi iмператрыцы, прынцаў, прынцэс i ўсёй свiты прыехаў паглядзець на такое рэдкае вiдовiшча.
Гулiвер паставiў крэслы знатных гасцей на стол насупраць свайго прыбора i выпiў за здароўе iмператара, iмператрыцы i ўсiх прынцаў i прынцэс па чарзе. Ён у гэты дзень еў нават больш, чым звычайна, каб здзiвiць i пацешыць сваiх гасцей, але абед здаўся яму не такi смачны, як заўсёды. Ён заўважыў, як спалохана i злосна глядзеў у яго бок дзяржаўны казначэй Флiмнап.
I сапраўды, на другi дзень казначэй Флiмнап зрабiў даклад iмператару. Ён сказаў:
- Горы, ваша вялiкасць, добрыя тым, што яны не жывыя, а мёртвыя, i таму iх не трэба кармiць. Калi ж якая-небудзь гара раптам ажыве i запатрабуе, каб яе кармiлi, больш разумна будзе зрабiць яе зноў мёртвай, чым падаваць ёй кожны дзень снеданне, абед i вячэру.
Iмператар уважлiва выслухаў Флiмнапа, але не згадзiўся з iм.
- Не спяшайцеся, дарагi Флiмнап, - сказаў ён. - Усё ў свой час.
Гулiвер нiчога не ведаў пра гэту размову. Ён сядзеў каля замка, гутарыў са знаёмымi лiлiпутамi i сумна разглядаў вялiкую дзiрку на рукаве свайго кафтана.
Ужо шмат месяцаў ён, не мяняючы, насiў адну i тую ж кашулю, адны i тыя ж кафтан i камiзэльку i з трывогай думаў пра тое, што вельмi хутка яны ператворацца ў лахманы.
Ён папрасiў выдаць яму якой-небудзь тоўстай тканiны на латкi, але замест гэтага да яго з'явiлася трыста краўцоў. Яны загадалi Гулiверу стаць на каленi i прыставiлi да яго спiны доўгую лесвiцу.
Па гэтай лесвiцы старшы кравец дабраўся да яго шыi i спусцiў адтуль, ад патылiцы да падлогi, вяроўку з грузам на канцы. Такой даўжынi патрэбна было пашыць кафтан.
Рукавы i паяснiцу Гулiвер змераў сам.
Праз два тыднi новы строй быў гатовы. Ён атрымаўся цудоўны, але быў падобны на коўдру з абрэзкаў, бо яго давялося сшыць з некалькiх тысяч кавалкаў тканiны.
Кашулю Гулiверу шылi дзвесце швачак. Для гэтага яны ўзялi самае моцнае i грубае палатно, якое толькi маглi знайсцi, але нават яго давялося складаць у некалькi столак, а потым сшываць, бо самае тоўстае паруснае палатно ў Лiлiпуцii не таўсцейшае за нашу кiсяю. Кавалкi гэтага лiлiпуцкага палатна бываюць звычайна даўжынёй са старонку школьнага сшытка, а шырынёй - на паўстаронкi.
Швачкi знялi з Гулiвера мерку, калi ён ляжаў у пасцелi. Адна з iх стала яму на шыю, другая на калена. Яны ўзялi за канцы доўгую вяроўку i туга нацягнулi яе, а трэцяя швачка маленькай лiнеечкай змерала даўжыню гэтай вяроўкi.
Гулiвер разаслаў на падлозе сваю старую кашулю i паказаў яе швачкам. Яны некалькi дзён аглядалi рукавы, каўнер i складкi на грудзях, а потым за адзiн тыдзень вельмi акуратна пашылi кашулю якраз такога ж фасону.
Гулiвер быў вельмi рады. Нарэшце ён мог з ног да галавы адзецца ва ўсё чыстае i цэлае.
Цяпер яму не хапала толькi капелюша. Але тут яго выручыў шчаслiвы выпадак.
Аднойчы да iмператарскага двара прыбыў ганец з весткай, што непадалёк ад таго месца, дзе быў знойдзены Чалавек-Гара, пастухi заўважылi велiзарны чорны прадмет з круглым гарбом пасярэдзiне i з шырокiмi плоскiмi краямi.
Спачатку мясцовыя жыхары падумалi, што гэта марская жывёлiна, выкiнутая хвалямi. Але паколькi гарбун ляжаў зусiм нерухома i не дыхаў, то яны здагадалiся, што гэта нейкая рэч, якая належала Чалавеку-Гары. Калi яго iмператарская вялiкасць загадае, гэтую рэч можна прывезцi ў Мiльдэнда ўсяго на пяцi конях.
Iмператар згадзiўся, i праз некалькi дзён пастухi прывезлi Гулiверу яго стары чорны капялюш, якi ён згубiў на водмелi.
Праўда, капялюш быў крыху папсаваны, таму што возчыкi прабiлi ў яго палях дзве дзiркi i ўсю дарогу валаклi на доўгiх вяроўках. Але ўсё-такi гэта быў капялюш, i Гулiвер надзеў яго на галаву.
10
Жадаючы дагадзiць iмператару i хутчэй выйсцi на волю, Гулiвер прыдумаў незвычайную забаву. Ён папрасiў прывезцi яму з лесу некалькi тоўстых i вялiкiх дрэў.
На другi дзень сем возчыкаў на сямi калёсах прывезлi яму бярвеннi. Кожныя калёсы цягнулi восем коней, хоць бярвеннi былi таўшчынёй са звычайны кiёк.
Гулiвер выбраў дзевяць аднолькавых кiйкоў i ўбiў iх у зямлю, размясцiўшы правiльным чатырохвугольнiкам. На гэтыя кiйкi ён туга, быццам на барабан, нацягнуў сваю насоўку. Атрымалася роўная, гладкая пляцоўка.
Вакол яе Гулiвер паставiў поручнi i прапанаваў iмператару наладзiць на гэтай пляцоўцы ваеннае спаборнiцтва.
Iмператару вельмi спадабалася гэта забава.
Ён загадаў, каб дваццаць чатыры лепшыя кавалерысты ў поўным узбраеннi рушылi да старога замка, i сам прыехаў глядзець на iх спаборнiцтвы.
Гулiвер па чарзе падняў усiх кавалерыстаў разам з коньмi i паставiў на пляцоўку.
Затрубiлi трубы. Коннiкi падзялiлiся на два атрады i пачалi ваенныя дзеяннi. Яны пускалi адзiн у аднаго тупыя стрэлы, калолi сваiх працiўнiкаў тупымi коп'ямi, адступалi i нападалi.
Iмператар быў так задаволены ваеннай пацехай, што пачаў наладжваць яе кожны дзень.
Адзiн раз ён нават сам камандаваў атакай на Гулiверавай насоўцы.
Гулiвер у гэты час трымаў на далонi крэсла, у якiм сядзела iмператрыца. Адсюль ёй было лепш вiдаць, што робiцца на насоўцы.
Усё iшло добра. Толькi аднойчы, у час пятнаццатых манеўраў, разгарачаны конь аднаго афiцэра прабiў капытом насоўку, спатыкнуўся i скiнуў свайго ездака.
Гулiвер падставiў левую руку пад дзiрку ў насоўцы, а правай асцярожна спусцiў на зямлю ўсiх кавалерыстаў аднаго за другiм.
Пасля гэтага ён акуратна зацыраваў насоўку, але ўжо баяўся за яе трываласць i не асмельваўся больш наладжваць на ёй ваенныя гульнi.
11
Iмператар не хацеў заставацца ў даўгу перад Гулiверам. Ён у сваю чаргу вырашыў пацешыць Куiнбуса Флестрына цiкавым вiдовiшчам.
Аднойчы пад вечар Гулiвер, як звычайна, сядзеў на парозе свайго замка.
Раптам вароты Мiльдэнда адчынiлiся, i адтуль выехаў цэлы поезд: уперадзе на канi iмператар, за iм - мiнiстры, прыдворныя i гвардзейцы. Усе яны накiроўвалiся па дарозе, што вяла да замка.
У Лiлiпуцii iснуе такi звычай. Калi якi-небудзь мiнiстр памiрае цi атрымлiвае адстаўку, пяць або шэсць лiлiпутаў звяртаюцца да iмператара з просьбай, каб ён дазволiў iм павесялiць яго танцамi на канаце.
У палацы, у галоўнай зале, нацягваюць як мага тужэй i вышэй канат, не таўсцейшы за звычайную нiтку.
Пасля гэтага пачынаюцца танцы i скачкi.
Той, хто падскочыць на канаце вышэй за ўсiх i нi разу не звалiцца, займае мiнiстэрскае месца, што выслабанiлася.
Часам iмператар прымушае ўсiх сваiх мiнiстраў i прыдворных танцаваць на канаце разам з навiчкамi, каб праверыць лоўкасць людзей, якiя кiруюць краiнай.
Кажуць, што ў час гэтых забаў часта бываюць няшчасныя выпадкi. Мiнiстры i навiчкi падаюць з каната i скручваюць сабе галовы.
Але на гэты раз iмператар вырашыў танцы на канаце наладзiць не ў палацы, а пад адкрытым небам, перад замкам, у якiм жыў Гулiвер. Яму хацелася здзiвiць Чалавека-Гару майстэрствам сваiх мiнiстраў.
Сама лепш умеў скакаць на канаце дзяржаўны казначэй Флiмнап. Ён падскочыў вышэй за ўсiх астатнiх прыдворных не менш як на паўгалавы.
Нават дзяржаўны сакратар Рэльдрэсель, вядомы ў Лiлiпуцii як майстар круцiцца i скакаць, не мог пераўзысцi яго.
Потым iмператару падалi доўгую палку. Ён узяў яе за адзiн канец i пачаў хутка падымаць i апускаць.
Мiнiстры падрыхтавалiся да спаборнiцтва, якое было куды цяжэйшае, чым танцы на канаце. Як толькi палка апусцiцца, трэба было паспець пераскочыць цераз яе, а як толькi яна падымецца, пралезцi пад ёй на карачках.
Лепшыя скакуны i пралазы атрымлiвалi ад iмператара як узнагароду сiнюю, чырвоную цi зялёную нiтку, каб насiць яе вакол пояса.
Першы пралаза - Флiмнап - атрымаў сiнюю нiтку, другi - Рэльдрэсель чырвоную, а трэцi - Скайрэш Балгалам - зялёную.
Гулiвер глядзеў на ўсё гэта i дзiву даваўся: вось якiя яны - прыдворныя звычаi лiлiпуцкай iмперыi.
12
Прыдворныя гульнi i святы наладжвалiся амаль кожны дзень, i ўсё роўна Гулiверу было вельмi сумна сядзець на ланцугу. Ён раз за разам падаваў прашэннi iмператару, каб яго раскавалi i дазволiлi вольна хадзiць па краiне.
Нарэшце iмператар вырашыў задаволiць яго просьбу. Дарэмна адмiрал Скайрэш Балгалам, самы злосны вораг Гулiвера, настойваў, каб Куiнбуса Флестрына пакаралi смерцю, а не вызвалялi.
Лiлiпуцiя ў гэты час рыхтавалася да вайны, i нiхто не згадзiўся з Балгаламам. Усе спадзявалiся, што Чалавек-Гара абаронiць Мiльдэнда, калi на горад нападуць ворагi.
На тайнай нарадзе прачыталi прашэннi Гулiвера i вырашылi адпусцiць яго на волю, калi ён паклянецца выконваць усе правiлы, якiя будуць яму аб'яўлены.
Правiлы гэтыя былi запiсаны самымi вялiкiмi лiтарамi на доўгiм скрутку пергаменту. Угары яго быў iмператарскi герб, а ўнiзе вялiкая дзяржаўная пячатка Лiлiпуцii.
Вось што было напiсана памiж гербам i пячаткай:
"Мы, Гальбаста Мамарэн Эўлем, Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, наймагутнейшы iмператар вялiкай Лiлiпуцii, надзея i страх Сусвету,
самы мудры, самы дужы i самы высокi з усiх цароў свету, чые ногi ўпiраюцца ў сэрца зямлi, а галава дастае да сонца,
чый позiрк прымушае дрыжаць усiх зямных цароў,
прыгожы, як вясна, добры, як лета, шчодры, як восень, i грозны, як зiма,
сваёй высокасцю загадваем вызвалiць Чалавека-Гару з ланцугоў, калi ён дасць нам клятву выконваць усё, што мы ад яго патрабуем, - а iменна:
па-першае, Чалавек-Гара не мае права выязджаць за межы Лiлiпуцii, пакуль не атрымае ад нас дазвол з нашым уласнаручным подпiсам i вялiкай пячаткай;
па-другое, ён не павiнен заходзiць у нашу сталiцу, не папярэдзiўшы аб тым гарадскiя ўлады, а папярэдзiўшы, павiнен дзве гадзiны чакаць ля галоўных варот, каб усе жыхары паспелi схавацца ў дамы;
па-трэцяе, яму дазваляецца гуляць толькi па вялiкiх дарогах i забараняецца таптаць лясы, лугi i палi;
па-чацвёртае, у час прагулак ён павiнен уважлiва глядзець сабе пад ногi, каб не раздушыць каго-небудзь з нашых шаноўных падданых, а таксама iх коней з карэтамi i калёсамi, iх кароў, авечак, i сабак;
па-пятае, яму строга забараняецца браць у рукi i саджаць да сябе ў кiшэнi жыхароў нашай вялiкай Лiлiпуцii без iх на тое згоды i дазволу;
па-шостае, калi нашай iмператарскай вялiкасцi патрэбна будзе паслаць куды-небудзь тэрмiновую вестку цi загад, Чалавек-Гара абавязваецца даставiць нашага ганца разам з яго канём i пакетам да ўказанага месца i прынесцi назад цэлым i здаровым;
па-сёмае, ён абяцае быць нашым саюзнiкам у выпадку вайны з варожай нам выспай Блефуску i павiнен зрабiць усё для таго, каб знiшчыць непрыяцельскi флот, якi пагражае нашым берагам;
па-восьмае, Чалавек-Гара павiнен у вольны час дапамагаць нашым падданым на ўсiх будаўнiчых i iншых работах: падымаць самыя цяжкiя камянi пры збудаваннi сцяны. галоўнага парку, капаць глыбокiя калодзежы i равы, карчаваць лес i пратоптваць дарогi;
па-дзевятае, мы даручаем Чалавеку-Гары змераць крокамi ўсю нашу iмперыю ўдоўж i ўпоперак, i, падлiчыўшы колькасць крокаў, далажыць аб гэтым нам цi нашаму дзяржаўнаму сакратару. Даручэнне наша павiнна быць выканана на працягу двух месяцаў.
Калi Чалавек-Гара клянецца свята i няўхiльна выконваць усё, што мы патрабуем ад яго, мы абяцаем дараваць яму волю, апранаць i кармiць за кошт дзяржаўнай казны, а таксама даць яму права бачыць нашу высокую асобу ў днi святаў i ўрачыстасцяў.
Дадзена ў горадзе Мiльдэнда, у палацы Бельфабараку, у дванаццаты дзень дзевяноста першага месяца нашага слаўнага царствавання.
Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, iмператар Лiлiпуцii".
Гэты скрутак папiрусу прывёз у замак Гулiвера сам адмiрал Скайрэш Балгалам.
Ён загадаў Гулiверу сесцi на зямлю i ўзяцца левай рукой за правую нагу, а два пальцы правай рукi прыставiць да лба i верхняй часткi правага вуха.
Так у Лiлiпуцii клянуцца ў вернасцi iмператару.
Адмiрал гучна i паволi прачытаў Гулiверу ўсе дзевяць патрабаванняў па парадку, а потым прымусiў паўтарыць слова ў слова такую клятву:
"Я, Чалавек-Гара, клянуся яго вялiкасцi iмператару Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой, наймагутнейшаму ўладару Лiлiпуцii, свята i няўхiльна выконваць усё, што будзе пажадана яго лiлiпуцкай вялiкасцi, i, не шкадуючы жыцця, абараняць ад ворагаў яго слаўную краiну на сушы i на моры".
Пасля гэтага кавалi знялi з Гулiвера ланцугi. Скайрэш Балгалам павiншаваў яго i паехаў у Мiльдэнда.
13
Атрымаўшы волю, Гулiвер папрасiў у iмператара дазволу агледзець горад i пабываць у палацы. Шмат месяцаў пазiраў ён на сталiцу здалёк, седзячы на ланцугу ля свайго парога, хоць горад i быў усяго за пяцьдзесят крокаў ад старога замка.
Дазвол быў дадзены, але iмператар узяў з Гулiвера абяцанне не паламаць у горадзе нiводнага дома, нiводнай агароджы i не растаптаць незнарок каго-небудзь з гараджан.
За дзве гадзiны да прыходу Гулiвера дванаццаць вестуноў абышлi ўвесь горад. Шасцёра трубiлi ў трубы, а шасцёра крычалi:
- Жыхары Мiльдэнда! Па дамах!
- Куiнбус Флестрын, Чалавек-Гара, iдзе ў горад!
- Па дамах, жыхары Мiльдэнда!
На ўсiх рагах вулiц расклеiлi адозвы, у якiх было напiсана тое ж самае, што крычалi вестуны.
Хто не чуў, той прачытаў. Хто не прачытаў, той пачуў.
Гулiвер зняў кафтан, каб не зачапiць крысом комiн цi карнiз якога-небудзь з дамоў i не змесцi незнарок на зямлю каго-небудзь з цiкаўных гараджан. А гэта лёгка магло здарыцца, бо сотнi i нават тысячы лiлiпутаў паўзлазiлi на дахi дзеля гэткага дзiвоснага вiдовiшча.
У адной скураной камiзэльцы падышоў Гулiвер да гарадскiх варот.
Усю сталiцу Мiльдэнда акружалi старадаўнiя сцены. Яны былi такiя тоўстыя i шырокiя, што па iх свабодна магла праехаць лiлiпуцкая карэта, запрэжаная парай коней.
Па рагах сцен узвышалiся спiчастыя вежы.
Гулiвер пераступiў цераз вялiкiя Заходнiя вароты i вельмi асцярожна, бокам, прайшоў па галоўных вулiцах.
У завулкi i маленькiя вулачкi ён i не думаў iсцi: яны былi такiя вузенькiя, што Гулiвер баяўся засесцi памiж дамамi.
Амаль усе дамы ў Мiльдэнда былi трохпавярховыя.
Iдучы па вулiцах, Гулiвер раз-пораз нахiляўся i заглядаў у вокны верхнiх паверхаў.
У адным акне ён убачыў повара ў белым каўпачку. Повар спрытна скуб не то жучка, не то муху.
Прыгледзеўшыся, Гулiвер зразумеў, што гэта быў iндык.
Каля другога акна сядзела краўчыха з работай на каленях. Па рухах яе рук Гулiвер здагадаўся, што яна зацягвае нiтку ў вушка iголкi. Але iголку i нiтку ўбачыць было нельга, такiя яны былi маленькiя i тоненькiя.
У школе дзецi сядзелi за партамi i пiсалi. Яны пiсалi не так, як мы злева направа, не так, як арабы - справа налева, не так, як кiтайцы - зверху ўнiз, а па-лiлiпуцку - накасяк, з аднаго ражка ў другi.
Ступiўшы яшчэ крокi тры, Гулiвер апынуўся каля iмператарскага палаца.
Палац, акружаны падвойнай сцяной, знаходзiўся ў самым цэнтры Мiльдэнда.
Цераз першую сцяну Гулiвер пераступiў, а цераз другую не мог: сцяна была ўпрыгожана высокiмi вежамi, i Гулiвер пабаяўся iх разбурыць.
Ён спынiўся мiж дзвюх сцен i задумаўся: у палацы яго чакае сам iмператар, а ён не можа туды прабрацца. Што ж рабiць?
Гулiвер вярнуўся да сябе ў замак, узяў дзве табурэткi i зноў пайшоў да палаца.
Падышоўшы да знадворнай сцяны палаца, ён паставiў адну табурэтку пасярод вулiцы i стаў на яе абедзвюма нагамi.
Другую табурэтку ён узняў над дахамi i асцярожна паставiў за сцяну, проста ў iмператарскi парк.
Пасля гэтага ён лёгка пераступiў цераз абедзве сцяны - з табурэткi на табурэтку, - не звалiўшы нiводнай вежы.
Перастаўляючы табурэткi ўсё далей i далей, Гулiвер дайшоў па iх да пакояў яго вялiкасцi.
Iмператар праводзiў у гэты час ваенную нараду са сваiмi мiнiстрамi. Убачыўшы Гулiвера, ён загадаў шырока расчынiць акно.
Увайсцi ў залу Гулiвер, зразумела, не мог. Ён лёг на двары i прыклаў вуха да акенца.
Мiнiстры абмяркоўвалi, калi найбольш выгадна пачаць вайну з варожай iмперыяй Блефуску.
Адмiрал Скайрэш Балгалам устаў са свайго крэсла i далажыў, што флот непрыяцеля стаiць на рэйдзе i, вiдаць, чакае толькi спадарожнага ветру, каб напасцi на Лiлiпуцiю.
Тут Гулiвер не вытрымаў i перабiў Балгалама. Ён спытаў у iмператара i мiнiстраў, за што, уласна кажучы, збiраюцца ваяваць дзве такiя вялiкiя i слаўныя дзяржавы.
З дазволу iмператара дзяржаўны сакратар Рэльдрэсель адказаў на пытанне Гулiвера.
Справа была такая.
Сто гадоў таму назад дзед цяперашняга iмператара, у той час яшчэ наследны прынц, снедаючы, разбiў яйка з тупога канца i шкарлупiнай парэзаў сабе палец.
Тады iмператар, бацька наследнага прынца i прадзед цяперашняга iмператара, выдаў указ, у якiм забаранiў жыхарам Лiлiпуцii пад страхам смерцi разбiваць вараныя яйкi з тупога канца.
З таго часу ўсё насельнiцтва Лiлiпуцii падзялiлася на два лагеры тупаканечнiкаў i востраканечнiкаў.
Тупаканечнiкi не захацелi падпарадкавацца ўказу iмператара i ўцяклi за мора, у суседнюю iмперыю Блефуску.
Лiлiпуцкi iмператар запатрабаваў, каб блефускi iмператар пакараў уцекачоў. Аднак iмператар Блефуску не толькi не пакараў iх, але нават узяў да сябе на службу.
З таго часу памiж Лiлiпуцiяй i Блефуску iдзе няспынная вайна.
- I вось наш магутны iмператар Гальбаста Мамарэн Эўлем Гердайла Шэфiн Молi Олi Гой просiць у вас, Чалавек-Гара, дапамогi i саюзу, - так закончыў сваю прамову сакратар Рэльдрэсель.
Гулiверу было незразумела, як гэта можна ваяваць за выедзенае яйка, але ён толькi што даў клятву i гатовы быў яе выканаць.
14
Блефуску - гэта выспа, аддзеленая ад Лiлiпуцii даволi шырокiм пралiвам.
Гулiвер яшчэ не бачыў выспы Блефуску. Пасля ваеннай нарады ён пайшоў на бераг, схаваўся за ўзгоркам i, дастаўшы з патайной кiшэнi падзорную трубу, пачаў разглядаць непрыяцельскi флот.
Аказалася, што ў блефускуанцаў роўна пяцьдзесят ваенных караблёў, астатнiя судны - транспартныя.
Гулiвер адпоўз далей ад узгорка, каб з блефускуанскага берага яго не заўважылi, устаў на ногi i пайшоў у палац да iмператара.
Там ён папрасiў, каб яму вярнулi з арсенала нож i прывезлi як мага больш самых моцных вяровак i самых тоўстых жалезных палак.
Праз гадзiну возчыкi прывезлi канат таўшчынёй з нашу аборку i жалезныя палкi, падобныя на вязальныя пруткi.
Гулiвер усю ноч праседзеў перад сваiм замкам - гнуў з жалезных пруткоў кручкi i плёў вяроўкi - па тузiну разам. Да ранiцы ў яго было пяцьдзесят моцных канатаў з пяццюдзесяццю кручкамi на канцах.
Перакiнуўшы канаты цераз плячо, Гулiвер пайшоў на бераг. Ён зняў кафтан, чаравiкi, шкарпэткi i ступiў у ваду. Спачатку ён iшоў уброд, на сярэдзiне пралiва паплыў, потым зноў пайшоў уброд.
Менш чым праз паўгадзiны Гулiвер дабраўся да блефускуанскага флоту.
- Плывучая выспа! Плывучая выспа! - закрычалi матросы, убачыўшы ў вадзе велiзарныя плечы i галаву Гулiвера.
Ён працягнуў да iх рукi, i матросы, не памятаючы сябе ад страху, пачалi скакаць з бартоў у мора. Як жабкi, плюхалiся яны ў ваду i плылi да свайго берага.
Гулiвер зняў з пляча вязку канатаў, зачапiў усе насы баявых караблёў кручкамi, а канцы канатаў звязаў у адзiн вузел.
Толькi цяпер блефускуанцы зразумелi, што Гулiвер хоча забраць iх флот.
Трыццаць тысяч салдат разам нацягнулi свае лукi i пусцiлi ў Гулiвера трыццаць тысяч стрэл. Больш за дзвесце з iх трапiла яму ў твар.
Кепска давялося б Гулiверу, калi б у яго ў патайной кiшэнi не было акуляраў. Ён хуценька надзеў iх i закрыў ад стрэл вочы.
Стрэлы стукалi аб шкло акуляраў, упiвалiся яму ў шчокi, лоб, у падбародак, але Гулiверу было не да гэтага. Ён з усяе сiлы тузаў за канаты, упiраўся ў дно нагамi, а блефускуанскiя караблi не краналiся з месца.
Нарэшце Гулiвер зразумеў, у чым справа. Ён дастаў з кiшэнi нож i па чарзе перарэзаў якарныя канаты, якiя трымалi караблi на прычале.
Калi апошнi канат быў перарэзаны, караблi загайдалiся на вадзе i ўсе, як адзiн, паплылi за Гулiверам да берагоў Лiлiпуцii.
Усё далей адыходзiў Гулiвер, i ўслед за iм плылi блефускуанскiя караблi i блефўскуанская слава.
15
Iмператар Лiлiпуцii i ўсе яго прыдворныя стаялi на беразе i глядзелi ў той бок, куды паплыў Гулiвер.
I тут яны ўбачылi ўдалечынi караiблi, якiя рухалiся да Лiлiпуцii шырокiм паўмесяцам. Самога Гулiвера яны не маглi разгледзець, бо ён да вушэй быў у вадзе.
Лiлiпуты не чакалi прыходу непрыяцельскага флоту. Яны былi ўпэўнены, што Чалавек-Гара знiшчыць яго раней, чым караблi здымуцца з якараў. А мiж тым флот у поўным баявым парадку накiроўваўся да сцен Мiльдэнда.
Iмператар загадаў трубiць збор усiх войск.
Гулiвер здалёк пачуў гукi труб. Ён узняў вышэй канцы канатаў, якiя трымаў у руцэ, i моцна закрычаў:
- Няхай жыве магутны iмператар Лiлiпуцii!
На беразе стала цiха - так цiха, быццам усе лiлiпуты анямелi ад здзiўлення i радасцi.
Гулiвер чуў толькi цурчанне вады ды лёгкi шум спадарожнага ветру, якi надзiмаў ветразi блефускуанскiх караблёў.
I раптам тысячы шапак, каўпачкоў i капелюшоў разам узляцелi над набярэжнай Мiльдэнда.
- Няхай жыве Куiнбус Флестрын! Няхай жыве наш слаўны збавiцель! закрычалi лiлiпуты.
Як толькi Гулiвер выйшаў на сушу, iмператар загадаў узнагародзiць яго трыма каляровымi нiткамi - сiняй, чырвонай i зялёнай - i падараваў яму тытул "нардака" - самы высокi ва ўсёй iмперыi.
Гэта была нечуваная ўзнагарода. Прыдворныя кiнулiся вiншаваць Гулiвера.
Толькi адмiрал Скайрэш Балгалам, у якога была ўсяго адна нiтка - зялёная, адышоў убок i не сказаў Гулiверу нi слова.
Гулiвер пакланiўся iмператару i надзеў усе каляровыя нiткi на сярэднi палец: падперазацца iмi, як гэта рабiлi лiлiпуцкiя мiнiстры, ён не мог.
У гэты дзень у палацы ў гонар Гулiвера было наладжана вялiкае свята. Усе танцавалi ў залах, а Гулiвер ляжаў на двары i, абапёршыся на локаць, глядзеў у акно.