Оруэлл Джордж. 1984 (на белорусском языке)

   - Чаму? - спыталася Джулiя, прачнуўшыся зноў.
   Ён падумаў хвiлiнку.
   - Цi прыходзiла табе калi ў галаву, - сказаў ён, - што найлепш нам было б проста пайсцi адсюль, пакуль не позна, i нiколi болей не сустракацца?
   - Так, мой любы. Я не раз пра гэта думала. I ўсё ж я нiколi гэтага не зраблю.
   - Дагэтуль нам шанцавала, - сказаў ён, - але доўга гэтак цягнуцца не можа. Ты маладая, выглядаеш нармальнай i бязвiннай. Калi ты будзеш трымацца далей ад такiх, як я, дык пражывеш яшчэ гадоў пяцьдзесят.
   - Не. Я пра ўсё гэта думала. Я буду рабiць тое, што i ты. I не глядзi так змрочна на свет. Я так проста памiраць не збiраюся.
   - Магчыма, мы будзем разам яшчэ паўгода, можа, год, але ўрэшце мы, напэўна, расстанемся. Цi ты сабе ўяўляеш, якiя мы будзем самотныя? Калi мы трапiм iм ў рукi, мы нiчога, абсалютна нiчога не зможам зрабiць адно аднаму. Калi я прызнаюся, яны цябе расстраляюць, i калi я не прызнаюся, яны ўсё роўна цябе расстраляюць. Што б я нi сказаў, што б я нi зрабiў, нават калi б я адмовiўся гаварыць, - я не здолею адкласцi тваю смерць хоць на пяць хвiлiн. Нiводзiн з нас не будзе ведаць, жывы другi цi ўжо мёртвы. Мы будзем абсалютна бяссiльныя. Адзiнае, што будзе важна, гэта не здрадзiць адно аднаму, хоць, урэшце, гэта нiчога не зменiць.
   - Што да прызнанняў, - сказала яна, - дык мы прызнаемся так цi так. Усе прызнаюцца. Нiчога не зробiш. Там катуюць.
   - Я маю на ўвазе не прызнанне. Прызнацца - не значыць здрадзiць. Важна не тое, што ты скажаш цi зробiш. Важна тое, што ты будзеш адчуваць. Калi яны прымусяць мяне перастаць цябе кахаць - вось тады будзе сапраўдная здрада.
   Яна задумалася.
   - Яны не здолеюць гэтага зрабiць, - сказала яна ўрэшце. - Гэта адзiнае, што iм не пад сiлу. Яны могуць прымусiць нас сказаць усё, што захочуць, але яны не могуць змусiць нас у гэта паверыць. Яны не могуць залезцi нам у душу.
   - I праўда, - сказаў ён, трохi акрыяўшы духам. - Праўда, яны не могуць залезцi ў душу. Калi адчуваеш, што варта заставацца чалавекам, значыць, ты перамог.
   Ён падумаў пра тэлегляд з заўсёды настаўленым вухам. Яны могуць сачыць удзень i ўначы, але, калi не губляеш развагi, можна iх абдурыць. Нягледзячы на ўсю iх хiтрасць, яны так i не знайшлi сакрэту, якi б дазволiў iм даведацца, пра што людзi думаюць. Iнакш бывае, напэўна, калi трапiш iм у рукi. Нiхто не ведае, што адбываецца ў Мiнiстэрстве Любовi, але можна было здагадацца: катаваннi, наркотыкi, адчувальныя прыборы, што вымяраюць нервовыя рэакцыi, паступовае знясiльванне волi бяссоннем, адзiнотай i няспыннымi допытамi. У любым выпадку, фактаў ад iх не схаваеш. Яны высвятлялiся пад час следстваў, кат выцягваў любыя прызнаннi. Але калi важна не застацца жывым, а застацца чалавекам, дык цi не ўсё роўна, дазнаюцца яны пра што цi не. Яны не маглi змянiць пачуццяў. Нават самому iх было не змянiць, нават i захацеўшы. Яны маглi да апошняй дробязi дазнацца пра тое, што ты сказаў, зрабiў або падумаў. Але самыя глубiнi душы, схаваныя нават ад самога чалавека, былi iм недасяжныя.
   8
   Нарэшце яны зрабiлi гэта!
   Яны стаялi ў доўгiм мякка асветленым пакоi. Гук у тэлеглядзе быў прыглушаны да цiхага шэпту. Раскошны сiнi дыван быў пяшчотны, як аксамiт. У другiм канцы пакоя за сталом пад лямпай з зялёным каптуром сядзеў О'Браэн. Абапал яго на стале ляжалi стосы паперы. Ён нават не падняў вачэй, калi слуга ўвёў Джулiю i Ўiнстана.
   Сэрца Ўiнстана калацiлася так моцна, што ён баяўся, цi здолее гаварыць. Яны зрабiлi гэта - была яго адзiная думка. Было неабачлiвым глупствам увогуле прыйсцi сюды, i ўжо сапраўдным вар'яцтвам - з'явiцца ўдваiх; хоць яны i прыйшлi рознымi дарогамi i сустрэлiся толькi каля самых дзвярэй О'Браэна. Нават каб проста хадзiць у гэтых мясцiнах, патрабавалася адчайная адвага. Толькi ў рэдкiх выпадках можна было пабачыць, як жывуць сябры Ўнутранай Партыi, цi хоць трапiць у квартал, дзе яны жывуць. Уся атмасфера вялiзнага дамовага блока, пышнасць i раскоша ўсяго, што было навокал, нязвычныя пахi добрай ежы i добрага тытуню, бясшумныя i неверагодна хуткiя лiфты, што паднiмалiся i апускалiся без штуршкоў, слугi ў белых марынарках, што сноўдалi сюды-туды - усё гэта наводзiла на страх. Хоць Ўiнстан i меў важкую прычыну сюды прыйсцi, усё ж на кожным кроку яго мучыў страх, што з-за рага з'явiцца патрульны ў чорнай унiформе, запатрабуе ў яго дакументы i загадае выйсцi. Аднак слуга О'Браэна сустрэў iх абаiх без пярэчанняў. Гэта быў нiзенькi чарнявы чалавечак, падобны да кiтайца, апрануты ў белую марынарку, з ромбападобным безуважным тварам.
   Калiдор, па якiм ён iх вёў, быў засланы пышным дываном, на сценах былi крэмавыя шпалеры i белая шалёўка, усё блiшчала ад чысцiнi. I гэта таксама дадавала страху. Ўiнстан не памятаў, цi бачыў ён калi ў жыццi калiдор са сценамi, не запэцканымi плямамi ад дотыкаў чалавечых цел.
   О'Браэн трымаў у руках кавалачак паперы i, здавалася, уважлiва яго вывучаў. Яго важкi твар, нахiлены так, што былi вiдны абрысы носа, здаваўся адначасова страшным i iнтэлiгентным. Секунд дваццаць ён сядзеў нерухома. Пасля падсунуў да сябе мовапiс i прадыктаваў распараджэнне на гiбрыдным мiнiстэрскiм жаргоне:
   - "Пункт адзiн коска пяць коска сем цалкам прыняты кропка прапанова пункт шэсць звышплюссмешны блiзка думзлачын скасаваць кропка спынiць будаўнiцтва перадмець плюс поўны разлiк тэхнiка кропка канец распарад".
   Ён паспешна падняўся з крэсла i выйшаў iм насустрач па дыване, што мякка заглушаў яго крокi. Нешта афiцыйнае, здавалася, адляцела ад яго разам з навамоўнымi словамi, але твар у яго быў змрачнейшы, чым звычайна, быццам ён быў незадаволены, што яго патурбавалi. Да страху, якiм быў ахоплены Ўiнстан, цяпер дадалося i нейкае звычайнае замяшанне. Яму здалося цалкам магчымым, што ён зрабiў недарэчную памылку. Бо i сапраўды, якi ён меў рэальны доказ, што О'Браэн - нейкi палiтычны змоўшчык? Адзiн толькi абмен позiркамi i нязначная двухсэнсоўная заўвага. Ну i яшчэ яго ўласныя патаемныя меркаваннi, заснаваныя на даўнiм сне. Ён не мог нават спаслацца на тое, што прыйшоў толькi каб узяць слоўнiк, бо тады немагчыма было б растлумачыць прысутнасць Джулii. Калi О'Браэн праходзiў мiма тэлегляда, яму ў галаву прыйшла нейкая iдэя. Ён спынiўся, павярнуўся i нацiснуў кнопку на сцяне. Штосьцi рэзка пстрыкнула. Голас змоўк.
   Джулiя крыкнула ад здзiўлення. Нягледзячы на свой страх, Ўiнстан быў так уражаны, што не змаўчаў.
   - Вы можаце яго выключыць! - сказаў ён.
   - Так, - адказаў О'Браэн. - Мы можам яго выключыць. Мы маем такую прывiлею.
   Цяпер ён стаяў перад iмi. Яго магутная постаць узвышалася над iмi, выраз твару ўсё яшчэ быў непранiкальны. Ён чакаў, нават з нейкай непрыязнасцю, пакуль Ўiнстан пачне гаварыць. Але што яму было сказаць? Нават i цяпер цалкам можна было дапусцiць, што О'Браэн проста вельмi заняты чалавек, якi раздражнёна пытаўся, нашто яго патурбавалi. Усе маўчалi. Пасля таго як быў выключаны тэлегляд, у пакоi запанавала мёртвая цiша. Пакутлiва цягнулiся секунды. Ўiнстан працягваў напружана глядзець у вочы О'Браэну. Раптам змрочны твар памякчэў, на iм прамiльгнуў лёгкi цень усмешкi. Сваiм характэрным рухам О'Браэн падправiў на носе акуляры.
   - Ну што, сказаць мне цi вы самi скажаце? - запытаўся ён.
   - Скажу я, - паспешлiва прамовiў Ўiнстан. - Гэтая штука сапраўды выключаная?
   - Так, усё выключана. Мы адны.
   - Мы прыйшлi, каб...
   Ён спынiўся, упершыню адчуўшы цьмянасць i невыразнасць сваiх памкненняў. Ён папраўдзе i не ведаў, якое дапамогi чакае ад О'Браэна, i таму яму было цяжка сказаць, чаму ён прыйшоў. Ён працягваў, адчуваючы, што словы яго гучаць напышлiва i непераканаўча.
   - Мы думаем, што iснуе нейкая таямнiчая падпольная арганiзацыя, якая дзейнiчае супраць Партыi, i што вы да яе належыце. Мы хочам далучыцца да гэтай арганiзацыi i працаваць на яе. Мы - ворагi Партыi. Мы не верым у прынцыпы Ангсоцу. Мы - думзлачынцы. I яшчэ мы чужаложнiкi. Я кажу гэта вам, бо мы хочам аддацца на вашу лiтасць. Калi вы хочаце, каб мы абвiнавацiлi сябе iншым чынам, дык мы гатовыя.
   Ўiнстан спынiўся i паглядзеў цераз плячо, адчуўшы, што дзверы расчынiлiся. I праўда, у пакой не пастукаўшы ўвайшоў жаўтатвары слуга. Ўiнстан убачыў, што ён нясе паднос з графiнам i чаркамi на iм.
   - Марцiн - адзiн з нашых, - сказаў безуважна О'Браэн. - Сюды чаркi, Марцiн. Пастаў iх на круглы столiк. Крэслаў хапае? Тады мы можам сесцi i гаварыць. Прынясi сабе крэсла, Марцiн. Мы будзем гаварыць пра справы. Можаш хвiлiн на дзесяць перастаць быць слугой.
   Чалавечак сеў, уладкаваўся ямчэй у крэсле, але ўсё ж неяк па-прыслужнiцку, як упрывiлеяваны лёкай. Ўiнстан разглядаў яго краем вока. Ён зразумеў, што ўсё жыццё гэтага чалавека было тэатрам i ён баяўся хоць на iмгненне выйсцi са сваёй ролi.
   О'Браэн узяў графiн за рыльца i налiў у чаркi цёмна-чырвонай вадкасцi. Гэты яго рух абудзiў у Ўiнстане цьмяны ўспамiн аб нечым, што ён бачыў даўным-даўно на нейкiм муры цi рэкламным шчыце: вялiзная бутэлька з неонавых трубак, якая нiбыта паднiмалася i нахiлялася i вылiвала змесцiва ў шклянку. Калi глядзець зверху, вадкасць здавалася амаль чорнай, але ў графiне яна свяцiлася, як рубiн. Пахла яна кiсла-салодка. Ён убачыў, як Джулiя ўзяла сваю чарку i са шчырай цiкаўнасцю панюхала.
   - Гэта завецца вiном, - сказаў О'Браэн з лёгкай усмешкай. - Вы павiнны ведаць пра яго з кнiжак. На жаль, знешняй Партыi яго дастаецца няшмат. - Яго твар зноў зрабiўся паважны, i ён падняў чарку. - Я думаю, цяпер самая пара за нешта выпiць. За нашага Правадыра - Эмануiла Гольдштэйна!
   Ўiнстан нецярплiва схапiў чарку. Пра вiно ён чытаў i даўно пра яго марыў. Як i прэс-пап'е, i напалову прыгаданыя панам Чэрынгтанам вершыкi, вiно належала да знiклай рамантычнай мiнуўшчыны, да даўнiны, як ён патаемна яе называў. Чамусьцi ён заўсёды думаў, што вiно вельмi салодкае, як парэчкавае варэнне, i адразу п'янiць. Цяпер жа, глынуўшы, ён зусiм расчараваўся. Пасля ўсiх тых гадоў, калi ён пiў толькi джын, ён ужо быў няздатны адчуць смак вiна. Ён апусцiў на стол пустую чарку.
   - Дык, значыць, чалавек, якi завецца Гольдштэйн, сапраўды iснуе? спытаўся ён.
   - Так. Ён iснуе, i ён жывы. Дзе - не ведаю.
   - А падполле? Арганiзацыя? Яна сапраўдная? Цi гэта проста выдумка Палiцыi Думак?
   - Не. Яна сапраўдная. Мы называем яе Братэрства. Вы нiколi не даведаецеся пра Братэрства нiчога, апроч таго, што яно iснуе i што вы да яго належыце. Я яшчэ буду пра гэта гаварыць, - ён зiрнуў на гадзiннiк. - Нават для сябраў Унутранай Партыi непажадана выключаць тэлегляд болей чым на паўгадзiны. Вам не варта было прыходзiць удваiх, ва ўсякiм разе адсюль вы пойдзеце паасобку. Вы, таварыш, - сказаў ён, кiўнуўшы Джулii, - пойдзеце першая. У нас застаецца каля дваццацi хвiлiн. Вы разумееце, што спачатку я мушу задаць вам некалькi пытанняў. Увогуле: што вы гатовыя зрабiць?
   - Усё, на што мы толькi здольныя, - адказаў Ўiнстан.
   О'Браэн трошкi павярнуўся ў крэсле, цяпер ён сядзеў тварам да Ўiнстана. Ён амаль зусiм не зважаў на Джулiю, лiчачы само сабой зразумелым, што Ўiнстан будзе гаварыць за абаiх. На iмгненне ён апусцiў павекi. Пасля пачаў ставiць пытаннi цiха, безуважна, быццам гэта для яго найзвычайнейшая справа, як нейкi катэхiзiс, на большасць пытанняў якога ён ужо ведаў адказы.
   - Цi гатовыя вы ахвяраваць жыццём?
   - Так.
   - Цi гатовыя вы забiваць?
   - Так.
   - Учыняць акты сабатажу, якiя могуць пацягнуць за сабою смерць тысяч бязвiнных?
   - Так.
   - Здрадзiць сваёй краiне на карысць замежных дзяржаў?
   - Так.
   - Цi гатовыя вы абдурваць, падрабляць дакументы, шантажаваць, баламуцiць розум дзецям, распаўсюджваць наркотыкi, заахвочваць прастытуцыю, разносiць венерычныя хваробы, карацей кажучы, рабiць усё, што дэмаралiзуе i аслабляе ўладу Партыi?
   - Так.
   - Калi б спатрэбiлася, напрыклад, залiць твар дзiцяцi сернай кiслатой, цi былi б вы гатовыя гэта зрабiць?
   - Так.
   - Цi гатовыя вы страцiць вашую асабовасць i прабыць да канца жыцця афiцыянтам або докерам?
   - Так.
   - Цi гатовыя вы скончыць самагубствам, калi б мы загадалi вам гэта зрабiць?
   - Так.
   - Цi гатовыя вы абое разлучыцца i нiколi больш не бачыцца?
   - Не! - крыкнула Джулiя.
   Ўiнстану здалося, што, пакуль ён адказваў, мiнула шмат часу. На нейкi момант яму здалося, што яму заняло мову. Язык варушыўся бязгучна, мераючыся вымавiць то адно слова, то другое. Ён так i не ведаў, што адкажа, пакуль не пачуў свой адказ:
   - Не!
   - Добра, што вы мне пра гэта паведамiлi, - сказаў О'Браэн. - Нам неабходна ведаць усё.
   Ён павярнуўся да Джулii i дадаў трошкi выразней:
   - Вы разумееце, што нават калi ён застанецца жывы, ён будзе зусiм iншай асобай? Мабыць, нам прыйдзецца змянiць яго знешнасць. Яго твар, яго рухi, форма рук, колер валасоў, нават голас будуць iншыя. Можа, i вы станеце зусiм iншай асобай. Нашы хiрургi ўмеюць рабiць людзей абсалютна непазнавальнымi. Часам гэта патрэбна. Часам нам прыходзiцца адняць руку цi нагу.
   Ўiнстан яшчэ раз крадком зiрнуў на мангольскi твар Марцiна. На iм не было вiдаць нiякiх слядоў аперацыi. Джулiя трошкi збялела, i на яе твары выразней азначылiся рабацiнкi, аднак яна адважна глядзела ў вочы О'Браэну. Яна нешта шапнула, i гэта прагучала як згода.
   - Добра. Значыць, дамовiлiся.
   На стале ляжала срэбная скрынка с цыгарэтамi. О'Браэн безуважна падсунуў скрынку да iх. Ён сам узяў адну цыгарэту, устаў i пачаў павольна хадзiць па пакоi, быццам ходзячы яму лепей думалася. Цыгарэты былi выдатныя, вельмi тоўстыя i добра набiтыя, у нязвыкла шаўкавiстай паперы. О'Браэн зноў паглядзеў на гадзiннiк.
   Вам было б лепей зноў вярнуцца на кухню, Марцiн, - сказаў ён. - Праз чвэрць гадзiны я ўключу тэлегляд. Але перш чым пайсцi, запомнiце добра твары гэтых таварышаў. Вы iх яшчэ ўбачыце. А я ўжо напэўна не.
   Чалавечак слiзгануў позiркам па iх тварах, зусiм гэтаксама як i тады, калi аны ўвайшлi ў дом. У яго паводзiнах не было анi следу прыязнасцi. Ён адбiваў у сваёй памяцi iх знешнасць, не выяўляючы да iх, здаецца, нiякае цiкаўнасцi. Ўiнстан падумаў, што штучны твар, мабыць, не можа мяняць свайго выразу. Не сказаўшы нi слова i не развiтаўшыся, Марцiн пайшоў, бязгучна зачынiўшы за сабою дзверы. О'Браэн хадзiў сюды-туды па пакоi, засунуўшы адну руку ў кiшэню свайго чорнага камбiнезона, трымаючы ў другой цыгарэту.
   - Вы разумееце, - сказаў ён, - што вы будзеце змагацца ў цемры. Вы заўсёды будзеце ў цемры. Вы будзеце атрымлiваць загады i выконваць iх, не ведаючы нашто. Пазней я перадам вам кнiгу, адкуль вы даведаецеся пра сапраўдную сутнасць грамадства, у якiм мы жывём, i пра тое, як мы яго разбурым. Калi вы прачытаеце гэтую кнiгу, вы станеце сапраўднымi сябрамi Братэрства. Але апроч галоўных мэтаў, за якiя мы змагаемся, i непасрэдных задач бягучага моманту, вы нiколi нiчога не будзеце ведаць. Я кажу вам, што Братэрства iснуе, але я не магу вам сказаць, налiчвае яно сотню сябраў цi дзесяць мiльёнаў. З таго, што вы асабiста будзеце ведаць, вы нiколi не зможаце сказаць, цi налiчвае яно хоць бы тузiн сябраў. Вы будзеце кантактаваць з трыма цi чатырма асобамi, якiя час ад часу будуць мяняцца - у меру таго, як яны будуць знiкаць. Я - першы, з кiм вы скантактавалiся, i таму сувязь памiж намi захаваецца. Загады вы будзеце атрымлiваць ад мяне. Калi мы палiчым патрэбным з вамi звязацца, мы паведамiм вам праз Марцiна. Калi вас урэшце схопяць, вы прызнаецеся. Гэта непазбежна. Але апроч уласных учынкаў вам мала пра што будзе прызнавацца. Вы зможаце выдаць толькi жменьку людзей без асаблiвай важнасцi. Можа, вы нават мяне не выдасце. Да таго часу мяне ўжо, можа, i не будзе або я стану iншай асобай з iншым тварам.
   Ён працягваў хадзiць па мяккiм дыване. Нягледзячы на яго мажнасць, рухi ў яго былi надзiва зграбныя. Гэта выяўлялася нават у тым, як ён засоўваў руку ў кiшэню або трымаў цыгарэту. У iм адчувалася не толькi сiла, але i ўпэўненасць у сабе, i разуменне, i трохi iронii. Але якi б суровы ён нi быў, у iм не было нiчога ад фанатычнай заўзятасцi. Калi ён гаварыў пра забойствы, самагубства, венерычныя хваробы, ампутацыю членаў i пластычныя аперацыi, у ягоным голасе чулася лёгкая з'едлiвасць. "Гэта непазбежна, - гучала ў ягоным голасе. - Мы мусiм гэта рабiць не вагаючыся. Але калi жыццё зноў будзе людскае, нам не прыйдзецца болей гэтага рабiць". Ўiнстана агарнула хваля захаплення, амаль што пабожлiвай пакорнасцi перад О'Браэнам. На нейкi момант ён забыўся нават пра таямнiчую постаць Гольдштэйна. Гледзячы на магутныя плечы О'Браэна i яго грубы твар, цяжкi, але такi iнтэлiгентны, немагчыма было ўявiць сабе, што нехта можа яго адолець. Не было такой хiтрасцi, што была б яму не пад сiлу, не было такой небяспекi, якую б ён не прадбачыў. Здавалася, што нават Джулiя ўражаная. Цыгарэта выпала ў яе з рота, яна ўважлiва слухала. О'Браэн працягваў:
   - Вы напэўна чулi розныя пагалоскi пра iснаванне Братэрства. Напэўна, вы склалi нейкае сваё ўяўленне пра яго. Вы, мабыць, уяўляеце сабе магутны падпольны свет змоўшчыкаў, што патаемна збiраюцца ў скляпах, што крэмзаюць надпiсы на сценах i пазнаюць адзiн аднаго з пароля або з адмысловага знаку рукой. Нiчога гэткага няма. Сябры Братэрства не маюць нiякай магчымасцi пазнаць адзiн аднаго, i кожны асобны сябра ведае асабiста толькi некалькiх iншых. Нават калi б сам Гольдштэйн трапiў у рукi Палiцыi Думак, ён не мог бы даць ёй поўнага спiсу сябраў або такую iнфармацыю, што дазволiла б гэты спiс скласцi. Такога спiсу не iснуе. Братэрства не можа быць знiшчана, бо яно не ёсць арганiзацыя ў звычайным разуменнi. Нiчога не злучае яго сябраў, апроч незнiшчальнай iдэi. У вас нiколi не будзе нiякай iншай падтрымкi, апроч гэтай iдэi. Вы нiколi не зможаце разлiчваць нi на сяброў, нi на нечую дапамогу. Калi вас схопяць, вам нiхто не дапаможа. Мы нiколi не дапамагаем нашым сябрам. Калi нам любой цаною неабходна змусiць некага маўчаць, дык найбольшае, што мы можам, - гэта патаемна перадаць яму ў камеру лязо. Вы мусiце прызвычаiцца жыць без надзеi i без бачных вынiкаў змагання. Нейкi час вы будзеце працаваць на нас, пасля вас схопяць, вы прызнаецеся i тады памраце. Вось адзiныя вынiкi, што вы здолееце ўбачыць. Няма нiякай магчымасцi, каб за наша жыццё адбылiся нейкiя заўважныя змены. Мы мёртвыя. Адзiнае наша сапраўднае жыццё - у будучынi. I мы паўдзельнiчаем у iм як жменька пылу цi груда спарахнелых костак. Але як далёка ад нас гэтая будучыня - нiхто не ведае. Можа, праз тысячу гадоў. Цяпер жа мы можам толькi павольна, крок за крокам, пашыраць абсягi здаровага розуму. Мы не можам дзейнiчаць супольна. Мы можам толькi перадаваць нашы веды ад чалавека да чалавека, ад пакалення да пакалення. Пакуль iснуе Палiцыя Думак, у нас няма iншага шляху. Ён спынiўся i трэцi раз глянуў на гадзiннiк.
   - Вам ужо трэба iсцi, таварыш, - сказаў ён Джулii. - Пачакайце, яшчэ засталося цэлага паўграфiна.
   Ён налiў вiно ў чаркi i, падняўшы сваю за ножку, папытаўся ўсё з той жа iронiяй у голасе:
   - За што мы гэтым разам вып'ем? За крушэнне Палiцыi Думак? За смерць Вялiкага Брата? За чалавецтва? За будучыню?
   - За мiнуўшчыну, - адказаў Ўiнстан.
   - Мiнуўшчына важнейшая, - паважна згадзiўся О'Браэн.
   Яны выпiлi, i праз хвiлiну Джулiя паднялася, каб iсцi. О'Браэн дастаў з шафкi маленькi пачак, падаў Джулii белую таблетку i загадаў пакласцi яе на язык. Трэба сцерагчыся, сказаў ён, каб не пахла вiном, бо лiфцёры могуць быць занадта пiльныя. Як толькi дзверы за Джулiяй зачынiлiся, О'Браэн, здавалася, забыўся пра яе iснаванне. Ён яшчэ трохi пахадзiў па пакоi, пасля спынiўся.
   - Трэба пагаварыць яшчэ пра некаторыя дэталi, - сказаў ён. - Я думаю, у вас ёсць нейкае сховiшча?
   Ўiнстан расказаў пра пакойчык над крамай пана Чэрынгтана.
   - Пакуль што гэтага дастаткова. Пазней мы знойдзем вам што-небудзь iншае. Вельмi важна часта мяняць сваё сховiшча. А пакуль што я перадам вам адзiн асобнiк кнiгi, - нават О'Браэн, заўважыў Ўiнстан, вымаўляў гэтае слова так, нiбы яно напiсана курсiвам. - Я маю на ўвазе Кнiгу Гольдштэйна. Можа, прыйдзецца пачакаць пару дзён, перш чым я яе здабуду. Асобнiкаў няшмат, як вы, можа, здагадваецеся. Палiцыя Думак палюе на iх i знiшчае амаль гэтаксама хутка, як мы паспяваем iх выдаваць. Але гэта мала што ёй дае. Кнiга гэтая незнiшчальная. Калi б быў знiшчаны нават апошнi асобнiк, мы б аднавiлi яе з памяцi амаль даслоўна. Цi носiце вы з сабой на працу партфель?
   - Звычайна нашу.
   - Якi ён?
   - Чорны, вельмi стары. З двума раменьчыкамi.
   - Чорны, два раменьчыкi, вельмi стары. Добра. Недзе днямi, не магу сказаць дакладна даты, у адной з вашых звычайных ранiшнiх iнструкцый будзе памылка друку, i вы запросiце паўтору. На другi дзень вы прыйдзеце на працу без партфеля. У нейкую хвiлiну на вулiцы нейкi чалавек дакранецца да вашай рукi i скажа: "Здаецца, вы згубiлi партфель". У партфелi, што ён вам дасць, будзе ляжаць Гольдштэйнава кнiга. Вернеце кнiгу праз два тыднi.
   Нейкi час яны маўчалi.
   - Застаецца яшчэ дзве хвiлiны, перш чым вы мусiце пайсцi, - сказаў О'Браэн. - Мы яшчэ ўбачымся, калi толькi ўбачымся...
   Ўiнстан паглядзеў на яго.
   - Там, дзе няма цемры... - няўпэўнена вымавiў ён.
   О'Браэн кiўнуў без нiякага здзiўлення.
   - Там, дзе не будзе болей цемры, - паўтарыў ён, быццам зразумеўшы намёк. Можа, вы яшчэ што хочаце сказаць, перш чым пойдзеце? Перадаць вестку? Пра нешта запытацца?
   Ўiнстан задумаўся. Здавалася, у яго не было болей пытанняў. Не хацелася яму гаварыць i агульныя напышлiвыя фразы. Замест таго што непасрэдна звязана з О'Браэнам цi Братэрствам, у яго ў думках паўстала няясная карцiна, дзе быў убогi пакойчык, у якiм правяла апошнiя днi яго мацi, i iх сховiшча над крамай пана Чэрынгтана, i шкляное прэс-пап'е, i старая гравюра ў рамцы з ружовага дрэва. I ён спытаўся наўдачу:
   - Цi не даводзiлася вам чуць калi-небудзь стары вершык - ён пачынаўся так: "Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана"?
   О'Браэн зноў кiўнуў. З паважнай узнёсласцю ён дапоўнiў страфу:
   Апельсiны, лiмоны, бананы - б'юць званы ў Святога Клемана.
   Ты тры фартынгi даць мне павiнны - б'юць званы ў Святога Марцiна.
   Цi заплоцiш ты мне ў нядзелю - загудзелi званы ў Старым Бэйлi.
   Заплачу, калi буду багаты, - звон у Шордычы звонiць заўзята.
   - Вы ведаеце апошнi радок! - уразiўся Ўiнстан.
   - Так, я ведаю апошнi радок. А цяпер, я думаю, вам трэба iсцi. Пачакайце. Дазвольце мне даць i вам адну таблетку.
   Ўiнстан падняўся, О'Браэн падаў яму руку i сцiснуў Ўiнстанаву так, што аж косцi хруснулi. Каля дзвярэй Ўiнстан азiрнуўся, але О'Браэн, здавалася, ужо выкраслiў яго са сваёй памяцi. Ён чакаў, трымаючы руку на кнопцы ўключэння тэлегляда. За iм, у канцы пакоя, Ўiнстан бачыў стол, лямпу з зялёным каптуром, мовапiс, запоўненыя паперкамi драцяныя кошыкi. Справа зроблена. Праз трыццаць секунд, падумаў ён, О'Браэн зноў возьмецца за перапыненую важную партыйную працу.
   9
   Ўiнстан стаў квашанiнай ад стомы. Менавiта квашанiнай - гэтае слова неяк само прыйшло яму ў галаву. Здавалася, што цела было не толькi мяккае i расплывiстае, як квашанiна, але i гэткае ж празрыстае. У яго было такое пачуццё, што, падняўшы руку, ён можа глядзець праз яе на святло. Уся яго кроў была высмактаная зняможлiвай працай, засталася толькi кволая будовiна з нерваў, касцей i скуры. Усе пачуццi незвычайна абвастрылiся. Гарнiтур муляў яму плечы, брук збiваў яму ступнi, нават сцiснуць i расцiснуць пальцы на руцэ было так цяжка, што ад напругi хрусцелi суставы.
   За апошнiя пяць дзён ён адпрацаваў больш за дзевяноста гадзiн. Як i ўсе iншыя службоўцы Мiнiстэрства. Цяпер усё было скончана, i да заўтрашняй ранiцы яму лiтаральна нiчога не трэба было рабiць, нiякай працы для Партыi. Ён мог правесцi шэсць гадзiн у сваiм сховiшчы i дзевяць ва ўласным ложку. Пагодлiвым надвячоркам ён павольна iшоў бруднай вулiцай у бок крамы пана Чэрынгтана, пiльнуючы позiркам навокал, каб не напаткаць патруль, хоць i быў пэўны, што гэтым надвячоркам яму не пагражае нiякая небяспека, што яго нiхто не патурбуе. Цяжкi партфель з кожным крокам бiў яго па калене, i ад гэтага дотыку па скуры на назе прабягалi дрыжыкi. У яго партфелi ўжо шосты дзень ляжала Кнiга, якую ён яшчэ, аднак, нi разу не разгарнуў i нават не паглядзеў.
   На шосты дзень Тыдня Нянавiсцi пасля дэманстрацый, прамоў, радасных воклiчаў, песняў, сцягоў, плакатаў, фiльмаў, васковых фiгур, барабаннага бою i трубнага гулу, тупату парадаў, грукату танкаў, рокату самалётаў, гарматных грымотаў - пасля шасцi дзён усяго гэтага, тады, калi вялiкi аргазм наблiжаўся да найвышэйшага пункту i агульная нянавiсць да Эўразii распалiлася да такога шаленства, што калi б у рукi натоўпу трапiлi дзве тысячы эўразiйскiх ваенных злачынцаў, якiх меркавалася публiчна павесiць у апошнi дзень мерапрыемстваў, гэты натоўп, пэўна, разарваў бы iх на шматкi - якраз у гэты момант было абвешчана, што Акiянiя ваюе зусiм не з Эўразiяй. Акiянiя ваюе з Усходазiяй. Эўразiя - саюзнiк Акiянii.
   Вядома ж, пра тое, што адбылася змена, абвешчана не было. Проста ўсе паўсюль адначасова нечакана даведалiся, што вораг не Эўразiя, а Ўсходазiя. Ўiнстан якраз удзельнiчаў у дэманстрацыi на адной з плошчаў у цэнтры Лондана, калi гэта адбылося. Гэта было ўначы. Белыя твары i чырвоныя сцягi асвятлялiся прывiдным святлом пражэктараў. На плошчы таўклося некалькi тысяч чалавек, i сярод iх каля тысячы школьнiкаў у шпiёнскай форме. З трыбуны, абабiтай чырвонай тканiнай, гаварыў да натоўпу прамоўца з Унутранай Партыi, худзенькi чалавечак з неверагодна доўгiмi рукамi i вялiкiм голым чэрапам, прыкрытым парай рэдкiх пасмачак. Маленькая карлавая постаць, скурчаная ад нянавiсцi, адной рукой сцiскала мiкрафон, а другой, кашчавай i пагрозлiвай, рассякала паветра над галавой. Голас прамоўцы металiчна грымеў з дынамiкаў, бясконца выкрываючы зверствы, масавыя забойствы, дэпартацыi, рабункi, гвалт, катаваннi палонных, бамбардаванне цывiльнага насельнiцтва, хлуслiвую прапаганду, несправядлiвую агрэсiю, парушэнне дагавораў. Слухаючы яго, было амаль немагчыма не паверыць, а пасля не раз'юшыцца. Лютасць натоўпу расла з кожнай хвiлiнай, i голас прамоўцы патанаў у дзiкiм рыку, што мiмаволi вырываўся з тысячаў глотак. Найбольш разлютавана крычалi школьнiкi. Прамова цягнулася ўжо хвiлiн дваццаць, калi на трыбуну паспешлiва падняўся кур'ер i ўсунуў у руку прамоўцу нейкую паперу. Той разгарнуў яе i прачытаў, не спыняючы прамовы. Нi ў ягоным голасе, нi ў рухах, нi ў змесце прамовы нiчога не змянiлася, але iмёны раптам загучалi iначай. Нiчога яшчэ не было сказана, а па натоўпе прайшла ўжо хваля разумення. Акiянiя ваюе з Усходазiяй! Праз момант пачалася страшная мiтусня. Сцягi i плакаты, што аздаблялi плошчу, былi фальшывыя! На добрай палове з iх былi не тыя твары. Гэта быў сабатаж! Тут папрацавалi агенты Гольдштэйна! Пачалася тлумная iнтэрмедыя, пад час якой са сцен сарвалi плакаты, а сцягi раздзерлi на шматкi i растапталi. Асаблiва вызначалiся запалам Шпiёны - яны залазiлi на дахi i абразалi лозунгi, што вiселi на вяроўках поперак вулiцы. Але праз дзве-тры хвiлiны ўсё скончылася. Прамоўца, усё яшчэ душачы рукою мiкрафон, угнуўшы плечы, рассякаючы вольнай рукою паветра, няспынна гаварыў далей прамову. Праз хвiлiну з натоўпу зноў пачуўся дзiкi раз'юшаны рык. Дэманстрацыя Нянавiсцi працягвалася далей, як i да таго, памяняўся толькi яе аб'ект.