Оруэлл Джордж. 1984 (на белорусском языке)

   У прынцыпе, прыналежнасць да гэтых трох груп не перадаецца ў спадчыну. Дзiця сябры Ўнутранай Партыi з тэарэтычнага пункту погляду не нараджаецца сябрам Унутранае Партыi. Прыём у адну або другую галiну Партыi праводзiцца праз экзамен ва ўзросце шаснаццацi гадоў. Не iснуе таксама нiякай расавай дыскрымiнацыi, нi iстотных пераваг адной правiнцыi над другой. На найвышэйшых партыйных пасадах можна сустрэць жыдоў, мурынаў, паўднёваамерыканцаў чыста iндзейскае крывi, а мясцовыя кiраўнiкi заўсёды выбiраюцца сярод жыхароў дадзенае тэрыторыi. Нiдзе ў Акiянii людзi не адчуваюць сябе каланiяльным насельнiцтвам, кiраваным з далёкае сталiцы. У Акiянii няма сталiцы, а яе намiнальны кiраўнiк - чалавек, чыё месца жыхарства нiкому не вядомае. За выключэннем таго, што ангельская мова з'яўляецца галоўнай размоўнай, а навамоўе - афiцыйнай моваю Акiянii, у краiне няма нiякае цэнтралiзацыi. Яе кiраўнiкi злучаны мiж сабою не кроўнымi сувязямi, а прыналежнасцю да агульнага вучэння. Нашае грамадства i напраўду распластавана, i вельмi строга распластавана, паводле парадку, якi на першы погляд нагадвае спадчынныя лiнii. Цяпер значна радзей назiраюцца пераходы з адной групы ў другую, чым у эпоху капiталiзму або нават у даiндустрыяльны перыяд. Памiж дзвюма галiнамi Партыi адбываецца пэўны абмен, але толькi тады, калi трэба выключыць з Унутранай Партыi слабых або абясшкодзiць занадта амбiтных сябраў Знешняй Партыi, узняўшы iх угору. Пролам практычна не даюць дасягнуць узроўню, якi б дазволiў iм уступiць у Партыю. Найбольш здольныя з iх, якiя маглi б сфармаваць асяродкi незадавальнення, проста высочваюцца Палiцыяй Думак i лiквiдуюцца. Але гэты стан рэчаў неабавязкова мусiць быць нязменны, ён не ўяўляе сабою прынцыповага пытання. Партыя не з'яўляецца класам у старым сэнсе слова. Яна не iмкнецца перадаць уладу сваiм дзецям толькi таму, што гэта яе Дзецi; i калi б не iснавала iншае магчымасцi ўтрымлiваць пры ўладзе найбольш здольных людзей, яна з лёгкасцю была б гатовая рэкрутаваць зусiм новае пакаленне з шэрагаў пралетарыяту. У крытычныя часы той факт, што Партыя не з'яўляецца спадчынным саслоўем, вельмi спрыяў нейтралiзаванню апазiцыi. Сацыялiст старога гарту, спрактыкаваны ў змаганнi супраць "класавых прывiлеяў", меркаваў, што тое, што не перадаецца ў спадчыну, не можа быць вечным. Ён не разумеў, што пераемнасць алiгархii неабавязкова павiнна быць фiзiчнаю, ён не задумваўся над тым, што спадчынныя арыстакратыi нiколi не жылi доўга, тым часам як арганiзацыi, даступныя ўсiм людзям, як, прыкладам, каталiцкая царква, iснавалi часам сотнi i нават тысячы гадоў. Сутнасць алiгархiчнага панавання не ў спадкаваннi ад бацькi сыну, а ў захаваннi пэўнага светапогляду i пэўнага ладу жыцця, навязанага мёртвымi жывым людзям. Кiраўнiчыя колы датуль застаюцца кiраўнiчымi коламi, пакуль яны могуць прызначаць сабе наступнiкаў. Партыi важна захаваць не сваю кроў, а самую сябе. Зусiм няважна, хто трымае ўладу, iстотна, каб iерархiчная структура заставалася заўсёды тая самая.
   Усе погляды, звычкi, густы, пачуццi i лад думак, уласцiвыя нашым часам, у сапраўднасцi прызначаюцца на тое, каб захаваць мiстычнасць Партыi i не даць зразумець сапраўдную сутнасць сучаснага грамадства. Практычнае паўстанне цi хоць бы падрыхтоўчыя захады да яго сёння немагчымыя. Пролаў няма чаго баяцца. Пакiнутыя самi сабе, яны i далей будуць з пакалення ў пакаленне, са стагоддзя ў стагоддзе працаваць, працягваць род i памiраць не толькi без нiякага памкнення паўстаць, але i не маючы нават магчымасцi зразумець, што свет мог бы быць iнакшы, чым ён ёсць цяпер. Яны сталi б небяспечнымi толькi тады, калi б тэхнiчны прагрэс запатрабаваў для iх вышэйшае адукацыi. Але як ваенная i эканамiчная канкурэнцыя не маюць болей нiякага значэння, дык узровень народнае адукацыi падае. Лiчыцца неiстотным ведаць, аб чым масы думаюць i аб чым не думаюць. Iм можна спакойна дазволiць iнтэлектуальную свабоду, бо iнтэлекту ў iх няма. Але найменшае адхiленне ў поглядах сябры Партыi, нават у самым дробным пытаннi, лiчыцца недапушчальным.
   Ад нараджэння да смерцi сябра Партыi жыве пад пiльным вокам Палiцыi Думак. Нават калi ён адзiн, ён нiколi не можа быць пэўны, што ён сапраўды адзiн. Дзе б ён нi быў, удзень цi ўначы, на працы цi на адпачынку, у ванне цi ў ложку, за iм могуць назiраць без папярэджання, так, што ён i не будзе пра гэта ведаць. Нiчога з таго, што ён робiць, не можа заставацца незаўважаным. З кiм ён сябруе, як бавiць час, як ставiцца да жонкi i дзяцей, якi ў яго твар, калi ён адзiн, што ён мармыча праз сон, нават яго характэрныя рухi - усё назiраецца з назольнай дакладнасцю. Не толькi кожная сапраўдная правiна, але любы, нават самы нязначны выбрык, любая змена звычкi, любае нервовае дзiвацтва, якое можа быць сiмптомам унутранае барацьбы, без нiякага сумнення заўважаюцца наглядчыкамi. У сябры Партыi няма нiякае свабоды выбару. З другога боку, ягоныя ўчынкi не рэгулююцца законамi цi нейкiм ясна сфармуляваным кодэксам паводзiн. У Акiянii законаў няма. Думкi i дзеяннi, якiя, калi будуць заўважаныя, вядуць да непазбежнае смерцi, фармальна не забароненыя, i вечныя чысткi, арышты, катаваннi, зняволеннi i выпарэннi прызначаюцца не ў якасцi кары за нейкiя сапраўды ўчыненыя злачынствы. Яны ўжываюцца, каб знiшчыць людзей, якiя маглi б учынiць злачынствы калi-небудзь у будучынi. Ад сябры Партыi патрабуюць не толькi правiльных поглядаў, але i правiльных iнстынктаў. Шматлiкiя перакананнi i погляды, што патрабуюцца ад яго, нiдзе дакладна не вызначаныя i не маглi б быць дакладна вызначаныя без таго, каб не выкрылiся ўнутраныя супярэчнасцi Ангсоцу. Калi сябра Партыi ад натуры добранадзейны (на навамоўi - дабрадум), ён у любых абставiнах не задумваючыся вызначыць, якое меркаванне правiльнае або якое пачуццё пажадана выявiць на твары. Аднак у любым выпадку праведзенае ў дзяцiнстве стараннае разумовае вышкаленне, якое грунтуецца на трох паняццях, называных на навамоўi стопзлачын, чорнабел i двухдумства, уплывае на яго так, што ён не хоча i не можа разважаць глыбока аб чым там нi было б.
   Мяркуецца, што сябра партыi не можа мець нiякiх прыватных пачуццяў i што яго энтузiязм нiколi не згасае. Ён павiнен жыць у няспынным шале нянавiсцi да знешнiх ворагаў i ўнутраных здраднiкаў, захапляцца перамогамi, пакорлiва схiляцца перад сiлаю i мудрасцю Партыi. Пачуццё незадаволенасцi, што ўзнiкае ад убогага, абмежаванага жыцця, свядома накiроўваецца вонкi i рассейваецца з дапамогаю мерапрыемстваў накшталт Двуххвiлiнкi Нянавiсцi. Думкi, якiя маглi б прывесцi да сфармавання скептычных або бунтаўнiчых поглядаў, забiваюцца загадзя шляхам унутранае дысцыплiны, прышчэпленай з малых гадоў. Першая, найпрасцейшая ступень дысцыплiны, якой можна навучыць нават малых дзяцей, завецца на навамоўi стопзлачын. Стопзлачын - гэта здольнасць рэзка, нiбы iнстынктыўна, спынiцца на парозе небяспечнае думкi. Ён уключае ў сябе ўменне не адчуваць аналогiй, не заўважаць лагiчных памылак, не разумець нават найпрасцейшых аргументаў, калi яны пярэчаць Ангсоцу. Сюды ўваходзiць таксама здольнасць адчуваць нуду або агiду да любога ладу мыслення, якi можа звесцi на аблудны кiрунак. Карацей кажучы, стопзлачын азначае ахоўную дурасць. Але адной дурасцi мала. Наадварот, добранадзейнасць, у пэўным сэнсе, патрабуе ад усiх гэткага ж поўнага кантролю над сваiмi думкамi, як у акрабата над целам. Акiянiйскае грамадства трымаецца ўрэшце на веры, што Вялiкi Брат усемагутны, а Партыя - бясхiбная. Але з той прычыны, што ў сапраўднасцi Вялiкi Брат не ўсемагутны, а Партыя не бясхiбная, iснуе неабходнасць настойлiвай, штохвiлiннай гнуткасцi ў падаваннi фактаў. Ключавым паняццем тут з'яўляецца чорнабел. Гэтае слова, як i шмат iншых навамоўных слоў, мае два ўзаемна супярэчныя значэннi. Ужытае ў дачыненнi да ворага, яно азначае звычку бессаромна сцвярджаць насуперак вiдавочным фактам, што чорнае - гэта белае. Ужытае ў дачыненнi да сябры Партыi, яно азначае сумленную гатовасць назваць чорнае белым, калi гэтага запатрабуе партыйная дысцыплiна. Але яно азначае таксама здольнасць верыць, што чорнае - гэта белае, i нават ведаць, што чорнае - гэта белае, i забыцца, што некалi было iнакш. Гэта патрабуе няспыннага зменьвання мiнуўшчыны, магчымага дзякуючы сiстэме мыслення, якая ахапляе ўсе iншыя i называецца ў навамоўi двухдумствам.
   Зменьванне мiнуўшчыны неабходнае з дзвюх прычын, адна з якiх з'яўляецца другараднаю i, так бы мовiць, прэвентыўнаю. Гэтая прычына палягае ў тым, что сябра Партыi, гэтак жа, як i пралетарый, церпiць цяперашнiя жыццёвыя ўмовы часткова таму, што яму няма з чым iх параўнаць. Ён мусiць быць адрэзаны ад мiнуўшчыны гэтак жа, як ён адрэзаны ад замежных краiн, бо неабходна, каб ён верыў, што жыве лепш, чым яго продкi, i каб ён думаў, што сярэднi ўзровень матэрыяльных дабротаў няспынна павышаецца. Аднак значна важнейшаю прычынай для зменьвання мiнуўшчыны ёсць неабходнасць забяспечыць бясхiбнасць Партыi. Усе прамовы, лiчбы, справаздачы мусяць прыводзiцца ў адпаведнасць з надзённымi партыйнымi патрабаваннямi не толькi на тое, каб давесцi дакладнасць усiх прадказанняў Партыi ва ўсiх выпадках. Справа ў тым, што Партыя не можа дапусцiць змены ў дактрыне або ў палiтычнай лiнii. Перамянiць сваё рашэнне цi нават сваю палiтыку значыла б прызнацца ў сваёй слабасцi. Калi, напрыклад, Эўразiя цi Ўсходазiя (няважна, каторая з iх) на сённяшнi дзень з'яўляецца ворагам, трэба, каб гэтая краiна была ворагам i ва ўсе ранейшыя часы, i калi факты сведчаць пра iншае, дык гэтыя факты трэба падправiць. Такiм чынам, гiсторыя няспынна перапiсваецца. Гэтае штодзённае фальшаванне мiнуўшчыны, выконванае Мiнiстэрствам Праўды, гэтак жа неабходнае для моцы рэжыму, як i рэпрэсiўна-шпiёнская дзейнасць Мiнiстэрства Любовi.
   Зменлiвасць мiнуўшчыны - асноўны прынцып Ангсоцу. Мiнулыя падзеi, як лiчыцца, не iснуюць аб'ектыўна, а захоўваюцца толькi ў пiсьмовых дакументах i ў чалавечай памяцi. Мiнуўшчына выглядае так, як падаюць яе дакументы i ўспамiны. Калi ж Партыя поўнасцю кантралюе ўсе дакументы, а таксама думкi сваiх сябраў, дык з гэтага вынiкае, што мiнуўшчына выглядае так, як хоча Партыя. З гэтага таксама вынiкае, што хоць мiнуўшчына i зменлiвая, яна нiколi не была змененая ў нейкiм канкрэтным выпадку. Бо калi яна пераствораная ў форме, патрабаванай у дадзены момант, дык гэтая новая версiя i ёсць мiнуўшчына, i нiякае iншае мiнуўшчыны няма i не магло быць. Гэта застаецца слушным нават тады, калi, як гэта часта здараецца, тую самую падзею неабходна змянiць да непазнавальнасцi некалькi разоў на працягу аднаго года. Ва ўсе часы Партыя валодае абсалютнаю iсцiнай, а абсалютнае, зразумела, нiколi не можа быць iнакшае, чым цяпер. Мы яшчэ ўбачым, што кантроль над мiнуўшчынай залежыць перш за ўсё ад працы над памяццю. Пераканацца, што ўсе пiсьмовыя запiсы адпавядаюць палiтычным устаноўкам бягучага моманту, зусiм няцяжка, гэта чыста механiчны акт. Але неабходна таксама памятаць, што мiнулыя падзеi адбывалiся менавiта так, як сцвярджаецца цяпер. Калi ж пры гэтым даводзiцца падпраўляць сваю памяць або фальшаваць пiсьмовыя запiсы, дык неабходна адразу ж пра гэта забыцца, як толькi справа зроблена. Гэтаму можна навучыцца, як i кожнаму iншаму разумоваму прыёму. I гэтаму навучаецца большасць сябраў Партыi, усе, каго можна лiчыць разумным i добранадзейным. На старамоўi гэта звалася зусiм шчыра: "Кантроль рэчаiснасцi".
   На навамоўi гэта завецца двухдумства, хоць паняцце двухдумства значна шырэйшае.
   Двухдумства азначае здольнасць трымаць у свядомасцi два супярэчныя меркаваннi адначасова i пагаджацца з абодвума. Партыйны iнтэлектуал ведае, у якiм кiрунку трэба трансфармаваць сваю памяць; такiм чынам, ён ведае, што манiпулюе рэчаiснасцю; але, ужываючы двухдумства, ён пераконвае сябе, што рэчаiснасць застаецца непарушаная. Гэты працэс мусiць быць свядомы, бо iнакш ён не будзе выкананы з дастатковай дакладнасцю, але ён мусiць быць таксама i несвядомы, бо iнакш ён выклiкае пачуццё несапраўднасцi, а значыць, i вiны. Двухдумства спачывае ў самiм сэрцы Ангсоцу, бо асноўны метад Партыi палягае ў тым, каб свядома чынiць махлярства, захоўваючы пры гэтым цвёрдасць намераў, заснаваных на поўнай шчырасцi. Наўмысна казаць хлусню, шчыра верачы ў яе, забыцца на факты, што сталiся неадпаведнымi бягучаму моманту, а калi зноў будзе неабходна, вярнуць iх з забыцця якраз настолькi, наколькi трэба, адмаўляць iснаванне аб'ектыўнае рэчаiснасцi, але ўвесь час лiчыцца з гэтай адмоўленай рэчаiснасцю - усё гэта абсалютна неабходна. Нават ужываючы слова "двухдумства", трэба праявiць двухдумства, бо той, хто ўжывае гэтае слова, разумее, што тым самым фальшуе рэчаiснасць, i каб сцерцi са свядомасцi гэтае разуменне, неабходны новы акт двухдумства - i так да бясконцасцi, прычым мана заўсёды будзе на адзiн крок апераджаць праўду. Партыя здолела - i, як усе мы ведаем, яшчэ тысячы гадоў будзе здольная - спыняць хаду гiсторыi.
   Усе былыя алiгархii страцiлi ўладу або праз тое, што яны закасцянелi, або праз тое, што змякчэлi i адрузлi. Яны або сталiся напышлiвымi i фанабэрнымi, няздольнымi прыстасавацца да зменлiвых абставiн, i былi зрынутыя; або, стаўшы лiберальнымi i баязлiвымi, саступалi там, дзе мусiлi ўжыць сiлу, i таксама былi зрынутыя. Гэта значыць яны загiнулi або праз свядомасць, або праз несвядомасць. Дасягненнем Партыi было тое, што яна выпрацавала сiстэму думак, у якой абедзве ўмовы могуць iснаваць адначасова. I толькi на гэтай iнтэлектуальнай падставе панаванне Партыi магло ўсталявацца навечна. Той, хто пануе i хоча працягнуць сваё панаванне, мусiць умець дэфармаваць пачуццё рэчаiснасцi. Бо сакрэт панавання палягае ў тым, каб спалучаць веру ў сваю бясхiбнасць з уменнем вучыцца на сваiх памылках.
   Наўрад цi трэба казаць, што найбольш спрактыкаваныя ў двухдумстве тыя, хто вынайшаў двухдумства i ведае, што гэта - шырокая сiстэма разумовага махлярства. У нашым грамадстве тыя, хто найлепш ведае, што адбываецца навокал, якраз найменш за ўсiх здольныя ўспрымаць свет, якiм ён ёсць. Увогуле: чым болей разумення, тым болей аблуды, чым чалавек больш iнтэлiгентны, тым менш у яго здаровага розуму. Яскравы прыклад гэтаму - факт, што ваенная iстэрыя павышаецца разам з падняццем угору па сацыяльнай лесвiцы. Найбольш наблiжаецца да разумнага ўспрымання вайны жыхарства спрэчных тэрыторый. Для гэтых людзей вайна - гэта проста бясконцае бедства, што пракочваецца па iх зямлi, як прылiў i адлiў. Якi з бакоў перамагае - iм абсалютна ўсё адно. Яны ведаюць, што змена ўладара значыць толькi, што яны будуць рабiць тую самую працу, што i раней, на новых гаспадароў, якiя будуць ставiцца да iх гэтаксама, як i старыя. Трошкi меней заняволеныя рабочыя, якiх мы называем "проламi", усведамляюць сутнасць вайны толькi часткова. Калi неабходна, у iх можна распалiць шал страху i нянавiсцi, але калi iх не чапаць, яны могуць надоўга забыцца, што iдзе вайна. Сапраўдны ж ваенны запал можна сустрэць у шэрагах Партыi, i асаблiва Ўнутранай Партыi. Найбольш непахiсна ў заваёву свету вераць тыя, хто ведае, што гэта немагчыма. Гэтае адмысловае злучэнне процiлегласцяў - ведаў з невуцтвам, цынiзму з фанатызмам - адна з галоўных характэрных рысаў акiянiйскага грамадства. Афiцыйная iдэалогiя перапоўнена супярэчнасцямi, хоць у гэтым няма нiякае практычнае патрэбы. Так, Партыя адкiдае i зневажае ўсе тыя прынцыпы, на якiх першапачаткова грунтаваўся сацыялiстычны рух, сцвярджаючы, што робiць гэта ў iмя сацыялiзму. Яна заклiкае да нечуванай у былыя стагоддзi пагарды да рабочага класа, а тым часам апранае сваiх сябраў ва ўнiформу, што калiсьцi насiлi рабочыя, i якраз таму выбраную. Яна сiстэматычна разбурае сямейныя сувязi, але называе свайго лiдэра iмем, якое непасрэдна звязана з пачуццём сяменнае лучнасцi. Нават назвы чатырох Мiнiстэрстваў, якiя намi кiруюць, выдаюць бессаромнае i адкрытае перакручванне фактаў. Мiнiстэрства Мiру займаецца вайною, Мiнiстэрства Праўды - хлуснёй, Мiнiстэрства Любовi катаваннямi, а Мiнiстэрства Дастатку морыць людзей голадам. Супярэчнасцi гэтыя невыпадковыя, яны выклiканы не звычайнай крывадушнасцю - гэта свядомае ўжыванне двухдумства. Бо толькi прымiрыўшы супярэчнасцi, можна захаваць уладу навечна. Нiяк iначай стары лад гiсторыi не можа быць разбiты. Калi неабходна пазбегнуць роўнасцi ўсiх людзей - калi Вышэйшыя, як мы iх назвалi, збiраюцца захаваць свае пазiцыi навечна, - дык тады пераважным ладам мыслення мусiць стацца кантраляванае вар'яцтва.
   Але застаецца адно пытанне, якое мы дагэтуль амаль не закраналi: чаму неабходна пазбегнуць роўнасцi ўсiх людзей? Дапусцiм, што сам механiзм дзеяння грамадства быў дакладна апiсаны. Дык чым жа выклiкана гэтая гiганцкая, дасканала спланаваная спроба спынiць плынь гiсторыi ў пэўны момант?
   Тут мы падыходзiм да цэнтральнага сакрэту. Як мы ўжо бачылi, таемнасць Партыi, i перадусiм Унутранай Партыi, грунтуецца на двухдумстве. Але яшчэ глыбей ляжыць першапачатковая прычына, нiколi не стаўлены пад сумненне iнстынкт, якi прывёў спачатку да захопу ўлады, а пасля спарадзiў двухдумства, Палiцыю Думак, перманентную вайну i ўсе iншыя неабходныя прыналежнасцi. На самай справе прычына гэтая палягае ў...
   Ўiнстан заўважыў, што ў пакоi зрабiлася цiха - гэтак, як заўважаеш нейкi новы гук. Яму здалося, што ўжо нейкi час Джулiя маўчыць. Яна ляжала на баку, раздзетая вышэй пояса, паклаўшы шчаку на далонь, цёмная пасмачка валасоў упала ёй на вочы. Яе грудзi павольна i мерна падымалiся i апускалiся.
   - Джулiя.
   Маўчанне.
   - Джулiя, ты спiш?
   Маўчанне. Яна спала. Ён загарнуў кнiгу, асцярожна паклаў яе на падлогу, лёг сам i накрыў сябе i Джулiю коўдрай.
   Ён усё яшчэ не ведаў галоўнага сакрэту. Ён разумеў як, але не разумеў чаму. I ў раздзеле I, i ў раздзеле III ён не прачытаў нiчога, чаго б ён ужо не ведаў, ён проста ўпарадкаваў свае веды. Але прачытаўшы, ён яшчэ болей упэўнiўся, што не быў вар'ятам. Тое, што ты ў меншасцi, нават калi меншасць гэтая складаецца толькi з аднаго чалавека, яшчэ не значыць, што ты вар'ят. Iснуе праўда i няпраўда, i калi ты трымаешся праўды, нават насуперак усяму свету, значыць, ты не вар'ят. Косы прамень вячэрняга сонца зазiрнуў у пакой i ўпаў на падушку. Ўiнстан заплюшчыў вочы. Сонца ў яго на твары i дотык гладкага цела дзяўчыны напоўнiлi яго здаровым i супакойлiвым пачуццём надзейнасцi. Ён быў у бяспецы, усё было добра. Ён прашаптаў: "Здаровы розум не паддаецца вымярэнню", адчуваючы, што ў гэтай заўвазе хаваецца глыбокая мудрасць, i спакойна заснуў.
   10
   Калi ён прачнуўся, яму здалося, што спаў ён вельмi доўга, але, зiрнуўшы на старамодны гадзiннiк, ён убачыў, што было яшчэ толькi дваццаць трыццаць. Ён яшчэ трошкi падрамаў, пакуль з двара не пачуўся знаёмы грудны голас:
   То была безнадзейная мара,
   Што сплыла, як вясною вада.
   Ды ад позiркаў тых i ад слоў дарагiх
   Назаўжды ў маiм сэрцы нуда.
   Гэтая бязглуздая песня, вiдаць, усё яшчэ была папулярная. Яна гучала адусюль i перажыла нават "Песню Нянавiсцi". Спевы абудзiлi Джулiю, яна з асалодай пацягнулася i ўстала з ложка.
   - Я хачу есцi, - сказала яна. - Давай зварым яшчэ кавы. Халера! Керагаз патух, i вада астыла, - яна падняла керагаз i патрэсла. - Газа скончылася.
   - Я думаю, можна пазычыць у старога Чэрынгтана.
   - Дзiўна, але мне здавалася, што ён быў поўны. Я адзенуся, - дадала яна. Здаецца, пахаладнела.
   Ўiнстан таксама ўстаў i адзеўся. Нястомны голас працягваў:
   Кажуць, з часам загояцца раны
   I не ўспомнiш пра боль, пра ману.
   Але слёзы i смех тых далёкiх уцех
   Закрануць майго сэрца струну.
   Зашпiлiўшы папругу свайго камбiнезона, ён прайшоў праз пакой да акна. Сонца ўжо схавалася за дамамi i болей не асвятляла двор. Брук быў мокры, нiбы яго толькi што памылi, i яму здалося, што неба таксама толькi што памылi, такi свежы i бледны быў блакiт памiж комiнамi. Жанчына нястомна хадзiла сюды-туды, займаючы рот зашчэпкамi i вызваляючы яго, спяваючы i замаўкаючы, чапляючы i чапляючы на вяроўку пялюшкi, адну за адной. Ён падумаў: цi яна зарабляе праннем на жыццё, цi проста рабыня дваццацi або трыццацi ўнукаў. Джулiя падышла i стала побач. Яны стаялi разам i з нейкiм захапленнем пазiралi на мажную постаць унiзе. Ён глядзеў на жанчыну, што стаяла ў сваёй звычнай позе, падняўшы тоўстыя рукi да вяроўкi i выставiўшы магутны кабылiн азадак, i ўпершыню яму прыйшла ў галаву думка, што яна прыгожая. Дагэтуль ён нiколi не задумваўся над тым, што цела пяцiдзесяцiгадовай жанчыны, распертае да пачварных памераў шматлiкiмi цяжарнасцямi, зацвярдзелае i агрублае, зморшчанае, як пераспелая рэпа, можа быць прыгожае. Але гэтак было, дый урэшце чаму так не магло быць? Магутнае, бясформеннае, як глыба гранiту, цела, грубая чырвоная скура былi ў параўнаннi з дзявочым целам, як плод шыпшыны ў параўнаннi з кветкаю. Чаму ж плод мусiць цанiцца нiжэй за кветку?
   - Яна прыгожая, - прашаптаў ён.
   - У клубах не менш за метр, - сказала Джулiя.
   - У яе свая прыгажосць, - адказаў Ўiнстан.
   Ён стаяў, абдымаючы Джулiю за яе гнуткую талiю, i адчуваў яе нагу ад клуба да калена. З iх целаў нiколi не народзiцца дзiця. Гэта было адзiнае, чаго яны нiколi не змаглi б зрабiць. Толькi праз словы з аднаго розуму ў другi маглi яны перадаць свой сакрэт. У жанчыны з двара не было розуму, у яе былi толькi дужыя рукi, цёплае сэрца i плоднае ўлонне. Ён падумаў, колькi ж дзяцей яна магла нарадзiць за сваё жыццё. Магчыма, пятнаццаць. Некалi яна перажыла кароткую пару цвiцення, мо якi год красавала, як шыпшына, а пасля раптоўна разбухла, як угноены плод, счырванела, агрубла, i пасля пачалося бясконцае мыццё, прасаванне, прыборка, шыццё, гатаванне, падмятанне, выцiранне, цыраванне, мыццё, прасаванне, спачатку на дзяцей, пасля на ўнукаў - i гэтак трыццаць гадоў без прыстанку. I пасля ўсяго гэтага яна яшчэ i спявала. Таемная павага, якую ён адчуваў да яе, нейкiм чынам мяшалася з выглядам бледнага бясхмарнага неба, што неабсяжна распасцiралася за комiнамi блiжнiх дамоў. Было дзiўна ўявiць сабе, што неба было аднолькавае для ўсiх - i тут, i ў Эўразii, i ва Ўсходазii. I людзi пад гэтым небам былi таксама вельмi падобныя - паўсюль, ва ўсiм свеце, сотнi тысяч мiльёнаў людзей былi зусiм такiя самыя, яны не ведалi нiчога адны пра адных, падзеленыя мурамi нянавiсцi i хлуснi, i ўсё ж зусiм такiя самыя - людзi, якiя нiколi не вучылiся думаць, якiя назапашвалi ў сэрцах, жыватах i мышцах сiлу, якая аднойчы пераверне свет. Калi i ёсць надзея, дык сярод пролаў! Не дачытаўшы да канца кнiгу, ён ужо ведаў, што гэткае будзе апошняе слова Гольдштэйна. Будучыня належала пролам. Але цi мог ён быць пэўны, што, калi надыдзе iх час, свет, што яны пабудуюць, не будзе яму, Ўiнстану Смiту, гэткi ж чужы, як i свет Партыi? Мог, бо гэта быў бы, прынамсi, свет здаровага розуму. Раней цi пазней гэта мусiць адбыцца, сiла саступiць месца свядомасцi. Пролы бессмяротныя, у гэтым можна было не сумнявацца, пабачыўшы гэтую самавiтую постаць у двары. Урэшце яны абудзяцца. А пакуль гэтак станецца, хоць, можа, давялося б чакаць тысячу гадоў, яны будуць жыць насуперак усiм нягодам, як птушкi, перадаючы ад цела да цела сваю жывучасць, якой не стае Партыi i якую Партыя не можа знiшчыць.
   - Памятаеш, - сказаў ён, - як дрозд спяваў нам у той першы дзень, на ўзлеску?
   - Ён спяваў не нам, - адказала Джулiя. - Ён спяваў сабе на ўцеху. Ды нават не. Ён проста спяваў.
   Птушкi спявалi, пролы спявалi, толькi Партыя не спявала. Ва ўсiм свеце, у Лондане i Ню-Ёрку, у Афрыцы i Бразiлii, i ў таямнiчых забароненых краях за мяжою, на вулiцах Парыжа i Берлiна, у вёсках бясконцых раўнiн Расеi, на базарах Кiтая i Японii - паўсюль стаяла тая самая магутная непераможная постаць, знявечаная працай i нараджэннем дзяцей, прыгнечаная горам ад народзiнаў да смерцi, i спявала. З гэтага волатавага ўлоння аднойчы выйдзе род свядомых стварэнняў. Вы - мёртвыя, i будучыня належыць iм. Але вы маглi мець сваю долю ў той будучынi, калi б захавалi розум, як яны захавалi цела, i перадалi б нашчадкам сакрэтнае вучэнне аб тым, што двойчы два - чатыры.
   - Мы мёртвыя, - сказаў ён.
   - Мы мёртвыя, - пакорлiва згадзiлася Джулiя.
   - Вы мёртвыя, - прамовiў сталёвы голас.
   Яны адскочылi ў бакi. У Ўiнстана пахаладзела ў жываце. Ён бачыў бель вачэй Джулii вакол зрэнак. Твар у яе зрабiўся белы, як малако. Плямкi румяны ўсё яшчэ рэзка выдзялялiся на шчоках, нiбы адстаўшы ад скуры.
   - Вы мёртвыя, - паўтарыў сталёвы голас.
   - Ён быў за карцiнай, - прашаптала Джулiя.
   - Ён быў за карцiнай, - сказаў голас. - Заставайцеся на сваiх месцах. Нiводнага руху без загаду.
   Пачалося, нарэшце пачалося! Яны не маглi зрабiць нiчога i толькi стаялi i ўзiралiся адно аднаму ў вочы. Уцячы, выбрацца з дому, пакуль не позна, - такая iдэя нават не прыйшла iм у галаву. Нельга было i падумаць пра тое, каб не паслухацца сталёвага голасу са сцяны. Штосьцi пстрыкнула, нiбы адсунулася засаўка, пачуўся звон бiтага шкла. Карцiна ўпала, адкрыўшы схаваны за ёй тэлегляд.
   - Цяпер яны могуць нас бачыць, - сказала Джулiя.
   - Цяпер мы можам вас бачыць, - сказаў голас. - Выйдзiце на сярэдзiну пакоя. Станьце спiнай адно да аднаго. Рукi за галаву. Не дакранайцеся адно да аднаго.
   Яны не дакраналiся, але яму здавалася, што ён адчуваў, як дрыжыць цела Джулii. А можа, дрыжала ягонае цела. Ён яшчэ мог сцiснуць зубы, каб яны не ляскалi, але каленямi ён валодаць ужо не мог. Пачуўся тупат ботаў знiзу, знутры i звонку дома. Здавалася, што ў двары поўна людзей. Нешта цяжкае валаклi па бруку. Жанчына раптоўна абарвала сваю песню. Тады пачуўся доўгi гулкi грукат, быццам балею кiнулi праз увесь двор, а пасля гамана незадаволеных галасоў, якая скончылася крыкам ад болю.