Страница:
Пачуўся яе хрыплы голас:
- Пустыню, кажаце, праехалi?
Том паказаў рукой на далiну:
- Глянь!
Яна павярнула галаву ў той бок, i рот яе крыху раскрыўся. Пальцы пацягнулiся да горла, ухапiлi складку скуры i слаба сцiснулi яе.
- Дзякуй богу, - сказала мацi. - Прыехала наша сям'я. - Каленi ў яе падагнулiся, i яна апусцiлася на падножку.
- Ты захварэла, ма?
- Не, стамiлася.
- Ты ноччу не спала?
- Не.
- Бабцы было дрэнна?
Мацi паглядзела на свае рукi, якiя ляжалi ў яе на каленях, як стомленыя палюбоўнiкi.
- Я хацела пачакаць, не гаварыць адразу. Каб не сапсаваць вам... Хацела як лепш.
Бацька сказаў:
- Значыць, бабцы зусiм дрэнна.
Мацi ўзняла вочы i доўгiм поглядам абвяла далiну.
- Бабка памерла.
Усе моўчкi пазiралi на яе, i бацька нарэшце запытаўся:
- Калi?
- Яшчэ да таго, як iнспектары нас спынiлi.
- Таму ты i не дала iм паклажу праверыць.
- Баялася, не паспеем пустыню пераехаць, - адказала мацi. - Я сказала бабцы, што зрабiць нiчога нельга. Сям'i трэба праехаць праз пустыню. Я сказала ёй, усё ёй сказала, калi яна была ўжо пры смерцi. Нам нельга спыняцца сярод пустынi. У нас малыя дзецi... i Разашарна чакае дзiцяцi. Я ёй усё сказала. Яна падняла рукi i на момант закрыла iмi твар. - Пахаваем яе ў прыгожым, зялёным месцы, - цiха прамовiла мацi. - Навокал будуць дрэвы, i месца будзе прыгожае. Няхай хоць прах яе спачывае ў Калiфорнii.
Усе спалохана пазiралi на мацi, дзiвячыся сiле яе духу.
Том сказаў:
- Госпадзi божа! Ты ўсю ноч ляжала з ёю побач!
- Трэба было пераехаць пустыню, - прагаварыла мацi жаласна.
Том ступiў да яе - хацеў пакласцi ёй руку на плячо.
- Не чапай мяне, Том, - сказала яна. - Я саўладаю з сабой, толькi не чапай. А то не стрываю.
Бацька сказаў:
- Час ехаць. Будзем спускацца.
Мацi глянула на яго:
- Мне можа... можна мне сесцi ў кабiну? Я там, ззаду, больш не магу. Я знясiлела. Страшэнна знясiлела.
Яны зноў узабралiся на грузавiк, адводзячы вочы ад нерухомай доўгай постацi, старанна захiнутай з усiх бакоў, нават з галавой, у коўдру. Усе забралiся на свае месцы, стараючыся не глядзець у той бок - на грудком выпнутую коўдру - там яе нос, на востры клiн пад коўдрай - там яе падбародак. Старалiся не глядзець туды - i не маглi. Руцi i Ўiнфiлд прымасцiлiся ў пярэднiм куце кузава - як мага далей ад нябожчыцы, але не адводзiлi вачэй ад старанна загорнутага цела.
Руцi прашаптала:
- Гэта бабка. Яна цяпер мёртвая.
Уiнфiлд сумна пакiваў галавой:
- Яна больш не дыхае. Яна зусiм мёртвая.
А Ружа Сарона цiха сказала Конi:
- Яна памерла, якраз як мы...
- Хто ж ведаў? - суцiшыў ён яе.
Эл палез наверх, уступiўшы мацi месца ў кабiне. Ён крыху казырыўся, каб прыглушыць сум. Бухнуўся на паклажу побач з Кейсi i дзядзькам Джонам.
- Ну што ж, - сказаў ён, - яна была старая. Свой век пражыла. Смерцi нiкому не мiнуць. - Кейсi i дзядзька Джон глянулi на Эла пустымi вачамi, нiбы Эл быў не чалавекам, а гаворачым дрэвам. - Што, няпраўда? - не здаваўся Эл. Але вочы адвярнулiся ад яго, i ён насупiўся i прыгнечана змоўк.
Кейсi са здзiўленнем сказаў:
- Усю ноч, адна... - I дадаў: - Такое вялiкае сэрца ў гэтай жанчыны, Джон, столькi любовi... што мяне страх бярэ. I страх, i пачуццё сваёй нiкчэмнасцi.
Дзядзька Джон запытаўся:
- А гэта не грэх? Няма ў гэтым крышачку граху, па-твойму?
Кейсi недаўменна глянуў на яго:
- Грэх? Не, нiякага грэху тут няма.
- А я што нi раблю, дык хоць крышачку саграшу, - сказаў Джон i глянуў на захутанае ў коўдру цела.
Том, мацi i бацька селi ў кабiну. Том адпусцiў тармазы i завёў матор. Цяжка нагружаная машына, пафыркваючы, пастрэльваючы выхлапамi i трасучыся ўсiм кузавам, пайшла па схiле гары ўнiз. Сонца было ў iх ззаду, а спераду залацiстая, зялёная далiна. Мацi кiвала з боку ў бок галавой:
- Якая прыгажосць. Шкада, што яны не ўбачылi!
- I мне шкада, - сказаў бацька.
Том мякка паляпаў па штурвале далонню.
- Яны былi ўжо вельмi старыя, - сказаў ён. - Нiчога б тут не ўбачылi. Дзед пачаў бы прыгадваць сваю маладосць, iндзейцаў i прэрыi. А бабка ўспомнiла б свой першы дамок. Яны былi ўжо вельмi старыя. Вось хто сапраўды ўсё ўбачыць, дык гэта Руцi з Уiнфiлдам.
Бацька сказаў:
- Бач, як наш Томi гаварыць пачаў - як зусiм дарослы, быццам прапаведнiк казань на карысць бедных кажа.
А мацi сумна ўсмiхнулася:
- Так. Наш Томi дарослы стаў, вырас... так вырас, што да яго i не дацягнешся.
Яны спускалiся па схiле, крута паварочваючы, пятляючы, i то гублялi з поля зроку далiну, то зноў знаходзiлi яе вачамi. Да iх падымаўся гарачы подых далiны з густым пахам зелянiны, смалiстым водарам шалфею i грындэлiй. Уздоўж шашы стракаталi цвыркуны. Праз дарогу паўзла грымучая змяя. Том наехаў на яе, раздушыў пасярэдзiне коламi i пакiнуў курчыцца на шашы.
Ён сказаў:
- Думаю, трэба знайсцi следчага, ён недзе там ёсць. Пахаваць яе трэба прыстойна. Колькi ў нас грошай засталося, та?
- Даляраў сорак, - адказаў бацька.
Том зарагатаў:
- Госпадзi, давядзецца пачынаць з пустымi рукамi! Нi з чым прыехалi, прагiгiкаў ён, i твар яго раптам зрабiўся суровы. Ён нацягнуў брыль кепкi на самыя вочы. А грузавiк кацiўся з гары да шырокай далiны.
РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
Раней Калiфорнiя належала Мексiцы, а землi яе - мексiканцам; потым у краiну хлынула арда абадраных, разгарачаных, нецярплiвых амерыканцаў. I так моцна адольвала iх цяга да зямлi, што яны завалодалi ёю - прысвоiлi зямлю Сатэра, зямлю Герэра, захапiлi вялiкiя маёнткi, пашкуматалi iх, сварылiся памiж сабою, рыкалi адзiн на аднаго i бiлiся за свой кавалак - гэтыя ашалелыя, згаладалыя людзi, i пiльнавалi захопленыя ўчасткi са стрэльбай у руках. Яны пабудавалi там дамы, свiрны i адрыны, узаралi зямлю i засеялi. I так у iх паявiлася нерухомая маёмасць, а нерухомая маёмасць - гэта ўжо ўласнасць.
Мексiканцы былi народ слабы i сыты. Яны не аказалi супрацiўлення, бо не было на свеце нiчога такога, да чаго б у iх была такая неўтаймаваная прага, як у амерыканцаў да зямлi.
I з цягам часу скватэры перасталi ўжо лiчыцца захопнiкамi i сталi паўнаўладнымi гаспадарамi; дзецi iх выраслi i парадзiлi сваiх дзяцей на гэтай зямлi. I яны прагналi свой голад, люты голад, якi смактаў i грыз iм нутро, i наталiць яго маглi толькi гэты край, вада, зямля i жыватворнае сонца над ёю, зялёныя ўсходы i набрынялае сокам карэнне. Яны валодалi ўсiм гэтым так непадзельна, што перасталi бачыць што-небудзь вакол сябе. Iх ужо не даймала туга па акры ўрадлiвай зямлi i па блiскучым нарогу плуга, па насеннi i па ветраку, што памахваў крыламi ў паветры. Яны ўжо не падымалiся да святла, каб паслухаць першае цырыканне яшчэ сонных птушак, адчуць ранiшнi ветрык каля дома, пакуль чакалi, як выблiсне сонца i можна будзе iсцi на дарагое iх сэрцу поле. Усё гэта адышло ў мiнулае, i ўраджай падлiчваўся цяпер на даляры, зямля ацэньвалася як асноўны капiтал плюс працэнты, ураджаi куплялiся i прадавалiся яшчэ да сяўбы. I цяпер неўрадлiвы год, засуха цi паводка ўжо не прыводзiлi да замiрання плынi жыцця, а ўсяго толькi да грашовых страт. I праз грошы змiзарнела iх любоў да зямлi, а неўтаймаваную энергiю кропля за кропляй высмакталi працэнты, i фермеры гэтыя сталi ўжо не фермерамi, а дробнымi крамнiкамi - гандлярамi сваiм ураджаем, дробнымi прамыслоўцамi, што прадаюць, перш чым вырабляюць. А потым фермерам, якiя аказалiся няўдачлiвымi крамнiкамi, прыйшлося развiтацца са сваёй зямлёй i ўступiць яе ўмелым крамнiкам. Якiм бы разумным нi быў чалавек, якой бы любоўю нi любiў ён зямлю i тое, што на ёй расце, ён не мог выжыць, калi не быў яшчэ i добрым гандляром. I з цягам часу iх гаспадаркамi завалодалi дзялкi i плошча зямельных участкаў усё большала, а колькасць iх меншала.
Цяпер земляробства стала прамысловасцю, i ўласнiкi пайшлi па шляху Старажытнага Рыма, хоць самi таго i не ведалi. Яны прывозiлi рабоў, хоць i не называлi iх рабамi: кiтайцаў, японцаў, мексiканцаў, фiлiпiнцаў. Людзi гэтыя могуць працаваць на адным рысе, бабах, казалi такiя дзялкi. Iм надта нiчога не трэба. I плацiць iм добра не трэба - яны ведаць не будуць, на што грошы трацiць. Вы гляньце, як яны жывуць. Гляньце, што яны ядуць. А пераборлiвымi зробяцца - гнаць iх у шыю.
Зямельныя ўчасткi буйнелi, а шэрагi ўласнiкаў радзелi. Дробных фермераў зрабiлася да мiзэрнага мала. Пабоi, страх i голад давялi прывезеных нявольнiкаў да таго, што некаторыя пачалi ўцякаць на радзiму, iншыя пачалi агрызацца, i iх перастралялi або выгналi з краiны. А зямельныя ўладаннi ўсё шырэлi, гаспадароў стала яшчэ менш.
I ўраджаi пачалi збiраць ужо iншыя. Гаi фруктовых дрэў занялi месца збожжавых палёў, i ў нiзiнах цяпер расла гароднiна на патрэбу ўсяму свету салата, каляровая капуста, артышокi i бульба - культуры, збiраць якiя даводзiцца сагнуўшыся. З касой, за плугам, з вiламi чалавек працуе стоячы, але яму даводзiцца поўзаць, як казюлька, мiж градак салаты, гнуць спiну i цягнуць з сабой доўгi мех мiж радоў бавоўны i, як грэшнiку на пакаяннi, кленчыць перад каляровай капустай.
I цяпер гаспадары ўжо не працавалi на сваiх землях. Яны вялi гаспадарку на паперы, яны забылiся, што такое зямля, якi ў яе пах, якая яна навобмацак, памяталi толькi, што яна iх уласнасць, памяталi толькi пра прыбыткi i страты. I некаторыя фермы разраслiся да такiх памераў, што аднаму чалавеку было ўжо не пад сiлу абняць iх сваiм розумам, так разраслiся, што спатрэбiлася ўжо цэлая армiя рахункаводаў, якiя падлiчвалi працэнты, прыбыткi i страты, хiмiкаў, якiя даследавалi глебу i абагачалi яе, наглядчыкаў, якiя сачылi, каб сагнутыя ў тры пагiбелi людзi рухалiся ўздоўж градак з такой хуткасцю, на якую былi здольныя. I такi фермер сапраўды рабiўся гандляром i адкрываў краму. Ён плацiў людзям грошы, прадаваў iм прадукты, i грошы зноў вярталiся да яго. Неўзабаве ён пераставаў iм плацiць i гэтым эканомiў на рахункаводстве. На такiх фермах прадукты адпускалiся ў крэдыт. Чалавек працаваў i кармiўся, а калi працу сваю канчаў, высвятлялася, што ён завiнавацiўся кампанii. А ўласнiкi не толькi кiнулi гаспадарыць на сваiх фермах - шмат хто з iх нават i ў вочы нiколi не бачыў iх.
А потым на Захад пацягнуўся разораны люд - з Канзаса, Аклахомы, Тэхаса, Нью-Мексiка, з Невады i Арканзаса - цэлымi сем'ямi, радамi, сагнаныя з месцаў пыльнымi бурамi, выцесненыя трактарамi. У бiтком набiтых машынах, цэлымi караванамi, бяздомныя, галодныя - дваццаць тысяч, пяцьдзесят тысяч, сто тысяч, дзвесце тысяч. Яны патокам пералiвалiся цераз горы, згаладалыя, растрывожаныя, як мурашкi: спяшалiся хутчэй знайсцi работу - падымаць, штурхаць, цягаць, палоць, капаць, збiраць - любую працу, любое ярмо, абы атрымаць ежу. Дзецi галадаюць. Нам няма дзе жыць. Снавалi, як мурашкi, спяшалiся дарвацца да працы, да ежы, а галоўнае - да зямлi.
Мы не чужынцы. Мы ўжо ў сёмым калене амерыканцы, а па паходжанню iрландцы, шатландцы, ангельцы, немцы. Адзiн з нашых продкаў змагаўся ў вайне за незалежнасць, а колькi iх удзельнiчала ў грамадзянскай вайне i на тым, i на другiм баку! Мы амерыканцы.
Яны былi галодныя, злосныя. Яны спадзявалiся знайсцi тут дом, а знайшлi адну толькi нянавiсць. Окi... Гаспадары ненавiдзелi iх, бо ведалi, што Окi народ моцны, а самi яны слабыя, што Окi згаладалiся, а самi яны раз'елiся; i, магчыма, гаспадары чулi яшчэ ад прадзедаў сваiх, як лёгка захапiць зямлю ў слабасiльнага чалавека, калi ты ўзлаваны i галодны i ў руках у цябе зброя. Гаспадары гарэлi да iх нянавiсцю. А ў гарадках iх ненавiдзелi крамнiкi, бо ведалi, што ў Окi няма грошай, каб расплацiцца. Гэта самы пэўны спосаб заслужыць пагарду крамнiка, бо яго сiмпатыю выклiкае якраз процiлеглае. Гараджане, дробныя банкiры ненавiдзелi Окi таксама - на iх не разжывешся. У гэтых Окi нiчога няма. А работнiкi на фермах ненавiдзелi Окi таму, што галодны чалавек павiнен працаваць, а калi ён вымушаны працаваць, не можа не працаваць, значыць, наймальнiк аўтаматычна знiжае плату, i тады на вышэйшую ты ўжо i не разлiчвай.
А пазбаўленыя сваiх гаспадарак фермеры-перасяленцы наваднялi Калiфорнiю дзвесце пяцьдзесят тысяч, трыста тысяч. Там, ззаду, усё новыя i новыя трактары паўзлi па зямлi i зганялi з яе арандатараў. I новыя хвалi выплюхвалiся на дарогi, новыя хвалi беззямельнага, бяздомнага люду, узлаванага, упартага i таму небяспечнага.
Калiфарнiйцы шмат чаго патрабавалi ад жыцця - прымнажэння капiталу, поспеху ў грамадстве, уцех i забаў, раскошы, надзейнага змяшчэння грошай у банках, а новыя варвары патрабавалi толькi дзвюх рэчаў - зямлi i хлеба; на iх разуменне гэтыя дзве рэчы злiвалiся ў адну. I ў той час як патрабаваннi калiфарнiйцаў былi туманныя, неакрэсленыя, тое, да чаго iмкнулiся Окi, ляжала проста пры дарозе, цвялiла вока, распальвала зайздрасць: урадлiвыя палi, дзе можна выкапаць калодзежы, - урадлiвыя зялёныя палi; зямля, якую можна раскрышыць пальцамi на далонi; трава, пах якой можна ўдыхнуць у сябе; сцяблiнкi аўса - пажуеш iх i адчуеш у горле даўкаватую слодыч. Чалавек пазiраў на абложную зямлю i ведаў, у думках бачыў, што гнуць спiну i натужвацца тут можна нямарна - тут вырасце капуста i залацiстая цукровая кукуруза, рэпа i морква.
Бяздомны, галодны чалавек ехаў па дарогах, побач з iм яго жонка, на заднiм сядзеннi схуднелыя дзецi, i глядзеў на абложныя палi, якiя маглi б даць яму не прыбыткi, не - ежу, i ён ведаў, што няўробленае поле - грэх, а незасеяная зямля - злачынства супраць яго згаладалых дзяцей. I калi такi чалавек праязджаў па дарогах, кожнае такое поле было яму спакусай, i яго разбiрала жаданне ўзяць сабе гэтыя палi i вырасцiць на iх тое, што дасць сiлу яго дзецям i прынясе супакаенне жонцы. Спакуса ўвесь час была перад яго вачыма. Палi вабiлi яго, арашальныя канавы з чыстай праточнай вадой дражнiлi яго ўяўленне.
А на поўднi ён бачыў залатыя апельсiны на дрэвах, маленькiя залатыя апельсiны на цёмнай зеленi дрэў, i вартаўнiкоў з драбавiкамi ў прысадах - каб чалавек не мог сарваць плада свайму схуднеламу дзiцяцi, хоць апельсiны пойдуць на звалку, калi цана iх упадзе.
Ён уязджаў на сваёй старой калымазе ў гарадок. Ён бегаў па фермах у пошуках працы. Дзе нам можна тут пераначаваць?
А вунь, у Гувервiлi, ля самай рэчкi. Там ужо цэлая плойма гэтых Окi.
Ён пад'язджаў на сваёй старой машыне да Гувервiля. I потым ужо нiколi не пытаўся пра начлег, бо на ўскраiне кожнага горада быў свой Гувервiль.
Хламны пасёлак звычайна ўзнiкаў каля вады; замест дамоў тут былi палаткi, буданы з бур'яну, загарадкi з кардону - кучы рознай непатрэбшчыны. Чалавек прывозiў сям'ю ў гэты пасёлак i лiчыўся грамадзянiнам Гувервiля - усе такiя пасёлкi называлiся Гувервiлямi. Чалавек ставiў палатку як мага блiжэй да вады; а калi палаткi ў яго не было, ён iшоў на гарадскую звалку, прыносiў адтуль старыя кардонныя скрынкi i з гэтай гафрыраванай паперы будаваў сабе прыстанiшча. А калi лiў дождж, яно размакала i зносiлася вадой. Чалавек атабарваўся ў Гувервiлi i снаваў на машыне па наваколлi, па фермах, шукаючы працы, i тыя мiзэрныя грошы, што ў яго яшчэ заставалiся, ён трацiў на бензiн. Вечарамi мужчыны збiралiся разам i гутарылi. Седзячы на кукiшках, яны гаварылi пра зямлю, якую бачылi ўсцяж дарог.
Вунь там, далей на захад, - трыццаць тысяч акраў. Ляжаць сабе проста так. Госпадзi, што я зрабiў бы з такой зямлёю - хоць з пяццю яе акрамi! Эх, чорт, на стале ў мяне было б усё!
А ты заўважыў? На фермах нi гароднiны не садзяць, нi курэй не трымаюць, нi свiней. Разводзяць толькi адно - бавоўну або персiкi цi салату. А на другой ферме адны куры. Усё астатняе купляюць, а маглi б хоць у агародчыках вырасцiць.
Госпадзi, што б я зрабiў з парачкай свiней!
Ну, гэта ўсё не тваё i нiколi тваiм не будзе.
Што ж рабiць? Гэтак дзяцей не выгадуеш.
У лагерах шэптам перадавалi адзiн аднаму чуткi. У Шэфтары ёсць работа. I сярод ночы грузiлiся машыны, на дарогах цесната - пагоня за работай, як залатая лiхаманка. У Шэфтары стоўпатварэнне, народу наехала ў пяць разоў больш, чым трэба. Пагоня за працай, як залатая лiхаманка. Яны выязджалi цiшком ноччу, апанаваныя нястрымным iмкненнем атрымаць работу. А ўздоўж дарог былi спакусы - палi, якiя маглi даць хлеб.
На гэта ёсць гаспадар. Гэта не наша.
Што ж, можа, усё ж пашанцуе атрымаць тут невялiчкi ўчастачак. Няхай самы маленькi. Вунь там - хоць лапiк зямлi. Цяпер там адзiн смярдзючы дурнап'ян. Госпадзi, з гэтага лапiка я столькi бульбы сабраў бы - на ўсю сям'ю хапiла б!
Яно не наша, Дурнап'ян дык дурнап'ян, няхай сабе расце. Час ад часу хто-небудзь набiраўся смеласцi, пракрадаўся на лапiну зямлi i расчышчаў яе, спрабуючы па-зладзейску прысвоiць сабе крыху яе багацця. Патаемныя агароды, схаваныя сярод пустазелля. Пакецiк маркоўнага насення i трохi рэпавага. Саджалi шалупiнне ад бульбы, увечары крадком прабiралiся матычыць захопленую зямлю.
Пакiнь пустазелле па краях - i нiхто не ўбачыць, што мы тут робiм. I пасярэдзiне таксама пакiнь буйны, высокi бур'ян.
Вечарамi ўпотай працавалi на агародах, насiлi ваду з рэчкi ў iржавай бляшанцы.
I вось адным днём - шэрыфскi памагаты: ты што тут робiш?
Нiчога дрэннага.
Я за табой даўно сачу. Зямля не твая. Ты парушаеш чужое права ўласнасцi.
Тут зямля неўзараная, нiкому нiякай шкоды я не раблю.
Во чортавы скватэры, самачынцы! Як бачыш гаспадарамi сябе адчуеце. Ды горка пашкадуеце. Падумаеш, гаспадар знайшоўся. Ану, давай адсюль!
I маленькiя зялёныя макаўкi морквы пазбiваны нагой, нацiнне рэпы затаптана. I зноў забуяў дурнап'ян. Але прадстаўнiк закону меў рацыю. Ураджай - гэта ўжо ўласнасць. Калi зямля ўскапана i морква з'едзена, чалавек, бадай, будзе бiцца за зямлю, што дала яму харч. Хутчэй гнаць яго ў шыю! Яшчэ ўявiць сябе гаспадаром! Можа, нават насмерць будзе бiцца за гэты лапiк зямлi сярод смуроднага пустазелля.
Ты бачыў, якая ў яго была фiзiя, як мы рэпу тапталi? Чаго добрага i забiць мог. Такiх трэба трымаць у струне, а то ўсю зямлю тут у нас захопяць. Усю краiну.
Прышлыя, чужынцы.
Гавораць, праўда, па-нашаму, але ўсё роўна зусiм iншы народ. Глядзi, як яны жывуць. Хiба хто з нашых стаў бы гэтак жыць? Чорта лысага!
Вечарамi сядзелi на кукiшках, гутарылi. I чый-небудзь усхваляваны голас: а чаму б чалавекам дваццацi з нас не заняць якi ўчастак? У нас ёсць стрэльбы. Зоймем i скажам: зганяйце, калi зможаце. Чаму б так не зрабiць?
Як пацукоў, усiх перастраляюць.
А што, па-твойму, лепш, памерцi цi гэтак жыць? Накрыцца зямлёй або буданамi з джутавых мяхоў? Якi лёс ты выбераш сваiм дзецям - памерцi цяпер або праз два гады - ад недастатковага харчавання, як пiшуць. Ведаеш, што мы ямо ўвесь гэты тыдзень? Крапiўны адвар i скавароднiкi. А мука адкуль у нас на скавароднiкi, ведаеш? З падлогi таварнага вагона пазмяталi.
Гутаркi ў лагерах, а шэрыфскiя памочнiкi -таўстазадыя, з рэвальверамi на тоўстых сцёгнах - пахаджваюць па лагеры: народ гэты трэба ў страху трымаць. Яго трэба добра прыструнiць, а то адзiн бог ведае што тут натвораць! Людзi гэтыя небяспечныя, як чарнамазыя на поўднi. Калi даць iм аб'яднацца, нiчым iх не спынiш.
Вытрымка з газеты: "Памочнiк шэрыфа ў Лорэнсвiлi паспрабаваў выселiць з горада скватэра. Той аказаў супрацiўленне i вымусiў прадстаўнiка закону ўжыць зброю. Адзiнаццацiгадовы сын перасяленца забiў палiсмена з дваццацiдвухкалiбернай стрэльбы".
Змеi падкалодныя! З iмi трымай вуха востра, а пачнуць спрачацца - страляй у iх першы. Калi хлапчанё забiвае палiсмена, чаго ж тады чакаць ад дарослых? У iх нораў круты, дык з iмi трэба яшчэ больш крута. Няма чаго цырымонiцца. Прыстрашыць iх як след.
А што, калi яны не з палахлiвых. Што, калi яны заўпарцяцца i пачнуць адстрэльвацца? Гэтыя людзi з малых год прывыклi да зброi. Стрэльба для iх частка цела. Возьмуць i не спалохаюцца. I што будзе, калi яны аднаго дня пойдуць вайной на нашу краiну, як лангабарды на Iталiю, як германцы на Галiю, як туркi на Вiзантыю? Гэта былi орды людзей, згаладалых па зямлi i, да таго ж, дрэнна ўзброеных, а ўсё ж спынiць iх не маглi легiёны. I не спынiлi нi крывавыя бойнi, нi расправы. Чым можна запалохаць чалавека, якi не толькi сам курчыцца з голаду, але i бачыць успушаныя жываты сваiх дзяцей? Такога не запалохаеш - ён ведае такое, страшней за што няма нiчога.
У Гувервiлi гаманiлi мужчыны: дзед мой адабраў зямлю ў iндзейцаў.
Не, гэтак няможна, мы пра гэта ўжо гаварылi. Гэта зладзейства. А я не злодзей.
Няўжо? Пазаўчора ноччу ты ўкраў з ганка бутэльку малака. А яшчэ ты ўкраў медны дрот, прадаў яго i на гэтыя грошы купiў кавалак мяса.
То праўда, але ж дзецi былi галодныя.
Што нi кажы, гэта крадзеж.
А ведаеце, як Ферфiлды займелi сваю ферму? Зараз раскажу. Зямля тады ўся была дзяржаўная, бяры хто хоча. Стары Ферфiлд падаўся ў Сан-Францыска, пахадзiў па шынках i набраў тры сотнi п'яных бадзяг. I зброд гэты нарэзаў сабе ўчасткi. Ферфiлд кармiў iх, паiў iх вiскi, а калi прыйшлi паперы на зямлю, ён забраў iх сабе i перавёў на сваё iмя. Пасля расказваў, што кожны акр абышоўся яму ў пiнту сiвухi. I як гэта назваць - таксама зладзействам?
Добрага тут, вядома, мала, але ў турму яго не запраторылi.
Не, у турму не пасадзiлi. I таго чалавека, што паставiў лодку на фургон i потым даводзiў, што ўвесь участак быў пад вадой, - вось нават тая лодка, у якой я плыў, - яго таксама не пасадзiлi. I тых, хто дае хабар вашынгтонскiм кангрэсменам i заканадаўцам у штатах, таксама яшчэ нiкога не пасадзiлi.
Такую гамонку можна было пачуць у кожным Гувервiлi, па ўсiм штаце.
А тут яшчэ налёты - раптоўнае ўварванне ўзброеных шэрыфскiх памочнiкаў у лагер перасяленцаў. Выбiрайцеся адгэтуль. Загад аддзела аховы здароўя. Ваш лагер - рассаднiк заразы.
А куды нам падзецца?
Не наша справа. У нас загад вас выселiць. Праз паўгадзiны мы лагер падпалiм.
У нас пачаўся тыфус. Хочаце, каб зараза пайшла далей?
Нам загадана вас выселiць. Ну, хутчэй! Праз паўгадзiны мы спалiм лагер.
Праз паўгадзiны ад кардонных халупак i зробленых з бур'яну буданоў у неба ўзняўся дым, i людзi зноў пагналi свае машыны па дарогах у пошуках новага Гувервiля.
А ў Канзасе i Арканзасе, у Аклахоме, Тэхасе i Нью-Мексiка трактары ўрывалiся на фермы i выганялi арандатараў.
У Калiфорнii iх ужо трыста тысяч, а яны ўсё прыбываюць. Дарогi Калiфорнii забiты ашалелымi людзьмi, што, як мурашкi, бягуць усё далей i далей, гатовыя накiнуцца на любую працу - цягаць, пiхаць, падымаць, несцi. Да кожнага цяжару, падняць якi пад сiлу аднаму чалавеку, цягнуцца пяць пар рук, на кожную порцыю ежы разяўляюцца пяць ратоў.
А буйныя ўласнiкi - iм пагражае страта iх земляў пры сацыяльным перавароце; буйныя ўласнiкi - iм даступныя ўрокi гiсторыi, яны вывучалi яе i ведаюць бясспрэчную iсцiну: калi ўласнасць сканцэнтроўваецца ў руках невялiкай кучкi людзей, яе адбiраюць. I адпаведная ёй iсцiна: калi большасць людзей жыве ў голадзе i холадзе, яны бяруць сiлай тое, у чым яны маюць патрэбу. I яшчэ адна кiдкая iсцiна крычыць праз гiсторыю: расправы толькi гуртуюць тых, з кiм распраўляюцца, памнажаюць iх сiлу. Буйныя ўласнiкi iгнаравалi гэтыя тры гучныя поклiчы гiсторыi. Зямля канцэнтравалася ў руках усё меншай i меншай кучкi людзей, колькасць разораных расла, а буйныя ўласнiкi ведалi толькi адно задушэнне. Грошы трацiлiся на зброю, на газ для абароны буйных маёнткаў, паўсюль рассылалiся шпiёны, якiя падслухоўвалi нараканнi незадаволеных, каб у самым пачатку выкаранiць бунтарскi дух. На перамены ў эканомiцы не звярталi ўвагi, планамi эканамiчнага аднаўлення грэбавалi, разглядалi толькi меры для вынiшчэння бунту, а самi прычыны, што яго параджалi, засталiся некранутымi.
Трактары, што пазбаўлялi людзей працы, стужачныя транспарцёры, што перамяшчалi груз, машыны, што самi выраблялi, выпускалiся ўсё ў большай i большай колькасцi, i сем'i адна за адной гойсалi на машынах па дарогах, стараючыся падабраць хоць крошкi ад незлiчонага багацця i прагна пазiраючы на зямлю ўсцяж дарог. Буйныя ўласнiкi аб'ядналiся для самаабароны i на сходах сваiх асацыяцый абмяркоўвалi спосабы, з дапамогай якiх можна запалохваць, забiваць, атручваць газамi. I галоўнае, чаго яны баялiся, - гэта трыста тысяч... а калi яшчэ ў гэтых трох соцень тысяч знойдзецца завадатар... тады канец. Трыста тысяч галодных i няшчасных; калi б яны зразумелi самiх сябе, зямля перайшла б да iх, i нiякiя газы, нiякiя вiнтоўкi не спынiлi б iх. А буйныя ўласнiкi - тыя, каго багацце зрабiла большымi i меншымi за простага чалавека, сталi на пагiбельны шлях, хапаючыся за любыя сродкi, якiя ўрэшце маглi знiшчыць iх самiх. Кожны iх крок, кожны гвалтоўнiцкi акт, кожны налёт на Гувервiль, кожны шэрыфскi памагаты, што важна пахаджваў па хламным лагеры, хоць крыху i аддаляў дзень помсты, але рабiў яшчэ больш непазбежным надыход гэтага дня.
Людзi прысаджвалiся на кукiшкi, мужчыны з завостранымi тварамi, схуднелыя ад голаду, азлобленыя ад змагання з iм, - пахмурныя вочы i сцятыя скiвiцы. А навокал iх рассцiлалася ўрадлiвая зямля.
Чуў, што здарылася з дзiцем з той вунь палаткi, чацвёртай з краю?
Не, я толькi што прыехаў.
Малы кiдаўся ў сне, плакаў; Бацькi падумалi - глiсты. Прамылi яму страўнiк, i ён памёр. А гэта быў так званы "чорны язык". Хвароба такая ад дрэннай ежы.
Бедненькi.
А ў бацькоў няма грошай на пахаванне. Давядзецца хаваць як жабрака.
Чорт ведае што!
I рукi запускалiся ў кiшэнi, даставалi дробную манету. Каля ўвахода ў палатку вырасла кучка серабра. I бацькi знайшлi яе там.
Народ наш - добры народ; народ наш - сардэчны народ. Госпадзi, няхай хутчэй прыйдзе той час, калi добрыя людзi не ўсе будуць беднякамi. Госпадзi, няхай хутчэй прыйдзе той дзень, калi малым дзецям будзе што есцi.
А аб'яднаныя ў асацыяцыi ўласнiкi ведалi, што прыйдзе той дзень, калi малiтвы гэтыя змоўкнуць.
I на тым - канец.
РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
Малыя Джоўды, Конi з Ружай Сарона i прапаведнiк засталiся сядзець, самлелыя ад спёкi, здранцвелыя, на версе грузавiка, якi спынiўся перад канторай следчага ў Бейкерсфiлдзе, а бацька, мацi i дзядзька Джон зайшлi ў будынак. Неўзабаве з канторы вынеслi кош i паклалi ў яго доўгi скрутак, зняты з грузавiка. Усе сядзелi на самым санцапёку, чакаючы, калi скончыцца следства, будзе вызначана прычына смерцi i падпiсана пасведчанне.
Эл i Том хадзiлi па вулiцах, зазiралi ў вiтрыны крамаў, з цiкаўнасцю паглядалi на прахожых.
- Пустыню, кажаце, праехалi?
Том паказаў рукой на далiну:
- Глянь!
Яна павярнула галаву ў той бок, i рот яе крыху раскрыўся. Пальцы пацягнулiся да горла, ухапiлi складку скуры i слаба сцiснулi яе.
- Дзякуй богу, - сказала мацi. - Прыехала наша сям'я. - Каленi ў яе падагнулiся, i яна апусцiлася на падножку.
- Ты захварэла, ма?
- Не, стамiлася.
- Ты ноччу не спала?
- Не.
- Бабцы было дрэнна?
Мацi паглядзела на свае рукi, якiя ляжалi ў яе на каленях, як стомленыя палюбоўнiкi.
- Я хацела пачакаць, не гаварыць адразу. Каб не сапсаваць вам... Хацела як лепш.
Бацька сказаў:
- Значыць, бабцы зусiм дрэнна.
Мацi ўзняла вочы i доўгiм поглядам абвяла далiну.
- Бабка памерла.
Усе моўчкi пазiралi на яе, i бацька нарэшце запытаўся:
- Калi?
- Яшчэ да таго, як iнспектары нас спынiлi.
- Таму ты i не дала iм паклажу праверыць.
- Баялася, не паспеем пустыню пераехаць, - адказала мацi. - Я сказала бабцы, што зрабiць нiчога нельга. Сям'i трэба праехаць праз пустыню. Я сказала ёй, усё ёй сказала, калi яна была ўжо пры смерцi. Нам нельга спыняцца сярод пустынi. У нас малыя дзецi... i Разашарна чакае дзiцяцi. Я ёй усё сказала. Яна падняла рукi i на момант закрыла iмi твар. - Пахаваем яе ў прыгожым, зялёным месцы, - цiха прамовiла мацi. - Навокал будуць дрэвы, i месца будзе прыгожае. Няхай хоць прах яе спачывае ў Калiфорнii.
Усе спалохана пазiралi на мацi, дзiвячыся сiле яе духу.
Том сказаў:
- Госпадзi божа! Ты ўсю ноч ляжала з ёю побач!
- Трэба было пераехаць пустыню, - прагаварыла мацi жаласна.
Том ступiў да яе - хацеў пакласцi ёй руку на плячо.
- Не чапай мяне, Том, - сказала яна. - Я саўладаю з сабой, толькi не чапай. А то не стрываю.
Бацька сказаў:
- Час ехаць. Будзем спускацца.
Мацi глянула на яго:
- Мне можа... можна мне сесцi ў кабiну? Я там, ззаду, больш не магу. Я знясiлела. Страшэнна знясiлела.
Яны зноў узабралiся на грузавiк, адводзячы вочы ад нерухомай доўгай постацi, старанна захiнутай з усiх бакоў, нават з галавой, у коўдру. Усе забралiся на свае месцы, стараючыся не глядзець у той бок - на грудком выпнутую коўдру - там яе нос, на востры клiн пад коўдрай - там яе падбародак. Старалiся не глядзець туды - i не маглi. Руцi i Ўiнфiлд прымасцiлiся ў пярэднiм куце кузава - як мага далей ад нябожчыцы, але не адводзiлi вачэй ад старанна загорнутага цела.
Руцi прашаптала:
- Гэта бабка. Яна цяпер мёртвая.
Уiнфiлд сумна пакiваў галавой:
- Яна больш не дыхае. Яна зусiм мёртвая.
А Ружа Сарона цiха сказала Конi:
- Яна памерла, якраз як мы...
- Хто ж ведаў? - суцiшыў ён яе.
Эл палез наверх, уступiўшы мацi месца ў кабiне. Ён крыху казырыўся, каб прыглушыць сум. Бухнуўся на паклажу побач з Кейсi i дзядзькам Джонам.
- Ну што ж, - сказаў ён, - яна была старая. Свой век пражыла. Смерцi нiкому не мiнуць. - Кейсi i дзядзька Джон глянулi на Эла пустымi вачамi, нiбы Эл быў не чалавекам, а гаворачым дрэвам. - Што, няпраўда? - не здаваўся Эл. Але вочы адвярнулiся ад яго, i ён насупiўся i прыгнечана змоўк.
Кейсi са здзiўленнем сказаў:
- Усю ноч, адна... - I дадаў: - Такое вялiкае сэрца ў гэтай жанчыны, Джон, столькi любовi... што мяне страх бярэ. I страх, i пачуццё сваёй нiкчэмнасцi.
Дзядзька Джон запытаўся:
- А гэта не грэх? Няма ў гэтым крышачку граху, па-твойму?
Кейсi недаўменна глянуў на яго:
- Грэх? Не, нiякага грэху тут няма.
- А я што нi раблю, дык хоць крышачку саграшу, - сказаў Джон i глянуў на захутанае ў коўдру цела.
Том, мацi i бацька селi ў кабiну. Том адпусцiў тармазы i завёў матор. Цяжка нагружаная машына, пафыркваючы, пастрэльваючы выхлапамi i трасучыся ўсiм кузавам, пайшла па схiле гары ўнiз. Сонца было ў iх ззаду, а спераду залацiстая, зялёная далiна. Мацi кiвала з боку ў бок галавой:
- Якая прыгажосць. Шкада, што яны не ўбачылi!
- I мне шкада, - сказаў бацька.
Том мякка паляпаў па штурвале далонню.
- Яны былi ўжо вельмi старыя, - сказаў ён. - Нiчога б тут не ўбачылi. Дзед пачаў бы прыгадваць сваю маладосць, iндзейцаў i прэрыi. А бабка ўспомнiла б свой першы дамок. Яны былi ўжо вельмi старыя. Вось хто сапраўды ўсё ўбачыць, дык гэта Руцi з Уiнфiлдам.
Бацька сказаў:
- Бач, як наш Томi гаварыць пачаў - як зусiм дарослы, быццам прапаведнiк казань на карысць бедных кажа.
А мацi сумна ўсмiхнулася:
- Так. Наш Томi дарослы стаў, вырас... так вырас, што да яго i не дацягнешся.
Яны спускалiся па схiле, крута паварочваючы, пятляючы, i то гублялi з поля зроку далiну, то зноў знаходзiлi яе вачамi. Да iх падымаўся гарачы подых далiны з густым пахам зелянiны, смалiстым водарам шалфею i грындэлiй. Уздоўж шашы стракаталi цвыркуны. Праз дарогу паўзла грымучая змяя. Том наехаў на яе, раздушыў пасярэдзiне коламi i пакiнуў курчыцца на шашы.
Ён сказаў:
- Думаю, трэба знайсцi следчага, ён недзе там ёсць. Пахаваць яе трэба прыстойна. Колькi ў нас грошай засталося, та?
- Даляраў сорак, - адказаў бацька.
Том зарагатаў:
- Госпадзi, давядзецца пачынаць з пустымi рукамi! Нi з чым прыехалi, прагiгiкаў ён, i твар яго раптам зрабiўся суровы. Ён нацягнуў брыль кепкi на самыя вочы. А грузавiк кацiўся з гары да шырокай далiны.
РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
Раней Калiфорнiя належала Мексiцы, а землi яе - мексiканцам; потым у краiну хлынула арда абадраных, разгарачаных, нецярплiвых амерыканцаў. I так моцна адольвала iх цяга да зямлi, што яны завалодалi ёю - прысвоiлi зямлю Сатэра, зямлю Герэра, захапiлi вялiкiя маёнткi, пашкуматалi iх, сварылiся памiж сабою, рыкалi адзiн на аднаго i бiлiся за свой кавалак - гэтыя ашалелыя, згаладалыя людзi, i пiльнавалi захопленыя ўчасткi са стрэльбай у руках. Яны пабудавалi там дамы, свiрны i адрыны, узаралi зямлю i засеялi. I так у iх паявiлася нерухомая маёмасць, а нерухомая маёмасць - гэта ўжо ўласнасць.
Мексiканцы былi народ слабы i сыты. Яны не аказалi супрацiўлення, бо не было на свеце нiчога такога, да чаго б у iх была такая неўтаймаваная прага, як у амерыканцаў да зямлi.
I з цягам часу скватэры перасталi ўжо лiчыцца захопнiкамi i сталi паўнаўладнымi гаспадарамi; дзецi iх выраслi i парадзiлi сваiх дзяцей на гэтай зямлi. I яны прагналi свой голад, люты голад, якi смактаў i грыз iм нутро, i наталiць яго маглi толькi гэты край, вада, зямля i жыватворнае сонца над ёю, зялёныя ўсходы i набрынялае сокам карэнне. Яны валодалi ўсiм гэтым так непадзельна, што перасталi бачыць што-небудзь вакол сябе. Iх ужо не даймала туга па акры ўрадлiвай зямлi i па блiскучым нарогу плуга, па насеннi i па ветраку, што памахваў крыламi ў паветры. Яны ўжо не падымалiся да святла, каб паслухаць першае цырыканне яшчэ сонных птушак, адчуць ранiшнi ветрык каля дома, пакуль чакалi, як выблiсне сонца i можна будзе iсцi на дарагое iх сэрцу поле. Усё гэта адышло ў мiнулае, i ўраджай падлiчваўся цяпер на даляры, зямля ацэньвалася як асноўны капiтал плюс працэнты, ураджаi куплялiся i прадавалiся яшчэ да сяўбы. I цяпер неўрадлiвы год, засуха цi паводка ўжо не прыводзiлi да замiрання плынi жыцця, а ўсяго толькi да грашовых страт. I праз грошы змiзарнела iх любоў да зямлi, а неўтаймаваную энергiю кропля за кропляй высмакталi працэнты, i фермеры гэтыя сталi ўжо не фермерамi, а дробнымi крамнiкамi - гандлярамi сваiм ураджаем, дробнымi прамыслоўцамi, што прадаюць, перш чым вырабляюць. А потым фермерам, якiя аказалiся няўдачлiвымi крамнiкамi, прыйшлося развiтацца са сваёй зямлёй i ўступiць яе ўмелым крамнiкам. Якiм бы разумным нi быў чалавек, якой бы любоўю нi любiў ён зямлю i тое, што на ёй расце, ён не мог выжыць, калi не быў яшчэ i добрым гандляром. I з цягам часу iх гаспадаркамi завалодалi дзялкi i плошча зямельных участкаў усё большала, а колькасць iх меншала.
Цяпер земляробства стала прамысловасцю, i ўласнiкi пайшлi па шляху Старажытнага Рыма, хоць самi таго i не ведалi. Яны прывозiлi рабоў, хоць i не называлi iх рабамi: кiтайцаў, японцаў, мексiканцаў, фiлiпiнцаў. Людзi гэтыя могуць працаваць на адным рысе, бабах, казалi такiя дзялкi. Iм надта нiчога не трэба. I плацiць iм добра не трэба - яны ведаць не будуць, на што грошы трацiць. Вы гляньце, як яны жывуць. Гляньце, што яны ядуць. А пераборлiвымi зробяцца - гнаць iх у шыю.
Зямельныя ўчасткi буйнелi, а шэрагi ўласнiкаў радзелi. Дробных фермераў зрабiлася да мiзэрнага мала. Пабоi, страх i голад давялi прывезеных нявольнiкаў да таго, што некаторыя пачалi ўцякаць на радзiму, iншыя пачалi агрызацца, i iх перастралялi або выгналi з краiны. А зямельныя ўладаннi ўсё шырэлi, гаспадароў стала яшчэ менш.
I ўраджаi пачалi збiраць ужо iншыя. Гаi фруктовых дрэў занялi месца збожжавых палёў, i ў нiзiнах цяпер расла гароднiна на патрэбу ўсяму свету салата, каляровая капуста, артышокi i бульба - культуры, збiраць якiя даводзiцца сагнуўшыся. З касой, за плугам, з вiламi чалавек працуе стоячы, але яму даводзiцца поўзаць, як казюлька, мiж градак салаты, гнуць спiну i цягнуць з сабой доўгi мех мiж радоў бавоўны i, як грэшнiку на пакаяннi, кленчыць перад каляровай капустай.
I цяпер гаспадары ўжо не працавалi на сваiх землях. Яны вялi гаспадарку на паперы, яны забылiся, што такое зямля, якi ў яе пах, якая яна навобмацак, памяталi толькi, што яна iх уласнасць, памяталi толькi пра прыбыткi i страты. I некаторыя фермы разраслiся да такiх памераў, што аднаму чалавеку было ўжо не пад сiлу абняць iх сваiм розумам, так разраслiся, што спатрэбiлася ўжо цэлая армiя рахункаводаў, якiя падлiчвалi працэнты, прыбыткi i страты, хiмiкаў, якiя даследавалi глебу i абагачалi яе, наглядчыкаў, якiя сачылi, каб сагнутыя ў тры пагiбелi людзi рухалiся ўздоўж градак з такой хуткасцю, на якую былi здольныя. I такi фермер сапраўды рабiўся гандляром i адкрываў краму. Ён плацiў людзям грошы, прадаваў iм прадукты, i грошы зноў вярталiся да яго. Неўзабаве ён пераставаў iм плацiць i гэтым эканомiў на рахункаводстве. На такiх фермах прадукты адпускалiся ў крэдыт. Чалавек працаваў i кармiўся, а калi працу сваю канчаў, высвятлялася, што ён завiнавацiўся кампанii. А ўласнiкi не толькi кiнулi гаспадарыць на сваiх фермах - шмат хто з iх нават i ў вочы нiколi не бачыў iх.
А потым на Захад пацягнуўся разораны люд - з Канзаса, Аклахомы, Тэхаса, Нью-Мексiка, з Невады i Арканзаса - цэлымi сем'ямi, радамi, сагнаныя з месцаў пыльнымi бурамi, выцесненыя трактарамi. У бiтком набiтых машынах, цэлымi караванамi, бяздомныя, галодныя - дваццаць тысяч, пяцьдзесят тысяч, сто тысяч, дзвесце тысяч. Яны патокам пералiвалiся цераз горы, згаладалыя, растрывожаныя, як мурашкi: спяшалiся хутчэй знайсцi работу - падымаць, штурхаць, цягаць, палоць, капаць, збiраць - любую працу, любое ярмо, абы атрымаць ежу. Дзецi галадаюць. Нам няма дзе жыць. Снавалi, як мурашкi, спяшалiся дарвацца да працы, да ежы, а галоўнае - да зямлi.
Мы не чужынцы. Мы ўжо ў сёмым калене амерыканцы, а па паходжанню iрландцы, шатландцы, ангельцы, немцы. Адзiн з нашых продкаў змагаўся ў вайне за незалежнасць, а колькi iх удзельнiчала ў грамадзянскай вайне i на тым, i на другiм баку! Мы амерыканцы.
Яны былi галодныя, злосныя. Яны спадзявалiся знайсцi тут дом, а знайшлi адну толькi нянавiсць. Окi... Гаспадары ненавiдзелi iх, бо ведалi, што Окi народ моцны, а самi яны слабыя, што Окi згаладалiся, а самi яны раз'елiся; i, магчыма, гаспадары чулi яшчэ ад прадзедаў сваiх, як лёгка захапiць зямлю ў слабасiльнага чалавека, калi ты ўзлаваны i галодны i ў руках у цябе зброя. Гаспадары гарэлi да iх нянавiсцю. А ў гарадках iх ненавiдзелi крамнiкi, бо ведалi, што ў Окi няма грошай, каб расплацiцца. Гэта самы пэўны спосаб заслужыць пагарду крамнiка, бо яго сiмпатыю выклiкае якраз процiлеглае. Гараджане, дробныя банкiры ненавiдзелi Окi таксама - на iх не разжывешся. У гэтых Окi нiчога няма. А работнiкi на фермах ненавiдзелi Окi таму, што галодны чалавек павiнен працаваць, а калi ён вымушаны працаваць, не можа не працаваць, значыць, наймальнiк аўтаматычна знiжае плату, i тады на вышэйшую ты ўжо i не разлiчвай.
А пазбаўленыя сваiх гаспадарак фермеры-перасяленцы наваднялi Калiфорнiю дзвесце пяцьдзесят тысяч, трыста тысяч. Там, ззаду, усё новыя i новыя трактары паўзлi па зямлi i зганялi з яе арандатараў. I новыя хвалi выплюхвалiся на дарогi, новыя хвалi беззямельнага, бяздомнага люду, узлаванага, упартага i таму небяспечнага.
Калiфарнiйцы шмат чаго патрабавалi ад жыцця - прымнажэння капiталу, поспеху ў грамадстве, уцех i забаў, раскошы, надзейнага змяшчэння грошай у банках, а новыя варвары патрабавалi толькi дзвюх рэчаў - зямлi i хлеба; на iх разуменне гэтыя дзве рэчы злiвалiся ў адну. I ў той час як патрабаваннi калiфарнiйцаў былi туманныя, неакрэсленыя, тое, да чаго iмкнулiся Окi, ляжала проста пры дарозе, цвялiла вока, распальвала зайздрасць: урадлiвыя палi, дзе можна выкапаць калодзежы, - урадлiвыя зялёныя палi; зямля, якую можна раскрышыць пальцамi на далонi; трава, пах якой можна ўдыхнуць у сябе; сцяблiнкi аўса - пажуеш iх i адчуеш у горле даўкаватую слодыч. Чалавек пазiраў на абложную зямлю i ведаў, у думках бачыў, што гнуць спiну i натужвацца тут можна нямарна - тут вырасце капуста i залацiстая цукровая кукуруза, рэпа i морква.
Бяздомны, галодны чалавек ехаў па дарогах, побач з iм яго жонка, на заднiм сядзеннi схуднелыя дзецi, i глядзеў на абложныя палi, якiя маглi б даць яму не прыбыткi, не - ежу, i ён ведаў, што няўробленае поле - грэх, а незасеяная зямля - злачынства супраць яго згаладалых дзяцей. I калi такi чалавек праязджаў па дарогах, кожнае такое поле было яму спакусай, i яго разбiрала жаданне ўзяць сабе гэтыя палi i вырасцiць на iх тое, што дасць сiлу яго дзецям i прынясе супакаенне жонцы. Спакуса ўвесь час была перад яго вачыма. Палi вабiлi яго, арашальныя канавы з чыстай праточнай вадой дражнiлi яго ўяўленне.
А на поўднi ён бачыў залатыя апельсiны на дрэвах, маленькiя залатыя апельсiны на цёмнай зеленi дрэў, i вартаўнiкоў з драбавiкамi ў прысадах - каб чалавек не мог сарваць плада свайму схуднеламу дзiцяцi, хоць апельсiны пойдуць на звалку, калi цана iх упадзе.
Ён уязджаў на сваёй старой калымазе ў гарадок. Ён бегаў па фермах у пошуках працы. Дзе нам можна тут пераначаваць?
А вунь, у Гувервiлi, ля самай рэчкi. Там ужо цэлая плойма гэтых Окi.
Ён пад'язджаў на сваёй старой машыне да Гувервiля. I потым ужо нiколi не пытаўся пра начлег, бо на ўскраiне кожнага горада быў свой Гувервiль.
Хламны пасёлак звычайна ўзнiкаў каля вады; замест дамоў тут былi палаткi, буданы з бур'яну, загарадкi з кардону - кучы рознай непатрэбшчыны. Чалавек прывозiў сям'ю ў гэты пасёлак i лiчыўся грамадзянiнам Гувервiля - усе такiя пасёлкi называлiся Гувервiлямi. Чалавек ставiў палатку як мага блiжэй да вады; а калi палаткi ў яго не было, ён iшоў на гарадскую звалку, прыносiў адтуль старыя кардонныя скрынкi i з гэтай гафрыраванай паперы будаваў сабе прыстанiшча. А калi лiў дождж, яно размакала i зносiлася вадой. Чалавек атабарваўся ў Гувервiлi i снаваў на машыне па наваколлi, па фермах, шукаючы працы, i тыя мiзэрныя грошы, што ў яго яшчэ заставалiся, ён трацiў на бензiн. Вечарамi мужчыны збiралiся разам i гутарылi. Седзячы на кукiшках, яны гаварылi пра зямлю, якую бачылi ўсцяж дарог.
Вунь там, далей на захад, - трыццаць тысяч акраў. Ляжаць сабе проста так. Госпадзi, што я зрабiў бы з такой зямлёю - хоць з пяццю яе акрамi! Эх, чорт, на стале ў мяне было б усё!
А ты заўважыў? На фермах нi гароднiны не садзяць, нi курэй не трымаюць, нi свiней. Разводзяць толькi адно - бавоўну або персiкi цi салату. А на другой ферме адны куры. Усё астатняе купляюць, а маглi б хоць у агародчыках вырасцiць.
Госпадзi, што б я зрабiў з парачкай свiней!
Ну, гэта ўсё не тваё i нiколi тваiм не будзе.
Што ж рабiць? Гэтак дзяцей не выгадуеш.
У лагерах шэптам перадавалi адзiн аднаму чуткi. У Шэфтары ёсць работа. I сярод ночы грузiлiся машыны, на дарогах цесната - пагоня за работай, як залатая лiхаманка. У Шэфтары стоўпатварэнне, народу наехала ў пяць разоў больш, чым трэба. Пагоня за працай, як залатая лiхаманка. Яны выязджалi цiшком ноччу, апанаваныя нястрымным iмкненнем атрымаць работу. А ўздоўж дарог былi спакусы - палi, якiя маглi даць хлеб.
На гэта ёсць гаспадар. Гэта не наша.
Што ж, можа, усё ж пашанцуе атрымаць тут невялiчкi ўчастачак. Няхай самы маленькi. Вунь там - хоць лапiк зямлi. Цяпер там адзiн смярдзючы дурнап'ян. Госпадзi, з гэтага лапiка я столькi бульбы сабраў бы - на ўсю сям'ю хапiла б!
Яно не наша, Дурнап'ян дык дурнап'ян, няхай сабе расце. Час ад часу хто-небудзь набiраўся смеласцi, пракрадаўся на лапiну зямлi i расчышчаў яе, спрабуючы па-зладзейску прысвоiць сабе крыху яе багацця. Патаемныя агароды, схаваныя сярод пустазелля. Пакецiк маркоўнага насення i трохi рэпавага. Саджалi шалупiнне ад бульбы, увечары крадком прабiралiся матычыць захопленую зямлю.
Пакiнь пустазелле па краях - i нiхто не ўбачыць, што мы тут робiм. I пасярэдзiне таксама пакiнь буйны, высокi бур'ян.
Вечарамi ўпотай працавалi на агародах, насiлi ваду з рэчкi ў iржавай бляшанцы.
I вось адным днём - шэрыфскi памагаты: ты што тут робiш?
Нiчога дрэннага.
Я за табой даўно сачу. Зямля не твая. Ты парушаеш чужое права ўласнасцi.
Тут зямля неўзараная, нiкому нiякай шкоды я не раблю.
Во чортавы скватэры, самачынцы! Як бачыш гаспадарамi сябе адчуеце. Ды горка пашкадуеце. Падумаеш, гаспадар знайшоўся. Ану, давай адсюль!
I маленькiя зялёныя макаўкi морквы пазбiваны нагой, нацiнне рэпы затаптана. I зноў забуяў дурнап'ян. Але прадстаўнiк закону меў рацыю. Ураджай - гэта ўжо ўласнасць. Калi зямля ўскапана i морква з'едзена, чалавек, бадай, будзе бiцца за зямлю, што дала яму харч. Хутчэй гнаць яго ў шыю! Яшчэ ўявiць сябе гаспадаром! Можа, нават насмерць будзе бiцца за гэты лапiк зямлi сярод смуроднага пустазелля.
Ты бачыў, якая ў яго была фiзiя, як мы рэпу тапталi? Чаго добрага i забiць мог. Такiх трэба трымаць у струне, а то ўсю зямлю тут у нас захопяць. Усю краiну.
Прышлыя, чужынцы.
Гавораць, праўда, па-нашаму, але ўсё роўна зусiм iншы народ. Глядзi, як яны жывуць. Хiба хто з нашых стаў бы гэтак жыць? Чорта лысага!
Вечарамi сядзелi на кукiшках, гутарылi. I чый-небудзь усхваляваны голас: а чаму б чалавекам дваццацi з нас не заняць якi ўчастак? У нас ёсць стрэльбы. Зоймем i скажам: зганяйце, калi зможаце. Чаму б так не зрабiць?
Як пацукоў, усiх перастраляюць.
А што, па-твойму, лепш, памерцi цi гэтак жыць? Накрыцца зямлёй або буданамi з джутавых мяхоў? Якi лёс ты выбераш сваiм дзецям - памерцi цяпер або праз два гады - ад недастатковага харчавання, як пiшуць. Ведаеш, што мы ямо ўвесь гэты тыдзень? Крапiўны адвар i скавароднiкi. А мука адкуль у нас на скавароднiкi, ведаеш? З падлогi таварнага вагона пазмяталi.
Гутаркi ў лагерах, а шэрыфскiя памочнiкi -таўстазадыя, з рэвальверамi на тоўстых сцёгнах - пахаджваюць па лагеры: народ гэты трэба ў страху трымаць. Яго трэба добра прыструнiць, а то адзiн бог ведае што тут натвораць! Людзi гэтыя небяспечныя, як чарнамазыя на поўднi. Калi даць iм аб'яднацца, нiчым iх не спынiш.
Вытрымка з газеты: "Памочнiк шэрыфа ў Лорэнсвiлi паспрабаваў выселiць з горада скватэра. Той аказаў супрацiўленне i вымусiў прадстаўнiка закону ўжыць зброю. Адзiнаццацiгадовы сын перасяленца забiў палiсмена з дваццацiдвухкалiбернай стрэльбы".
Змеi падкалодныя! З iмi трымай вуха востра, а пачнуць спрачацца - страляй у iх першы. Калi хлапчанё забiвае палiсмена, чаго ж тады чакаць ад дарослых? У iх нораў круты, дык з iмi трэба яшчэ больш крута. Няма чаго цырымонiцца. Прыстрашыць iх як след.
А што, калi яны не з палахлiвых. Што, калi яны заўпарцяцца i пачнуць адстрэльвацца? Гэтыя людзi з малых год прывыклi да зброi. Стрэльба для iх частка цела. Возьмуць i не спалохаюцца. I што будзе, калi яны аднаго дня пойдуць вайной на нашу краiну, як лангабарды на Iталiю, як германцы на Галiю, як туркi на Вiзантыю? Гэта былi орды людзей, згаладалых па зямлi i, да таго ж, дрэнна ўзброеных, а ўсё ж спынiць iх не маглi легiёны. I не спынiлi нi крывавыя бойнi, нi расправы. Чым можна запалохаць чалавека, якi не толькi сам курчыцца з голаду, але i бачыць успушаныя жываты сваiх дзяцей? Такога не запалохаеш - ён ведае такое, страшней за што няма нiчога.
У Гувервiлi гаманiлi мужчыны: дзед мой адабраў зямлю ў iндзейцаў.
Не, гэтак няможна, мы пра гэта ўжо гаварылi. Гэта зладзейства. А я не злодзей.
Няўжо? Пазаўчора ноччу ты ўкраў з ганка бутэльку малака. А яшчэ ты ўкраў медны дрот, прадаў яго i на гэтыя грошы купiў кавалак мяса.
То праўда, але ж дзецi былi галодныя.
Што нi кажы, гэта крадзеж.
А ведаеце, як Ферфiлды займелi сваю ферму? Зараз раскажу. Зямля тады ўся была дзяржаўная, бяры хто хоча. Стары Ферфiлд падаўся ў Сан-Францыска, пахадзiў па шынках i набраў тры сотнi п'яных бадзяг. I зброд гэты нарэзаў сабе ўчасткi. Ферфiлд кармiў iх, паiў iх вiскi, а калi прыйшлi паперы на зямлю, ён забраў iх сабе i перавёў на сваё iмя. Пасля расказваў, што кожны акр абышоўся яму ў пiнту сiвухi. I як гэта назваць - таксама зладзействам?
Добрага тут, вядома, мала, але ў турму яго не запраторылi.
Не, у турму не пасадзiлi. I таго чалавека, што паставiў лодку на фургон i потым даводзiў, што ўвесь участак быў пад вадой, - вось нават тая лодка, у якой я плыў, - яго таксама не пасадзiлi. I тых, хто дае хабар вашынгтонскiм кангрэсменам i заканадаўцам у штатах, таксама яшчэ нiкога не пасадзiлi.
Такую гамонку можна было пачуць у кожным Гувервiлi, па ўсiм штаце.
А тут яшчэ налёты - раптоўнае ўварванне ўзброеных шэрыфскiх памочнiкаў у лагер перасяленцаў. Выбiрайцеся адгэтуль. Загад аддзела аховы здароўя. Ваш лагер - рассаднiк заразы.
А куды нам падзецца?
Не наша справа. У нас загад вас выселiць. Праз паўгадзiны мы лагер падпалiм.
У нас пачаўся тыфус. Хочаце, каб зараза пайшла далей?
Нам загадана вас выселiць. Ну, хутчэй! Праз паўгадзiны мы спалiм лагер.
Праз паўгадзiны ад кардонных халупак i зробленых з бур'яну буданоў у неба ўзняўся дым, i людзi зноў пагналi свае машыны па дарогах у пошуках новага Гувервiля.
А ў Канзасе i Арканзасе, у Аклахоме, Тэхасе i Нью-Мексiка трактары ўрывалiся на фермы i выганялi арандатараў.
У Калiфорнii iх ужо трыста тысяч, а яны ўсё прыбываюць. Дарогi Калiфорнii забiты ашалелымi людзьмi, што, як мурашкi, бягуць усё далей i далей, гатовыя накiнуцца на любую працу - цягаць, пiхаць, падымаць, несцi. Да кожнага цяжару, падняць якi пад сiлу аднаму чалавеку, цягнуцца пяць пар рук, на кожную порцыю ежы разяўляюцца пяць ратоў.
А буйныя ўласнiкi - iм пагражае страта iх земляў пры сацыяльным перавароце; буйныя ўласнiкi - iм даступныя ўрокi гiсторыi, яны вывучалi яе i ведаюць бясспрэчную iсцiну: калi ўласнасць сканцэнтроўваецца ў руках невялiкай кучкi людзей, яе адбiраюць. I адпаведная ёй iсцiна: калi большасць людзей жыве ў голадзе i холадзе, яны бяруць сiлай тое, у чым яны маюць патрэбу. I яшчэ адна кiдкая iсцiна крычыць праз гiсторыю: расправы толькi гуртуюць тых, з кiм распраўляюцца, памнажаюць iх сiлу. Буйныя ўласнiкi iгнаравалi гэтыя тры гучныя поклiчы гiсторыi. Зямля канцэнтравалася ў руках усё меншай i меншай кучкi людзей, колькасць разораных расла, а буйныя ўласнiкi ведалi толькi адно задушэнне. Грошы трацiлiся на зброю, на газ для абароны буйных маёнткаў, паўсюль рассылалiся шпiёны, якiя падслухоўвалi нараканнi незадаволеных, каб у самым пачатку выкаранiць бунтарскi дух. На перамены ў эканомiцы не звярталi ўвагi, планамi эканамiчнага аднаўлення грэбавалi, разглядалi толькi меры для вынiшчэння бунту, а самi прычыны, што яго параджалi, засталiся некранутымi.
Трактары, што пазбаўлялi людзей працы, стужачныя транспарцёры, што перамяшчалi груз, машыны, што самi выраблялi, выпускалiся ўсё ў большай i большай колькасцi, i сем'i адна за адной гойсалi на машынах па дарогах, стараючыся падабраць хоць крошкi ад незлiчонага багацця i прагна пазiраючы на зямлю ўсцяж дарог. Буйныя ўласнiкi аб'ядналiся для самаабароны i на сходах сваiх асацыяцый абмяркоўвалi спосабы, з дапамогай якiх можна запалохваць, забiваць, атручваць газамi. I галоўнае, чаго яны баялiся, - гэта трыста тысяч... а калi яшчэ ў гэтых трох соцень тысяч знойдзецца завадатар... тады канец. Трыста тысяч галодных i няшчасных; калi б яны зразумелi самiх сябе, зямля перайшла б да iх, i нiякiя газы, нiякiя вiнтоўкi не спынiлi б iх. А буйныя ўласнiкi - тыя, каго багацце зрабiла большымi i меншымi за простага чалавека, сталi на пагiбельны шлях, хапаючыся за любыя сродкi, якiя ўрэшце маглi знiшчыць iх самiх. Кожны iх крок, кожны гвалтоўнiцкi акт, кожны налёт на Гувервiль, кожны шэрыфскi памагаты, што важна пахаджваў па хламным лагеры, хоць крыху i аддаляў дзень помсты, але рабiў яшчэ больш непазбежным надыход гэтага дня.
Людзi прысаджвалiся на кукiшкi, мужчыны з завостранымi тварамi, схуднелыя ад голаду, азлобленыя ад змагання з iм, - пахмурныя вочы i сцятыя скiвiцы. А навокал iх рассцiлалася ўрадлiвая зямля.
Чуў, што здарылася з дзiцем з той вунь палаткi, чацвёртай з краю?
Не, я толькi што прыехаў.
Малы кiдаўся ў сне, плакаў; Бацькi падумалi - глiсты. Прамылi яму страўнiк, i ён памёр. А гэта быў так званы "чорны язык". Хвароба такая ад дрэннай ежы.
Бедненькi.
А ў бацькоў няма грошай на пахаванне. Давядзецца хаваць як жабрака.
Чорт ведае што!
I рукi запускалiся ў кiшэнi, даставалi дробную манету. Каля ўвахода ў палатку вырасла кучка серабра. I бацькi знайшлi яе там.
Народ наш - добры народ; народ наш - сардэчны народ. Госпадзi, няхай хутчэй прыйдзе той час, калi добрыя людзi не ўсе будуць беднякамi. Госпадзi, няхай хутчэй прыйдзе той дзень, калi малым дзецям будзе што есцi.
А аб'яднаныя ў асацыяцыi ўласнiкi ведалi, што прыйдзе той дзень, калi малiтвы гэтыя змоўкнуць.
I на тым - канец.
РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
Малыя Джоўды, Конi з Ружай Сарона i прапаведнiк засталiся сядзець, самлелыя ад спёкi, здранцвелыя, на версе грузавiка, якi спынiўся перад канторай следчага ў Бейкерсфiлдзе, а бацька, мацi i дзядзька Джон зайшлi ў будынак. Неўзабаве з канторы вынеслi кош i паклалi ў яго доўгi скрутак, зняты з грузавiка. Усе сядзелi на самым санцапёку, чакаючы, калi скончыцца следства, будзе вызначана прычына смерцi i падпiсана пасведчанне.
Эл i Том хадзiлi па вулiцах, зазiралi ў вiтрыны крамаў, з цiкаўнасцю паглядалi на прахожых.