Седнев Масей. Раман Корзюк (на белорусском языке)

   У кабiнэт Бэрмана ўвайшла ягоная сакратарка i запыталася, цi не хацеў-бы ён чаю. Ён папрасiў, i калi тая прынесла, ён улiў у яго ладную порцыю каньяку, што быў у яго тут-жа пад бокам, у шафцы. Ён хацеў заглушыць сваю трывогу, адпружыцца, але заспакаеньне ня прыходзiла, у сваiм уяўленьнi небясьпекi для яго ён даходзiў да скрайнасьцi, яму здавалася, што ягоную трывогу прыкмячаюць i толькi чакаюць, калi ён адыйдзе, зьнiкне. На ноч ён не хацеў, як звычайна, заставацца тут, у сваiм кабiнэце, вырашыў пайсьцi дахаты. Шафёра не захацеў, паехаў сам. Было ўжо цёмна, калi ён стаўляў машыну ў гараж. Ён не тэлефанаваў жонцы з працы, што прыедзе на абед дамоў. Першымi яго сустрэлi ў хаце дзецi, абрадвалiся ягонаму прыходу - яны рэдка бачылi яго. Жонка не чакала яго i была сабраная ўжо ў тэатр. Бэрман папрасiў яе застацца дома, нiкуды ня йсьцi i тая, хоць i неахвотна, засталася. Загадала прыслузе рыхтаваць абед. Прыглядалася да мужа, бачыла, што ён мае кепскi настрой, але нi пра што ў яго ня пыталася. Ськiнула сваё выхадное ўбраньне i перад люстэркам пачала сьцiраць непатрэбную ўжо памаду. Бэрмана крыўдзiла ейная няўважлiвасьць да яго. Ён, увайшоўшы ў хату i пабачыўшы жонку, гатовую да выхаду, не пацалаваў яе, як гэта ён рабiў заўсёды, i мусiць таму, думаў ён, яна такая абыякавая да яго.
   - Ну, запытайся-ж пра што-небудзь! Што гэта ты гэткая?
   Ён хацеў, каб яна загаварыла з iм, паказала сваю душэўнасьць.
   - У вас-жа там усё тое самае. Пра што пытацца? Давай, прызнавайся! Давай, прызнавайся! Вось i ўся вашая грамата.
   - Рыва, што з табой? Табе мая работа няцiкавая? Табе ўсё роўна?
   - А чаго ты разьнюнькаўся? Няўжо ты такi i на сваёй рабоце? Мяккi?
   - Ведаеш, штосьцi я цябе не пазнаю. Я магу быць i цьвярдым. Хочаш, каб я i ў хаце завёў чэка? Магу. Калi табе падабаецца.
   Бэрман папрасiў кухарку падаць яму якую-небудзь закусь.
   - Будзе-ж абед, - сказала тая.
   - Няважна. Прынясi што-небудзь!
   Ён налiў сабе ў шклянку каньяку i, як-бы злуючыся, выпiў адным дыхам.
   - Ты як-бы некуды сьпяшаешся? - лагодна запыталася жонка. - Прыйшоў, дык i пасядзеў-бы спакойна.
   Бэрман скоса зiрнуў на яе, нiчога не сказаўшы. Узяўся за яду.
   Адазваўся тэлефон. Жонка падняла:
   - Цябе.
   Бэрман не сьпяшаўся, выглядала, быццам ён баяўся падыходзiць.
   - Алё... Ага... Разумею... Што яшчэ?.. Неверагодна!.. Ня можа быць... Гэта факт?.. Зараз буду... Канешне... Пасылаць за мной ня трэба.
   Спалохана кiнуў на жонку вачыма. Засьпяшаўся. Схапiўшы нешта з сваiх рэчаў, выбег.
   Было чуваць, як спачатку не заводзiлася машына. Жонка падумала - ад нэрвовасьцi... Ага, ад'ехаў... Рыва зiрнула яшчэ ў вакно: ноч асьляпiла яе, i яна адыйшлася. Ёй здавалася, што хтосьцi ходзiць на двары. Два разы ляпнула калiтка.
   Рыва ня ўпяршыню бачыла свайго мужа раздражнёным, ня ў гуморы, неахвотным на слова, незадаволеным, але сёньня ён - як ня свой. Нейкi расьцярушаны. Шкадавала, што ня прытулiла. Калi ў яго што-небудзь ня ладзiлася на рабоце, ён, прыйшоўшы дахаты, прасiў ласкi. Лез ёй пад крыло. Прасiў абняць.
   - Няўжо чэкiсты ведаюць ласку? - жартавала яна.
   - А як-жа. Гэта iм неабходна. Бяз нейчай ласкi яны ня вытрымалi-б, адказваў ён. Прасiў у часе пяшчотаў нi пра што ня пытацца ў яго, толькi ўтуляць яго i каб усю ноч, абнятага, трымаць яго ў руках.
   Ён рабiўся мне працiўным. Я адпiхнула-б, яго, каб не баялася. Ён усё прылiпае, кажа, што, скончыўшы працу, яму недзе дзецца. Толькi ў яе ён можа схавацца, у ейных абдымках. Але што мне? У чэкiста няма, ня можа быць пяшчотнасьцi - яна ачарсьцвела ад грубасьцi.
   Дзецi пыталiся, куды гэта паехаў тата. Рыва адказвала, што ён хутка вернецца, хоць ужо й трывожылася сама. Што ў iх там такое? Нi дня, нi ночы. Як на сенакосе якiм. Пэўна, прывезьлi некага важнага i ня ведаюць, з чаго пачаць. Што i як... Глупства ўсё... У тэатр ужо позна...
   Бэрман пад'ехаў да варотаў сваёй установы. Вартавы хадзiў уздоўж будынку ўзад i ўпярод - выпаўняў сваю звычайную службу, не зьвяртаючы асаблiвай увагi на машыну што пад'ехала: ён ведаў, хто ў ёй - ня ўпяршыню-ж. Вароты адчынiлiся, i Бэрман апынуўся на двары, шчыльна атуленым з усiх бакоў будынкамi ягонага наркамату. Варта была i тут. Бэрман узьняцьцем рукi, як Гiтлер, прывiтаўся з ёю i хуткiмi крокамi накiраваўся да ўваходу ў нiжнi этаж. Варта пры ўваходзе i ў нутры не затрымлiвала яго. Ён уваходзiў i выходзiў тут кажны раз. Iдучы карыдорам па мяккай дарожцы да свайго кабiнэту, Бэрман адчуў - ад таго, мабыць, што тут было цёпла i не хапала сьвежага паветра - што ён ап'янеўшы. У галаве няясна i ў нагах - слабасьць. Рады быў апынуцца ў сваiм крэсьле. Толькi занадта зыркае сьвятло. Жмурыў вочы. Жонка пазванiла, цi ён даехаў добра. Бэрман паклiкаў свайго намесьнiка. Але замест яго, у кабiнэт увайшоў зусiм незнаёмы яму чалавек, у цывiльным з вялiкiм пакетам у руках.
   - Гэта вам, - падыходзiў незнаёмы да стала. - Пэрсанальна вам.
   - Хто вы? Якi пакет? Недарэчна. Чаго вы тут?
   Схапiўся за тэлефон - адключаны. Узяўся за другi - таксама.
   - Здрада! Варта! Сюды! - закрычэў.
   Незнаёмы iшоў на яго. Ня йшоў, а сунуўся - спакойна, з iранiчнай ухмылкай. Гэтак iшоў Нiкалаеў на Кiрава. Бэрман у сьмяртэльным страху завойкаў:
   - Не страляйце! Не страляйце!
   Незнаёмы праваю рукою палез у кiшэню.
   - Не страляйце! - узьняў угару рукi Бэрман.
   Незнаёмы цэлiўся.
   Бэрман у няпрытомнасьцi разьзявiў рот, быццам хацеў праглынуць кулю, шта гатова была вiда-вiда вырвацца з дула.
   - Не палохайцеся! Вы толькi арыштаваныя i ня больш. Думалi, вы будзеце абараняцца. Тым лепш.
   З арыштам Ягоды, у першую-ж ноч была арыштаваная ўся ягоная намэнклатура, у тым лiку i начальнiк беларускага НКВД Бэрман.
   36
   Камоцкая знайшла сабе пакойчык на Кляра Цэткiн. Танны, без асаблiвых выгодаў. Але яна была задаволенай сваiм прыватным жыцьцём. Яна любiла цяпер быць самой. Думаць над сабой. Пастарэла на цэлае стагодзьдзе, дзiвiлася сама што яна ня тая. На шмат старэйшая, яна нiбы прасьвятлiлася, ачысьцiлася, i гэтае новае адчуваньне - вышэйшае - да спадобы ёй, натхняе яе, з iм добра ёй. У пачуцьцях сваiх - багацейшых цяпер - яна ўзьнялася да нейкай новай эстэтычнасьцi, якая перашкаджала ёй задавальняцца абы чым. З усiх ейных дасюлешнiх сябровак добрымi душамi яна лiчыла толькi Ларысу, Дзiчкоўскую i ў меншай ступенi - Цыпiну. Да яе ёй трэба сёньня зайсьцi. Яна ня ведала, што Цыпiна ўжо ходзiць цяжарная. У iнстытуце-ж дазналiся аб гэтым толькi ўчора, калi яна папрасiла ў рэктара даць ёй на год водпуск. Гэты факт быў, аднак, прыняты там без асаблiвага зьдзiўленьня. Камоцкая ня бачыла Цыпiнай ад часу, калi яна была арыштаваная на ейнай кватэры. Будзе пра што гаварыць.
   Яны прывiталiся сардэчна, аглядаючы адна другую. На твары Цыпiнай ужо адбiлася цяжарнасьць. Гэта адразу кiнулася ў вочы Камоцкай, але яна зрабiла выгляд, што нiчога не заўважае. Сама-ж Камоцкая паказалася Цыпiнай непазнавальнай, ня той, ранейшай. Цыпiна чула ўжо, што Камоцкая выпушчана.
   - Ну, Валечка, я цябе цяпер баюся. Раней ты была антысавецкай, i мне добра было з табою такой, а цяпер ты - аддана савецкая. - Цябе-ж выпусьцiлi хiба ня так сабе - далi нейкае заданьне, - нi то сур'ёзна, нi то жартам выпалiла Цыпiна. - Пецьку-ж майго не адпушчаюць.
   Каб Камоцкая не пакрыўдзiлася, дадала:
   - Даражэнькая, я-ж жартую. Добра, што цябе выпусьцiлi. Я вельмi рада. Можа ты ведаеш што пра Пецьку. Сама я нiчога не дабiлася. За што яго арыштавалi i што з iм - невядома.
   - Ува ўсiх iх адна справа - беларускi нацыяналiзм. Арганiзацыя. Ты хiба й ня ведала, што твой Пятрок у арганiзацыi? - з ноткай iронii ў голасе запыталася Камоцкая.
   - Але ўсё-ткi, як ты думаеш - чаму цябе выпусьцiлi?
   - Ня ведаю сама. Нiхто з нас нi ў чым ня вiнаваты. Мусiць таму, што я больш цьвярдзейшай была на допытах. Не пагаджалася з хлусьнёю. А можа-ж i яшчэ каго выпусьцяць. Суд будзе - можа каго апраўдаюць. Але я не хачу цябе суцяшаць. Не выглядае гэтак.
   Камоцкая спахвацiлася, цi не зашмат яна гаворыць - дала-ж абяцаньне маўчаць. Нiчога не гаварыць пра свой турэмны вопыт. Хоць што i каму яна можа расказаць? Апрача Рамана, яна нiкога там ня бачыла. Iх трымаюць строга iзалявана.
   Аднак Камоцкай крыўдна было, што ейнае вызваленьне з турмы ўспрыймаецца падазрона. На занятках у iнстытуце з ёй абыходзяцца падкрэсьлена ветлiва, але лiшняга з ёй, як раней, не гавораць, нават ухiляюцца гаворкi з ёю.
   - Ведаеш, Бася, там дрэнна кормяць. Зрыхтуем перадачы: ты для Пятра, я для Рамана.
   - Я ўжо спрабавала - ня прыймаюць. Ларыса таксама Раману насiла - тое самае. Мне сказалi, мусiць быць дазвол на перадачы ад сьледчага. Я тады папрасiла была дазволiць мне пабачаньне. I гэтай просьбы таксама не задаволiлi.
   Камоцкая слухала, а ў пямяцi яе ўсплыў малюнак: ля турэмных варот жанчыны з перадачамi. Гэта яна пабачыла, калi выходзiла з будынку НКВД, ужо вызваленая. "Няўжо нi ў кога з iх ня прыймаюць?"
   Сяброўкi радзiлiся, гаварылi, успамiналi. Перабралi па костачках усiх сваiх знаёмых. Зблiзiлiся.
   Цыпiна запыталася ў Камоцкай, цi ёсьць усё-ткi ў каго-небудзь з арыштаваных вiна якая?
   - Ну, якая вiна ў твайго Пецькi?
   - Можа тое, што Пецька займаўся пiсанiнай i ўжо пачаў друкавацца? Помнiш яго апавяданьне ў газэце "Лiтаратура i мастацтва"? Там нешта ў яго знаходзiлi. А можа таму, што сябраваў з Раманам? Скажы, ну чаго з дуру яго пагнала ў тую Польшчу? Гэтым ён пашкодзiў i сабе i ўсiм. Ня ты яго туды зманьвала?
   Цыпiна была перакананая, што Пятрок сядзiць з-за Рамана, хоць прама й не гаварыла пра гэта Камоцкай. Не хацела з ёю сварыцца.
   Камоцкая мела сваё меркаваньне.
   - Ты-ж ведаеш, Бася, пiсаць пабеларуску, друкавацца - ужо гэта адно ў нас ня добра. Гэта ўжо нацыяналiзм. Глядзi, апрача Рамана, лiчы, усе нашыя хлопцы пiсалi: хто для сябе, хто для друку. Пiсалi-б яны парасейску, дальбог, iх не чапалi-б. Дык твая здагадка ў нейкiм сэньсе правiльная. (Абараняць Рамана Камоцкая ня стала - быццам з-за яго сеў i Пацька.)
   Цыпiна ня зусiм была згоднай з Камоцкай:
   - Пiсаць-жа пабеларуску не забаронена?
   - Так, не забаронена, але ўсё яно ня так проста.
   Камоцкая не хацела, устрымалася ад удакладненьня пытаньня. Цыпiна ня ведае ўсяго. Яна сама ня ведала, пакуль не пабывала там. Толькi там стаецца ўсё зразумелым.
   Камоцкая не сказала Цыпiнай пра суд над бацькам Рамана i што яна была на гэтым судзе ў якасьцi сьведкi. Хацела сказаць, але адумалася. Ёй стрэлiла думка (такая раптоўная!), а мо яе выпусьцiлi, каб яна сьведчыла супраць Рамана? "Такою цаной я зарабiла сабе свабоду?"
   Цыпiна перабiла гэтую думку сваiм запрашэньнем за стол i нешта зьесьцi.
   - За тваё вызваленьне, Валя! - узьняла Цыпiна пазалочаную чарачку з каньяком. (Цыпiну забясьпячала правiянтам i ўсiм iншым ейная сястра з закрытага магазыну, куды яна мела доступ, як жонка высокага партыйнага работнiка).
   - Лепш-бы ты, Бася, не прагалашала такога тосту. Ён дужа горкi, - сказала ў адказ Камоцкая i ейная чарчына засталася не паднятай.
   - Ты сапраўды пакрыўдзiлася? Зрэшты, разумею. Выбачай! Былi i будзем добрымi таварышкамi. Я рада, што ты завiтала да мяне. Цяпер я адна. Мацi ў шпiталi... I ведаеш - я ўжо чую, як ён шаволiцца ў мяне ў нутры. Ты-ж разумееш, пра што я гавару... Ты-ж хiба прыкмецiла... А што ён будзе ён я ў гэтым упэўнена. Пецька хацеў яго, i асаблiва стараўся, каб ён быў ён.
   Цыпiна сьмяялася, але разам i пусьцiла сьлязу, што Пецькi няма.
   - Не забывай мяне. Заходзь. Мы-ж, можна сказаць, цяпер з табой удовы. Але што гэта я? Яны-ж не памёрлi. Нi для мяне, нi для цябе. Я буду чакаць Пецьку, каб нават яго на дзесяць год асудзiлi. А ты? Ты, здаецца, парожняя. Раман не пастараўся.
   Камоцкая нiчога на гэта не адказала. Сядзела задуменнай i сумнай. Яна шукала ў Цыпiнай нейкай падтрымкi - уласна, за гэтым яна прыйшла да яе - але Цыпiна, як Цыпiна: у яе няма душы.
   На парозе - на зьдзiўленьне абедзьвюх - паказалася Ларыса.
   - Глядзi, яшчэ адна ўдава, - насьмешлiва ткнула Бася пальцам у грудзi Камоцкай. - Праходзь, праходзь, Ларыска. Не саромся. Гэта я пра тое, што ўсе мы цяпер удовы - хлопцаў-жа няма: забралi. Застаўся адзiн Сьцяпан Мялешка, а дзяўчатаў, колькi хочаш.
   Цыпiна многазначна глянула на Камоцкую, але тая не зьвярнула на гэта нiякай увагi, радая прыходу Ларысы. Прысутнасьць Ларысы хутка зьмянiла напрамак гаворкi. Цыпiна, ужо сур'ёзная i клапатлiвая, зьвярнулася да Ларысы:
   - Можа хочаш перакусiць што?.. Канечне-ж, i гавары, за чым прыйшла, ты-ж да мяне так не заходзiш.
   - Каб вы ведалi што? Мэльцэра арыштавалi! Увесь наш iнстытут пад пытаньнем. Усе прыцiхлi. Затаiлiся. Нашыя некуды выпаўзьлi з манастыра, i мне стала не па сабе адной. Дык я вось да цябе. Балазе, ты тут-жа, пад бокам. Што гэта будзе?
   Ларыса зiрнула на Камоцкую, як-бы шукаючы ў яе адказу. Ды Камоцкая, пачуўшы навiну, неяк ссутулiлася, нат зьмянiлася з твару: усё яшчэ не перастаюць латошыць, а яе вось выпусьцiлi. Яна вычувала нейкую сваю вiну, чулася няёмка перад сяброўкамi за тую нiбыта лiтасьць да яе з боку НКВД. Але гэта была толькi мiмалётная няёмкасьць - Камоцкая авалодала сабой i запыталася ў Ларысы:
   - Што табе сказалi ў камэндатуры?
   Ларыса здагадалася пра што ў яе пытаецца Камоцкая:
   - Толькi пасьля суду могуць прыняць перадачы.
   - Дармо! Трэба паспытаць яшчэ. У iх сем пятнiц на тыднi, - ажыўлена сказала Цыпiна.
   На гэтым i пагадзiлiся. Цыпiна ня выказала адносна арышту дырэктара спагады цi спачуваньня. Туды яму й дарога: пасадзiў хлопцаў, сеў i сам. Не, па iм я ня плачу. Накрыла стол. Нарэзала каўбасы, смачна пахнай, кракаўскай. Зрыхтавала гарбату. Ларыса адчула страшны голад i ела, не саромячыся. Камоцкая падумала, якая яна непасрэдная. Пазайздросьцiла ёй. Сама толькi ўзяла, каб паспрабаваць, хоць ёй i цяжка было ўстрымацца ад спакусы ня ўзяць болей. Цыпiна частуе, але глядзiць, колькi ты зьела.
   Камоцкая, разьвiтваючыся, прасiла Ларысу заходзiць да яе. Яна вярнулася на Кляра Цэткiн, ня надта задаволенай сваiмi адведзiнамi Цыпiнай i чамусьцi дакарала за гэта сябе самую.
   37
   Раман Корзюк рабiў усё, каб утрымацца, як яму радзiў Цьвiкевiч на "вышынi", не паддавацца смутку, гнаць вон з душы лятуценнасьць i лiрыку - у чаканьнi суду гэта ўсё адмоўныя якасьцi. На прагулку Раманаву камэру не вадзiлi, i ейныя насельнiкi наладжвалi "шпацыр" самi ў сябе: падбiралi з падлогi свае лахманы, на якiх удзень сядзелi, а ўначы спалi, густа садзiлiся сьпiной да сьценаў, падабраўшы ногi, каб было больш прастору. У вынiку вызвалялася невялiкая пляцоўка да хацьбы. Прычым, "прагулку" пачыналi ня ўсе адразу, а чародна: спачатку адна, потым другая палавiна камэры. Корзюк быў iнiцыятарам такiх "прагулак", падаваў, з даручэньня старасты камэры, каманду i рух пачынаўся - у вадзiн i ў другi бок. Карыдорны заглядваў у "ваўчок", дзiвiўся такому "шэсьцю", баяўся толькi аднаго - каб ня было якога бунту. Апрача "прагулак", Корзюк умудраўся пампаваць паветра з карыдору, сьвяжэйшае, чымся ў камэры: прыкладаўся носам да пазоў у дзьвярах i смактаў, убiраў у грудзi, даставаў "азон". Асаблiва доўга прастойваў ён уначы, калi паветра ў карыдоры было халаднейшае. "Асьвяжаў" сябе Корзюк i ў час калi камэру выводзiлi на апраўку: ськiнуўшы кашулю, мыўся пад кранам, плёхаўся, фыркаў, выцiраўся мокрым рушнiком, загартоўваўся. Цьвiкевiч, назiраючы за iм, радваўся, што "хлопец" трымаецца. Корзюк ведаў, што на судзе будуць сьведкi з лiку студэнтаў ягонага курсу, i ён не хацеў паказвацца перад iмi слабым, цi тым больш - змарнелым. Ён хацеў выглядаць у ваблiччы гэтых сьведкаў дужым, героем-пакутнiкам, вышэйшым, чымся яны, гордым, сьведамым сваёй мiсыi, хоць i ня цалкам яснай для яго самога. Ён цешыў сябе думкай - i гэта яго падтрымлiвала - што бальшыня студэнтаў, асаблiва дзяўчаты, спачуваюць яму, што самы факт арышту ўжо ўзвышае яго ў вачох ня толькi студэнтаў, а й у выкладчыкаў.
   Супярэчлiвым было ягонае ўяўленьне толькi адносна Валi Камоцкай: у сваiх пачуцьцях да яе Корзюк ня мог добра разабрацца. Апынуўшыся ў турме, ён думаў пра яе больш, чым калi-небудзь, шкадаваў, што ня быў з ёй больш лагодным, не аддаваўся цалкам, як яна таго хацела, ейнай "лiпкай фiзыялёгii". Не разумеў яе. Быў таксама лiпкiм, хацеў яе, але сваю любасьць да яе глумiў сваёю няўстолiвасьцю, няўважлiвасьцяй, а то й грубасьцяй. Я хацеў яе, калi хацеў, i кпiў з яе, калi не хацеў. О, мая Стаянка на краю начы! Гэта была нашая апошняя жарсьць, высокая, зорная, большая за "лiпкую фiзыялёгiю". У гэтай жарсьцi захлынулася гармонiя сусьвету, то было сутыкненьне абсалютнай згоды, звычайнага з нязвычайным, чалавечага з боскiм. Нам ня было сорамна. Гэта ня было грэхам, а злучвом, яднаньнем, iстотай у iстоце. А мо турма нас цяпер разьяднала? Не, гэтага ня можа быць. Я зразумеў, што сапраўды кахаю цябе i хачу цябе. Уласна, у мяне нiкога не засталося, апрача цябе. I калi-б ня было цябе, хiба быў-бы я? У мяне былi бацькi, сястра, але iх няма. Можа й цябе ўжо няма? Можа й ты адыйшла? О, як-бы я хацеў, каб мы i тут былi разам. Гэта надавала-б нашым пакутам асаблiвага значэньня. Даруй - лепш-бы ты заставалася ў мурох, чымся вонках iх. Мне было-б лягчэй. А то - я няўпэўнены. Я сьню цябе - засмучанай, журботнай, такой, якой я хацеў-бы, каб ты была. Засмучанай дзеля мяне. Але ты - якой я цябе бачу ў снох - можа не такая ў сапраўднасьцi. Цi-ж ня так? Або часам - я хачу цябе ў сьне, i ты прыходзiш да мяне, як-бы сапраўды. Гэтак бачу цябе ў сьне, а адплюшчу вочы - цябе няма. Iлюзiя. Бурбалка. Бачу цябе на яве, гляджу, што ты робiш, але-ж ты не са мной... Не магу толькi ўявiць цябе соннай. I ведаеш, што? Часам я думаю, што нехта, як i я калiсьцi, стукаецца ў тваю сьцяну, ля якой стаiць твой ложак, каб ты пачула i адчынiла. Не, ты не такая. Стаянка на краю начы нас зьляпiла навекi ў вадно. Ты непадкупная... А ўсё-ткi, як ты выйшла на волю? Пакiнула тут мяне аднаго? Чаму-б табе не застацца тут дзеля мяне? Мы былi-б тут разам, як на Стаянцы. Назаўсёды. Цябе сьледчыя падкупiлi? Ты iм нешта абяцала? Пагадзiлася на нешта? А мо ты ашукала iх, каб выйсьцi на волю i стуль дапамагаць мне, цягнуць мяне адсюль? Але-ж. Што-б ты магла зрабiць, калi-б ты сядзела разам са мною? Нiчога. Бачыш, ты ўжо адплачваеш iм - выклiкалi-ж цябе на суд за сьведку. Я, канешне, ня турбуюся - мяне ты не прадала. Але ўсё-ткi ты прыйшла на суд. Чаму ты на гэта пагадзiлася? Абараняць мяне? Ну, канешне-ж. Чаму я, ёлапень, ня бачу гэтага? Хутка будзе i мой суд. Ты прыйдзеш? Будзеш сьведчыць? Але. Я пабачуся з табою. I мо астаньнi раз. Злаўлю толькi адзiн твой зiрк, i я разгадаю цябе - мая ты, цi не. А мо зiрнеш ты на мяне i ўбачыш безнадзейнасьць. О, гэта будзе адказнае спатканьне! Калi будзе наогул. Гэта Валя, а што я? Што я такое? Я нiшто. У мяне няма асобы. У мяне пад нагамi няма грунту. Былi бацькi - няма бацькоў. Быў хутар - няма хутару. Вучыўся недавучыўся. Я жыў супярэчнасьцямi i ў гэтым знаходзiў сiлу. Цяпер няма i мяне. Супярэчнасьцi злагоджаныя, зьнятыя, прыведзеныя да адзiнства. I ўсё скончылася. Адзiнства - гэта канец. А што такое тая Беларусь? Цяпер яе таксама няма. Яна ў НКВД. I што засталося? Нiчога. Але гэта ўсё-ж ня так - застаўся я, засталася Беларусь. Але для чаго я сябе прызначаю? Якую стаўляю мэту? Мэта... Мэта... Мэта... Кандраценя казаў - настаў мой судны дзень. Якi дзень? Суд? А што такое суд? Уласна, за што мяне судзяць? Ведаю я? Усьведамляю? Быць годным Корзюкаў? А што такое Корзюкi? Хутар цi нешта большае? Мяне ўсьведамляў высокi польскi чын. Вучыў мяне патрыятызму. Ёсьць ён у мяне? Гатовы я ахвяраваць сабою дзеля яго? А можа я ўжо склаў ахвяру на аўтар патрыятызму? Турма - гэта ахвяра цi толькi пакута? Валя - таксама патрыятызм? Патрыятызм - гэта нацыяналiзм? Ноч... I я адзiн уначы... Што робiць цяпер Цiмошка? Стварае мадэлi? Мадэлюе Беларусь? Я таксама мадэль? Так, мадэль. Аформленая мадэль. Дасюль быў я аморфным. Тут я атрымаў афармленьне.. Аформiўся. Я ўведаў, што над хутарам Корзюка, як правобраз яго, схiлiлася, няпрыкметная для людскога вока, бы журботная Мадонна, Беларусь. Дасюль ня бачыў яе, а цяпер угледзеў. Адкрыў. Усю ў блакiтных сьлязах. Мне дапамог гэта зрабiць Цiмошка. Ён аформiў мяне. Кандраценя гаварыў ня зусiм выразна. Ён ходаўся толькi як-бы дзеля мацi мае. А можа й мацi мая - тая-ж самая Мадонна? Кандраценя ўзяў апеку нада мною, шкадуючы мяне, зноў-жа дзеля мае мацi. Я застаўся адзiн. I гэта быў ейны наказ Кандраценю настаўляць мяне, неразумнага? Бо-ж я тут, а яны там, па той бок мяжы. Мадонна ў смутку сьхiляецца над iмi i нада мною - тут i там. Благаслаўляе нас?
   Напалавiну замураванае, з "наморднiкам" акно пачало прапушчаць у камэру змутнелую сiняву нясьмелай верасьнёўскай ранiцы. Раман Корзюк спахвацiўся, спалохаўся як-бы гэтай сiнявы - пачынаўся дзень, i Корзюк, як ачнуўшыся ад сваёй мройнасьцi, ня ведаў, што прынясе яму гэты дзень.
   38
   Новы начальнiк беларускага НКВД Бярэзiн ня меў нiякага ўяўленьня аб справе нацдэмаў. Прысланы звонку, ён наогул не арыентаваўся ў жыцьцi рэспублiкi - нi ў ейнай эканомiцы, нi ў ейнай культуры, нi ў ейнай гiсторыi - навошта яму гэта? Ён начальнiк НКВД. Ён выхаваны ў духу навукi аб НКВД, паводля якой НКВД - гэта меч дыктатуры пралетарыяту i толькi. Ён нiкога ня ведаў з сучасных беларускiх партыйных дзеячоў, не гаворачы ўжо пра нейкiх там пiсьменьнiкаў, паэтаў, артыстаў. Нават прозьвiшча Янкi Купалы яму было невядомае. Яму трэба было толькi ведаць, што нацыяналiсты ў Беларусi ёсьць, цi паводля сталiнскай тэорыi разьвiцьця грамадзства - павiнны быць, i з iмi трэба расправiцца па ўсiх правiлах рэвалюцыйнай законнасьцi. А хто яны такiя, якая iх мэта, колькi iх, як стаiць iхная справа ў НКВД - усё гэта было для яго цёмным месцам, i ён меў пiльную патрэбу пазнаёмiцца з гэтай новай для яго праблемай. Начальнiк Сакрэтна-палiтычнага адзьдзелу (СПО) уцалеў, але ад яго Бярэзiн даведаўся ня шмат. Той парадзiў яму выклiкаць Цiмошку, адказнага за нацдэмаўскую справу. За гэтую думку Бярэзiн адразу, не чакаючы, i ўхапiўся. Бярэзiн выклiкаў Цiмошку, з якiм ён яшчэ ня бачыўся. Калi Цiмошка зьявiўся на парозе, Бярэзiна зьдзiвiла надта маленькая постаць Цiмошкi. Уразiў яго Цiмошка i ў iншым сэнсе: сваёй непрапарцыянальна-вялiкай галавой з выпуклым iлбом. У Бярэзiна мiльгнула думка: "iдыятычная асоба". Але Бярэзiн сустрэў Цiмошку вельмi ветлiва, падаў яму руку моцна пацiснуўшы ягоную, пасадзiў на мяккае крэсла насупраць сябе. У крэсьле, правалiўшыся, Цiмошка выглядаў яшчэ меншым. Бярэзiну здавалася, што перад iм - ненармальна разьвiтае дзiцё.
   - Вам хiба нязручна? - запытаўся Бярэзiн. - Мы маглi-б перасесьцi.
   Цiмошка адчуў сябе абражаным, ацанiў свайго новага начальнiка, як малакультурнага чалавека.
   - Дзякую. Я адчуваю сябе добра на сваiм месцы.
   - Вы, далажылi мне, займаецеся справай беларускiх нацыяналiстаў. Адказныя за яе. Пазнаёмце мяне, калi ласка, з гэтай справай. Дарэчы, чаму вы iх называеце яшчэ i другiм iмём - нацдэмамi? Што гэта такое?
   Цiмошку ня надта хацелася выкладаць справу нацдэмаў - ён выясьняе яе ўжо цэлы год перад рознага роду ёлупнямi. I цяпер яму трэба во зноў выкладаць, таксама хiба перад новым ёлупнем. Але суцяшала яго адно: няма Бэрмана, i ён, як выглядае, застанецца адзiным дарадцам у справе нацдэмаў. Не, ён быў задаволены выклiкам i гатовы сфармуляваць нацдэмаўскую праблему перад новым начальнiкам.
   У мiжчасе была прынесеная гарбата - на iсподку шклянка перад Бярэзiным i шклянка перад Цiмошкам. Але Цiмошка нават не дакрануўся да яе, яму было нязручна, гэта ён лiчыў лiшнiм. З нейкай доляй раздражнёнасьцi ён пачаў:
   - Нацдэмы - гэта скарочана: нацыянальныя дэмакраты. Само па сабе яно гучыць нядрэнна. Але мы iх так не называем. У нас яны: буржуазныя нацыяналiсты. Гэта больш правiльна. Чаму? Нацыяналiсты - гэта людзi, што лiчаць свой народ, сваю нацыю асобнай катэгорыяй, выразна адрознай ад якой хаця iншай нацыi, у нашым выпадку - ад расейскай i польскай нацыяў. Беларуская нацыя, кажуць нацдэмы, - гэта апрычоная нацыя, прычым, яны ўважаюць яе прыгнечанай нацыяй, нацыяй, якая ня хоча больш быць прыгнечанай, хоча быць самостойнай, хоча выйсьцi з Саюзу, хоча займець сваю нацыянальную дзяржаўнасьць. Або, як цьвердзяць нацдэмы, яны хочаць адрадзiць сваю дзяржаўнасьць, страчаную ў ходзе гiсторыi, перш на карысьць Польшчы, потым Расеi... Гэта толькi вам маленькая гiстарычная даведка, у самым найсьцiсьлейшым абрысе. На сучасным-жа этапе нацдэмы будуюць сваю палiтыку на ленiнскiм прынцыпе самавызначэньня нацыяў. Беларусы, значыцца, хочаць самавызначыцца. Мала таго - яны, як украiнцы i iншыя, iдуць далей. Iх ужо не задавальняе самавызначэньне. У рамках Савецкага саюзу Беларусь, як i iншыя рэспублiкi, ужо самавызначылiся. Нацдэмы хочаць ужо не самавызначэньня, а адзьдзяленьня. Ад чаго? Ад каго? Яны хочуць адзьдзяленьня ад Савецкага саюзу, адзьдзяленьня канкрэтна - ад расейцаў. Вось да чаго прывёў ленiнскi прынцып "самавызначэньне аж да адзьдзяленьня".
   Бярэзiн ня ведаў усяго гэтага i быў уражаны красамоўствам i ведамi "iдыятычнага" Цiмошкi. Сядзеў i слухаў, зрэдку падносячы кубак для аднаго-другога глытка. Цiмошка-ж, перадыхнуўшы, гаварыў далей:
   - Уласна, нацдэмы стаяць на легальных пазыцыях i iх няма за што судзiць. Права беларускага народу на самавызначэньне i адзьяленьне запiсанае ў Канстытуцыi БССР.
   Тэарэтычныя разважаньнi Цiмошкi былi, аднак, малазразумелымi для Бярэзiна i, як гэткiя, ня цiкавiлi яго. Ён энкавэдыст, ён практык. Але Бярэзiн быў рады, што ў яго (цяпер-жа ўжо ў яго!) ёсьць такi во падкаваны iдэялягiчна работнiк.
   - Вы сказалi, што нацдэмаў няма за што судзiць? Як гэта так? - перапынiў Бярэзiн Цiмошку.
   - Мы судзiм iх. Мы будзем судзiць iх. Бяз лiтасьцi. Гэта я ў тым сэньсе, што паводля тэарэтычнага ленiнскага палажэньня i паводля канстытуцыйнага палажэньня, адзьдзяленьне не разглядаецца як злачынства. Яно легальнае. Але iншая справа - Ленiн нiкому не даваў адзьдзяленьня. Не даваў, бо распаўся-б Саюз, перастала-б iснаваць адзiная цэнтралiсцкая дзяржава, а выдзеленыя рэспублiкi сталiся-б лёгкай здабычай вонкавых сiлаў. З гэтага гледзiшча сэпаратысцкая дзейнасьць нацдэмаў злачынная. Няздарма Сталiн абвесьцiў нацыяналiзм як найбольшую небясьпеку на дадзеным этапе.
   Бярэзiн, будучы чэкiстам чыстай крывi, будучы практыкам, ня ўспрыймаў усiх гэтых палажэньняў i дзiвiўся, адкуль гэта ўсё бярэцца ў ягонага субяседнiка. Праўда, указаньне Сталiна дайшло да яго: ён пасьпяшаўся зазначыць: