Страница:
5
Было позна, а Раман усё ня прыходзiў (Раманава гаспадыня заўсёды чула, калi выходзiў i калi прыходзiў ейны кватарант, нават чула, як ён клаўся ў ложак), яна думала, што можа ён i ня прыйдзе сягоньня, можа ўжо пад замком, дык для нейкай сваёй бясьпекi замкнула дзьверы i ў Раманавым пакоi, а калi прыйдзе - на вулiцы ня будзе стаяць, маючы ключ у кiшанi. Яна ня любiла, калi нехта прыходзiў да Рамана, асаблiва карцела ёй, калi яна ня ведала хто, як прыкладам учора.
Дождж крапiў сьцены, у хаце было ўтульна й цiха. I Раманава гаспадыня аж баялася гэтай цiшынi, прыслухоўвалася да ўсяго i ўсё чакала Рамана, трывожылася, што ён i на самай рэчы ня прыйдзе, i чула пры гэтым сваю вiну перад iм - нашто яна пажалiлася ў мiлiцыi, гэтулькi грошай, патрэбных i ёй i Раману, а тыя наганы закiнула-б куды-небудзь, i ўсё. А то яшчэ й Раман пацерпiць, яна шкадавала яго i ў нiчым не вiнавацiла. Гэта той, учарайшы наведвальнiк, спакушае яго, а сам Раман не такi чалавек. I яшчэ, яна ведала, моцна спакушае Рамана Валя. Два чалавекi спакушаюць Рамана. I цi выцерпiць ён?
Нехта паспрабаваў дзьверы. Раманава гаспадыня падумала, што гэта йдзе Раман. Счакала часiнку, затаiўшы дыханьне, але нiхто не ўваходзiў. Потым яна пачула стук у шыбу. Цiхенька нехта пастукаўся якраз у тое вакно, перад якiм стаiць ложак Рамана.
Гэта стукаўся Генадзi Кандраценя, думаў, што Раман сьпiць, але, пераканаўшыся, што Рамана няма, раззлаваўся на яго. Ён прост ня ведаў, што яму цяпер рабiць: цi чакаць, цi некуды йсьцi. Дакуль-жа ён будзе чакаць? Давiдна? Напэўна вазёкаецца, як i ўчора, з тэй... харашунькай... Дзiву трэба дацца гэтулькi ўсяго на галаве, а ён i ня дбае. Добра чалавеку з такiм характарам! Нi дажджу - нiчога для яго няма! Генадзi Кандраценя, каб не стаяць на дажджы, схаваўся пад стажком у сене на гародзе, мусiць, гаспадынiным. Больш прыкрай сытуацыi, чым гэта, не магло й быць. Кандраценя лаяўся ў душы - у сене яму было нязручна, а найбольш ён шкадаваў свае вопраткi. Падняўся й хацеў быў iсьцi, як пабачыў сьвятло ў Раманавым вакне. "Ага, тут, галубок", - i падаўся ў хату.
- Я-ж табе казаў, прасiў не пазьнiцца, а ты швэндаешся ўсё.
Раман глядзеў на Кандраценю - у ягоным бобрыку сядзела гэтулькi розных асьцюкоў i дзядоўнiку, што Раман не паўстрымаўся, каб не засьмяяцца: гэткiм дзiўным выглядаў ля парогу Кандраценя, уся ягоная хванабэрыя некуды зьнiкла, i ён стаяў, як абшчыпаны гусак.
- Дзе гэта вы так выкачалiся?..
Кандраценя зiрнуў на сябе й не пазнаў свайго бобрыку. Ён адразу ўзяўся выскубаць з яго дзядоўнiк, але разам з iм вылазiлi й варсiнкi бобрыку. Генадзi не ўдаваў, што яму шкада пiджака.
- Дастань там з сакваяжу (ну, няхай будзе патвойму, з торбы, калi ты ня любiш гэтага слова), трэба пагрэцца, пахаладзела раптам, як у глыбокую восень, i дождж.
- Няма нi сакваяжа, нi торбы, усё паехала, i я сам чуць не паехаў. Нашто вы прыцягнулi сюды гэтую злыбяду?
- Ня выскаляйся. Пара й паважным быць.
- Я й не выскаляюся, глядзеце - няма, у НКВД!
- Ты ашалеў?..
- Я-ж вам кажу, я й сам толькi адтуль...
Кандраценя як-бы ўзрадваўся, што Рамана цягалi ў НКВД, пакiнуў выдзiраць дзядоўнiк i забегаў па хаце.
- Вось табе й на! Не казаў я табе? Добрая штука! Як-жа ўсё гэта папалася ў iхныя рукi? Ты можа здурэў - сам? Цi хто?
- Мусiць, мая гаспадыня. Я ня думаю, каб гэта зрабiла Валя, мая паненка, як ты кажаш.
- Я табе не казаў? Бяры лахi пад пахi ды ўцякай! Кожная часiна дорага - не цяпер, дык за гадзiну, другую прыйдуць i пацягнуць не на жарты. Гэта табе ня жарты. За слова, й тое бяруць, а за гэта... i за... возьмуць.
Мова Кандраценi адзначался сягоньня сваёй прасьцiнёй, сялянскасьцяй, яна ня была такой далiкатнай i стылiзаванай, як учора, i гэта выстаўляла Кандраценю ў iншым сьвятле. Ня было й тых, нейкiх арыстакратычных гэстаў, што ўчора. Кандраценя выдаўся Раману двуаблiчным.
- Тое, што сталася, мусiць быць табе сыгналам. Трывожным сыгналам, - зноў варочалася кнiжная мова Генадзiю Кандраценю.
Раман палез у суднiк па яду. Ён там пабачыў кавалак сала, якое Генадзi, не даеўшы, пакiнуў учора на стале i якое, вiдаць, прыбрала гаспадыня. Учора не хацелася яго, а цяпер яно смачна запахла, зьялчалае i рыжаватае па беражкох. Раман паклаў яго на стол разам з газэтай, i яму кiнулася ў вочы, што газэта польская, "Кurier Wilenski".
- Адкуль гэта?
- Бачыш адкуль...
Раман умеў чытаць папольску, а апошнiм часам нават сур'ёзна зацiкавiўся гэтай мовай. Асаблiва заахвочваў яго студэнт з польскай сэкцыi лiтаратурнага факультэту, ягоны траха ня сябра - Рамановiч.
Раман разгарнуў з цiкавасьцi вялiкага абыйма газэту, упяршыню глядзеў на замежную прэсу. Прагна прабягаў вачыма загалоўкi рознай вялiчынi, прыгожыя iлюстрацыi, абвесткi, i дзiвiўся, як непадобныя да польскае савецкiя газэты хударлявыя i шэрыя. Так i тхнула на яго з старонак iншым сьветам, незнаёмым, але цiкавым. Болей i болей, глыбей i глыбей уваходзiў у гэты сьвет Раман... Нечакана - зацемка пра хiракiры Янкi Купалы, спроба скончыць самагубствам у НКВД. Зацемка страшэнна заiнтрыгавала Корзюка. Чуткi пра хiракiры Купалы насiлiся ўжо па Менску, але нiхто нiчога дакладна ня ведаў. Чуткам гэтым верылi й ня верылi. Сам Раман сумляваўся ў гэтым, дарма, што пра гэтую падзею яму гаварыла Валя. Сваiм парадкам Валi расказала адна студэнтка, якая прыпадкам пазнаёмiлася на вулiцы з жонкай Купалы, Уладыславай.
Студэнтка несла на руках здаваць у бiблiятэку iмя Пушкiна тры тамы Янкi Купалы, якiя яна брала для экзаменаў на лiтаратурным факультэце. Насустрач незнаёмая жанчына:
- Нашто вы адабралi ў мяне майго мужа?
Студэнтка зьбянтэжылася, пачырванела й нiчога не змагла адказаць незнаёмай жанчыне - яна нiчога i нi ў кога не адбiрала наогул, тым болей - мужа.
Незнаёмая жанчына хутка прыйшла ёй на дапамогу:
- Выбачайце, гэта я пажартавала. Я - жонка Янкi Купалы. Будзем знаёмыя.
Дык вось гэтай самай студэнтцы i сказала неяк жонка Купалы аб хiракiры. Дадала, што апрача яе, жонкi, нiкога ў бальнiцу да Купалы ня пушчалi i яе самую прасiлi, каб яна ўсiм, хто можа пытацца ў яе пра мужа, гаварыла, што ён паехаў на раку Арэсу зьбiраць матэрыялы на новую паэму.
Цяпер Раман Корзюк паверыў у чуткi пра хiракiры Купалы, дзiвiўся толькi, як гэта трапiла на старонкi вiленскай газэты. Значыць, i Купала быў там, дзе толькi што быў i ён.
- Што ты ўгледзеўся, як баран на новыя вароты? Цiкава? Досыць разглядаць. Еж сала! Смачнае. I я крыху падсiлкуюся дый пойдзем. На досьвiтку пабачымся i з бацькам.
Генадзi Кандраценя падрабязна расказаў Раману пра забойства сакратара райкому партыi, пра тое, што забойства прыпiсалi бацьку - Савосту Корзюку, i пра мацi з сястрой, што сядзяць цяпер, як заложнiцы, у абрабаванай хаце на хутары - колiшнiм гнязьдзе Раманавым.
У Раманавым нутры ўзьнялося ўсё корзюкаўскае: зьвярынае вычуцьцё радзiннай крывi, на якую цяпер замахваецца вораг, гатовасьць абаранiць яе за ўсякую цану, разьюшанасьць i шчымлiвы жаль. Корзюкi, жывучы разам, не адчувалi нейкай асаблiвай супольнасьцi, злучва, цягi адзiн да аднога, наадварот, грызьлiся мiжсобку але калi разыходзiлiся, жылi ня разам, асаблiва калi разлучалiся не па сваёй волi, а з прымусу, шалелi адзiн па адным, бяда аднаго адклiкалася болем у другога, i плын корзюкаўскай крывi, супольны ўсiм, не даваў болей нiкому спакою.
Раман быў цяпер гатовы на ўсё. За ягонымi плячыма адвалiлася ўсё мiнулае, i ён парываўся наперад. Як-бы няясныя, неазначаныя й недакладныя рухi зьмянiлiся цяпер наважнасьцяй дзеяньня. Нiчога з таго, што было перад гэтым, як-бы ўжо болей не iснавала, i Раман Корзюк адчуваў сябе, як на старце. З Генадзем Кандраценем не спрачаўся, як учора, уважлiва слухаў яго, распытваў. Ён ясна ўсьвядомiў, што яго патрабуе цяпер, як нiколi раней, ягоная сям'я, гул корзюкаўскай крывi клiкаў яго.
- I я таксама не хачу тут папасьцiся чорту ў лапы, - гаварыў Кандраценя, у мяне ёсьць яшчэ й свае абавязкi, у мяне ня толькi ты, цi вы ўсе разам, у мяне гэн колькi ўсяго...
I нечакана спынiўшыся:
- Ромусь, згасi лепей сьвятло, навошта яно - ноч.
Парэзанае на дробныя кавалкi сала яны елi пры стале ў пацёмку, моўчкi, як-бы прыслухоўваючыся адзiн да аднаго. Напэўна, пачуўшы сала, пад дзьвярыма з таго боку, ад гаспадынi, пачаў мяўкаць кот.
- Каб ён здох - нядобра. Пойдзем хутчэй!
Увесь дзень Раман Корзюк быў у вадным касьцюмчыку, пабялелым ад сонца, асаблiва на плячох i сьпiне, купленым увесну ў ГУМе за сто трыццаць рублёў. Затанны, цяпер ён трашчэў, ламаўся. Рукавы ў iм кароткiя, ад чаго Раманавы рукi здавалiся яшчэ даўжэйшымi, штаны таксама, ад чаго Раман выглядаў вышэйшым. Калi Раман iшоў у гэтым касьцюме па вулiцы, ад нейкай дыспрапорцыi ён выглядаў чалавекам-гiгантам. Але якраз можа дзякуючы гэтай дыспрапорцыi, ён адразу зварачаў на сябе ўвагу, як нязвычайны чалавек, дзiўны, траха не карыкатурны, але пасвойму прываблiвы, прыгожы.
Цяпер ён узяў на руку пiджак хатняга вырабу й нiчога больш. Як быў бяз кепкi, так i застаўся. Ад сонца, дажджоў i вятроў ягоныя валасы на дзiва нiкалiва не зьмянiлi свайго колеру, толькi павялiчылiся ў абыйме, i то можа болей дзеля таго, што Раман даўно не падстрыгаўся.
Кандраценя таксама быў гатовы, з палкаю ў руках. Яны выйшлi з хаты. Дажджу ўжо ня было.
Раманава гаспадыня ня спала i ўвесь час прыслухоўвалася да шолаху й гаворкi ў свайго кватаранта, але нiчога не магла добра ўцямiць, толькi дзякуючы нейкай сваёй асаблiвай здольнасьцi здагадвалася, што Раман гаворыць з тым-жа самым чалавекам, што i ўчора. У Раманаў пакой яна не адважылася зазiрнуць - нагэтулькi нязвычайнай выдалася ёй сытуацыя. Яна вычувала, што нешта важнае адбываецца з Раманам, i ўжо баялася нават скрануцца з месца: як стаяла, так i засталася пасярэдзiне пакою, не падыходзячы блiжэй да сьцяны падслухоўваць, каб ня скрыпнуць.
I толькi, калi Кандраценя з Раманам зыходзiлi з ганку, яна кiнулася да вакна. Чалавечыя фiгуры здалiся ёй няяснымi, яна не магла распазнаць нават Рамана - з пiджаком пад пахаю, ён выглядаў нiжэйшым, бачыла й таго, што йшоў з iм побач. Абодвы яны не пайшлi па вулiцы, а завярнулiся на гарод.
6
У мiлiцыi Валю Камоцкую дапытвалi вельмi доўга, i гэтая акалiчнасьць зусiм вывела яе з раўнавагi. Старэйшы з мiлiцыянэраў, гэтаксама, як i ў хаце Раманавай гаспадынi, разглядаў яе, як важную асобу ў ланцугу злачынства, якое ён толькi што выкрыў i якое ўзьнiмаў да ступенi дзяржаўнага злачынства. Лёгiка старэйшага мiлiцыянэра сягала да таго, быццам у тых грашох i наганах, якiя ён знайшоў у Корзюка, палягае пытаньне, быць цi ня быць савецкай уладзе. Тон старэйшага мiлiцыянэра быў нагэтулькi важны i ўрачысты, а сам ён нагэтулькi самаўпэўнены, што Валя Камоцкая не магла гэтага ўсяго сьцерпiць. А прэтэнсiя старэйшага мiлiцыянэра яшчэ й на нейкую галантнасьць, якая межавала з хамствам, даводзiла Валю да скрайняй раздражнёнасьцi. На некаторыя пытаньнi старэйшага мiлiцыянэра Валя не адказвала наогул, тым ня менш старэйшы мiлiцыянэр стаўляў iх зноў, i калi Валя й другi раз не адказвала на iх, старэйшы мiлiцыянэр зьменьваў iнтанацыю i ўсё роўна дамагаўся свайго:
- Значыцца, вы катэгарычна адмаўляецеся адказваць на пастаўленае перад вамi пытаньне?
- Катэгарычна!
Старэйшы з мiлiцыянэраў пагражаў ёй, што ён пасадзiць яе ў падвал, але Камоцкая не баялася i трымалася так, як толькi яна ўмела.
Каб, напрыклад, уся гэтая справа тычылася толькi яе аднае, каб гэта было ня ў сувязi з Раманам, яна, напэўна, надала-б усяму гiранiчна-жартлiвы ход. Але ўся загвоздка была ў Рамане, i яна, узяўшы сябе пад кантроль, ацiхла, падумала, што й сапраўды гэты маньяк, чаго добрага, можа пасадзiць яе, i такiм парадкам адцягне сустрэчу з Раманам, гэтак патрэбную ёй цяпер.
Якое-ж было ейнае зьдзiўленьне, калi старэйшы мiлiцыянэр, выклiканы некiм па тэлефоне i, як можна было здагадвацца, атрымаў нейкi загад, пасьля кароткай паўзы, лiсьлiва зiрнуўшы Камоцкай у вочы, нечакана для яе, абвесьцiў ёй, што яна свабодная i можа йсьцi, пачаў прасiць у яе прабачэньня за ўсе турботы, прычыненыя ёй, нават сказаў, што арышт быў вялiкай памылкай. Адпускаючы яе, ён толькi папрасiў яе падпiсаць нановасфармуляваны пратакол.
Гэтак скончылася Валiна несамавiтае сьледства.
У манастыры Валi Камоцкай сказалi, што за ёю заходзiўся Раман, але паколькi яе ня было, ён пайшоў некуды з Ларысай - мусiць, у кiно, а можа й яшчэ куды. Пра што добрае Валiны кампанкi ёй не павядомяць, выткнуць-жа што-небудзь - заўсёды гатовыя. Асаблiва ў гэтым мастацтве вызначалася Роза Шкляр, для якой Валя Камоцкая была як-бы нейкай супэрнiцай. За Розай Шкляр надта нiхто не заляцаўся, i яна - дзiўная рэч - думала, што ў гэтым вiнаватая Валя i бадай што ненавiдзела яе. Iншыя насельнiкi манастыра - Оля Дзiчкоўская, Зiна Аўсеева, Гольдзiна, Лагоўская - трымалiся нейтралiтэту, калi й парушалi яго, дык прапарцыянальна да варожых бакоў, што ахоўвала манастыр ад якiх-небудзь больш сур'ёзных эксцэсаў. Хаця Оля Дзiчкоўская й была другiм пасьля Валi моцным характарам у манастыры, з Камоцкай яна ладзiла i жыла з ёю дружна. Дзiчкоўская ня любiла манастыра, хацела вырвацца з яго на прыватную кватэру, шукала сабе волi. Як слабейшы характар, Роза Шкляр нiколi свае нянавiсьцi да Камоцкай ня выказвала адкрыта, заўсёды як-бы старалася ёй дагадзiць.
- Чаму-ж Раман пайшоў у кiно з Ларысай, а не з табой?
Такая нiбыта дабразычлiвасьць Розы Шкляр здавася Валi нясьцерпнай. Тонкая гiронiя Шкляр дасягнула свайго: да Ларысы, першай Раманавай сымпатыi, Камоцкая не магла быць раўнадушнай. Валi ўсё здавалася, што Раман усё яшчэ кахае Ларысу, дармо што як-бы й не глядзiць на яе. Тое, што Раман як-бы ўхiляецца ад сустрэчаў з Ларысай, толькi выдае Раманаву неабыякавасьць да яе. Чаму Раман ня можа быць з Ларысай, як з усiмi - свабодным, жартлiвым, гiранiчным. Мне дык ён усё скажа - уцешлiвае i няўцешлiвае, а Ларысе - толькi нешта далiкатнае. Камоцкая нават зайздросьцiла Ларысе: чаму яна не такая, як яна. У душы яна прызнавала, што Ларыса пасавала-б Раману лепей: Ларыса нейкая спакайнейшая, мякчэйшая, задуменная i меншая ростам, яна-ж сама, можна сказаць - другi Корзюк.
Паводя тэорыi Камоцкай, падабенства ў характарах вядзе да разыходжаньня, людзi ня могуць разам жыць з аднолькавымi характарамi. Жанчыне, мусiць, утульней у руках дужэйшага за яе мужчыны i, наадварот, мужчына, мусiць, няўцешлiвы з жанчынай, роўнай сабе па сiле. Раман ня дужэйшы за мяне. Ён ня можа перамагчы мяне.
Ларыса пяшчотай прывабiла Рамана яшчэ калi яны былi на першым курсе ВПI. Раман цэлы год гарэў пачуцьцямi позьняга першага каханьня да Ларысы, хочачы i адначасна баючыся, каб пра ягоныя пачуцьцi як-небудзь не дазналася Ларыса. Ларыса, бязумоўна, не магла ня ведаць аб усiм гэтым, але насустрач Раману ня йшла - як i ён, тамiлася ўпотайку, спадзяючыся, што Раман першым зробiць калi-небудь рашучы крок да зблiжэньня. Аднак кроку гэтага Раман не рабiў, i, дзiўная рэч, кахаючы адзiн аднога, яны як-бы баялiся пераступiць нейкую мяжу, знаходзячы сваеасаблiвую асалоду ў ненаблiжэньнi. Нясьмелых, зблiзiць iх хацела Лагоўская, як больш дасьведчаная асоба (яна была самая старэйшая ў манастыры). Але ёй гэта не ўдалося: разам Раман i Ларыса былi як дзецi.
Гэтак цягнулася да тых пор, пакуль аднойчы ў iнстытуцкай чытальнi Раман канчальна ня вызвалiўся з-пад улады Ларысiных чараў. Гэта сталася зусiм раптоўна i нечакана. Упяршыню Ларыса села за адным сталом побач Рамана. Абодвым iм было добра й зацiшна. Нехта з Ларысiных сябровак, здаецца, Лагоўская шэптам, каб нiкому не перашкаджаць, паклiкала яе на ймя. На гэты шэпт Ларыса азiрнулася назад: у вывернутых i пакрытых рыжаватымi бялкамi вачох Раман пабачыў нешта такое, што яго адштурхнула. Усё, што трымала дасюль Ларысу ў Раманавым сэрцы, абарвалася, апала - аднаго нявыгоднага для Ларысы параўнаньня, якое прыйшло на ўздум Раману ў сувязi з рыжаватымi бялкамi на вачох, падобнымi... (Раман нiколi-б нiкому не сказаў падобнымi да чаго) хапiла для таго, каб у вадно iмгненьне разьлюбiць Ларысу. Раман узьняўся i, нiчога не гаворачы, пакiнуў Ларысу адну за столiкам.
Ларыса адчула, што адбылося нешта нязвычайнае. Колькiмi днямi пазьней яна пераканалася, што яна страцiла Рамана. Ня гледзячы на боль, спрычынены адыходам Рамана, Ларысе стала лягчэй, ейныя дачыненьнi да Рамана сталiся больш свабоднымi. Замест варожасьцi, Раман выклiкаў у яе спагаду, i ўжо шкадуючы, а не кахаючы Рамана, Ларыса ўсё-ж не магла канчальна адыйсьцi ад яго. Набiвалася, пападалася яму часта на вочы. Гэта Раман успрыймаў пасвойму i вычуваў перад ёю нейкую сваю вiну.
Пра гiсторыю Раманавага каханьня Валя Камоцкая добра ведала й сама, але Раман, як назнарок, расказаў ёй усё, як на споведзi, хоць такой споведзi Валя ад яго й не патрабавала. I невядома было - цi Раман хвалiўся, цi хацеў пераканаць Валю, што Ларыса яго нiколi ня цiкавiла. Споведзь у яго выходзiла ненатуральна, i Камоцкая папрасiла яго нiколi не гаварыць на гэтую тэму.
Неўзабаве прыйшла з кiно й Ларыса. Валя дапытлiва зiрнула на яе, ня выяўляючы да яе, аднак, нiякай няпрыхiльнасьцi, Роза Шкляр - тут, як тут пасьпела першая прыткнуць своё слоўка:
- Дзе-ж гэта твой кавалер? З хаты забраў, а ў хату ня прывёў. Фу! Цi можа баiцца паказацца на вочы?
Ларыса спакойна, сумнымi вачыма паглядзела на Розу Шкляр i нiчога не сказала ў адказ, а Валя Камоцкая, налiваючы сабе ў шлянку гарбаты, прапанавала й Ларысе.
- Дзякую, Валя, неяк ня хочацца.
- Выпi кубачак - галодная-ж, ведаю.
- Ну, калi ты просiш - вып'ю.
Валя й Ларыса моўчкi пiлi гарбату, а Роза Шкляр, зьбiтая няўдачай завязаць вайну, памулiла да свайго ложку. Яе асаблiва зьбянтэжыла, што Валя нi словам не адгукнулася на ейны шантаж. За сьпiною Розы Шкляр многазначна пераглянулiся Лагоўская з Аўсеевай. Лагоўская, угадваючы ў хаце замiрэньне, надзела сваё пэнснэ i лягла ў ложак чытаць, накрыўшыся белым, як сьнег, прасьцiрадлам.
Неяк боязна было глядзець на яе збоку: маленькi, сухi i паморшчаны лоб пудраю бялеў, як i прасьцiрадла, нагадваючы сабой лоб нябожчыка, у той час як на кароценькiм абгрызеным носе грала ўсiмi спэктрамi ў залатой аправе пэнснэ.
Валя ўсё хацела загаварыць з Ларысай, але не магла, iм абедзьвюм было нязручна ад таго, што яны маўчаць, i яны толькi гучна сёрбалi гарбату, пакуль ня кончылi, а калi кончылi - зацятае маўчаньне было немагчымым.
- Раман пайшоў дахаты? - азвалася першай Валя.
- Я ня бачыла яго, як разьвiталася з iм, iдучы яшчэ ў кiно.
- Дык ты ня была разам з iм?
- Не. На Савецкай ён павярнуў на Ўрыцкага, мала ня ўцякаючы ад мяне. Наогул ён...
Валя як-бы й абрадвалася, але ў яе зьявiлася i iншае - страх за Рамана. Ёй хацелася бегчы ратаваць Рамана, але яна ня ведала, куды бегчы. Сэрцам яна чула, што яго цяпер няма ў хаце. Гэта павёў яго некуды "дзядзька". Патое ён i прыходзiў учора, каб павесьцi яго i згубiць. Чаму я не зьберагла яго ад яго? Напэўна, Раман шукаў мяне, а я ўсхадзiлася з гэтым сьледствам i ўсё страцiла.
Апошняй прыйшла ў манастыр Оля Дзiчкоўская, радасная, рашчырванелая, з зiхатлiвымi вачыма.
Было позна i ўсе ўжо спалi ў манастыры. Зьняможаная, спала й Валя Камоцкая. Толькi-ж праз сон, як-бы iз самога сну, увесь час тырчэлi два дулы нагана, а з iх абодвых - адным вокам з кожнага - глядзiць на яе "дзядзька" Рамана, цэлiцца i вось-вось стрэлiць у яе, яна хоча адхiнуцца ды ня можа, нарэшце хоча заплюшчыць вочы, але першы раз у жыцьцi й гэтага ня можа зрабiць. З крыкам i ў страху прачнулася... За вакном, высока ў небе, плыў месяц, бокам рэзаў хмары, падносячы сябе ўсё вышэй, як на машце. Адно вакно было незачыненым, i вецер выдзьмуў на хату белую фiранку i, падтрымлiваючы яе сваiм дыханьнем, як ветразем, паласкаў яе ў месячным сьвятле. Уся ў дзюрачках i ў узорах, фiранка напаўнялася сьвятлом, запальваючыся i патухаючы, калi месяц закрывалi хмары.
А ранiца была самая неспакойная. Усе паўскоквалi з ложкаў у нейкiм страху i недаўменьнi... На вулiцы бесьперастанку крычэлi громкагаварыцелi. Цяжка было ўявiць, што здарылася, пакуль не паадчынялi вокнаў. Словы, зьмешаныя з ветрам, як-бы ўвальвалiся ў хату, як нешта важкое i страшнае... Кiрава... гiдра кантррэвалюцыi... палымянны трыбун... Кострыкаў...
Уключылi i сваё радыё - Кiраў забiты. На вулiцах ня было руху, усё спынiлася. Пустыя, яны нiбыта ўпяршыню паказалi сваё сапраўднае аблiчча. Здавалася, уся краiна ўкленчыла, слухае нязвычайную навiну з затоеным дыханьнем. Быццам адыйшоў найвялiкшы чалавек i таму спынiлася жыцьцё i нiколi зноў бяз гэтага чалавека ня ўзновiцца i так усё навекi й застанецца ў напружаным маўчаньнi. Яно так, мусiць, i было-б, каб праз гэтую зыркую цiшыню не даляталi словы пагрозы за сьмерць вялiкага рэвалюцыянэра, каб ня грозны зварот-просьба да ўсiх, хто слухае шукаць, выяўляць сярод сябе замаскаваных ворагаў, што, карыстаючыся даверам савецкай улады, цiхама выношваюць свае пляны спынiць дывэрсыяй, забойствам i шпiянажам вялiкi поступ сацыялiзму. Але дармо - ворагаў чакае суровая расплата, меч дыктатуры пралетарыяту апусьцiцца на iхныя галовы, караючы па ўсiх правiлах рэвалюцыйнай законнасьцi.
Манастыр прыцiх, кожны з ягоных жыхароў адчуваў сябе тым ворагам, якога зараз-жа выявяць, варта толькi добра прыгледзецца каму-небудзь. Кожны апушчаў вочы, каб не глядзець, адчуваючы сваю вiну ў тым, што адбылося. А радыё ўсё гаварыла пра здраднiкаў, як-бы ўвесь Савецкi саюз быў населены iмi.
Ды першы мамэнт скамянеласьцi i грознай цiшынi прайшоў, наступiў мамэнт не заалягiчнага, а ўсьвядомленага страху, рух узнавiўся, людзi, спыненыя, зноў пайшлi, быццам нехта магутны, стоячы за сьпiною цэлага народу, сьцёбнуў па iм вялiзманай пугай i, узьнiмаючы яе яшчэ вышэй для наступнага ўдару, затрымаў яе над галавой, i кожны баяўся, што вiда-вiда гэта пуга ўдарыць па iм.
У манастыры ўсе маўчалi, каб не сказаць лiшняга. Гэтая нямая сцэна цягнулася-б невядома дакуль, каб ня Оля Дзiчкоўская.
- Ну, чаго стушавалiся? Дзе-ж вашая рэвалюцыйная загартаванасьць? Сорамна, дзяўчаты! Гайда на заняткi!
Дзiчкоўская вярнула жыхаром манастыра страчаную было iмi здольнасьць нармальнага ўспрыняцьця рэчаiснасьцi.
У дзявочы пакой увайшоў загадчык гаспадарчай часткай iнстытуту з клеем i палоскамi паперы, папрасiў паклеiць усе шыбы накрыж - будзе недалёка выбух.
Заняткi ў iнстытуце пачалiся пазьней, як звычайна. А дзесятай гадзiне студэнты сабралiся ў Актавай салi iнстытуту на сход. Сход доўга не адчыняўся, у салi расло напружаньне.
Нарэшце, на трыбуне зьявiўся сакратар партарганiзацыi.
- Таварышы, вы ведаеце, што адбылося... Кантррэвалюцыя нацэлiлася ў самае сьвятое сьвятых - у нашых правадыроў i вырвала здрадлiвым стрэлам з нашых шэрагаў. аднаго з самых выдатных бальшавiкоў - Сяргея Мiронавiча Кiрава. Мiжнародная кантррэвалюцыя, ня здолеўшы перамагчы нас на фронтох, подлым подступам дабралася да габiнэту аднаго з перадавых правадыроў камунiстычнай партыi. Ганьба нам (сакратар узвысiў голас), калi мiжнародная кантррэвалюцыя знайшла сярод нас сабе апору ў асобе брыдкага стварэньня, iмя якому Нiкалаеў. Мiжнародная кантррэвалюцыя адабрала ад нас шляхетную асобу, натхнiцеля сацыялiстычнага будаўнiцтва - Сяргея Мiронавiча Кiрава. Значыць, мы забылi аб асноўным законе рэвалюцыi - пiльнасьцi. Таварышы, у нашых студэнцкiх шэрагах ёсьць таксама, павiнны быць, замаскаваныя ворагi. Калi мы ня бачым iх, мы хварэем на сьлепату, а сьлепата, як ведама - самая небясьпечная рэч ува ўмовах клясавага змаганьня. Хоць у нашай краiне i перамог сацыялiзм, вораг яшчэ ня здаўся, шалеючы ад нашых посьпехаў. Ворага трэба дабiць. Шукайма, выяўляйма яго ў нашых шэрагах! Ён тут, сярод нас, будзьма толькi пiльнымi! У iмя нашай рэвалюцыi, заклiкаю вас, таварышы, у гэты адказны момант дапамагчы нам. Канкрэтна называйце ворага па iмю, пад якiм-бы аблiччам ён нi хаваўся... Страху i сораму не павiнна быць месца... Слова за вамi... Я скончыў...
У салi цiшыня, нiхто не зварухнецца, нiхто не адважыцца глянуць, падняць вочы. Як наэлектрызаваныя, студэнты шорхлi ад страху. Загiпнатызаваныя, невiнаватыя, яны нiбыта адчувалi сваю вiну. Нават такая няўрымсьлiвая асоба, як Оля Дзiчкоўская, i тая паддалася гiпнозу. Седзячы на крайнiм крэсьле, яна хацела пакiнуць салю, каб толькi ня чуць прамовы сакратара. Яе скаваў страх, i яна, схiлiўшы галаву, хавалася за сьпiной студэнта, што сядзеў перад ёю. Ды з сцэны ўсе былi добра вiдны, як на далонi. Прэзыдыюм пазiраў на iх строга, сурова, i пад ягоным крытычным позiркам саля корчылася й замiрала.
Падняўся з першага раду камсорг Сьцяпан Мялешка i пайшоў на сцэну. Не сьпяшаючыся, зазiрнуўшы ў вочы сакратару партарганiзацыi, Мялешка падыйшоў да трыбуны, абвёў падсьлепаватымi вачыма ўсю салю, загаварыў:
- Таварышы, правiльна, добра сказаў таварыш партарганiзацыi. Ворага трэба называць канкрэтна, па прозьвiшчу. I я, таварышы, хачу першым назваць тут адно прозьвiшча.
Як зьбiтыя ў гурт у сьпёку авечкi, студэнты ў чаканьнi таго прозьвiшча, затаiлi дыханьне.
- Раман Корзюк, паднiмiцеся!
Корзюк не паднiмаецца. Мялешка шукае яго вачыма, а сьледам за iм павяртаецца i ўся саля, разглядаючыся па бакох, быццам мае падняцца не Раман Корзюк, якога й так шмат хто ведае, а чалавек зусiм нейкi iншы, якога нiхто нiколi ня бачыў i цяпер усе хочуць зiрнуць на яго, пераканацца, цi гэта той, каго толькi што выклiкалi з трыбуны. Але нiхто не паднiмаўся, цiшыня i напружаньне ўзрасталi, саля чакала, што будзе далей.
- Дзе Раман Корзюк? Яшчэ раз прашу падняцца!
Ды ў салi нiхто не паднiмаўся.
- Значыць, няма? Але не схаваецца. Ягонае зьвярынае аблiчча нам добра ведамае. I мы яго ўсюды пазнаем i знойдзем!
Перамянiўшыся ў голасе:
- Валя Камоцкая! Бачу вы тут... Дзе Раман Корзюк?
На ўсю, можна сказаць, мёртвую салю прагучэў голас Валi Камоцкай:
- Аб кожным з нас у вас болей iнфармацыi, чымся ў мяне.
- Вы мала памылiлiся - у нас ёсьць iнфармацыя i пра вас, - уквелены, кiнуў са сцэны Сьцяпан Мялешка. - Таварышы, у той час, як уся нашая краiна перажывае цяжкую страту, зьбiраецца на заводах, фабрыках i ва ўстановах i з ўсёй рашучасьцяй i рэвалюцыйнай чэснасьцяй выяўляе ўсялiкiх масьцей злачынцаў i ворагаў, ёсьць у нас, з - дазволу сказаць, студэнты, якiя хаваюцца, i ня проста хаваюцца, а за нашай сьпiной займаюцца злачыннымi махiнацыямi. Гэтым самым яны самi сябе паставiлi ня толькi вонках нашае грамады, ня толькi самi дэмаскавалi сябе, а й адкрыта сталi на баку нашых ворагаў. I мы маем дачыненьне ня з студэнтам проста, а з... Таварышы, мы доўга вывучалi й займалiся справай Рамана Корзюка. Раман Корзюк - сын кулака. Але гэта яшчэ нiшто. Бацька Рамана Корзюка падняў на ногi ўсю кантррэвалюцыю ў Заслаўшчыне, i пасьля таго, як нiякiя спробы не дапамаглi яму спынiць мерапрыемствы савецкай улады, ён перайшоў да скрайняй формы барацьбы - тэрору. Ягонымi рукамi, цi рукамi ягоных наймiтаў забiты сакратар райкому партыi i старшыня сельсавету. Таварышы, Корзюкаў бацька - гэта зьвяно таго самага ланцугу, якi сваiм другiм канцом дапяў аж да Кiрава.
Было позна, а Раман усё ня прыходзiў (Раманава гаспадыня заўсёды чула, калi выходзiў i калi прыходзiў ейны кватарант, нават чула, як ён клаўся ў ложак), яна думала, што можа ён i ня прыйдзе сягоньня, можа ўжо пад замком, дык для нейкай сваёй бясьпекi замкнула дзьверы i ў Раманавым пакоi, а калi прыйдзе - на вулiцы ня будзе стаяць, маючы ключ у кiшанi. Яна ня любiла, калi нехта прыходзiў да Рамана, асаблiва карцела ёй, калi яна ня ведала хто, як прыкладам учора.
Дождж крапiў сьцены, у хаце было ўтульна й цiха. I Раманава гаспадыня аж баялася гэтай цiшынi, прыслухоўвалася да ўсяго i ўсё чакала Рамана, трывожылася, што ён i на самай рэчы ня прыйдзе, i чула пры гэтым сваю вiну перад iм - нашто яна пажалiлася ў мiлiцыi, гэтулькi грошай, патрэбных i ёй i Раману, а тыя наганы закiнула-б куды-небудзь, i ўсё. А то яшчэ й Раман пацерпiць, яна шкадавала яго i ў нiчым не вiнавацiла. Гэта той, учарайшы наведвальнiк, спакушае яго, а сам Раман не такi чалавек. I яшчэ, яна ведала, моцна спакушае Рамана Валя. Два чалавекi спакушаюць Рамана. I цi выцерпiць ён?
Нехта паспрабаваў дзьверы. Раманава гаспадыня падумала, што гэта йдзе Раман. Счакала часiнку, затаiўшы дыханьне, але нiхто не ўваходзiў. Потым яна пачула стук у шыбу. Цiхенька нехта пастукаўся якраз у тое вакно, перад якiм стаiць ложак Рамана.
Гэта стукаўся Генадзi Кандраценя, думаў, што Раман сьпiць, але, пераканаўшыся, што Рамана няма, раззлаваўся на яго. Ён прост ня ведаў, што яму цяпер рабiць: цi чакаць, цi некуды йсьцi. Дакуль-жа ён будзе чакаць? Давiдна? Напэўна вазёкаецца, як i ўчора, з тэй... харашунькай... Дзiву трэба дацца гэтулькi ўсяго на галаве, а ён i ня дбае. Добра чалавеку з такiм характарам! Нi дажджу - нiчога для яго няма! Генадзi Кандраценя, каб не стаяць на дажджы, схаваўся пад стажком у сене на гародзе, мусiць, гаспадынiным. Больш прыкрай сытуацыi, чым гэта, не магло й быць. Кандраценя лаяўся ў душы - у сене яму было нязручна, а найбольш ён шкадаваў свае вопраткi. Падняўся й хацеў быў iсьцi, як пабачыў сьвятло ў Раманавым вакне. "Ага, тут, галубок", - i падаўся ў хату.
- Я-ж табе казаў, прасiў не пазьнiцца, а ты швэндаешся ўсё.
Раман глядзеў на Кандраценю - у ягоным бобрыку сядзела гэтулькi розных асьцюкоў i дзядоўнiку, што Раман не паўстрымаўся, каб не засьмяяцца: гэткiм дзiўным выглядаў ля парогу Кандраценя, уся ягоная хванабэрыя некуды зьнiкла, i ён стаяў, як абшчыпаны гусак.
- Дзе гэта вы так выкачалiся?..
Кандраценя зiрнуў на сябе й не пазнаў свайго бобрыку. Ён адразу ўзяўся выскубаць з яго дзядоўнiк, але разам з iм вылазiлi й варсiнкi бобрыку. Генадзi не ўдаваў, што яму шкада пiджака.
- Дастань там з сакваяжу (ну, няхай будзе патвойму, з торбы, калi ты ня любiш гэтага слова), трэба пагрэцца, пахаладзела раптам, як у глыбокую восень, i дождж.
- Няма нi сакваяжа, нi торбы, усё паехала, i я сам чуць не паехаў. Нашто вы прыцягнулi сюды гэтую злыбяду?
- Ня выскаляйся. Пара й паважным быць.
- Я й не выскаляюся, глядзеце - няма, у НКВД!
- Ты ашалеў?..
- Я-ж вам кажу, я й сам толькi адтуль...
Кандраценя як-бы ўзрадваўся, што Рамана цягалi ў НКВД, пакiнуў выдзiраць дзядоўнiк i забегаў па хаце.
- Вось табе й на! Не казаў я табе? Добрая штука! Як-жа ўсё гэта папалася ў iхныя рукi? Ты можа здурэў - сам? Цi хто?
- Мусiць, мая гаспадыня. Я ня думаю, каб гэта зрабiла Валя, мая паненка, як ты кажаш.
- Я табе не казаў? Бяры лахi пад пахi ды ўцякай! Кожная часiна дорага - не цяпер, дык за гадзiну, другую прыйдуць i пацягнуць не на жарты. Гэта табе ня жарты. За слова, й тое бяруць, а за гэта... i за... возьмуць.
Мова Кандраценi адзначался сягоньня сваёй прасьцiнёй, сялянскасьцяй, яна ня была такой далiкатнай i стылiзаванай, як учора, i гэта выстаўляла Кандраценю ў iншым сьвятле. Ня было й тых, нейкiх арыстакратычных гэстаў, што ўчора. Кандраценя выдаўся Раману двуаблiчным.
- Тое, што сталася, мусiць быць табе сыгналам. Трывожным сыгналам, - зноў варочалася кнiжная мова Генадзiю Кандраценю.
Раман палез у суднiк па яду. Ён там пабачыў кавалак сала, якое Генадзi, не даеўшы, пакiнуў учора на стале i якое, вiдаць, прыбрала гаспадыня. Учора не хацелася яго, а цяпер яно смачна запахла, зьялчалае i рыжаватае па беражкох. Раман паклаў яго на стол разам з газэтай, i яму кiнулася ў вочы, што газэта польская, "Кurier Wilenski".
- Адкуль гэта?
- Бачыш адкуль...
Раман умеў чытаць папольску, а апошнiм часам нават сур'ёзна зацiкавiўся гэтай мовай. Асаблiва заахвочваў яго студэнт з польскай сэкцыi лiтаратурнага факультэту, ягоны траха ня сябра - Рамановiч.
Раман разгарнуў з цiкавасьцi вялiкага абыйма газэту, упяршыню глядзеў на замежную прэсу. Прагна прабягаў вачыма загалоўкi рознай вялiчынi, прыгожыя iлюстрацыi, абвесткi, i дзiвiўся, як непадобныя да польскае савецкiя газэты хударлявыя i шэрыя. Так i тхнула на яго з старонак iншым сьветам, незнаёмым, але цiкавым. Болей i болей, глыбей i глыбей уваходзiў у гэты сьвет Раман... Нечакана - зацемка пра хiракiры Янкi Купалы, спроба скончыць самагубствам у НКВД. Зацемка страшэнна заiнтрыгавала Корзюка. Чуткi пра хiракiры Купалы насiлiся ўжо па Менску, але нiхто нiчога дакладна ня ведаў. Чуткам гэтым верылi й ня верылi. Сам Раман сумляваўся ў гэтым, дарма, што пра гэтую падзею яму гаварыла Валя. Сваiм парадкам Валi расказала адна студэнтка, якая прыпадкам пазнаёмiлася на вулiцы з жонкай Купалы, Уладыславай.
Студэнтка несла на руках здаваць у бiблiятэку iмя Пушкiна тры тамы Янкi Купалы, якiя яна брала для экзаменаў на лiтаратурным факультэце. Насустрач незнаёмая жанчына:
- Нашто вы адабралi ў мяне майго мужа?
Студэнтка зьбянтэжылася, пачырванела й нiчога не змагла адказаць незнаёмай жанчыне - яна нiчога i нi ў кога не адбiрала наогул, тым болей - мужа.
Незнаёмая жанчына хутка прыйшла ёй на дапамогу:
- Выбачайце, гэта я пажартавала. Я - жонка Янкi Купалы. Будзем знаёмыя.
Дык вось гэтай самай студэнтцы i сказала неяк жонка Купалы аб хiракiры. Дадала, што апрача яе, жонкi, нiкога ў бальнiцу да Купалы ня пушчалi i яе самую прасiлi, каб яна ўсiм, хто можа пытацца ў яе пра мужа, гаварыла, што ён паехаў на раку Арэсу зьбiраць матэрыялы на новую паэму.
Цяпер Раман Корзюк паверыў у чуткi пра хiракiры Купалы, дзiвiўся толькi, як гэта трапiла на старонкi вiленскай газэты. Значыць, i Купала быў там, дзе толькi што быў i ён.
- Што ты ўгледзеўся, як баран на новыя вароты? Цiкава? Досыць разглядаць. Еж сала! Смачнае. I я крыху падсiлкуюся дый пойдзем. На досьвiтку пабачымся i з бацькам.
Генадзi Кандраценя падрабязна расказаў Раману пра забойства сакратара райкому партыi, пра тое, што забойства прыпiсалi бацьку - Савосту Корзюку, i пра мацi з сястрой, што сядзяць цяпер, як заложнiцы, у абрабаванай хаце на хутары - колiшнiм гнязьдзе Раманавым.
У Раманавым нутры ўзьнялося ўсё корзюкаўскае: зьвярынае вычуцьцё радзiннай крывi, на якую цяпер замахваецца вораг, гатовасьць абаранiць яе за ўсякую цану, разьюшанасьць i шчымлiвы жаль. Корзюкi, жывучы разам, не адчувалi нейкай асаблiвай супольнасьцi, злучва, цягi адзiн да аднога, наадварот, грызьлiся мiжсобку але калi разыходзiлiся, жылi ня разам, асаблiва калi разлучалiся не па сваёй волi, а з прымусу, шалелi адзiн па адным, бяда аднаго адклiкалася болем у другога, i плын корзюкаўскай крывi, супольны ўсiм, не даваў болей нiкому спакою.
Раман быў цяпер гатовы на ўсё. За ягонымi плячыма адвалiлася ўсё мiнулае, i ён парываўся наперад. Як-бы няясныя, неазначаныя й недакладныя рухi зьмянiлiся цяпер наважнасьцяй дзеяньня. Нiчога з таго, што было перад гэтым, як-бы ўжо болей не iснавала, i Раман Корзюк адчуваў сябе, як на старце. З Генадзем Кандраценем не спрачаўся, як учора, уважлiва слухаў яго, распытваў. Ён ясна ўсьвядомiў, што яго патрабуе цяпер, як нiколi раней, ягоная сям'я, гул корзюкаўскай крывi клiкаў яго.
- I я таксама не хачу тут папасьцiся чорту ў лапы, - гаварыў Кандраценя, у мяне ёсьць яшчэ й свае абавязкi, у мяне ня толькi ты, цi вы ўсе разам, у мяне гэн колькi ўсяго...
I нечакана спынiўшыся:
- Ромусь, згасi лепей сьвятло, навошта яно - ноч.
Парэзанае на дробныя кавалкi сала яны елi пры стале ў пацёмку, моўчкi, як-бы прыслухоўваючыся адзiн да аднаго. Напэўна, пачуўшы сала, пад дзьвярыма з таго боку, ад гаспадынi, пачаў мяўкаць кот.
- Каб ён здох - нядобра. Пойдзем хутчэй!
Увесь дзень Раман Корзюк быў у вадным касьцюмчыку, пабялелым ад сонца, асаблiва на плячох i сьпiне, купленым увесну ў ГУМе за сто трыццаць рублёў. Затанны, цяпер ён трашчэў, ламаўся. Рукавы ў iм кароткiя, ад чаго Раманавы рукi здавалiся яшчэ даўжэйшымi, штаны таксама, ад чаго Раман выглядаў вышэйшым. Калi Раман iшоў у гэтым касьцюме па вулiцы, ад нейкай дыспрапорцыi ён выглядаў чалавекам-гiгантам. Але якраз можа дзякуючы гэтай дыспрапорцыi, ён адразу зварачаў на сябе ўвагу, як нязвычайны чалавек, дзiўны, траха не карыкатурны, але пасвойму прываблiвы, прыгожы.
Цяпер ён узяў на руку пiджак хатняга вырабу й нiчога больш. Як быў бяз кепкi, так i застаўся. Ад сонца, дажджоў i вятроў ягоныя валасы на дзiва нiкалiва не зьмянiлi свайго колеру, толькi павялiчылiся ў абыйме, i то можа болей дзеля таго, што Раман даўно не падстрыгаўся.
Кандраценя таксама быў гатовы, з палкаю ў руках. Яны выйшлi з хаты. Дажджу ўжо ня было.
Раманава гаспадыня ня спала i ўвесь час прыслухоўвалася да шолаху й гаворкi ў свайго кватаранта, але нiчога не магла добра ўцямiць, толькi дзякуючы нейкай сваёй асаблiвай здольнасьцi здагадвалася, што Раман гаворыць з тым-жа самым чалавекам, што i ўчора. У Раманаў пакой яна не адважылася зазiрнуць - нагэтулькi нязвычайнай выдалася ёй сытуацыя. Яна вычувала, што нешта важнае адбываецца з Раманам, i ўжо баялася нават скрануцца з месца: як стаяла, так i засталася пасярэдзiне пакою, не падыходзячы блiжэй да сьцяны падслухоўваць, каб ня скрыпнуць.
I толькi, калi Кандраценя з Раманам зыходзiлi з ганку, яна кiнулася да вакна. Чалавечыя фiгуры здалiся ёй няяснымi, яна не магла распазнаць нават Рамана - з пiджаком пад пахаю, ён выглядаў нiжэйшым, бачыла й таго, што йшоў з iм побач. Абодвы яны не пайшлi па вулiцы, а завярнулiся на гарод.
6
У мiлiцыi Валю Камоцкую дапытвалi вельмi доўга, i гэтая акалiчнасьць зусiм вывела яе з раўнавагi. Старэйшы з мiлiцыянэраў, гэтаксама, як i ў хаце Раманавай гаспадынi, разглядаў яе, як важную асобу ў ланцугу злачынства, якое ён толькi што выкрыў i якое ўзьнiмаў да ступенi дзяржаўнага злачынства. Лёгiка старэйшага мiлiцыянэра сягала да таго, быццам у тых грашох i наганах, якiя ён знайшоў у Корзюка, палягае пытаньне, быць цi ня быць савецкай уладзе. Тон старэйшага мiлiцыянэра быў нагэтулькi важны i ўрачысты, а сам ён нагэтулькi самаўпэўнены, што Валя Камоцкая не магла гэтага ўсяго сьцерпiць. А прэтэнсiя старэйшага мiлiцыянэра яшчэ й на нейкую галантнасьць, якая межавала з хамствам, даводзiла Валю да скрайняй раздражнёнасьцi. На некаторыя пытаньнi старэйшага мiлiцыянэра Валя не адказвала наогул, тым ня менш старэйшы мiлiцыянэр стаўляў iх зноў, i калi Валя й другi раз не адказвала на iх, старэйшы мiлiцыянэр зьменьваў iнтанацыю i ўсё роўна дамагаўся свайго:
- Значыцца, вы катэгарычна адмаўляецеся адказваць на пастаўленае перад вамi пытаньне?
- Катэгарычна!
Старэйшы з мiлiцыянэраў пагражаў ёй, што ён пасадзiць яе ў падвал, але Камоцкая не баялася i трымалася так, як толькi яна ўмела.
Каб, напрыклад, уся гэтая справа тычылася толькi яе аднае, каб гэта было ня ў сувязi з Раманам, яна, напэўна, надала-б усяму гiранiчна-жартлiвы ход. Але ўся загвоздка была ў Рамане, i яна, узяўшы сябе пад кантроль, ацiхла, падумала, што й сапраўды гэты маньяк, чаго добрага, можа пасадзiць яе, i такiм парадкам адцягне сустрэчу з Раманам, гэтак патрэбную ёй цяпер.
Якое-ж было ейнае зьдзiўленьне, калi старэйшы мiлiцыянэр, выклiканы некiм па тэлефоне i, як можна было здагадвацца, атрымаў нейкi загад, пасьля кароткай паўзы, лiсьлiва зiрнуўшы Камоцкай у вочы, нечакана для яе, абвесьцiў ёй, што яна свабодная i можа йсьцi, пачаў прасiць у яе прабачэньня за ўсе турботы, прычыненыя ёй, нават сказаў, што арышт быў вялiкай памылкай. Адпускаючы яе, ён толькi папрасiў яе падпiсаць нановасфармуляваны пратакол.
Гэтак скончылася Валiна несамавiтае сьледства.
У манастыры Валi Камоцкай сказалi, што за ёю заходзiўся Раман, але паколькi яе ня было, ён пайшоў некуды з Ларысай - мусiць, у кiно, а можа й яшчэ куды. Пра што добрае Валiны кампанкi ёй не павядомяць, выткнуць-жа што-небудзь - заўсёды гатовыя. Асаблiва ў гэтым мастацтве вызначалася Роза Шкляр, для якой Валя Камоцкая была як-бы нейкай супэрнiцай. За Розай Шкляр надта нiхто не заляцаўся, i яна - дзiўная рэч - думала, што ў гэтым вiнаватая Валя i бадай што ненавiдзела яе. Iншыя насельнiкi манастыра - Оля Дзiчкоўская, Зiна Аўсеева, Гольдзiна, Лагоўская - трымалiся нейтралiтэту, калi й парушалi яго, дык прапарцыянальна да варожых бакоў, што ахоўвала манастыр ад якiх-небудзь больш сур'ёзных эксцэсаў. Хаця Оля Дзiчкоўская й была другiм пасьля Валi моцным характарам у манастыры, з Камоцкай яна ладзiла i жыла з ёю дружна. Дзiчкоўская ня любiла манастыра, хацела вырвацца з яго на прыватную кватэру, шукала сабе волi. Як слабейшы характар, Роза Шкляр нiколi свае нянавiсьцi да Камоцкай ня выказвала адкрыта, заўсёды як-бы старалася ёй дагадзiць.
- Чаму-ж Раман пайшоў у кiно з Ларысай, а не з табой?
Такая нiбыта дабразычлiвасьць Розы Шкляр здавася Валi нясьцерпнай. Тонкая гiронiя Шкляр дасягнула свайго: да Ларысы, першай Раманавай сымпатыi, Камоцкая не магла быць раўнадушнай. Валi ўсё здавалася, што Раман усё яшчэ кахае Ларысу, дармо што як-бы й не глядзiць на яе. Тое, што Раман як-бы ўхiляецца ад сустрэчаў з Ларысай, толькi выдае Раманаву неабыякавасьць да яе. Чаму Раман ня можа быць з Ларысай, як з усiмi - свабодным, жартлiвым, гiранiчным. Мне дык ён усё скажа - уцешлiвае i няўцешлiвае, а Ларысе - толькi нешта далiкатнае. Камоцкая нават зайздросьцiла Ларысе: чаму яна не такая, як яна. У душы яна прызнавала, што Ларыса пасавала-б Раману лепей: Ларыса нейкая спакайнейшая, мякчэйшая, задуменная i меншая ростам, яна-ж сама, можна сказаць - другi Корзюк.
Паводя тэорыi Камоцкай, падабенства ў характарах вядзе да разыходжаньня, людзi ня могуць разам жыць з аднолькавымi характарамi. Жанчыне, мусiць, утульней у руках дужэйшага за яе мужчыны i, наадварот, мужчына, мусiць, няўцешлiвы з жанчынай, роўнай сабе па сiле. Раман ня дужэйшы за мяне. Ён ня можа перамагчы мяне.
Ларыса пяшчотай прывабiла Рамана яшчэ калi яны былi на першым курсе ВПI. Раман цэлы год гарэў пачуцьцямi позьняга першага каханьня да Ларысы, хочачы i адначасна баючыся, каб пра ягоныя пачуцьцi як-небудзь не дазналася Ларыса. Ларыса, бязумоўна, не магла ня ведаць аб усiм гэтым, але насустрач Раману ня йшла - як i ён, тамiлася ўпотайку, спадзяючыся, што Раман першым зробiць калi-небудь рашучы крок да зблiжэньня. Аднак кроку гэтага Раман не рабiў, i, дзiўная рэч, кахаючы адзiн аднога, яны як-бы баялiся пераступiць нейкую мяжу, знаходзячы сваеасаблiвую асалоду ў ненаблiжэньнi. Нясьмелых, зблiзiць iх хацела Лагоўская, як больш дасьведчаная асоба (яна была самая старэйшая ў манастыры). Але ёй гэта не ўдалося: разам Раман i Ларыса былi як дзецi.
Гэтак цягнулася да тых пор, пакуль аднойчы ў iнстытуцкай чытальнi Раман канчальна ня вызвалiўся з-пад улады Ларысiных чараў. Гэта сталася зусiм раптоўна i нечакана. Упяршыню Ларыса села за адным сталом побач Рамана. Абодвым iм было добра й зацiшна. Нехта з Ларысiных сябровак, здаецца, Лагоўская шэптам, каб нiкому не перашкаджаць, паклiкала яе на ймя. На гэты шэпт Ларыса азiрнулася назад: у вывернутых i пакрытых рыжаватымi бялкамi вачох Раман пабачыў нешта такое, што яго адштурхнула. Усё, што трымала дасюль Ларысу ў Раманавым сэрцы, абарвалася, апала - аднаго нявыгоднага для Ларысы параўнаньня, якое прыйшло на ўздум Раману ў сувязi з рыжаватымi бялкамi на вачох, падобнымi... (Раман нiколi-б нiкому не сказаў падобнымi да чаго) хапiла для таго, каб у вадно iмгненьне разьлюбiць Ларысу. Раман узьняўся i, нiчога не гаворачы, пакiнуў Ларысу адну за столiкам.
Ларыса адчула, што адбылося нешта нязвычайнае. Колькiмi днямi пазьней яна пераканалася, што яна страцiла Рамана. Ня гледзячы на боль, спрычынены адыходам Рамана, Ларысе стала лягчэй, ейныя дачыненьнi да Рамана сталiся больш свабоднымi. Замест варожасьцi, Раман выклiкаў у яе спагаду, i ўжо шкадуючы, а не кахаючы Рамана, Ларыса ўсё-ж не магла канчальна адыйсьцi ад яго. Набiвалася, пападалася яму часта на вочы. Гэта Раман успрыймаў пасвойму i вычуваў перад ёю нейкую сваю вiну.
Пра гiсторыю Раманавага каханьня Валя Камоцкая добра ведала й сама, але Раман, як назнарок, расказаў ёй усё, як на споведзi, хоць такой споведзi Валя ад яго й не патрабавала. I невядома было - цi Раман хвалiўся, цi хацеў пераканаць Валю, што Ларыса яго нiколi ня цiкавiла. Споведзь у яго выходзiла ненатуральна, i Камоцкая папрасiла яго нiколi не гаварыць на гэтую тэму.
Неўзабаве прыйшла з кiно й Ларыса. Валя дапытлiва зiрнула на яе, ня выяўляючы да яе, аднак, нiякай няпрыхiльнасьцi, Роза Шкляр - тут, як тут пасьпела першая прыткнуць своё слоўка:
- Дзе-ж гэта твой кавалер? З хаты забраў, а ў хату ня прывёў. Фу! Цi можа баiцца паказацца на вочы?
Ларыса спакойна, сумнымi вачыма паглядзела на Розу Шкляр i нiчога не сказала ў адказ, а Валя Камоцкая, налiваючы сабе ў шлянку гарбаты, прапанавала й Ларысе.
- Дзякую, Валя, неяк ня хочацца.
- Выпi кубачак - галодная-ж, ведаю.
- Ну, калi ты просiш - вып'ю.
Валя й Ларыса моўчкi пiлi гарбату, а Роза Шкляр, зьбiтая няўдачай завязаць вайну, памулiла да свайго ложку. Яе асаблiва зьбянтэжыла, што Валя нi словам не адгукнулася на ейны шантаж. За сьпiною Розы Шкляр многазначна пераглянулiся Лагоўская з Аўсеевай. Лагоўская, угадваючы ў хаце замiрэньне, надзела сваё пэнснэ i лягла ў ложак чытаць, накрыўшыся белым, як сьнег, прасьцiрадлам.
Неяк боязна было глядзець на яе збоку: маленькi, сухi i паморшчаны лоб пудраю бялеў, як i прасьцiрадла, нагадваючы сабой лоб нябожчыка, у той час як на кароценькiм абгрызеным носе грала ўсiмi спэктрамi ў залатой аправе пэнснэ.
Валя ўсё хацела загаварыць з Ларысай, але не магла, iм абедзьвюм было нязручна ад таго, што яны маўчаць, i яны толькi гучна сёрбалi гарбату, пакуль ня кончылi, а калi кончылi - зацятае маўчаньне было немагчымым.
- Раман пайшоў дахаты? - азвалася першай Валя.
- Я ня бачыла яго, як разьвiталася з iм, iдучы яшчэ ў кiно.
- Дык ты ня была разам з iм?
- Не. На Савецкай ён павярнуў на Ўрыцкага, мала ня ўцякаючы ад мяне. Наогул ён...
Валя як-бы й абрадвалася, але ў яе зьявiлася i iншае - страх за Рамана. Ёй хацелася бегчы ратаваць Рамана, але яна ня ведала, куды бегчы. Сэрцам яна чула, што яго цяпер няма ў хаце. Гэта павёў яго некуды "дзядзька". Патое ён i прыходзiў учора, каб павесьцi яго i згубiць. Чаму я не зьберагла яго ад яго? Напэўна, Раман шукаў мяне, а я ўсхадзiлася з гэтым сьледствам i ўсё страцiла.
Апошняй прыйшла ў манастыр Оля Дзiчкоўская, радасная, рашчырванелая, з зiхатлiвымi вачыма.
Было позна i ўсе ўжо спалi ў манастыры. Зьняможаная, спала й Валя Камоцкая. Толькi-ж праз сон, як-бы iз самога сну, увесь час тырчэлi два дулы нагана, а з iх абодвых - адным вокам з кожнага - глядзiць на яе "дзядзька" Рамана, цэлiцца i вось-вось стрэлiць у яе, яна хоча адхiнуцца ды ня можа, нарэшце хоча заплюшчыць вочы, але першы раз у жыцьцi й гэтага ня можа зрабiць. З крыкам i ў страху прачнулася... За вакном, высока ў небе, плыў месяц, бокам рэзаў хмары, падносячы сябе ўсё вышэй, як на машце. Адно вакно было незачыненым, i вецер выдзьмуў на хату белую фiранку i, падтрымлiваючы яе сваiм дыханьнем, як ветразем, паласкаў яе ў месячным сьвятле. Уся ў дзюрачках i ў узорах, фiранка напаўнялася сьвятлом, запальваючыся i патухаючы, калi месяц закрывалi хмары.
А ранiца была самая неспакойная. Усе паўскоквалi з ложкаў у нейкiм страху i недаўменьнi... На вулiцы бесьперастанку крычэлi громкагаварыцелi. Цяжка было ўявiць, што здарылася, пакуль не паадчынялi вокнаў. Словы, зьмешаныя з ветрам, як-бы ўвальвалiся ў хату, як нешта важкое i страшнае... Кiрава... гiдра кантррэвалюцыi... палымянны трыбун... Кострыкаў...
Уключылi i сваё радыё - Кiраў забiты. На вулiцах ня было руху, усё спынiлася. Пустыя, яны нiбыта ўпяршыню паказалi сваё сапраўднае аблiчча. Здавалася, уся краiна ўкленчыла, слухае нязвычайную навiну з затоеным дыханьнем. Быццам адыйшоў найвялiкшы чалавек i таму спынiлася жыцьцё i нiколi зноў бяз гэтага чалавека ня ўзновiцца i так усё навекi й застанецца ў напружаным маўчаньнi. Яно так, мусiць, i было-б, каб праз гэтую зыркую цiшыню не даляталi словы пагрозы за сьмерць вялiкага рэвалюцыянэра, каб ня грозны зварот-просьба да ўсiх, хто слухае шукаць, выяўляць сярод сябе замаскаваных ворагаў, што, карыстаючыся даверам савецкай улады, цiхама выношваюць свае пляны спынiць дывэрсыяй, забойствам i шпiянажам вялiкi поступ сацыялiзму. Але дармо - ворагаў чакае суровая расплата, меч дыктатуры пралетарыяту апусьцiцца на iхныя галовы, караючы па ўсiх правiлах рэвалюцыйнай законнасьцi.
Манастыр прыцiх, кожны з ягоных жыхароў адчуваў сябе тым ворагам, якога зараз-жа выявяць, варта толькi добра прыгледзецца каму-небудзь. Кожны апушчаў вочы, каб не глядзець, адчуваючы сваю вiну ў тым, што адбылося. А радыё ўсё гаварыла пра здраднiкаў, як-бы ўвесь Савецкi саюз быў населены iмi.
Ды першы мамэнт скамянеласьцi i грознай цiшынi прайшоў, наступiў мамэнт не заалягiчнага, а ўсьвядомленага страху, рух узнавiўся, людзi, спыненыя, зноў пайшлi, быццам нехта магутны, стоячы за сьпiною цэлага народу, сьцёбнуў па iм вялiзманай пугай i, узьнiмаючы яе яшчэ вышэй для наступнага ўдару, затрымаў яе над галавой, i кожны баяўся, што вiда-вiда гэта пуга ўдарыць па iм.
У манастыры ўсе маўчалi, каб не сказаць лiшняга. Гэтая нямая сцэна цягнулася-б невядома дакуль, каб ня Оля Дзiчкоўская.
- Ну, чаго стушавалiся? Дзе-ж вашая рэвалюцыйная загартаванасьць? Сорамна, дзяўчаты! Гайда на заняткi!
Дзiчкоўская вярнула жыхаром манастыра страчаную было iмi здольнасьць нармальнага ўспрыняцьця рэчаiснасьцi.
У дзявочы пакой увайшоў загадчык гаспадарчай часткай iнстытуту з клеем i палоскамi паперы, папрасiў паклеiць усе шыбы накрыж - будзе недалёка выбух.
Заняткi ў iнстытуце пачалiся пазьней, як звычайна. А дзесятай гадзiне студэнты сабралiся ў Актавай салi iнстытуту на сход. Сход доўга не адчыняўся, у салi расло напружаньне.
Нарэшце, на трыбуне зьявiўся сакратар партарганiзацыi.
- Таварышы, вы ведаеце, што адбылося... Кантррэвалюцыя нацэлiлася ў самае сьвятое сьвятых - у нашых правадыроў i вырвала здрадлiвым стрэлам з нашых шэрагаў. аднаго з самых выдатных бальшавiкоў - Сяргея Мiронавiча Кiрава. Мiжнародная кантррэвалюцыя, ня здолеўшы перамагчы нас на фронтох, подлым подступам дабралася да габiнэту аднаго з перадавых правадыроў камунiстычнай партыi. Ганьба нам (сакратар узвысiў голас), калi мiжнародная кантррэвалюцыя знайшла сярод нас сабе апору ў асобе брыдкага стварэньня, iмя якому Нiкалаеў. Мiжнародная кантррэвалюцыя адабрала ад нас шляхетную асобу, натхнiцеля сацыялiстычнага будаўнiцтва - Сяргея Мiронавiча Кiрава. Значыць, мы забылi аб асноўным законе рэвалюцыi - пiльнасьцi. Таварышы, у нашых студэнцкiх шэрагах ёсьць таксама, павiнны быць, замаскаваныя ворагi. Калi мы ня бачым iх, мы хварэем на сьлепату, а сьлепата, як ведама - самая небясьпечная рэч ува ўмовах клясавага змаганьня. Хоць у нашай краiне i перамог сацыялiзм, вораг яшчэ ня здаўся, шалеючы ад нашых посьпехаў. Ворага трэба дабiць. Шукайма, выяўляйма яго ў нашых шэрагах! Ён тут, сярод нас, будзьма толькi пiльнымi! У iмя нашай рэвалюцыi, заклiкаю вас, таварышы, у гэты адказны момант дапамагчы нам. Канкрэтна называйце ворага па iмю, пад якiм-бы аблiччам ён нi хаваўся... Страху i сораму не павiнна быць месца... Слова за вамi... Я скончыў...
У салi цiшыня, нiхто не зварухнецца, нiхто не адважыцца глянуць, падняць вочы. Як наэлектрызаваныя, студэнты шорхлi ад страху. Загiпнатызаваныя, невiнаватыя, яны нiбыта адчувалi сваю вiну. Нават такая няўрымсьлiвая асоба, як Оля Дзiчкоўская, i тая паддалася гiпнозу. Седзячы на крайнiм крэсьле, яна хацела пакiнуць салю, каб толькi ня чуць прамовы сакратара. Яе скаваў страх, i яна, схiлiўшы галаву, хавалася за сьпiной студэнта, што сядзеў перад ёю. Ды з сцэны ўсе былi добра вiдны, як на далонi. Прэзыдыюм пазiраў на iх строга, сурова, i пад ягоным крытычным позiркам саля корчылася й замiрала.
Падняўся з першага раду камсорг Сьцяпан Мялешка i пайшоў на сцэну. Не сьпяшаючыся, зазiрнуўшы ў вочы сакратару партарганiзацыi, Мялешка падыйшоў да трыбуны, абвёў падсьлепаватымi вачыма ўсю салю, загаварыў:
- Таварышы, правiльна, добра сказаў таварыш партарганiзацыi. Ворага трэба называць канкрэтна, па прозьвiшчу. I я, таварышы, хачу першым назваць тут адно прозьвiшча.
Як зьбiтыя ў гурт у сьпёку авечкi, студэнты ў чаканьнi таго прозьвiшча, затаiлi дыханьне.
- Раман Корзюк, паднiмiцеся!
Корзюк не паднiмаецца. Мялешка шукае яго вачыма, а сьледам за iм павяртаецца i ўся саля, разглядаючыся па бакох, быццам мае падняцца не Раман Корзюк, якога й так шмат хто ведае, а чалавек зусiм нейкi iншы, якога нiхто нiколi ня бачыў i цяпер усе хочуць зiрнуць на яго, пераканацца, цi гэта той, каго толькi што выклiкалi з трыбуны. Але нiхто не паднiмаўся, цiшыня i напружаньне ўзрасталi, саля чакала, што будзе далей.
- Дзе Раман Корзюк? Яшчэ раз прашу падняцца!
Ды ў салi нiхто не паднiмаўся.
- Значыць, няма? Але не схаваецца. Ягонае зьвярынае аблiчча нам добра ведамае. I мы яго ўсюды пазнаем i знойдзем!
Перамянiўшыся ў голасе:
- Валя Камоцкая! Бачу вы тут... Дзе Раман Корзюк?
На ўсю, можна сказаць, мёртвую салю прагучэў голас Валi Камоцкай:
- Аб кожным з нас у вас болей iнфармацыi, чымся ў мяне.
- Вы мала памылiлiся - у нас ёсьць iнфармацыя i пра вас, - уквелены, кiнуў са сцэны Сьцяпан Мялешка. - Таварышы, у той час, як уся нашая краiна перажывае цяжкую страту, зьбiраецца на заводах, фабрыках i ва ўстановах i з ўсёй рашучасьцяй i рэвалюцыйнай чэснасьцяй выяўляе ўсялiкiх масьцей злачынцаў i ворагаў, ёсьць у нас, з - дазволу сказаць, студэнты, якiя хаваюцца, i ня проста хаваюцца, а за нашай сьпiной займаюцца злачыннымi махiнацыямi. Гэтым самым яны самi сябе паставiлi ня толькi вонках нашае грамады, ня толькi самi дэмаскавалi сябе, а й адкрыта сталi на баку нашых ворагаў. I мы маем дачыненьне ня з студэнтам проста, а з... Таварышы, мы доўга вывучалi й займалiся справай Рамана Корзюка. Раман Корзюк - сын кулака. Але гэта яшчэ нiшто. Бацька Рамана Корзюка падняў на ногi ўсю кантррэвалюцыю ў Заслаўшчыне, i пасьля таго, як нiякiя спробы не дапамаглi яму спынiць мерапрыемствы савецкай улады, ён перайшоў да скрайняй формы барацьбы - тэрору. Ягонымi рукамi, цi рукамi ягоных наймiтаў забiты сакратар райкому партыi i старшыня сельсавету. Таварышы, Корзюкаў бацька - гэта зьвяно таго самага ланцугу, якi сваiм другiм канцом дапяў аж да Кiрава.